ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ Β΄ 

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΔΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.

ᾨδὴ α΄. 

ἦχος β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε πότε.
‘Ὑπέρ πᾶσαν φύσιν λογικήν, τόν ἐξαμαρτήσαντα, ἡ ὑπερβᾶσα Ἀγγέλων τάγματα, ἐν ἁγιωσύνη τε καί σεμνότητι. καί νόος καθαρότητι, σῶσον με Παρθένε, ἵνα σε γεραίρω τήν Πανύμνητον,

Ἡδονῶν ὁ κλύδων ὁ σφοδρός, αὔραις κυμαινόμενος, τῶν τῆς κακίας πνευμάτων χειμάζει με, Κόρη ἀπειρόγαμε, μετανοίας με πηδαλίῳ ἰθύνασα, ποός τούς ἀπαθείας, ὅρμους τούς γαληνιῶντας ὅρμισον.

Λεπρωθέντα νοῦν καί τήν ψυχήν, κάθαρόν με Δέσποινα, ὡς τόν λεπρόν ὁ υἱός σοῦ ἐκάθηρε· θέλω καθαρίσθητι, ἐπειποῦσα μοι· καί γάρ πάντα. τῷ λόγῳ σου, πείθεται τεκούσης, λόγον τοῦ Πατρός τόν ὁμοούσιον.

Ὑλοτόμος Δέσποινα γενοῦ, τήν ὑλομανοῦσαν μου, καί χερσωθεῖσαν καρδίαν καθαίρουσα, καί προρρίζους τίλλουσα καί ἐκτέμνουσα, καί πυρί θείῳ καίουσα, τάς ἀκανθηφόρους, καί θανατηφόρους ἁμαρτίας μου.

ᾨδὴ γ’. Ἐν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.
Ανϑρώπων σωτηρίας ἡ ζῶσα, πύλη, ὑπάνοιξόν μοι πύλας δικαιοσύνης, καί θύραν μετανοίας ὡς ἄν ἐν ταύταις, ἐξομολόγησιν καί ἐξαγόρευσιν, εἰσελθών προσάξαιμι τῷ Κυρίῳ μου.

Σφραγῖδι με σημείωσον καί τῷ τύπῳ, τῆς σκέπης σοῦ ψυχῆς μου ἐν τῷ μετώπῳ, ὡς ἄν ἀπό προσώπου φύγοιμι τόξου, τοῦ ὀλοθρεύοντος, μή ὡς ἀσήμαντον, Θεοτόκε πρόβατον.

Εἰκόνα τοῦ υἱοῦ σου τήν κεχωσμένην, δραχμήν βασιλικήν τήν ἀπολωλυῖαν, ζητήσασα, Παρθένε καί ἐφευροῦσα, τόν ἐπικείμενον χοῦν ἐν αὐτῇ τῶν παθῶν, καί τήν κόνιν τίναξον καί ἀπόσμιηξον.

Ῥομφαίᾳ με τόν τρώσαντα ἁμαρτίας, ἀντίτρωσον ἐκχέασα τήν ῥομφαίαν, πλευράν τήν διατρήσασαν τοῦ υἱοῦ σου, Θεογεννήτρια, καί καταδίωξον, καί εἰς τέλος σύντριψον καί κατάσφαξον.

ᾨδὴ δ΄. Ἐλήλυθας ἐκ Παρθένου.
Ἐν θλίψεσι σέ πλουτοῦμεν Παρθένε παράκλησιν· ἐν λύπαις ἀνάψυξιν· ἐν πειρασμοῖς παραμύθιον, πρόμαχον καί σύμμαχον, καί σωτηρίαν ἑτοίμην καί ἀντίληψιν.

Ἡ τέξασα θελητήν τού ἐλέους μή θέλοντα, ἁμαρτωλῶν θάνατον, τῇ μετανοίᾳ, ὅς μάλιστα, τούτου ἡδυνόμενον, πρός μετανοίας ὁδούς με χειραγώγησον.

Ἰώμενος τῆς προμήτορος Εὔας τό σύντριμμα, ἐκ τῆς Θεομήτορος Κόρης ἡμῶν ἐπεδήμησας, Δέσποτα φιλάνθρωπε· δέ ἧς κάμε συντριβέντα λόγῳ ἴασαι.

Στενάζοντα, ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ ἑκάστοτε, καί θρήνοις κοπτόμενον, καί ῥαντιζόμενον δάκρυσιν, οἴκτειρόν με Δέσποινα, καί ἀοράτῳ ῥοπῇ σου παρακάλεσον.

ᾨδὴ ε’. Ὀ φωτισμός.
Ὁ ποταμός, τῶν Θεοῦ χαρισμάτων τούς ὀφθαλμούς μου, ἔμπλησον δακρύων καί τῆς ψυχῆς μου, Θεοκυῆτορ τάς ἀνύδρους ἀρούρας, καί αὐχμώσας μέθυσον αὔλακας, ἵνα, πληθυνθῶσιν αὐτῆς τά γεννήματα.

Ἐν ταῖς χερσί, σοῦ Παρθένε οἱ κλῆροι οἱ τῆς ψυχῆς μου· ῥῦσαι ἐκ χειρός μέ νῦν τῶν ἐχθρῶν μου· ἐπίφανόν τε σοῦ τό πρόσωπον Κόρη, Παναγίᾳ ἐπί τόν δοῦλον σου· σῶσον με τῷ θείῳ ἐλέει σου Δέσποινα.

Ἀνατολῆς, τῆς ἐξ ὕψους φανείσης ἐδείχθη πύλη· θρόνος ἐπηρμένος τοῦ βασιλέως οὐρανομήκης καί μετάρσιος κλῖμαξ· δί ἧς ἐπέβη Χριστός πανάχραντε, καί τοῖς ἀπωσμένοις βροτοῖς προσωμίλησεν.

Ὁ ὑψηλός, καί περίβλεπτος θρόνος τοῦ βασιλέως, τῶν βασιλευόντων ἡ θεία, κλίνη ἡ θεοδόχος· ὁ πανάγιος οἶκος, τό ἀβέβηλον ἱλαστήριον· ἡ Θεογεννήτωρ Μαρίᾳ, ὑμνείσθω μοι.

ᾨδὴ ς’. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων.
Ψαλμικῶς εὐφημοῦντες βοῶμεν σοι· Χαῖρε τό πιώτατον ὅρος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅ κατοικεῖν ηὐδόκησε, δί ἡμῶν σωτηρίαν Θεόνυμφε.

Χαῖρε πύλη Θεοῦ ἀδιόδευτε· Χαῖρε τῆς ἀπάτης τήν κάμινον σβέσασα· Χαῖρε δί ἧς μοι δέδωκεν, ἡ φλογίνη ῥομφαία, τήν εἴσοδον.

Ὀμβροφόρε νεφέλη θεόδροσε, τήν κατεψυγμένην ψυχήν μου τῷ καύσωνι, τῆς ἁμαρτίας δρόσισον, καί χειμάρρῳ τρυφῇς αὐτήν πότισον.

Ῥυπαροί λογισμοί με μολύνουσι· φαῦλαι καί αἰσχραί ἐνθυμήσεις μιαίνουσι, τήν ταπεινήν καρδίαν μου, Παναγίᾳ Παρθένε βοήθει μοι.

Κάθισμα. 

Τά ἄνω ζητῶν.
Τῷ θείῳ φωτί τό σκότος τῆς καρδίας μου, μακράν ἀγαθῇ ἀπέλασον διδοῦσα μοι, ὀχετούς εἰς ἔκπλυνσιν τῶν κακῶν μου δι’ ὧν ἐλύπησα τόν ὑπεράγαθον Κύριον ἐν σοί γάρ μοι μόνῃ ἡ παράκλησις.

ᾨδὴ ζ’. Εἰκόνος χρυσῆς.
Τόν βίον ψυχή, ὡς πανήγυριν σαφῶς ἐπισταμένῃ, καλῶς ἐντεῦθεν πραγματεύθητι, ὡς ἄν κερδήσεις τά μέγιστα, τήν τῶν οὐρανῶν Βασιλείαν, καί τήν δόξαν τήν ἄρρητον, εἰ γάρ παρέλθῃ πρός μικρόν, ἄλλον οὐχ ἕξεις καιρόν.

Ὀδόν τῆς ζωῆς, ἡ τεκοῦσα τόν Χριστόν σύ με ὁδήγησον, ὁδόν εἰς εὐθεῖαν τήν ἀπάγουσαν εἰς Παραδείσου σκηνώματα, καί πρός τάς ἐκεῖ καταπαύσεις, τήν ὁδόν κατευθύνουσα, καί τῆς ψυχῆς μου ἀγαθῇ τά διαδήματα.

Ἰός τήν ἰσχύν, ἁμαρτίας χαλεπῆς ἐκδαπανᾷ μου· ἀλλ᾽ ἐπινεύσει φιλευσπλάγχνῳ σου, τῇ σῇ παλάμη τῆς χάριτος, πρόφθασον ἀπάντλησον τοῦτον, ὡς τοῦ κόσμου τόν αἴροντα, τάς ἁμαρτίας ἐπί γῆς μόνη κυήσασα.

Υἱόν τοῦ Θεοῦ διά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν υἱόν ἀνθρώπου, γεγεννημένον ἡ γεννήσασα, υἱόν φωτός καί ἡμέρας με, τόν νυκτός τε καί σκότους, ὑπεράμωμε ποίησον, καί οὐρανίου Πατρός ἄξιον δεῖξον υἱόν.

ᾨδὴ η’. Τόν ἐν καμίνῳ.
Χαλδαϊκήν πυρκαϊάν, καί πυρφόρον μοι παθῶν ἄσπετον φλόγα, ὁ Ναβουχοδονόσορ ὁ νοητός καί δεινήν, ἀνῆψε παφλάζουσαν κάμινον· ἥν τῶν πρεσβειῶν σου, δρόσῳ σβέσον Παρθένε.

Νοῦν κεκτημένος, ἐμπαθῆ, καί ἀτόποις λογισμοῖς κεκοινωμένον, ἐπί σέ καταφεύγω τό καθαρόν τοῦ Θεοῦ, εὐῶδες παλάτιον Δέσποινα, κάθαρόν με πάσης, γηίνης δυσωδίας.

Χριστοῦ σε βίβλον ἱεράν, ἐν τῷ Πνεύματι Θεοῦ ἐσφραγισμένην, ἐπιστάμενος Κόρη παγκάλων δυσωπῶ, τῇ βίβλῳ τῶν ζώντων ἐγγράψαι με, καί τῆς ἀνολέθρου ζωῆς καταξιῶσαι.

Ἡ προστασίᾳ, τῶν πιστῶν, ἡ ἐλπίς καί χαρᾷ τῶν θλιβομένων, εἰς χαράν ἐμήν στρέψον τόν κοπετόν μοῦ ἁγνῇ· καί δός μοι ἀνθ’ ὧν νῦν οὐ βλέπω σε, τῷ αἰῶνι τούτῳ, βλέπειν σε ἐν ἐκείνῳ.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν. ὁ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα, Θεόν ὑμνεῖτε.

ᾨδὴ θ’. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν λόγον.
Ἁγιωτέρᾳ, Ἀγγέλων, Χερουβείμ ὑπερτέρᾳ, πυρίνων ἀνωτέρᾳ, Σεραφείμ,, καί νοερᾶς πάσης τάξεως, ὤφθης τιμιωτέρᾳ, καί δόξῃ ἀσυγκρίτῳ καί τιμή, ὑπερενδοξοτέρᾳ, Μαρίᾳ Κόρη Δέσποινα.

Νύμφη Θεοῦ Παναγία, θησαυρέ σωτηρίας, λιμήν τῶν ἐν πελάγει συμφορῶν, σκέπη ψυχῶν καί ἀντίληψις, σωτηρία, γενοῦ μοι, καί πλοῦτος καί πανεύδιος λιμήν, τήν ψυχήν μου ῥιγῶσαν, σκεπάζουσα, καί θάλπουσα.

Ἡ ἀγεώργητος χώρα, γεωργόν ἡ τεκοῦσα, ἡ ἄρουρα τόν στάχυν τῆς ζωῆς, ἡ ἀνηρώτως βλαστήσασα, τῶν καλῶν ἀφθονίαν, καί πάντων εὐθηνίαν ἀγαθῶν, τῷ λιμῷ τετηκότα, διάθρεψόν με Δέσποινα.

Σοί τῇ τεκούσῃ τόν πάντων, ποιητήν καί σωτῆρα, ὅ πένης καί πτωχός καί ἐνδεής, τι προσαγάγω ἐπάξιον; ὁ,τιοῦν μέν οὐχ ἄλλο, διάπυρον δε πίστιν καί στοργήν, καί ἀγάπην γνησίαν, ἐν αἷς με σῶσον Δέσποινα.

Προσόμοια. 

Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαίροις ὁ πανάγιος ναός· Χαῖρε Βασιλέως καθέδρᾳ· Χαῖρε πυρίμορφε, θρόνε τοῦ Παντάνακτος· Χαῖρε Ἀγγέλων χαρά. Τοῦ ᾿Αδάμ, χαῖρε ἔγερσις, τοῦ παραπεσόντος· Χαῖρε τό κατάκριμα, τῆς Εὔας λύσασα· Χαῖρε ὀρθοδόξων τό κλέος· τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ προστάτις καί ἀδικουμένων ἡ βοήθεια.

Χαῖρε ἡ λαβίς ἡ ἡ μυστικῇ, ἦν περ Ἠσαΐας προεῖδεν, ἄνθρακα φέρουσα, ῥύπου ἐκκαθαίροντα, τήν κτίσιν ἅπασαν· Χαῖρε βάτε πυρίφλεκτε, καί μή καιομένῃ· Χαῖρε στῦλε πύρινε δί οὗ εἰσήχθημεν, πάντες εἰς κατάπαυσιν θείαν· Χαῖρε τοῦ ἐλέους ἡ θύρα, καί ἁμαρτανόντων ἡ συγχώρησις.

Χαῖρε ἡ πολύαστρος ἁγνῇ, σφαίρᾳ, οὐρανοῦ ἡ ἀστέρας, πλάνητας ἅπαντας, καί ἀπλανεῖς φέρουσα, καί ὑπερλάμπουσα· Χαῖρε κύκλε λαμπρότατε, δώδεκα ζῳδίων, δι’ οὗ μέσον ὥδευσε Χριστός ὁ ἥλιος, καί οἰκονομίαις ἐνσάρκου, ὑπέρ σωτηρίας ἀνθρώπων, πᾶσαν τήν περίοδον ἐπλήρωσεν.

Μόνῃ τόν ἀχώρητον Θεόν, ἀστενοχωρήτως ἐν μήτρα, ἐκυφόρησας, ἄνθρωπον γενόμενον δί ἀγαθότητα, Παναγία, θεόνυμφε· Διό δυσωπῶ σε. τῶν στενοχωρούντων με παθῶν ἀπάλλαξον· ὅπως τήν στενήν εὐθυπόρως, τρίβον διοδεύσας εἰς πλάτος, φθάσω τῆς ἐκεῖ Μακαριότητος.