ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΗΧΟΣ Α’

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ

ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΠΟΔΟΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥ.

Ωδή α’. Ήχος α’.

Σου η τροπαιούχος.

Το στόμα μου πλήρωσον αγνή, θείας αινέσεως όπως υμνήσω σου, την δόξαν Πανύμνητε, και μεγαλύνω την μεγαλοπρέπειαν, όλην την ημέραν, του σε σεπτώς μεγαλύναντος.

Χάρισαί μοι πένθος χαρμονής, και παρακλήσεως θείας παραίτιον, χαρά και παράκλησις, των ορθοδόξων Θεοτόκε Δέσποινα, η χαράν τω κόσμω, και σωτηρίαν πηγάσασα.

Ως έμψυχος νέος ουρανός, δικαιοσύνης ανέτειλας ήλιον, Κόρη και εβλάστησας, ως λογικός και μυστικός παράδεισος, ξύλον ζωηφόρον, εξ ου φαγόντες ου θνήσκομεν.

Υπερτέρα γέγονας αγνή, των ποιημάτων Θεόν σωματώσασα˙ όθεν ικετεύω σε, από κοπρίας παθών με ανάστησον, και προς θείον ύψος της απαθείας εισάγαγε.

Ωδή γ’.

Ο μόνος ειδώς.

Η μόνη την φύσιν των βροτών, θεώσασα πανάμωμε, τω υπέρ φύσιν τόκω σου αίτησαι, αμαρτημάτων ημίν συγχώρησιν, και την αγαλλίασιν, την διαιωνίζουσαν, Παναγία Παρθένε πανύμνητε.

Η χώρα τον στάχυν της ζωής, ασπόρως η εκφύσασα, και ανηρότως αναβλαστήσασα, λιμώ τακείσαν ενθέου βρώσεως, την ψυχήν μου στήριξον, άρτω θείων πράξεων, αρετών εν ελαίω πιάνασα.

Εκ σου ανεβλάστησεν ημίν, το άνθος το αμάραντον, ευωδιάζον πάσαν την ανθρωπότητα, τω θείω μύρω της αυτού φύσεως, ο Πατρί συνάναρχος, και εκ σου γενόμενος, υπό χρόνον Μαρία Πανάμωμε.

Το είδος μορφής σου της σεπτής, Αγγέλοις μεν αιδέσιμον, τοις δε βροτοίς υπάρχει σωτήριον˙ και φρικτόν της πονηρίας τοις πνεύμασι, όπερ πίστει σέβοντες, και κατασπαζόμενοι, Θεοτόκε ψυχάς φωτιζόμεθα.

Ωδή δ’.

Όρος σε τη χάριτι.

Όρος τε προείδε, Δανιήλ αλατόμητον˙ κατάσκιον ο Αββακούμ, τετυρωμένον ο Δαβίδ˙ όρος άλλος άγιον, και εμφανές και πίον όρος Πανύμνητε˙ ώ ο Θεός κατοικήσαι ηυδόκησεν.

Θείόν σε παλάτιον, του Λόγου γινώσκομεν, εν ώ οικήσας σαρικώς εκαινοποίησεν ημάς, φθαρέντας τοις πάθεσιν, όθεν αγνή Θεού μητέρα σε σέβομεν, και τον εκ σου γεννηθέντα δοξάζομεν.

Θείόν σε νοούμεν, ακηλίδωτον έσοπτρον, ως δεξαμένη την αυγήν, της θεϊκής μαρμαρυγής, και ταύτην αστράψασαν, σωματικώς παντί τω κόσμω Πανύμνητε, προς σωτηρίαν των υμνούντων σε.

Ναόν σε γινώσκομεν, Θεού καθαρώτατον, του ποιητού των ουρανών, και πάσης κτίσεως αγνή˙ όθεν σοι κραυγάζομεν, ναούς ημάς του θείου Πνεύματος ποίησον, τους την θερμήν σου πρεσβείαν πλουτίσαντας.

Ωδή ε’.

Ο φωτίσας τη ελλάμψει.

Ίασαί μου της ψυχής τα αλγήματα πάναγνε, η τεκούσα τον τας νόσους ημών ιασάμενον, τοις αυτού παθήμασι, τοις σωτηρίοις και πανσέπτοις˙ ίνα πιστώς μεγαλύνω σε.

Ρυπωθείσαν την αθλίαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, τω υσσώπω της ενθέου πρεσβείας σου κάθαρον, Θεοτόκε άχραντε, παρεχομένη σωτηρίας, ταύτη φαιδρότατον ένδυμα.

Σε ετοίμην προς το σώζειν βοήθειαν κέκτημαι˙ δια τούτό σοι προσπίπτω και κράζω συν δάκρυσι, Θεοτόκε ρύσαί με, εκ των βελών του αλλοτρίου, και της μελλούσης κολάσεως.

Συ ισχύς μου συ και καύχημα και αγαλλίαμα, και φρουρός μου και αντίληψις και καταφύγιον, και προστάτις άμαχος, Υπεραγία Θεοτόκε˙ διο με σώζε τον δούλόν σου.

ωδή ς’.

Εκύκλωσεν ημάς.

Λικμήσασα Παρθένε ταις πρεσβείαις σου, τω πτύω του πνεύματος, θημωνίας των εμών αμαρτιών, κάθαρον καρδίας μου την άλωνα, μακράν αυτής παν αχυρώδες ποιούσα νόημα.

Ιδούσά μοι την κάκωσιν Πανάμωμε, ην η ψυχή υφίσταται, κρατουμένη εν Αιγύπτω των παθών, και πλινθοπλαστούσα την πηλόν σαρκός, δεύρο ταχύ και της ατίμου δουλείας με λύτρωσαι.

Σπαράττομαι τα σπλάγχνα και συστρέφομαι, τον χρόνον τελειούμενον, της ζωής μου καθορών και εμαυτόν, χείροσιν εκάστοτε προκόπτοντα, και ταις πληγαίς επιτιθέντα πληγάς και μώλωπας.

Νυν ήγγικε ψυχή το τέλος ήγγικεν˙ απόθου τοίνυν άπαντα, τα του σκότους και νυκτός έργα δεινά, και τα του φωτός όπλα ενδύθητι, περιπατείν ως εν ημέρα πράττουσα εύσχημα.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Χορός Αγγελικός.

Ημέρα μυστική, ανεδείχθης Παρθένε, τον ήλιον Χριστόν, καταυγάζουσα πάσι, τοις ζόφω απογνώσεως, καθημένοις Θεόνυμφε˙ όθεν άπαντες, οι δια σου φωτισθέντες, μακαρίζομεν, χρεωστικώς ως αιτίαν, βροτών αναπλάσεως.

Ωδή ζ’.

Σε νοητήν.

Ο φωτεινός του Δεσπότου θάλαμος, χαίρε πανθαύμαστε αγνή˙ χαίρε τείχος το των πιστών˙ χαίρε κλίμαξ άγουσα, προς θείαν κατάπαυσιν, τους μελωδούντας τω τόκω σου˙ ο αινετός των Πατέρων Θεός και υπερένδοξος.

Ον ου χωρεί, ουρανός εχώρησας, ως πλατυτέρα ουρανών, Θεοτόκε ο λογικός, ουρανός και έμψυχος, του κατασκευάσαντος, τους ουρανούς τω βουήματι, μόνου Θεού ουρανού και της γης το εγκαλλώπισμα.

Ίνα Θεός γένηται ο άνθρωπος, εκ σου σεσάρκωται Θεός˙ ον ικέτευε εκτενώς άχραντε πανάμωμε, σώζεσθαι τους δούλους σου, επηρειών του αλάστορος, και χαλεπής εκ γεέννης φλογός και πάσης θλίψεως.

Την εν εμοί ραθυμίαν Δέσποινα, και νυσταγμόν τον χαλεπόν, ταις αγρύπνοις σου προς Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, άχραντε απέλασον, και μελωδούντά με οίκτειρον˙ ο αινετός των Πατέρων Θεός και υπερένδοξος.

Ωδή η’.

Εν καμίνω παίδες.

Ως εκ ρίζης της του Ιεσσαί, βλαστήσασα προφέρεις, το άνθος Θεοκυήτορ, το αμάραντον Χριστόν˙ όθεν ικετεύω σε, των παθών μου πάσας προρρίζους, ανάσπασον ακάνθας, και τον θείον φόβον, εμφύτευσόν μοι Κόρη.

Ως ωραίαν ως περικαλλή, ως άμωμόν σε Κόρην, ως νύμφην εκλελεγμένην, ως νεάνιν καθαράν˙ Παρθένον ως άσπιλον και αγίαν, σε ανυμνούμεν και πόθω προσκυνούμεν, την ευλογημένην εις πάντας τους αιώνας.

Σε και τείχος καταφυγήν, και κλίμακα προς ύψος, μετάγουσαν το ανθρώπινον Παρθένε Μαριάμ, ειδότες κραυγάζομεν˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Η αγία γη και εκλεκτή, εν η κεκαλυμμένοι, καλύμματι απιστίας, αμφιβόλων λογισμών, πόδες ουκ επάτησαν των γηΐνων˙ δείξον φροντίδων ανώτερον τον νουν μου, και της των πραέων γης καταξίωσόν με.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τω κάλλει της ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Τύπον της αγνής.

Όρος του Θεού πανάγιον, ο δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο, απωλείας με, περιπλανώμενον όρεσι, και κρημνοίς και βαράθροις ωθούμενον, ζητήσασα προς όρος, της αρετής με χειραγώγησον.

Ήδη ο νυμφών ηυτρέπισται, και η παστάς του γάμου εγκεκαλλώπισται˙ και εισέρχονται, μετά χαράς οι τηρήσαντες, την αγνείαν αυτών αδιάφθορον˙ εγώ δε Θεοτόκε, μόνος εις σκότος απελεύσομαι.

Νόμους του Θεού ηθέτησα, και εμαυτόν τω νόμω αμαρτίας εδούλωσα, νόμω του νοός, ουχ υποκύψας ο άθλιος˙ η τους νόμους λαθούσα της φύσεως, εν τω σεπτώ σου τόκω, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον.

Ίνα τον βυθόν τον άπειρον, των οικτιρμών ενδείξης της σης χρηστότητος, και την ευσπλαγχνίαν, του Υιού σας Πανύμνητε, υπέρ πάντας καμοί αμαρτήσαντι, συγχώρησιν παράσχου, και Παραδείσου την κατοίκησιν.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Χαίροις πόλις έμψυχε Θεού, χαίρε Μητροπάρθενε˙ χαίρε Θεόνυμφε Δέσποινα˙ χαίρε Παράδεισε, της ζωής εν μέσω, ξύλον εκβλαστήσασα, Χριστόν τον ζωοδότην και Κύριον˙ ον καθικέτευε, μητρικαίς σου νυν δεήσεσι, του ρυσθήναι κινδύνων τους δούλους σου.

Χαίρε το κατάσκιον Θεού, όρος απειρόγαμε, ο Αββακούμ εθεάσατο˙ χαίρε πολύευκτον, κάλος Θεοτόκε˙ χαίρε θεία τράπεζα, τον άρτον τον ουράνιον φέρουσα, Χριστόν τον Κύριον˙ ον ικέτευε τους δούλους σου, από πάσης ρυσθήναι κακώσεως.

Χαίρε το παλάτιον Θεού, Λόγου παναμώμητε, εν ώ οικήσας εκαίνωσε, φθαρέντας άπαντας˙ χαίρε η τον στάχυν, της ζωής βλαστήσασα, ασπόρως Θεοτόκε Πανύμνητε˙ ον νυν δυσώπησον, διαθρέψαι άρτω πράξεων, εναρέτων την ψυχήν μου δέομαι.

Πολλών με χειμάζουσι δεινών, προσβολαί Θεόνυμφε, θλίψεις ποικίλαι και μάστιγες, κινδύνων πέλαγος, νυν κατακαλύπτει, τον δούλόν σου άχραντε, προς τίνα καταφύγω ο άθλιος; Προς σε την εύσπλαγχνον˙ τω ελέει σου ουν Δέσποινα, οίκτειρόν με και σώσον πρεσβείαις σου.