ΗΧΟΣ Α’ , ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΗΧΟΣ Α’ 

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΥ.

Ωδή α’. Ήχος α’.

Χριστιανών καταφύγιον, πιπτόντων επανόρθωσις Πάναγνε˙ πταιόντων το ιλαστήριον˙ ρύσαί με καταδίκης της φοβεράς, και πυρός ασβέστου, την αιώνιον ζωήν παρεχομένη μοι.

Εν απογνώσει συνέχομαι, το πλήθος εννοών των πταισμάτων μου, και την του Κριτού απόφασιν˙ Δέσποινα Θεοτόκε συ μοι γενού, θεία μεσιτεία, καταλλάσσουσα αυτόν τη ευπλαγχνία σου.

Παρθένε μόνη πανύμνητε˙ Παρθένε η Θεόν σωματώσασα˙ Παρθένε η πάσι πρόξενος ζωής της αιωνίου, λάμψον μοι φως, το της μετανοίας, διαλύουσαν τον ζόφον των πταισμάτων μου.

Ιδού προς σε νυν κατέφυγον, την σκέπην μου και θείαν αντίληψιν, τα σπλάγχνα της σης μοι χάριτος, δείξον ανεωγμένα, μη οργισθής μηδέ παραβλέψης, μη εάσης με Παρθένε απολλύμενον.

Ωδή γ’.

Τω προ των αιώνων.

Πάντες οι Προφήται, σε Μητέρα Θεού ανεκήρυττον δια συμβόλων παραδόξων, ων ημείς τας εκβάσεις, τρανώς ιδόντες πιστεύομεν, και εξαιτούμεν, τυχείν δια σου, θείας ιλαρότητος.

Ώφθης πλατυτέρα, ουρανών συλλαβούσα τον πάντων Θεόν, και εν αγκάλαις σου συνέχεις, τον συνέχοντα πάντα, αγνή όθεν ικετεύω σε, των συνεχόντων δεινών με παθών, τάχος ελευθέρωσον.

Συ των εν ανάγκαις, και εν θλίψεσι πρόμαχος πέφυκας˙ συ των εν ζάλη τη του βίου, αγαθή κυβερνήτις˙ διο ικετεύων κράζω σοι την σην βοήθειαν Κόρη αγνή, δώρησαι τω δούλω σου.

Δέσποινα του κόσμου, σωτηρία πιστών και αντίληψις, τους εκ βαθέων στεναγμούς μοι, πεμπομένους καρδίας, προς σε και δάκρυα Πάναγνε, προσδεδεγμένη πταισμάτων πολλών, ρύσαί με και θλίψεων.

Ωδή δ’.

Ράβδος εκ της ρίζης.

Μόνην σε πιστοί μετά Θεόν, ελπίδα ακαταίσχυντον, και προστασίαν Κόρη έχομεν, ταις σαις πρεσβείαις ημάς, λύτρωσαι εκ παντοίων, εχθρών ορατών και αοράτων, και βλάβης και πειρασμών˙ ίνα σε απαύστως δοξάζωμεν.

Υλώδους εμφάσεως αγνή, τον νουν μου εκκαθάρασα, έρωτος θείου δείξον έμπλεων, τα θεία λέγειν αεί, φαντάζεσθαι τα θεία˙ τα θεία ποιείν εμμελώς έργα, όπως εκφύγω φρικτήν, κα διαιωνίζουσαν κόλασιν.

Ου κέκτημαι άλλη επί γης, προστάτιν και υπέρμαχον, και τείχος απροσμάχητον ειμή σε μόνην αγνή, Θεοτόκε άχραντε˙ συ γαρ μοι ελπίς και σωτηρία, και σκέπη και βοηθός, και παραπτωμάτων συγχώρησις.

Κατάβαλε θράσος πονηρόν, εχθρού και πανουργεύματα, τα κατ’ εμού επιφερόμενα, και ένδυσόν με την σην, ισχύν παναμώμητε, άτρωτον αεί διατηρούσα, απήμονα αβλαβή, τον ειλικρινώς σε γεραίροντα.

Ωδή ε’.

Θεός ών ειρήνης.

Ανόρθωσις πάντων, πιπτόντων συ εί˙ ασθενούντων ταχεία επίσκεψις˙ διο ταις παραπτώμασι πεσόντα χαλεπώς, και την ψυχήν νοσούντα, θεράπευσον και σώσον, ανορθούσά με Κόρη, τη παναλκεί χειρί σου Δέσποινα.

Σωτήρια όπλα, εξ ύψους ταχύ, δυσωπώ σε Παρθένε παράσχου μοι, την θείαν σου αντίληψιν και σκέπην και ισχύν, μεθ’ ών του αρχεκάκου νικήσας πανουργίαν, σωτηρίας ενθέου, αξιωθώ Θεομακάριστε.

Παλάτιον θείον του Λόγου αγνή, εμέ των πονηρών εργαστήριον, υπάρξαντα πνευμάτων δια πράξεων αισχρών, και τούτων εκπληρούντα, το θέλημα αφρόνως, δια της μετανοίας, δείξον Θεού κατοικητήριον.

Εν ώρα εσχάτη της εξόδου μου, και ψυχής χωρισμού εκ του σώματος, βοήθειά μοι φάνηθι και πρόμαχος γενού, τους επιτιθεμένους, εχθρούς τους αοράτους, αγνή αποσοβούσα, και προς Θεόν χειραγωγούσά με.

Ωδή ς’.

Σπλάγχνων Ιωνάν.

Πύλη θεϊκής, ακτίνος συ πέφυκας, πηγή τε φωτός αδύτου γέγονας˙ το γαρ πλήρωμα, της Θεότητος άπαν εσκήνωσεν, απορρήτως εν τη μήτρα σου Πανάμωμε˙ ούπερ φυσικήν ενέργειαν, και την αίγλην βραβεύεις τοις χρήζουσιν.

Έστη μέχρι σου, Παρθένε ο θάνατος˙ ζωήν γαρ Χριστόν εκυοφόρησας, τον δωρούμενον, καθαρώς εις αυτόν τοις πιστεύουσι, την αθάνατον και θείαν απολύτρωσιν˙ τούτον Παναγία αίτησαι, λυτρωθήναι πταισμάτων τους δούλους σου.

Μύρου νοητού, δοχείον γεγένησαι, του πάσαν την γην ευωδιάσαντος, της Θεότητος, τοις ατμοίς Παναγία Θεόνυμφε˙ δι’ όπερ τη ευωδία της πρεσβείας σου, πάσαν αηδίαν έλασον, εκ ψυχής της εμής παραπτώσεων.

Πυρ των ηδονών, σφοδρώς κατακαίει με, και θλίβει αεί την ταπεινήν μου ψυχήν, και προς άτοπον, εργασίαν συνωθεί και άθεσμον˙ η το πυρ το θεϊκόν αποκυήσασα, σβέσον τούτο καταμάρανον, η εμή σωτηρία Θεόνυμφε.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Λυχνία χρυσαυγής, του ηλίου της δόξης˙ λαμπάς λευκοφαής, του φωτός του αδύτου, νεφέλης πυρσεύουσα, του Πατρός το απαύγασμα, της καρδίας μου, αμβλυωπούσας τας κόρας, φωταγώγησον, μαρμαρυγαίς ακηράτοις, και θείοις πυρσεύμασιν.

Ωδή ζ’.

Οι παίδες ευσεβεία.

Λαβίς ην Ησαΐας, ο Προφήτης πάλαι εθεάσατο, τον θείον άνθρακα Χριστόν, εν κοιλία συ ει φέρουσα, πάσαν ύλην αμαρτίας καταφλέγοντα, των δε πιστών τας ψυχάς φωταγωγούντα.

Ως όμβρος επί πόκον, καταβάς εν ση γαστρί σεσάρκωται, ο της ειρήνης ποταμός, η πηγή της αγαθότητος, ο σταγόνας υετού εξαριθμούμενος˙ ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Θεόνυμφε Μαρία, η ελπίς και χαρά των υμνούντων σε, τας των πταισμάτων μου σειράς, διαρρήξασα πρεσβείαις σου, τω συνδέσμω της αγάπης Χριστού σύνδησον, τους εναρέτους καρπούς ανθηφορείν με.

Ανάγαγε Παρθένε, εκ βυθού με των αισχρών μου πράξεων, και καταπράϋνον αγνή, των παθών μου το κλυδώνιον, και καρδίας μου την πώρωσιν διάλυσον, και δώρησαί μοι πηγήν την των δακρύων.

Ωδή η’.

Θαύματος υπερφυούς.

Μώμος εν τω κάλλει σου ουκ έστι Κόρη˙ συ γαρ μόνη πανάχραντος ώφθης, εξ αιώνος Άχραντε παρθενίας μαρμαρυγαίς, καταυγάζουσα τον κόσμον παρθενίας φωτί˙ διο ανυμνούντές σε κραυγάζομεν˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Στάμνον σε το μάννα κεκτημένην, της Θεότητος έγνωμεν Κόρη, κιβωτόν και τράπεζαν, και λυχνίαν θρόνον Θεού, και παλάτιον και γέφυραν μετάγουσαν, προς θείαν ζωήν τους αναμέλποντας˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Άγκυραν πανασφαλή σε κεκτημένοι, σωτηρίας ημών τας ελπίδας, επί σοι πιστεύομεν, Θεοτόκε αλλά γενού, τοις ικέταις σου λιμήν και τείχος άρρηκτον, και προς το βοάν απαύστως ίθυνον˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Άγκυραν πανασφαλή σε κεκτημένοι, σωτηρίας ημών τας ελπίδας, επί σοι πιστεύομεν, Θεοτόκε αλλά γενού, τοις ικέταις σου λιμήν και τείχος άρρηκτον, και προς το βοάν απαύστως ίθυνον˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Άκουσον του εκ καρδίας στεναγμού μου, ενωτίσθητι φωνής κλαυθμού μου, Παναγία Δέσποινα, μη παρόψη τον συντριμμόν, της αθλίας μου ψυχής αλλά παράσχου μοι, την τελείαν λύσιν των πταισμάτων μου, και χαράς της μελούσης με αξίωσον˙ ίνα σε δοξάζω εις πάντας τους αιώνας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γαρ ους εδέξατο φλέγει νέους, ως ουδέ πυρ, της Θεότητος Παρθένου ην υπέδυ νηδύν˙ διο ανυμνούντες αναμέλψωμεν˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Τύπον της αγνής.

Ίνα χαρμοσύνως άσμασι, χαριστηρίοις Κόρη καταγεραίρω σε˙ ίνα δια πάσης μου, ζωής μεγαλύνω σε, εξελού με εκ στόματος λέοντος, δεινώς ωρυομένου, και καταβρώξαί με σφαδάζοντος.

Ώφθης ιερόν ανάκτορον, και καθαρόν Παρθένε Χριστού παλάτιον, του προ των αιώνων, αληθώς βασιλεύοντος, και κρατούντος απάσης της κτίσεως˙ διο μου την καρδίαν, εξ ακαθάρτων παθών κάθαρον.

Στήσον της σαρκός το φρόνημα, και των παθών Παρθένε παύσον τον τάραχον, του προσφεύγοντος, Θεογεννήτορ τη σκέπη σου, και ελπίδος κρηπίδα σε έχοντος, και θείαν προστασίαν, πεπλουτηκότας και αντίληψιν.

Ήρα την ψυχήν μου Δέσποινα, προς σε και πάση γνώμη επί σοι πέποιθα˙ μη καταισχυνθείην, εις αιώνα ο δούλός σου˙ μηδ’ εχθροί μου καταγελασάτωσαν, οι νοητοί εν ώρα, της εκδημίας συλλαβόντες με.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Των ουρανίων ταγμάτων.

Χαίρε Θεού Παναγίου ναέ Πανάγιε, χαίρε βασιλευόντων, το ανίκητον θάρσος˙ η πάντων προστασία των γηγενών, χαίρε βάθος αμέτρητον˙ ακατανόητον ύψος χαίρε χαρά, θλιβομένων και παράκλησις.

Χαίρε Πατρός προανάρχου νύμφη πανάμωμε, χαίρε του συνανάρχου, Υιού Μήτηρ Παρθένε˙ το σκεύος της αγνείας χαίρε Αδάμ, την Εδέμ η ανοίξασα, χαίρε νεφέλη ολόφωτε τους πιστούς, περιθάλπουσα και σκέπουσα.

Χαίρε φωτός απροσίτου θείον ανάκτορον, χαίρε εύκαρπε χώρα, η βλαστήσασα στάχυν, χαίρε δυστυχούντων η ασφαλής. Θεοτόκε ανόρθωσις, χαίρε η γέφυρα πάντας προς την ζωήν, επανάγουσα πρεσβείαις σου.

Πάθη ποικίλα χειμάζει, την ταπεινήν μου ψυχήν˙ και προς βυθόν καθέλκει, απογνώσεως όλον, προφθάσασά με σώσον ως αγαθή˙ επί σε γαρ κατέφυγον, την κραταιάν προστασίαν και ισχυράν, μη εκπέσω της αιτήσεως.