ΗΧΟΣ Α’, ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

 ΗΧΟΣ Α’

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ου η ακροστιχίς.

«Πρώτη δέησις τη πανάγνω Παρθένω˙ Φωτίου».

Ωδή α’. Ήχος α’.

Σου η τροπαιούχος.

Πύλη του φωτός του νοητού, της μετανοίας μοι πύλας διάνοιξον˙ και τον νουν μου φώτισον, το ζοφερόν σκότος αποδιώκουσα, το της αμαρτίας, και των παθών Παναμώμητε.

Ρύσαι την ψυχήν μου αγαθή, της δυναστείας του δολίου δράκοντος, του τοις δελεάσμασι, των ηδονών ταύτην συγκαταφέροντος, πονηρά απάτη, της απωλείας προς βάραθρα.

Ως των αγαθών των υπέρ νουν, αναδειχθείσα τοις ανθρώποις πρόξενος, Δέσποινα πανάχραντε˙ ούτω καμοί της σωτηρίας πρόξενος, της αιωνιζούσης, και ευφροσύνης γενήθητι.

Τον πάντα βουλήματι αυτού, δημιουργήσαντα κράτει Θεότητος, Λόγον τον αΐδιον˙ τούτον αγνή εν μήτρα σου εχώρησας, επ’ ευεργεσία, των γηγενών σωματούμενον.

Ωδή γ’.

Ο μόνος ειδώς.

Η σκέπη και λύτρωσις ημών, το τείχος και κραταίωμα, των ευφημούντων σε πολυΰμνητε˙ από παντοίων ρύσαί με θλίψεων, και των περιστάσεων, των του βίου πάντοτε, περιέπουσα όπως δοξάζω σε.

Δέσποινα του κόσμου αγαθή, του μόνου φιλοικτίρμονος, του ευσπλαγχνίας έχοντος πέλαγος, του σαρκωθέντος εκ των πανάγνων σου, αιμάτων δεήθητι, του κατοικτειρήσαί με, τον αμέτροις κακοίς συνεχόμενον.

Έχουσα συμπάθειαν πολλήν, και σπλάγχνα φιλοικτίρμονα, και υπέρ έννοιαν αγαθότητα˙ επ’ εμέ ταύτα δείξον Πανάχραντε, τον εις σε προστρέχοντα, και των παραπτώσεων, των απείρων την άφεσιν δίδου μοι.

Η μήτρα σου ώφθη αληθώς, Μαρία αειπάρθενε, του ουρανού πλατυτέρα χωρήσασα, τον Βασιλέα και ποιητήν του παντός, τον πάση αχώρητον τη κτίσει υπάρχοντα, τη δυνάμει αυτού της Θεότητος.

Ωδή δ’.

Όρος σε τη χάριτι.

Σώσόν με Παρθένε, απειγόγαμε σώσόν με˙ μη με παρίδης αγαθή, καταπονούμενον δεινοίς, ηδοναίς και πάθεσι, και λογισμοίς βεβήλοις και πονηρίας μεστοίς, και των δαιμόνων παρενοχλήσεσιν.

Ικέτης προσέρχομαι τη σκέπη σου άχραντε˙ και εκβοώ από θερμής και κατωδύνου μου ψυχής˙ ελέησον ρύσαί με, εκ του πυρός της αιωνίου κολάσεως, ταις προς Θεόν σαις αχράντοις δεήσεσιν.

Σαρκός μου την έκλυσιν, ψυχής τε την πάρεσιν, τη ρωστική της σης ροπής, ισχύι Δέσποινα σεμνή, ανάκτησον πρόσφορον, ταύταις σαφώς την θεραπείαν παρέχουσα, προς εργασίαν του θείου θελήματος.

Το μέγα και πάνσεπτον και θείον μυστήριον, της αποκρύφου του Θεού, βουλής εν σοι παναληθώς, αγνή πεφανέρωται, ότι αυτός ο κατ’ ουσίαν αχώρητος, τη κτίσει πάση εν ση γαστρί κεχώρηται.

Ωδή ε’.

Ο φωτίσας τη ελλάμψει.

Η λυχνία η χρυσή η το θείον λαμπάδιον, κατέχουσα των παθών μου τον γνόφον σκεδάσασα, τον του θείου έρωτος πυρσόν, εν τη εμή καρδία Θεογεννήτορ διάναψον.

Πολυπλόκους μηχανάς και ενέδρας του δράκοντος, του δολίου Θεοτόκε Παρθένε διάλυσον, ας κατά του δούλου σου, επινοείται πανουργία, του συλλαβείν με πειρώμενος.

Απορήσας εξ απάσης βοηθείας άχραντε, ανθρωπίνης προς την σην οξυτάτην αντίληψιν, ευλαβώς προσέδραμον˙ συ με της σης και προμηθείας, και ευμενείας αξίωσον.

Νομικοί σε και σκιώδεις προέφαινον έσεσθαι, τύποι πάλαι Θεοτόκον αγνήν παναμώμητον˙ ημείς δε κατέχοντες, έργω νυν τούτων τας εκβάσεις, ακαταπαύστως υμνούμέν σε.

Ωδή ς’.

Εκύκλωσεν ημάς.

Ανάκτορον Θεού παναγιώτατον, πρεσβείαις σου καθάρισον, την ψυχήν μου και το σώμα και τον νουν, εκ βεβήλων έργων, και αισχρών εννοιών, και του εκ σου αποτεχθέντος ναόν με ποίησον.

Γαλήνη νοητή συ με προσόρμισον, την ζάλην και τον τάραχον, των παθών μου κατευνάζουσα σεμνή, και την τρικυμίαν εκδιώκουσα των ηδονών, η την γαλήνην την θείαν τέξασα.

Ναμάτων μυστικών των σων δεήσεων, την των πταισμάτων καύσωνι, εκτακείσάν μου καρδίαν αγαθή, έμπλησον και δείξον καρποφόρον αυτήν, θεοφιλών και θεαρέστων λόγων και πράξεων.

Ως ούσα καθαρά και πανακήρατος, Λόγον τον ακήρατον, υπεδέξω εν νηδύϊ σου σεμνή˙ και τούτον εγέννησας εις λύτρωσιν, των γεγενών των Προπατόρων της αποφάσεως.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Ασπόρως τον Χριστόν, απεκύησας μόνη, το θαύμα υπέρ νουν, πώς Παρθένος και Μήτηρ, διο Θεοτόκον σε, προσκυνούντες δοξάζομεν˙ συ γαρ έτεκες τον Βασιλέα της δόξης, ον δυσώπησον, του ειρηνεύσαι τον κόσμον, και σώσαι τας ψυχάς ημών.

Ωδή ζ’.

Σε νοητήν.

Πίστει πολλή και πόθω προσέρχομαι, τη θεία σκέπη σου σεμνή˙ συ γενού μοι καταφυγή˙ συ μου ιλαστήριον˙ συ με απολύτρωσαι, εκ των κινδύνων και θλίψεων, και πειρασμών Θεοτόκε, και νόσων και κακώσεων.

Ανατολή του ηλίου Δέσποινα, του νοητού ως συμπαθής, συ τη αίγλη τη παμφαεί, της θείας πρεσβείας σου, φαύσον μετανοίας μοι, ανατολήν εκδιώκουσα, την ζοφεράν των παθών μου, ομίχλην και πταισμάτων μου.

Ρύσαι ημάς τους ανευφημούντάς σε, της τυραννίδος του εχθρού, του ζητούντος μανιωδώς, την ημών απώλειαν, και τούτου ματαίωσον, την πονηρίαν Πανάμωμε, και μηχανήν αυτού πάσαν, δυνάμει σου αμβλύνουσα.

Θρόνον Θεού και παστάδα έμψυχον, Θεογεννήτορ οι πιστοί, επιγνόντες σε αληθώς, πίστει εκβοώμέν σοι˙ σώζε τους ικέτας σου από πασών περιστάσεων˙ όπως αεί ευλογούμεν, αγνή και προσκυνούμέν σε.

Ωδή η’.

Εν καμίνω παίδες.

Επί πέτραν στήσον ασφαλή, της του Θεού αγάπης, τας βάσεις τας της ψυχής μου, και παθών ταις προσβολαίς, φύλαξον ακλόνητον Θεοτόκε˙ ίνα εδραία καρδία αναμέλπω, και δοξολογώ σε πιστώς εις τους αιώνας.

Νεύρωσόν μου Δέσποινα αγνή, τον τόνον της καρδίας, ισχύν με κατά παθών, περιζωννύουσα την σην, και τηρούσα άτρωτον εκ της τούτων, επικρατείας και πικράς τυραννίδος˙ ίνα σε δοξάζω αεί εν ευθυμία.

Ώ Παρθένε Δέσποινα σεμνή, γραφικώς η ψυχή μου, οπίσω σου εκολλήθη˙ διο έκτεινον την σην, δεξιάν την άχραντον και εν πάσιν, αντιλαβού μου σκέπουσα και φρουρούσα, και της αιωνίου χαράς καταξιούσα.

Φωτοφόρον σκήνωμα Θεού, εδείχθης Θεοτόκε, και έμψυχον και αγνότατον παλάτιον σεμνή, και θρόνος πυρίμορφος, της αστέκτου θείας ουσίας˙ διο σε ανυμνούμεν, και δοξολογούμεν πιστοί εις τους αιώνας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τω κάλλει της ευσεβείας καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Τύπον της αγνής.

Ώφθης αίγλη καθαρότητος, πάσαν την κτίσιν υπεραίρυσα Πάναγνε˙ αλλά δέξαι με, τον μολυσμοίς καταχράναντα, ηδονών υπέρ άπαντα άνθρωπον, ψυχήν τε και το σώμα, και σαις πρεσβείαις αποκάθαρον.

Τρίβοις θείαις εκβιβάζουσα, της μετανοίας την ψυχήν μου επίστρεψον, εξ οδού αγνή, της απαγούσης εις θάνατον, και προς όλεθρον όντως αιώνιον, Μαρία Θεοτόκε, αμαρτωλών το ιλαστήριον.

Ίνα τί με εγκατέλειπες, φως των εμών ομμάτων, και αγαλλίαμα της καρδίας μου; και πειρασμοί με εκύκλωσαν; Άλλ’ οικτείρησον Κόρη και σώσόν με, εκ πάντων των λυπούντων, των θλιβομένων η παράκλησις.

Όρος του Θεού πανάγιον, ο δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο απωλείας με περιπλανώμενον όρεσι, και κρημνοίς και βαράθροις ωθούμενον, ζητήσασα προς όρος, της αρετής με χειραγώγησον.

Ύμνον ευλαβώς προσφέρομεν, τω σω ασπόρω τόκω, δια σου Δέσποινα, πανυπέραγνε, και σε απαύστως, δοξάζομεν, δυσωπούντες ρυσθήναι κολάσεως, τους πόθω σε τιμώντας, και ορθοδόξω πίστει σέβοντας.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Των ουρανίων ταγμάτων.

Χαίρε πιότατον όρος και θεοβάδιστον˙ χαίρε το των Αγγέλων, περιβόητον θαύμα˙ το σθένος των Μαρτύρων, χαίρε σκηνή, Ιερέων αγλάϊσμα˙ και πενομένων ασύλητε θησαυρέ, χαίρε κλέος των τιμώντων σε.

Χαίρε βασίλειον κράτος και πύργε άσειστε, χαίρε πιστών η δόξα, Θεοτόκε Παρθένε, ανόρθωσις πιπτόντων χαίρε αγνή, και διαβόλου κατάπτωσις, και απογνώσεως πάσης ότι Χριστόν, την ελπίδα πάντων έτεκες.

Χαίρε πλειάς το του Πόλου άστρον λαμπρότατον, η συνδεσμούσα πάντα, ως αστέρας σα τέκνα, κοινώς τους ορθοδόξους Χριστιανούς, και ως μήτηρ φιλόστοργος, σκέπουσα θάλπουσα τούτους και ουρανών, αξιούσα κατοικήσεως.

Τίς διηγήσεται Κόρη τα σα θαυμάσια; Ον γαρ ου σθένει βλέπειν, των Αγγέλων η τάξις, εβάστασας ως θρόνος χερουβικός˙ τούτον αίτησαι Πάναγνε, εν τη μελλούση ημέρα τη φοβερά, πάντας ρύσασθαι κολάσεως.