Είμαι ο διαβάτης, που γράφω με πηλό και με φλόγα.

Είμαι ο διαβάτης,

που γράφω

με πηλό και με φλόγα.

*

Ζητωκραύγαζαν!

Κάποιον θέλανε να σκοτώσουν.

Πολυέλαιοι,

χρυσοποίκιλτες μίτρες,

φορέματα Ντιόρ...

Πώς να κατέβεις ανάμεσα μας ανυπόδητος;

*

Πολυκατοικίες...

Φάμπρικες...

Όλο και πιο μεγάλες Πολιτείες.

Όλο και πιο μεγάλα Νεκροταφεία...

Έχουμε να θάψουμε τόσους ζωντανούς!

*

Οι βάρβαροι

δεν θα ξανάρθουν απ' τα σύνορα.

Ορμούν απ' τις τηλεοράσεις

στα παιδικά δωμάτια.

*

Θ' αναζητούμε το θάνατο

δίχως κλάματα.

Όταν θα 'χουν στερέψει

τα μάτια των παιδιών

- από την Ποίηση!

*

Το παιδί,

που στέκεται μπροστά

στον Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο,

δεν ξέρει

πως ξέρει περισσότερα απ' αυτόν.

*

Σπάστε τους καθρέφτες!...

Μας δείχνουν

όπως ακριβώς είμαστε...

Ωραιοι

που φαινόμαστε στους καθρέφτες!

Γιατί να τους σπάσουμε;

Δεν μπορούν

να καθρεφτίσουν την ψυχή μας.

*

Κατάστηθα μπορείς πια να χτυπάς

τις πέτρινες καρδιές.

Πρόσεξε, όμως:

με καλέμι σφυρηλατημένο

στη φωτιά της Αγάπης...

*

Λέω να κρεμάσουμε

μια επιγραφή στον Πλανήτη μας:

«Προσοχή, χρώματα!»

*

Άδολο παιδικό χαμόγελο...

Μια παραίσθηση

στη σκληρή πραγματικότητα

Δεν είχε νόημα

να φυτεύω λουλούδια

στην άσφαλτο...

*

Έμπηξα ένα σταυρό

και κάθισα στον ίσκιο του.

Προ Χριστού... Μετά Χριστόν...

Εκτός από Εσένα,

ποιος μπορούσε να χωρίσει

το Χρόνο...

*

Θεε μου,

τι θα γινόμαστε

δίχως εχθρούς και αναξιοπαθούντες;

*

Σπέρνουμε

σίδερα, μηχανές

και πολυκατοικίες.

Πού χρόνος να σκεφτούμε,

πως υποχθόνιες κακίες

μπορεί να κούφωσαν το έδαφος.

*

Κάθε κραυγή στην έρημο

δεν είναι ο ρόγχος

του μελλοθάνατου.

Μπορεί να 'ναι και το ξέσπασμα

στ' αντίκρισμα μιας όασης.

*

«Απόλλων 11»,

«Απόλλων 12»,

«Απόλλων 13»...

Πόσους αριθμούς θα χρειαστούμε

για όλα τ' αστέρια;

*

Να καθαρίσουμε, είπαμε, τον τόπο:

κόκαλα των προγόνων

κι άλλα συναφή.

Μαζί πετάξαμε και

την Ελευθερία.

*

Μη με ρωτάς,

ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.

Δες το Σταυρό!

*

Σάς ικετεύω:

Σβήστε τα φώτα.

Μας κρύβουν το Φως.

*

Είδα

την ανατολή του ήλιου.

Είδα

τη δόξα του θεού.

*

Περάσαμε τη ζωή μας

μαζεύοντας πληροφορίες.

Στο τέλος,

χάσαμε τη γνώση τ' Ουρανού.

*

Αδερφέ μου,

δώσε μου το χέρι σου

να περάσουμε το χάος...

*

Ποιος είν' αυτός,

που με κοιτάζει κατάματα

και με χίλια πρόσωπα,

μέσ' από το σπασμένο

καθρέφτη;

*

Κοίταξα στο μεγάλο καθρέφτη και είδα το πρόσωπο μου νεότερο.

Ήταν αποστασία μου;

*

Κρυψαμε τον Εσταυρομένο

πίσω απ' την Αγία Τράπεζα,

να μη βλέπει

την πείνα και τη δίψα

του λαού Του.

*

Το άτομο διασπάστηκε.

Κι η Αγάπη επιμένει

να ενώνει τα πρόσωπα.

*

Τώρα,

κυκλοφορώ κι αναπνέω

στο φως της μέρας

και σκέφτομαι

πόσο πιο λεύτεροι

ήταν τότε

στις κατακόμβες.

*

Οι πτώσεις μου πολλές.

Ευδόκησε

η τελευταία πτώση μου

να 'ναι στα πόδια Σου.

*

Σ' αυτή την πόλη κάθε πεθαμένος

δουλεύει μέρα-νύχτα

για φέρετρο καλύτερο.

*

Μας έρχονται

«ακοαί πολέμων». Θα πρέπει

να λυγίσουν τα γόνατα...

*

Μια στιγμή:

Σταματήστε τη γενναιότητα

των όπλων.

Ν' ακούσω τη φωνή του Θεού

- πονάει, έπλασε Ανθρώπους.

*

Έγδυσε ο Αδαμ τη Ζωή

για ν' αυξήσει τις πωλήσεις του.

Κι είδε την πώληση του.

*

Κι όμως,

υπάρχουν ανάπηροι

που κλαίνε δίχως μάτια,

που κάνουν το σταυρό

τους χωρίς χέρια...

*

Το ηλεκτρικό ψυγείο,

η ηλεκτρική τηλεόραση,

το ηλεκτρικό πλυντήριο,

ο ηλεκτρικός άνθρωπος,

η ηλεκτρική συνείδηση.

*

Εμφανίσεις φωτογραφιών:

θετικό - αρνητικό.

Οι σκοτεινοί θάλαμοι

κατασκευάζουν τις φυλετικές

διακρίσεις...

*

Ερείπια Ναών

-ψυχών ερείπια...

*

Υπάρχω,

θα πει υπάρχουμε,

Εκείνος κι εγώ.

Αλλιώς, αυτοδιαλύομαι.

*

Σαν τελειώσουμε

τ' Αλφάβητο της Ζωής,

θ' αρχίσουμε να ζούμε.

*

Ορθώθηκε ο Άγγελος

του Ολέθρου...

Κι οι φερετροποιοί στην Πομπηία

αμετανόητοι.

*

Την ύστατη ώρα

πρέπει να 'ναι λαμπρό

το ένδυμα σου...

Όπως τα φύλλα

που ντύνονται χρυσά,

όταν πεθαίνουν...

*

Μέση Ανατολή...

Καταδικασμένη η οσμή του αίματος

να πνίγεται στην οσμή

των οκτανίων.

*

Εκεί,

«εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον»...

Κύριε τυπογράφε, λάθος!

*

Αγάπη, όχι με κεφαλαία.

Μιλάμε γι' ανθρώπους...

*

Έπρεπε να περάσουν χρόνια,

για να καταλάβω

πως εκείνο το Α και το Ω του Ιερού,

είναι η αρχή και το τέλος

στη λέξη: ΑΓΑΠΩ.

*

Πασχίζω να βρω το σφουγγάρι,

που θα σβήσει τις ανορθογραφίες

απ' το μαυροπίνακα

που 'χω μέσα μου.

*

Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.

Και του ζητώ, και του ζητώ...

Κάποτε, που σταματώ,

Τον ακούω να μου λέει:

-Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...

*

Μια περίεργη ιδιότητα της ύλης:

Μ' αυτήν,

κερδίζεις την άυλη αιωνιότητα.

*

Τώρα πια,

τα μάθαμε όλα

κι είμαστ' έτοιμοι

να δώσουμε απαντήσεις...

Αλίμονο!...

*

Υψώνεσαι

όταν μάθεις να λυγίζεις.

Όχι, σαν την καλαμιά

στα πεντανέμια

- ζωσμένος το Λέντιον.

*

Τα πάθη,

στου πνεύματος τα βάθη,

γεννούν δημιουργίας κραδασμούς,

χαράς σεισμούς -

φωτάνθη!

*

Αγάπη ζωής

-Λάσπη και στάχτη.

Ζωή αγάπης

-αίμα και πνεύμα.

*

Ο θάνατος έρχεται

σαν αιφνίδιος έλεγχος

της Εφορίας.

Οι πιο πολλοί δεν έχουν

τα βιβλία τους εντάξει.

*

Πόσο θα γέλασε ο Διάβολος,

όταν τον υποδέχτηκε φοβισμένο

στον Άδη.

-Δεν κοινωνούσε

από υπερβολικό φόβο

στο θάνατο!...

*

Τι ωφελεί...

που μια ζωή ολόκληρη

φυλαγόσουν από τα τροχοφόρα;

Χτες

μια στιγμούλα μόνο,

δεν επρόσεξες...

*

Σου μιλάω τόσο,

γιατί δεν έχω το χρόνο,

γιατί δεν έχω τα χρόνια.

Γιατί δεν έχω την άσκηση

να σωπαίνω και να Σε ακούω!

*

Σημείο:

Απ ' το σχίσημο 

της πέτρας

διαχύνεται το φως

της Ανάστασης Σου.

*

Στην Πολιτεία μας

η νύχτα δεν είναι πολύ σκοτεινή·

κι η μέρα όχι πολύ φωτεινή.

*

Μπερδέψαμε το φως

με το σκοτάδι...

Πόσο λαμπρότερος

φαίνεται ο ήλιος

στην έξοδο του τούνελ!

*

Γονάτισε.

Σήκωσε τα χέρια.

Έσκυψε το κεφάλι.

-Όχι, δεν πυροβόλησε!

...Προσευχήθηκε...

*

Υπαρχουν σκουλίκια,

που κρύβουν μέσα τους έναν αετό

-ξύπνησε τον!

Και αετοί, που τρέφονται

με σκουλήκια στα βαλτονέρια

-δείξε τους τις κορφές!

*

Πολύς ο πόνος

σήμερα στη γη.

Κι όμως,

οι λύπες που έστειλε ο Θεός

ήταν λίγες…

*

Αποσμητικά

- οι κλίβανοι του Άουσβιτς.

Απορρυπαντικά

- η βόμβα του Ναγκασάκι.

Καθαρτικά

- οι νευροκλινικές της Μόσχας.

Μ' όλ' αυτά λερώθηκαν τα έθνη...

*

Την πέτρινη καρδιά μου δεν μπορώ

ούτε πεζούλι να την κάνω,

οι άγγελοι

να ξαποστάσουν λίγο πάνω του:

οι τύψεις ολοένα θα

τη συνταράζουν.

*

Μακάριοι οι ταπεινοί

ότι αυτοί...

Πώς φοβάμαι,

προπάντων όταν με φωνάζουν:

κύριε...

*

Ένα λουλούδι

φυλλορροεί στ' ανθογυάλι.

Μελαγχολώ...

Να φυλλορροούσαν έτσι

τα πάθη μας!

Τα ανωτέρω ποιήματα πρωτοδημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Ακρίτας και Δαμασκός

Αναδημοσίευση απο το περιοδικό 
ΘΕΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ