Ὁ μοναχὸς καὶ ὁ κόσμος

 

Ὁ μοναχὸς καὶ ὁ κόσμος

Ὁ Καῖνεχ συνεχῶς νουθετεῖ τὸ πνευματικό του παιδὶ νὰ μὴν ποθεῖ τὸν πεπτωκότα κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν τὸν ἀκούει. Κάποια μέρα τὸν παίρνει μαζί του σὲ ὁδοιπορία, κουβαλώντας σακίδια μὲ βιβλία.

Ὅταν ἔφθασαν στὴ θάλασσα, εἶπε στὸ ἀγόρι νὰ τυλίξει τὸ ράσο του γύρω ἀπὸ τὸ κεφάλι του καὶ κρατώντας τὸ ράσο τοῦ ἁγίου νὰ ἀκολουθεῖ. Ἔτσι γιὰ λίγη ὥρα βάδιζαν πάνω στὴ θάλασσα σὰν σὲ ἀνοιχτὴ πεδιάδα. Κατόπιν τοῦ εἶπε ὁ ἀββᾶς νὰ ξεσκεπάσει τὸ κεφάλι του, νὰ ἁπλώσει τὸ ράσο του στὴ θάλασσα καὶ πάνω σ' αὐτὸ νὰ καθήσουν καὶ νὰ διαβάσουν ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ μετέφεραν. Κάνοντας αὐτό, βλέπουν ἕνα ἀπειλητικὸ ζοφερὸ νέφος νὰ τοὺς πλησιάζει. 

Ἦταν ἕνα πλῆθος δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι κραύγασανσὰν ἀπὸ ἕνα στόμα: «Φαλακρὲ Καῖνεχ». Ὁ ἀββᾶς τότε εἶπε: «Μὴ πλησιάσετε, οὔτε νὰ μᾶς χαιρετήσετε, μόνο πεῖτε αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀγαθό». Τότε ὅλοι μὲ μιὰ φωνὴ ὁμολόγησαν: «Ἐγκατάλειψε τὸν κόσμο, ραβδοφόρε, ἐγκατάλειψε τὸν κόσμο.» Ακούγοντας αὐτό, τὸ ἀγόρι ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἕως τὸν θάνατό του ἔμεινε ὑγιὴς ἀπὸ κάθε πλεονεξία καὶ ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ κόσμου.

 

 ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ

Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου