Ποία η σχέση ησυχίας και κοινωνικότητος;

 

Ο Άγιος Αυγουστίνος τονίζει πολύ την κοινωνικότητα του μονάχου.  Ποία η σχέση ησυχίας και κοινωνικότητος;  Όποιος μοναχός δεν κλείνεται στο κελί του- μοναχός σημαίνει κλείνομαι στο κελλί μου και αυτό μου διδάσκει τα πάντα- δεν θα γίνει ποτέ αληθινός μοναχός. Αλλά και ο μοναχός ο οποίος κλείνεται στο κελί του και αγνοεί την κοινωνία των αδελφών του, θα γίνει ένα τέρας δεν θα μάθει τίποτε. Διότι χωρίς βιωματική γνώση που απορρέει από την αίσθηση της κοινωνίας μας, το κελί γίνεται σταυροδρόμι δαιμονικών επηρειών. Γι’ αυτό και η άσκηση είναι το πιο φοβερό όπλο του δαίμονος. Η άσκηση είναι μοναδικό όχημα που οδηγεί στον ουρανό, αλλά είναι και ο δρόμος όλων των αιρετικών, των σχισματικών και των πεπλανημένων. Ο άνθρωπος του θεού δεν μπορεί να αγνοήσει τίποτε εάν θέλει να είναι άρτιος. Έλεγε ο παπα - Εφραίμ ότι δεν υπάρχει καλύτερη συσκηνία από δύο μοναχούς που ζουν μαζί. Πόσοι απομονωμένοι υπάρχουν στην έρημο! Μπορεί ο ένας να γίνει εγκρατής, ο άλλος να κάνει προσευχή, ο τρίτος να έχει συχνή θεία μετάληψη, αλλά ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν γίνεται κανένας όταν ζει μόνος του. Όλοι έχουν προβλήματα. Γι’ αυτό και η εκκλησία θέτει ως κριτήριο της μονώσεως και της προσευχής την υπακοή. Η υπακοή σε βγάζει από τον εαυτό σου. Δεν ξέρεις πού θα είσαι αύριο τι θα σου πει ο ηγούμενος σου ύστερα. Δεν ξέρεις αν θα σου πει ναι ή όχι. Του λες ένα βίωμά σου και σου λέει, φύγε από δω του πονηρού είναι. Αυτή όμως είναι η ασφάλεια. Θα μου πείτε: τότε ποιος μπορεί να πάει στην ησυχία; Το μοναστήρι στέλνει στην ησυχία τον άνθρωπο που το διακόνησε, ο οποίος έχυσε τον ιδρώτα του και μούσκεψε τα θεμέλια του μοναστηριού με το αίμα του και τον κόπο του̇ επίσης, αυτόν που έχει πνευματικές δυνατότητες να ακμάσει στην ησυχία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος ήταν ησυχαστής, αλλά τσεκούρωνε συνεχώς στον εαυτό του. Μη νομίζετε ότι τα πράγματα είναι όπως ακριβώς τα διαβάζετε. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν σπινθήρας̇ άναβε αμέσως και πετούσε και ανέβαινε πάνω στα ουράνια. Ήταν μια δυνατώτατη πνευματική ύπαρξη, μυστικός άγγελος εν σώματι. 

Λέμε πως ο Άγιος Γρηγόριος και ο Μέγας Βασίλειος ήταν φίλοι. Ο Άγιος Γρηγόριος όμως έχυσε δάκρυα από τη φιλία του αυτή. Ο Μέγας Βασίλειος τον πετούσε στην άκρη του κόσμου, ακριβώς για να κρατήσει ισορροπία και να είναι και οι δύο τους χρήσιμοι στην Εκκλησία. Μπορεί να είναι δύο άνθρωποι μαζί, αλλά να είναι άχρηστοι για την Εκκλησία. Όταν όμως ο καθένας πάρει τη θέση του, τότε γίνονται χρήσιμοι. Ο χαρακτήρας εμπνέει όταν βοηθά τον πνευματικό σκοπό.

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 

ΝΗΠΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ 

Αρχ.Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

σελ: 271