Δεν μας έδωσες ούτε ένα μέτρο γης για να  σταθούμε.

Μας είπες περπατήστε. Μας έμαθες να περπατάμε δύο, δύο…

Μας έδωσες ένα κομμάτι ψωμί και λίγο κρασί και μας είπες:

Αυτό είναι το Σώμα μου και αυτό το Αίμα μου.

Πάρτε τα και αγάπηστε τον κόσμο όπως εγώ σας αγάπησα.

Και όσους θελήσουν να κάτσουν μαζί σας και να αγαπήσουν τον κόσμο όπως σας δίδαξα, μάθετε τους το Εμείς.

Δώστε τους να φάνε από το Σώμα μου και να πιούν από το Αίμα μου …

Αχ αυτός ο τόπος την συνάντησης μαζί Σου. Κάνει το Εμείς ένα γλέντι και ένα τραπέζι και ένα πανηγύρι -που χωράει όλο τον κόσμο- που τους προσκαλεί όλους στην χαρά Σου. 

Στο συναπάντημα με τον άλλο και στην συνοδοιπορία προς Εμμαούς που καταλήγει πάντα σε ένα τραπέζι που αναπάντεχα εμφανίζεσαι στην κλάση του Άρτου Εσύ. 

Με τρομάζει το Εγώ που ζητάει ένα μέτρο γης, που υψώνει τοίχους, που, που, που, αντιτάσσεται στο Εμείς!!!