Ἡ φιλομόναχος Παναγία Δέσποινα Προστατεύει τὴν Ἀγγελικὴ Τάξη τῶν Μοναχῶν

 

Ἡ φιλομόναχος Παναγία Δέσποινα Προστατεύει τὴν Ἀγγελικὴ Τάξη τῶν Μοναχῶν «Ἀγάλλεται γι᾿ αὐτοὺς τὸ πνεῦμά Μου καὶ χαίρεται ἡ ψυχή Μου» 

«Δὲν μπορῶ νὰ κρύψω καὶ νὰ λησμονήσω», ἔγραφε ὁ Ὅσιος Στάρετς Ἰωνᾶς τοῦ Κιέβου**, ὁ Κτήτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, «τ᾿ ἀνέκφραστα ἀγαθὰ καὶ ἐλέη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Παναγίας, ποὺ εἶναι θερμότατη προστάτις τῶν πιστῶν, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ μισοῦν τὰ ἔργα τοῦ πονηροῦ διαβόλου. Κάποτε μετὰ τὴν Ἀκολουθία στὸν μεγάλο Ναό, δὲν θυμᾶμαι ποιὸ ἔτος, ὅλοι οἱ Ἀδελφοί, μεγάλοι καὶ μικροί, εἶχαν ἀποσυρθεῖ στὰ κελλιά τους καὶ ἔκαναν τὸν Κανόνα τους. Ἤμουν καὶ ἐγὼ στὸ κελλί μου μόνος καὶ ἑτοιμαζόμουν νὰ ξαπλώσω. Ξαφνικὰ ἦρθε ὁ Δόκιμος Κοδράτος καὶ μοῦ χτύπησε τὴν πόρτα λέγοντας ὡς συνήθως τὴν εὐχή. 

Ἀπάντησα: “ἀμὴν” καὶ τοῦ ἄνοιξα. 

Ἔτρεμε ἀπὸ τὸν φόβο του καὶ μὲ σπασμένη φωνὴ μοῦ εἶπε: “Ἡ Παναγία Δέσποινα Θεοτόκος... μαζὶ μὲ τὸν ῞Αγιο Πρόδρομο... μ᾿ ἔστειλαν νὰ σᾶς πῶ νὰ ἔρθετε, ποὺ σᾶς περιμένουν... κάτω... κοντὰ στὴν Ἐκκλησία”. 

Μόλις τὸ ἄκουσα, ἔνιωσα καὶ ἐγὼ ρῖγος ἀπὸ τὸν φόβο, φόρεσα γρήγορα τὸ ζωστικὸ καὶ τὸν σκοῦφο, εἶπα μία φορὰ τὸ “ ῎Αξιόν ἐστι” κι ἔκανα μετάνοια. “Δόξα” καὶ “νῦν”, “Κύριε, ἐλέησον” τρεῖς φορές, καὶ πάλι μετάνοια. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον ἡμᾶς”, μετάνοια. Κι ἀφοῦ κατέβηκα βιαστικὰ τὶς σκάλες, βλέπω μὲ συγκίνηση τὴν Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο καὶ τὸν ῞Αγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ νὰ μὲ περιμένουν. 

- Ἔλα, μὴ φοβᾶσαι, μὲ ἐνθάρρυνε ἡ Παναγία. Ἡ θεία Χάρη ἂς εἶναι μέσα σου καὶ μέσα σὲ ὅλη τὴν θεοσύλλεκτη Ἀδελφότητα πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Τότε ὁ ῞Αγιος Πρόδρομος μοῦ λέει: - Πές, “ἀμήν”... 

- Ἦρθα νὰ σᾶς ἐπισκεφθῶ, συμπλήρωσε ἡ Παναγία. Ἐγὼ Τῆς ἐβαλα μετάνοια καὶ γονατιστὸς Τὴν παρακάλεσα νὰ εὐλογήσει ὅλη τὴν Μονή, ὅλους τοὺ Ἀδελφοὺς καὶ ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό. 

- Νομίζεις ὅτι ἔρχομαι ἐδῶ γιὰ πρώτη φορά; μὲ ρώτησε. Κάθε Σάββατο ποὺ ψάλλετε τοὺς Χαιρετισμούς Μου, ἔρχομαι, περνάω ἀπὸ κάθε κελλί, χαιρετάω μὲ χαρὰ τοὺς Ἀδελφοὺς καὶ ἀγάλλεται ἡ ψυχή Μου γιὰ αὐτοὺς καὶ γιὰ τὴν εὐλαβικὴ παράστασή τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.  Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια μπῆκε στὴν μικρὴ Ἐκκλησία, ἔκανε μετάνοια μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ ἀσπάστηκε τὴν Ἁγία Τράπεζα, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐπισκέφθηκε τὰ κελλιὰ τῶν Μοναχῶν, π. Ἱλαρίωνος καὶ π. Ἰωήλ, ποὺ κοιμόντουσαν καὶ εὐλόγησε καὶ τοὺς δύο. Μετὰ κατέβηκε στὸν κάτω ὄροφο. Ἔπειτα πῆγε στὸ Σχολεῖο τοῦ Ὀρφανοτροφείου τῆς Μονῆς καὶ στὸ Νοσοκομεῖο καὶ εὐλόγησε ὅσους κοιμόντουσαν σεμνὰ καὶ εὐλαβικά. Δὲν θέλησε νὰ μπεῖ στὸ κελλὶ τοῦ Ἱερομονάχου Χριστοφόρου, τοῦ μελισσουργοῦ Προκοπίου καὶ ἑνὸς Δοκίμου ποὺ εἶχε ἔρθει ἀπὸ ἄλλη Μονή, ἐπειδὴ κοιμόντουσαν ἄσεμνα καὶ μοῦ εἶπε νὰ τοὺς ἀπομακρύνω ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα γιὰ πάντα. Τὸ ἴδιο μοῦ εἶπε καὶ γιὰ τοὺς Δοκίμους Ἰάκωβο καὶ Ἠλία, ποὺ μόλις εἶχαν ἔρθει στὴν Μονή. Ἔπειτα εὐλόγησε τὸ πηγάδι καὶ ἀμέσως μπῆκε στὴν Τράπεζα. Εἶδε στὴν ὀροφὴ τὴν τοιχογραφία τῆς Κοιμήσεώς Της: τὸ σῶμα Της μέσα στὸ νεκροκρέβατο, τὰ σάβανα, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους τριγύρω καὶ τὴν ψυχή Της μέσα στὶς ἀγκάλες τοῦ Υἱοῦ Της στοὺς αἰθέρες. 

- Αὐτὰ εἶναι ἀλήθεια, εἶπε. 

Στὴν μεγάλη Ἐκκλησία καὶ μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα προσκύνησε τὴν Ἁγία Τράπεζα, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Παρεκκλησίου. Ἐπισκέφθηκε ἐπίσης τὸν Ξενώνα καὶ εὐλόγησε τοὺς ἀρχοντάρηδες καὶ μόνο ὅσους προσκυνητὲς κοιμόντουσαν σεμνά. 

Κατόπιν λέει ἡ Παναγία: “Πρέπει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπισκεφθοῦμε καὶ ὅσους Ἀδελφοὺς κοπιάζουν αὐτὴν τὴν ὥρα στὸ διακόνημά τους”. 

Πρῶτα πῆγε στὸ Ἀρτοποιεῖο. Μόλις εἶχαν ἀρχίσει νὰ ζυμώνουν. Πλησίασε, εὐλόγησε τὴν ζύμη, καθὼς καὶ τρεῖς φορὲς τὸν κάθε Ἀδελφό. Τοῦ Προϊσταμένου εὐλόγησε τὸ κεφάλι, τὸ στῆθος καὶ τὰ χέρια τρεῖς φορές. Εὐλόγησε ἐπίσης τὸ ἀλεύρι, τὸ νερό, τὸν φοῦρνο καὶ ὅλα τὰ ἐργαλεῖα καὶ εἶπε: “Ἂς εἶναι σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο ἡ Χάρη τοῦ Υἱοῦ Μου”. Ἔπειτα πέρασε ἀπὸ τοὺς στάβλους καὶ τὰ βουστάσια· εὐλόγησε τὶς ἀγελάδες, τὰ μοσχαράκια καὶ τ᾿ ἄλλα ζῶα καὶ εὐχήθηκε νὰ αὐξάνωνται γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Στὴν συνέχεια ἐπισκεφθήκαμε αὐτούς, ποὺς ἐργάζονται στὰ βουστάσια. Ἡ Παναγία τοὺς εἶδε ποὺ κοιμόντουσαν σεμνὰ μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα πάνω στὸ στῆθος, τοὺς κοίταξε μὲ ἀγαλλίαση καὶ τοὺς εὐλόγησε ὅλους. Ἀπὸ ἐκεῖ ἀνέβηκε πάλι στὴν μεγάλη Ἐκκλησία καὶ εἶπε: 

- Σᾶς δίνω τὴν ἐντολή Μου καὶ τὴν διαθήκη Μου: κάθε Σάββατο, ποὺ ψάλλετε τοὺς Χαιρετισμούς Μου, ἔρχομαι ἐδῶ καὶ σᾶς ἐπισκέπτομαι ὅλους. Ἂν δῶ κάποιον νὰ βρίσκεται σὲ ἀσχημοσύνη, θὰ τὸν διώξω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ἐνῶ αὐτοὺς ποὺ ἐργάζονται πιστὰ καὶ ὑπομένουν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τὸν κόπο, τὶς στερήσεις καὶ τὰ πάντα, θὰ τοὺς ἐνδυναμώνω, θὰ τοὺς προστατεύω, θὰ τοὺς παρηγορῶ καὶ θὰ τοὺς σώζω. Τότε τόλμησα νὰ πῶ στὴν Παναγία:  

- Εὐδόκησες νὰ ἐπισκεφθεῖς τὸ Ἀρτοποιεῖο, ὅπου ἀγρυπνοῦσαν καὶ ἐργάζονταν οἱ Ἀδελφοί, δὲν τοὺς ἔδωσες ὅμως ἕνα αἰσθητὸ σημεῖο τῆς παρουσίας Σου. 

- Ἂν δίνω σημεῖο παντοῦ ὅπου περάσω, τότε θὰ ἔχουν μικρότερο μισθό. Χωρὶς σημεῖα καὶ θαύματα ὁ καθένας μοχθεῖ νὰ ἀποκτήσει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν εὐαρεστήσει καὶ νὰ σωθεῖ. Ἂν ὅμως αἰσθανθεῖ τὴν ἐπίσκεψή Μου, θὰ ἀρχίσει νὰ ἀναπαύεται, νὰ μετεωρίζεται καὶ νὰ κοπιάζει λιγότερο καὶ ἔτσι θὰ πέσει στὴν ἀμέλεια καὶ τὴν ἀκηδία. Γι᾿ αὐτὸ καλύτερα εἶναι νὰ μοχθεῖ καὶ νὰ ἀγωνίζεται. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προκόβει στὸν φόβο καὶ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, στὴν εὐλάβεια, στὸν πόθο τοῦ θείου ἔρωτος καὶ πορεύεται σιγά-σιγὰ στὴν τελειότητα. Πολὺ ἀγαπῶ αὐτούς, ποὺ παρέδωσαν τὸν ἑαυτό τους στὸν Θεὸ καὶ στὴν ὑπακοὴ τοῦ ἁγίου Θελήματός Του καὶ ποὺ ὑψώνουν τὰ μάτια τους σὲ Μένα· Εἶμαι πάντα κοντά τους, γιατὶ ἀποτελοῦν τὴν ἁγία καὶ ἀγγελικὴ τάξη τῶν Μοναχῶν. Ἀγάλλεται γι᾿ αὐτοὺς τὸ πνεῦμά Μου καὶ χαίρεται ἡ ψυχή Μου. Εἶναι μακάριοι, γιατὶ ζοῦν “ἐν οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν”. Ὁ Κύριος βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ ἀγάλλεται τὸ πνεῦμα Του σ᾿ αὐτούς. Θὰ τοὺς κληροδοτήσει τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση, ἀναλλοίωτη στοὺς αἰῶνες. 

Τότε ὁ θεῖος Πρόδρομος μοῦ λέει: 

Πές, “ἀμήν”. 

Ἐγὼ εἶπα: “ἀμήν” καὶ ἔκανα μετάνοια στὴν Παναγία. Ἐκείνη κατέβηκε στὴν μικρὴ Ἐκκλησία καὶ στάθηκε στὸ σημεῖο, ὅπου εἶχε ἔλθει συνοδευόμενη ἀπὸ πολλοὺς Ἁγίους. Μοῦ ἔδωσε κάποιες ἀκόμη νουθεσίες καὶ τέλος εὐλόγησε τὴν Μονή, τὴν Ἀδελφότητα, τοὺς ἐργάτες καὶ τοὺς προσκυνητές. Ἐγὼ ἔβαλα μετάνοια, ἐνῶ ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου ἀπομακρύνθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε μαζὶ μὲ τὸν Τίμιο Πρόδρομο».  

Ὁ Στάρετς Ἰωνᾶς τοῦ Κιέβου,

ἔκδοσις τῆς Σταυροπηγιακῆς 

καὶ Συνοδικῆς Ἱερᾶς Μονῆς 

Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου,

 Κάλαμος Ἀττικῆς, 2000.