Υπάρχει μια στιγμή μέσα στο χρόνο, και μια ημέρα μέσα στη αιωνιότητα! Και υπάρχει και ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει τον Αχώρητο. Αυτή η στιγμή είναι Ανάσταση! Αυτή η μέρα είναι (Κυριακή) μέρα Κυρίου! Και αυτός ο χώρος που φιλοξενεί τον Αχώρητο είναι μια καρδιά.
Υπάρχει μια στιγμή που όλα, αρχίζεις να τα βλέπεις, να τα αισθάνεσαι και να τα κατανοείς αλλιώς! Αυτή η στιγμή, είναι μοναδική, είναι η αρχή της δική σου μετάνοιας! Είναι μια μικρή ρωγμή, μια χαραμάδα μέσα μας που επιτρέπει να μπει λίγο Φώς. Και αυτό το Φώς σου επιτρέπει να δεις … και να κινηθείς, ελεύθερα σε χώρο οικείο! Όλα όσα σε κακοποιούσαν, σε ταλαιπωρούσαν, δεν σε χωρούσαν, αρχίζουν να γίνονται φιλόξενα, ακόμα και οι πληγές που φέρεις πάνω σου από την μέχρι πρότινος ζωή σου!
Δεν υποψιάζεσαι το που σε οδηγεί αυτή η ρωγμή μέσα σου! Απλά πορεύεσαι υπό το Φώς αυτής της χαραμάδας, που άνοιξε μέσα σου ο πόνος και η χαρά μιας στιγμής της ζωή σου!
Οι μέρες περνάνε, ο χρόνος αφήνει πάνω σου το αποτύπωμα του και εσύ το δικό σου μέσα στη ιστορία της ανθρωπότητας και Αυτός που αγνοείς αλλά μέσα στην αγαπητικότιτα Του αναπτύσσεσαι είναι πως υπάρχει Κάποιος που σέβεται αυτή σου την πορεία και σε συντροφεύει στο δρόμο!
Υπάρχει μια στιγμή άλλη! Η συνέχεια! Είναι η διάρκεια της πρώτης που σε έφερε μέχρι εδώ! Αυτή σου επιτρέπει να δεις πίσω στο χρόνο, το παρελθόν σου! Σε πάει πέρα και ποιο πίσω από την χαραμάδα! Φωτίζει τα σκοτάδια σου, σε πάει στην αρχή, εισχωρεί το Φώς της, στην κοιλία της μητρός σου! Αναγνωρίζεις μια παρουσία δίπλα σου απερίγραπτη που κάνει αισθητή την παρουσία της. Είναι αυτή η παρουσία μια αίσθηση μέσα σου που υπερβαίνει τον περιορισμό των αισθήσεων!
Αρχίζεις να ευχαριστείς πρόσωπα, καταστάσεις, χώρους! Βλέπεις το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή σου η ποιο ασήμαντη μορφή κάποιου, ο λόγος, η κίνηση, η σιωπή του!Ταυτόχρονα όμως βλέπεις και τη μηδαμινότητα σου, την αρρώστια, τα πάθη σου! Βλέπεις όλα αυτά που μέχρι τότε δεν έβλεπες. Ψάχνεις και ψάχνεσαι, ακούς και σε ακούνε, μιλάς και σου μιλούν, βλέπεις και σε βλέπουν, αγανακτείς και αγανακτούν μαζί σου, δεν τους αντέχεις και δεν σε αντέχουνε, δεν είναι αυτός ο κόσμος που μέσα του θέλεις να ζήσεις, δεν σε αναγνωρίζουν ποια ως δικό τους! Δεν είσαι αυτός που ήσουν, αυτό που ήσουν δεν σου είναι αρκετό ποια! Δεν σε χωρά, δεν χωράει Εκείνον!
Όλα αυτά είναι ένα μυστήριο που συντελείτε μέσα μας! Δεν μπορώ όμως να σου πώς, το πώς θα σε φέρει Εδώ και το πότε! Αυτή η στιγμή δεν ορίζεται. Δεν είναι μια συνταγή που μαζεύεις τα υλικά και την έχεις στο τσεπάκι σου! Είναι κάτι που βαθιά μέσα μας έχει φυλαχθεί και που η μέχρι πρότινος ζωή μας δεν του επέτρεπε να πεθάνει, να ραγίσει, να ριζώσει, να βλαστίσει, να αναπτυχτεί, να πάρει τα πάνω του, να μοιάσει στο κατ΄ εικόνα βαθύτερο είναι Του.
Και όταν αυτή η στιγμή έλθει! Όταν όλα νομίζεις ή νομίζουν πως έχουν τελειώσει! Όταν η πέτρα του τάφου κυλήσει κλίνοντας τη θύρα του μνημείου.Τότε!
Τότε, το μόνο που γνωρίζεις καλά είναι πως εκούσια ή ακούσια το μόνο που μπορεί να προσφέρει κανείς είναι ο νεκρός εαυτός του, σε αυτόν τον τάφο που είναι η μήτρα και ο δελφός της Νέας Ζωής! Η κολυμπήθρα της Εκκλησίας!~~~~~~~~~~~~~~~~Την φράση του T.S Eliot την δανείστηκα από αυτό εδώ το πανέμορφο blog όπως και την φωτογραφία . Αυτό που προσπαθώ να περιγράψω είναι δύσκολο! Το ξέρω. Μια προσπάθεια έκανα, και την κάνω ακόμα! σημειώσεις πορείας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου