Τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ
Κάποια νύχτα, χειμώνα καιρό, καθὼς οἱ ἀδελφοὶ ἔκαναν μία ἔκτατη ἐργασία, ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἄντεξε τὴν παγωνιὰ καὶ γύρισε στὸ κεῖ του. Ἕνας ἄλλος τότε βαρυγκώμησε ἐναντίον του.
Ἔστειλαν λοιπὸν κάποιον τρίτο ἀδελφὸ γιὰ νὰ τὸν καλέσει πάλι στὴν ἐργασία. Αὐτὸς πῆγε καὶ τὸν βρῆκε νὰ ὑποφέρει.
Οἱ ἀδελφοὶ ρωτᾶνε τί κανείς; Ὅσο γιὰ τὴν ἐργασία σου, μὴ σὲ μέλει. Θὰ τὴν κάνουμε ἐμεῖς.
Ὁ Θεὸς νὰ θυμηθεῖ τὴν ἀγάπη σας! Εἶπε ἐκεῖνος. Κι ἐγὼ ἤθελα νὰ κοπιάσω μαζί σας μὰ ἡ ἀδυναμία μου μὲ ἐμποδίζει.
Γύρισε λοιπὸν ὁ σταλμένος σὲ ἐκείνους ποὺ τὸν ἔστειλαν, καὶ τοὺς εἶπε.
Ὁ ἀδελφὸς ὑποφέρει πολύ, καὶ μοῦ εἶπε πὼς κι αὐτὸς ἤθελε νὰ κοπιάσει μαζί μας, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ. Αὐτὸς εἶναι ποὺ εἶπε ψέματα, ἀσκώντας οἰκονομία.
Ευεργετινός
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Β΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου