Άγιος Ελίγιος Επίσκοπος Νογιόν - Τουρναί.

Άγιος Ελίγιος Επίσκοπος Νογιόν - Τουρναί. 

1η Δεκεμβρίου. 

Ο Άγιος Ελίγιος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στην περιοχή της Λιμόζ, στο Λιμουζίν της Γαλλίας, το 588. Από νεαράς ηλικίας εφάνη το μεγάλο του τάλαντο στην τέχνη της χρυσοχοΐας και της κοπής νομισμάτων. 

Εισήλθε στην υπηρεσία του βασιλικού θυσαυροφυλακίου στο Παρίσι και ο βασιλέας Κλοταίρος Β' (584 - 629), ο οποίος είχε πληροφορηθεί την ικανότητα και τις αρετές του, ανέθεσε εις αυτόν να κατασκευάσει έναν θρόνο ολόχρυσο με φυτευτούς πολύτιμους λίθους. 

Όταν ο Άγιος Ελίγιος του παρουσίασε ολοκληρωμένο το έργο, ο ηγεμόνας εκστασιάσθηκε μπροστά στην αριστοτεχνία του. Η κατάπληξίς του όμως ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν ο νεαρός χρυσοχόος του παρουσίασε έναν ακόμη θρόνο, εξίσου λαμπρό με τον πρώτο, λέγοντας ότι τον κατασκεύασε για να μην πάει χαμένος ο χρυσός που του περίσσευσε. 

Επί τόπου ο βασιλέας όρισε τον Ελίγιο Μέγα Αργυροχόο του βασιλείου και Έφορο των νομισμάτων και τον κράτησε κοντά του ώστε να μπορεί να τον συμβουλεύεται και να ακούει τους σοφούς και νουνεχείς λόγους του. 

Ο Άγιος Ελίγιος αν και περιεβλήθη τιμές και απέκτησε πλούτη, σιγά - σιγά όμως εγκατέλειψε τα περιττά, φορούσε τρίχινο χιτώνα κάτω από τα ενδύματά του και αφιέρωνε όλες του τις δυνάμεις στην αρωγή των πτωχών και στην εξαγορά αιχμαλώτων: Ρωμαίων, Γαλατών, Βρετανών, Μαυριτανών, Σαξώνων, οι οποίοι απωλούντο ως σκλάβοι στις αγορές. Πολλοί από αυτούς ησπάζοντο τότε την Πίστη του Χριστού, εισήρχοντο σε μοναστήρια ή παρέμεναν πλησίον του Αγίου ως αφοσιωμένοι βοηθοί του. 

Η ελεημοσύνη του Αγίου Ελιγίου ήταν τόσο ονομαστή, ώστε όταν ρωτούσε κανείς που είναι το Εργαστήριο του Μεγάλου Αργυροχόου, του απαντούσαν: «θα δείτε το οίκημα, όπου είναι συγκεντρωμένο πλήθος ζητιάνων, εκεί είναι η οικία του κύρη Ελίγιου». 

Ένιπτε τα πόδια των πτωχών, τους υπηρετούσε ως τραπεζοκόμος και ο ίδιος δεν έτρωγε παρά τα αποφάγια τους. Και όταν δεν είχε πλέον χρήματα να τους δώσει, τους έδινε τα έπιπλά του, τα υποδήματα, ακόμη και την ζώνη του. 

Όταν πέθανε ο Κλοταίρος το 629, ο διάδοχός του Δαγοβέρτος προσέλαβε τον Άγιο Ελίγιο ως εξ' Απορρήτων Σύμβουλο και φίλο του. 

Ο ενάρετος υπουργός υπομονετικά ενεθάρρυνε τον ηγεμόνα να διορθώνει την διαγωγή του και να συμμορφώνεται με τη διδαχή του Ευαγγελίου. 

Χάρις στα δώρα του βασιλέως, ο Άγιος Ελίγιος ίδρυσε το 632 ένα μοναστήρι στο Σολινιάκ, νότια της Λιμόζ, και την πρώτη γυναικεία μονή στο Παρίσι, στη θέση της δικής του οικίας, υπό την επιστασία της Αγίας Αύρας/Χρυσής [4 Οκτωβρίου]. «Είναι οι κλίμακες, με τις οποίες δυνάμεθα να ανέλθωμεν εις την Βασιλείαν των Ουρανών», έλεγε ο Άγιος στον βασιλέα. 

Συνέδραμε επίσης οικονομικά πολλές εκκλησίες και κυρίως αφιέρωσε τα καλύτερα έργα χρυσοχοΐας του στην διακόσμηση τάφων Αγίων: του Αγίου Διονυσίου [9 Οκτωβρίου], της Αγίας Γενεβιέβης στο Παρίσι [3 Ιανουαρίου], του Αγίου Μαρτίνου της Τουρώνης [12 Νοεμβρίου] και άλλων, και βοήθησε την ανάπτυξη των προσκυνημάτων. 

Στον χώρο της πολιτικής, αποκατέστησε τις καλές σχέσεις μεταξύ του Βασιλείου της Γαλλίας και εκείνου της Βρετάνης, συμμετείχε σε πολλές διπλωματικές αποστολές και ήταν ο εμπνευστής μιάς μεταρρυθμίσεως της φραγκικής νομοθεσίας, η οποία την κατέστησε πιο δίκαιη. 

Μετά το θάνατο του Δαγοβέρτου το 639, οι δύο υπουργοί, ο Άγιος Ελίγιος και ο φίλος και βιογράφος του Άγιος Αυδόενος [24 Αυγούστου], αφιερώθηκαν οριστικά στον Θεό. 

Ο Άγιος Ελίγιος ανέλαβε Επίσκοπος Νογιόν - Τουρναί στην Φλάνδρα και ο Άγιος Αυδόενος έγινε Επίσκοπος Ρουένης. 

Ο πληθυσμός της επισκοπικής του περιφέρειας ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό ειδωλολάτρες και ο Άγιος Ελίγιος εργάσθηκε αδιάκοπα για τον ευαγγελισμό των φύλών που είχαν εγκατασταθεί στα δάση και τους βάλτους μέχρι τη Βόρεια Θάλασσα. 

Λίγοι υπηρξαν οι προσήλυτοι, ο Επίσκοπος όμως δεν σταμάτησε να κηρύττει το Ευαγγέλιος της ειρήνης και της αγάπης, συχνά με κίνδυνο της ζωής του. 

Ο Άγιος Ελίγιος έλαβε παρά Θεού την πληροφορία της επικείμενης κοιμήσεώς του, συγκέντρωσε γύρω και τους μαθητές του για μια τελευταία διδαχή και την 1η Δεκεμβρίου το 600 παρέδωσε την ψυχή του στον Κυριο, όλος χαρά που μετέβαινε εις τα αιωνίους μονάς. 

Ένα έτος αργότερα, όταν ανοίχθηκε ο τάφος του, το σεπτό λείψανό του βρέθηκε άφθορο, μάλιστα είχαν μακρύνει τα γένια και τα μαλλιά του, και ανέδιδε ουράνια ευωδία, προς μεγάλη χαρά των πιστών και επιβεβαίωση ελπίδος τους στη ζωή την αιώνιο. 

Σύντομος βίος. 

Γεννήθηκε τό 588 στήν περιοχή τῆς Λιμόζ, στήν κεντρική Γαλλία, ἀπό γονεῖς Χριστιανούς. Ἦταν δεξιοτέχνης στήν ἐπεξεργασία πολυτίμων μετάλλων καί αὐτό τοῦ ἐξασφάλισε θέση στήν Αὐλή τοῦ Βασιλέως Κλοθέριου ΙΙ, στό Παρίσι, ὅπου ἡ τιμιότητά του τόν ἀνέδειξε θησαυροφύλακα καί σύμβουλο. Ἐξαιρετικά ἐλεήμων, χρησιμοποιοῦσε τήν θέση καί τήν οἰκονομική του εὐχέρεια γιά τήν ἀπελευθέρωση αἰχμαλώτων. 

Μετά τόν θάνατο τοῦ Κλοθερίου το 629, ἔγινε ὁ βασικός σύμβουλος τοῦ διαδόχου του Δαγοβέρτου Ι. Ἵδρυσε τό Ἀββαεῖο τοῦ Σολινιάκ, νότια τῆς Λιμόζ, μία γυναικεία μονή στό Παρίσι καί πολλούς ναούς. Χρησιμοποιῶντας τήν τέχνη του, διακόσμησε τίς λάρνακες τῶν Ἁγίων Διονυσίου [9 Οκτωβρίου] καί Γενεβιέβης τῶν Παρισίων [3 Ιανουαρίου], Μαρτίνου τῆς Τουρώνης[12 Νοεμβρίου], κ.ἄ. 

Τό 639, μετά τόν θάνατο τοῦ Δαγοβέρτου, ἐντάχθηκε στόν Κλῆρο καί ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Νουόν στήν Φλάνδρα (Βέλγιο). Στήν ἡμιβάρβαρη ἐπαρχία του ὑπῆρχαν ἀκόμη πολλοί εἰδωλολάτρες, τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος προσπάθησε νά ἐκχριστιανίσει, ταξιδεύοντας μέσα στά δάση, μέχρι τίς ἀκτές τῆς Βόρειας Θάλασσας. 

Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 660, ἀφήνοντας ἱκανούς μαθητές νά συνεχίσουν τό ἔργο του. Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο ἕνα χρόνο ἀργότερα. Τότε διαπιστώθηκε, ὅτι τά μαλλιά καί τά γένεια του συνέχιζαν νά μεγαλώνουν. Σήμερα δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τήν τύχη του. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 1η Δεκεμβρίου.