Μοναχὸς ἀληθινὸς εἶναι ὁ ἀεὶ χαίρων.

 

Μοναχὸς ἀληθινὸς εἶναι ὁ ἀεὶ χαίρων. Μόνωσις ἐν τὴ κοινωνία. Προσευχὴ ἐν τὴ διακονία. Ἡσυχία καὶ ὑπακοή. Ὁ μοναχὸς ὄχι μόνο ἀποφεύγει τὴ θεά τοῦ κακοῦ ἀλλὰ καί τοῦ ὡραίου. Εἶναι ὁ ἔσχατος. Κάθε κίνηση πού δὲν ὁδηγεῖ στὸν Θεὸ εἶναι μοιχεία. Κάθε περισπασμός διώχνει τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. 

Οἱ συνήθειες εἶναι ἀγαπητὰ τέκνα. Δὲν ἀγαπᾶς μήτε τούς ἀδελφούς, τούς τόπους, τά σχήματα, τίς προσευχέ,ς τούς ἀγγέλους, τά βιβλία, τίς εἰκόνας, τίς εὐγένειες. Μόνο τόν Θεό. 

Ὁ Θεὸς ψάχνει ἐναγώνια νά βρεῖ μία στιγμούλα μεταμέλειας μέσα στούς αἰῶνες γιά νά μᾶς πάρει. Ὁ κακά ἀπομονωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁ πιό δυστυχής τό δείχνουν τά μάτια του, τό πρόσωπο του, οἱ ἀντιρρήσεις του, τά πάντα του. Χύνει αἷμα συνεχῶς. Ἀντίθετα, ὁ καλὰ εὑρισκόμενος ἐν μόνωση βρίσκεται στήν τελειότητα. 

Ἡ τελειότητα τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ εὐχή. Ό,τι ἀρέσει στόν Θεό. 

Ἡ διακονία εἶναι ὅ,τι πιό θαυμάσιο. Διακονία εἶναι ὅ,τι προσφέρεις μέ χέρια, λόγο, προσευχή στοὺς ἄλλους. Δίχως διακονία δέν μπορεῖς νά σταθεῖς. 

Ὁ πολυλογάς, ὁ κουτσομπόλης, ὁ ἀστειευόμενος εἶναι φονιάς καί νεκροθάφτης τῆς ἀδελφότητος. 

Ἡ φυσικὴ ἡσυχία συντείνει στήν ἐσωτερική. Ὅμως, ἂν δέν ὑπάρχει, πρέπει νά ὑπομένεις σ' ὅ,τι βρίσκεσαι καί ὁ Θεὸς νά σοῦ δώσει τά μεγαλύτερα. 

Ψάξε νά βρεῖς γιατί δέν ἔχεις εἰρήνη. Κάτι λείπει. 

Ὁ πόνος εἶναι τά πόδια τοῦ μοναχοῦ, τό ἀπαραίτητο τῆς ἀσκήσεως στή ζωή μας. 

Ἡ προσευχή: Τό νῦν νά βιοῦται σάν τρελός. Νά ζεῖς πάντα τό ἔσχατο. Νά μή σέ μέλει γιά τίποτε. Κι' ἂν ὁ Θεός σοῦ δίνει συγκίνηση καί σοῦ μιλᾶ κι' ἂν στέκει ψυχρός, μακρινός, ἀδιάφορος, ἐσύ ἐκεῖ. Τόν ἀγαπᾶς, δέν ἔχεις ἄλλο ν' ἀγαπήσεις, αὐτός εἶναι καὶ αὐτός εἶσαι. Περνᾶνε μέρες δίχως νά πιάσεις κομποσκοίνι καί πάλι ἀπ' τήν ἀρχή. Πάλι μόνος μέ τόν ἑαυτό σου. Μόνος μέ τόν Θεό. Μὴν κοιτᾶς γύρω σου, πουθενά. Γιά ὅλα φταίει ὁ ἑαυτός σου. Νὰ ζεῖς σάν νεκρὸς γιά νά χαίρεσαι. Νά θλίβεσαι γιά νά χαίρεσαι. Νὰ χάσεις τὸν ἑαυτό σου γιά νά βρεῖς τόν Θεό... Εἶναι μία μεγάλη εὐλογία αὐτές οἱ συνάξεις. 

Μέ τόν γέρο μαΐστρο πού ἔπιασε δέν μπόρεσε ὁ γέροντας νά πάει στοῦ Κωνσταμονήτου νά κάνει μία παρόμοια σύναξη. Ἴσως καλύτερα, γιατί συνέχισε ἐδῶ. 

Ὁ θάνατος νά μᾶς βρεῖ στό διακόνιμα, στήν προσευχὴ ἤ στή μελέτη. Ἀλίμονο ἄν μᾶς βρεῖ κοιμώμενος ἢ ὁμιλοῦντες. Οἱ κουβέντες μας νὰ ναι ὅ,τι μᾶς εἶπε ὁ Θεός στήν προσευχή καί στή μελέτη. Ἂν λύπησες τόν ἀδελφό σου δὲν μπορεῖς νά κοινωνήσεις. Τό πρόβλημα δέν εἶναι στά τυπικά. 

Ὁ Μύρων λέει μόνο τὰ παραδοσιακὰ ἀγαπάει ἡ Παναγία.

 Ἀγρυπνία στὸ Ἅγιον Ὄρος 

μοναχοῦ Μωυσέως Αγιοτείτου 

Ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ