Ὀκτώηχοι Κανόνες ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΗΣ, ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

Ὀκτώηχοι Κανόνες 

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΗΣ, 

Ἱερομ. Εὐφροσύνου Σαββαΐτου

 

ΗΧΟΣ ΠΛΑΓΙΟΣ Δ΄ 

Ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· 

Εὐφραίνου Γεθσημανῆ καί εὔφρανόν με. Ε(ὐφροσύνου). 

ᾨδή α΄. Ἁρματηλάτην Φαράω.

Εὐχαριστήριον ᾠδήν Σοι ἄσομαι, τῇ Εὐεργέτιδι, καί Θεοῦ Μητρί τε, εἰς Ἱεροσόλυμα, Γεθσημανῆ χωρίου Σου, πολιοῦχε Παρθένε, ἁμαρτιῶν μου συγχώρησιν, δάκρυσιν αἰτῶν ὁ ἀνάξιος. 

Ὑψηλοτάτη ὑψηλῶν Βασίλισσα, Θεογεννῆτορ Ἁγνή, χαῖρε ἡ τό σῶμα, καί ψυχήν ἀστράψασα, χειροτονίας ἄνωθεν, μετασχοῦσα τε θείας, πνευματικόν Συ ἀνάδειξον, νοερᾶς εὐχῆς Ἱερέα με. 

Φωτοκυῆτορ Παναγία Δέσποινα, τό ὡραιότατον, τῶν ὡραίων πάντων, ἀληθῶς ὡράϊσμα, τήν πρώτην ὡραιότητα, τῆς ψυχῆς μου ὡραίᾳ, τῇ Σῆ μορφῇ μοι χορήγησον, ἥν ταῖς ἁμαρτίαις ἠμαύρωσα. 

Ῥῆμα Θεοῦ ὑπό Ἀγγέλου Πάναγνε, καί γλῶσσαν ἄρρητον, ἤκουσας ἐμφρόνως, συλλαβοῦσα Κύριον· καί νῦν ἡμῶν διάνοιξον, τῆς καρδίας τά ὦτα, ἀγγελικῶς ἀκροάζεσθαι, καί ποιεῖν Θεῷ τά εὐάρεστα. 

ᾨδή γ΄. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.

Ἄκουσον θύγατερ ψυχή, καί ἐπιλάθου λαοῦ σου, κοσμικῆς τε προσπαθείας ἁπάσης, ἵν’ ὁ πάντων Βασιλεύς, καί ἡ Παρθένος Ἄνασσα, ἐπερασθῇ σου κάλλους, καί ἐκ Σιών ἐνσκηνώσῃ σοι. 

Ἱκετηρίαν ἐκτελῶν, ἐν τῷ σεπτῷ Σου τεμένει, πρό τῆς θείας Σου Εἰκόνος Μαρία, καί τῷ Τάφῳ Σου ἐστώς, γονυκλινής κραυγάζω Σοι· τάς νοεράς μου κόρας, Κόρη σεμνή φωταγώγησον. 

Νέαν μοι δώρησαι ζωήν, ἡ τήν Ζωήν τετοκυῖα, πρό τοῦ τέλους τῆς ἐνθάδε ζωῆς μου, ἵνα ζήσω διά Σέ, τήν Ζωοδόχον Δέσποιναν, ζωοποιῷ Σου νεύσει, παρά τήν ζῶσαν Εἰκόνα Σου. 

Ὄρθρος ὑπάρχεις φαεινός, τῆς ἀπορρήτου ἡμέρας, καί γεννήτρια Ἡλίου ἀδύτου· διά τοῦτο οὖν καγώ, πρός Σέ ὀρθρίζω Ἄχραντε, ψυχήν καί νοῦν καί σῶμα, Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ Σου. 

ᾨδή δ΄. Σύ μου ἰσχύς.

Ὕμνος Σύ εἶ, τῶν Χερουβίμ, Ἀρχαγγέλων τε, ὕψος πέλεις, ἄβατον, ἀπρόσιτον, τοῖς ἀνθρωπίνοις συλλογισμοῖς, Ψαλμῶν καί Γραφῶν τε, ἀκροστιχίς καί ὑπόθεσις· διό πρό τῆς μορφῆς Σου, Σιωνίτισσα Νύμφη, Σέ αἰνῶ καί θερμῶς κατασπάζομαι. 

Γόνυ ψυχῆς, γόνυ καί σώματος κλίνω Σοι, ὑψωσάσῃ, τό γένος τό βρότειον, ἀπό τοῦ γήρως καί τῆς φθορᾶς, γονῇ ἀπειράνδρῳ, Ὑπεραγία πανάμωμε, γυνή εὐλογημένη, καί Σήν ὄψιν γεραίρων, ὥσπερ γέρας Σιών περιπτύσσομαι. 

Ἐπιλαβοῦ, ὡς συμπαθής τοῦ ἱκέτου Σου, ἐν τῇ ὥρᾳ, τῇ φρικτῇ τοῦ τέλους μου, καί μή ἐάσῃς τάς ζοφεράς, τάξεις τῶν δαιμόνων, διαπαντός ἀπολέσαι με· ὦ Δέσποινα καί Μήτηρ, τῶν Ἱεροσολύμων, τήν ψυχήν μου χερσί Σου παράλαβε. 

Θεοειδής καί περιφίλητος γέγονε, τοῦ προσώπου ἡ μορφή Σου Ἄχραντε, ἐν τῷ Ναῷ Σου τῷ λατρευτῷ, ἥν μόνον ὁρῶντες, ἁγιασμόν ποριζόμεθα· τῶν Ἱεροσολύμων, Παρθένε πανωραία, τήν ψυχήν μου δυσείμονα κάλλυνον. 

ᾨδή ε΄. Ἵνατί με ἀπώσω.

Σοῦ τήν θείαν Εἰκόνα, ὥσπερ κραταιόν περιτείχισμα ἔχομεν, καί ὅρμον γαλήνης, εἰς καιρόν τρικυμίας τῶν θλίψεων· Ἱεροσολύμων, παραμυθία ἡ γλυκεῖα, τήν πικρίαν ἡμῶν μεταποίησον. 

Ἡ ἰσχύς μου Παρθένε, βράβευσόν μοι τάχει ὑγιείαν τοῦ σώματος, τῆς ψυχῆς τά ἕλκη, τῶν τραυμάτων ὁμοῦ θεραπεύουσα· Σύ δ’ ὡς Σιωνῖτις, πηγή ζωῆς καί τοῦ ἐλέους, τῶν Σῶν σπλάγχων ῥανίδα μοι ἔκχυσον. 

Μεσιτεία γενοῦ μοι, Κόρη τόν Υἱόν Σου ταχύ ἰλεοῦσα μοι, πόθῳ προσκυνοῦντι, τήν μορφήν καί τό πανσεπτον Μνῆμα Σου· ἴδε Παναγία, τήν συντριβεῖσαν μου καρδίαν, καί δικαίας με ῥῦσαι κολάσεως. 

Ἀλατόμητον ὄρος, θεοβάδιστον, πῖον, δασύ καί κατάσκιον, πίανον χερσί Σου, τῆς ψυχῆς μου τό ἄγονον ἔδαφος, βάδισον ἐντός μου, καί σκίασόν μου τήν πορείαν, ἐν τοῦ βίου τῷ καύσωνι Δέσποινα. 

ᾨδή στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ.

Νυττόμενοι, Σοῦ τῇ θείᾳ ἀγάπῃ, τῇ Εἰκόνι Σου προσμένομεν πόθῳ, καί τῷ σεπτῷ, παναγίῳ Σου Τάφῳ, σύν Ἀποστόλοις, Ἀγγέλοις τε μέλποντες· χαῖρε ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς, καί ἡμῶν Θεοτόκε ἀντίληψις. 

Ἡ ἄρρητος, εὐφροσύνη τοῦ κόσμου, εὔφρανόν μοι τήν καρδίαν Παρθένε, ἡμερτηκότος πολλά ὑπέρ πάντας, ἀλλά φιλοῦντος τήν Σήν ὡραιότητα, καί τήν μορφήν Σου τήν ἁγνήν, τοῦ λαβεῖν με τήν Σήν ἀγαθότητα. 

Κατάκειμαι, εἰς βυθόν ἀπωλείας, ἐπηρείαις τοῦ ἐχθροῦ ὀλισθήσας· μή οὖν Ἁγνή, βδελυχθῇς τήν ψυχήν μου, ἀλλ’ οἰκτειρήσασα πάλιν ἀνόρθωσον· τόν Σόν γάρ διακονητήν, τῆς μορφῆς καί τοῦ Τάφου Σου λύτρωσαι. 

Αἰτούμενον, σωτηρίαν Παρθένε, μετά πόθου καί ἀγάπης προσδέχου, Σόν ὑμνητήν, ἐξελοῦσα κινδύνων, καί πειρασμῶν καί παντοίων κακώσεων· Σύ οὖν Κυρία τῆς Σιών, ἀδοκήτων με φύλαξον πτώσεων. 

Κάθισμα. 

Ἦχος ὁ αὐτός. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τήν ὑπερβάσαν, τῶν Ἀγγέλων τά συστήματα, καί μεταστάσαν, ἀφθαρσίᾳ πρός ἀΐδια, μεγαλύνωμεν ὡς μόνην Θεοῦ Μητέρα· τῇ γάρ ὄψει τῆς Σῆς δόξης γόνυ κλίνοντες, καί τό Μνῆμα Σου Παρθένε ἀτενίζοντες, χαῖρε κράζομεν, τῆς Ζωῆς ἡ γεννήτρια. 

ᾨδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ἰάκωβ καλλονήν Σε, ἥν ὁ κάλει ὡραῖος Ἁγνή ἐφίλησε, φιλοῦντες προσκυνοῦμεν, φιλάγαθε Παρθένε, τόν παμφίλτατον Τάφον Σου, καί τήν φιλτάτην μορφήν, ἐν Ἱεροσολύμοις. 

Ἐλαφρόν με βαστάζειν, τόν ζυγόν τοῦ Κυρίου μου καταξίωσον, δεινά δέ τῆς κακίας, καί δυσβάστακτα ἄχθη, ἀποθέσθαι με ποίησον, κούφη νεφέλη Σιών, Κυρία Θεομῆτορ. 

Ὑπερθαύμαστον ἔσχες, Σοῦ τήν σύλληψιν κόρη καί τήν λοχείαν ὁμοῦ· ἀλλά καιί ἐπ’ ἐσχάτων, θαυμάστωσον Παρθένε, ἐπ’ ἐμοί Σήν ἀντίληψιν, ἵνα θαυμάζων βοῶ· θαυμάτων θαῦμα χαῖρε. 

Φαρισαίου τούς τρόπους, διανοίᾳ καρδίᾳ τε ὑπερβέβηκα· διό Σύ Θεοτόκε, ταπείνωσιν ὡς σχοῦσα, τήν τελείαν ταπείνωσον, τήν ὑψηλήν μου ὀφρύν, ἵνα Σέ μεγαλύνω. 

ᾨδή η΄. Ἑπταπλασίως κάμινον.

Ῥύσιν παθῶν ἀνάκοψον, καί τό πέλαγος ξήρανον, τῶν ἀνομιῶν μου, Παναγία Δέσποινα, ὡς πάλαι ἀνέστειλας, τῶν Κέδρων Σου τόν χείμαρρον, κατά τόν ναόν, τόν Σόν δεινῶς ἐκπεσόντα, καί ῥῦσαί με βοῶντα, τήν Ἁγνήν εὐλογεῖτε, Παρθένον καί Μητέρα, Χριστοῦ εἰς τούς αἰῶνας. 

Ἅπας ὁ νοῦς ἐκπλήσσεται, ἀλλά πῶς διηγήσεται, Σοῦ τά μεγαλεῖα, τῶν θαυμάτων Ἄχραντε; Θεόν γάρ ἐγέννησας, καί τήν ἀράν κατέλυσας, πάλαι τοῦ Ἀδάμ, καί τῆς Προμήτορος Εὔας· διό Σου τήν Εἰκόνα, καί τό θεῖον Σου Μνῆμα, κυκλοῦντες ἀνυμνοῦμεν, Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας. 

Νῦν ἐκ Σιών ἐπέφανε, λαμπηδών τῆς θεότητος, ἡ ἀγλαεστάτη, Εἰκών τῆς Θεόπαιδος, μορφή θεοτύπωτος, σκηνή ἀχειροποίητος, χάριτος Θεοῦ καί ἀγαλλίαμα κόσμου, ἥν μόνον θεωροῦντες, καρδίας ἀνυψοῦμεν, καί Σέ δοξολογοῦμεν, Παρθένε εἰς αἰῶνας. 

Ὁ τῆς κοιλίας γόνος Σου, τήν κοιλίαν ἐκένωσε, ἀπλήρωτον οὖσαν, τοῦ ᾍδου Πανάμωμε, καί Σέ ἀκηλίδωτον, παρθενικῶς ἐτήρησε, Ἧς τήν ἱεράν, κατασπαζόμεθα πίστει, Εἰκόνα ἐν Κοιλάδι, τῶν Κέδρων Παναγία, κηλούμενοι ἀρρήτως, ψυχῆ τε καί καρδίᾳ. 

ᾨδή θ΄. Ἐξέστη ἐπί τούτῳ.

Νοΐ ἀναλαβόμενος χοϊκῷ, Σοῦ τό ἄμαχον κράτος Πανάμωμε ἐκδυσωπῶ, τάχιον ἀπέλασον τόν ἐχθρόν, τόν πτερνιστήν ἀλάστορα, τοῦ καταπιεῖν με ὁλοτελῶς, ζητοῦντα Θεοτόκε, προσπίπτοντα ἐν πίστει, μετά δακρύων τῇ Εικόνι Σου. 

Μονήν Σου τήν ἁγίαν Γεθσημανῆ, μέχρι τέλους αἰῶνος περίσῳζε, ὡς Ἀγαθή, ἄτρωτον, ἀπήμαντον, ἀσινῆ, ἀπό ἐχθρῶν, αἱρέσεων, καί τούς διαμένοντας ἐν αὐτῇ, ὡς δούλους Σου οἰκείους, ἐν ὥρᾳ τῇ ἐσχάτῃ, ἀντιλαβοῦ καί διαφύλαξον. 

Εὐφραίνου καί ἀγάλλου Γεθσημανῆ, ὡς πλουτοῦσα τόν Τάφον τόν πάνσεπτον, οἵα τιμή, καί τήν πολυφίλητον καί τερπνήν, θαυματουργόν Εἰκόνα τε, τῆς Θεογεννήτορος καί Ἁγνῆς, τῶν Ἱεροσολύμων, ἐξάρχου καί ἐφόρου, Ἥν ἐπαξίως μεγαλύνωμεν. 

Εὐχάριστον, εὐγνώμονα τήν ᾠδήν, Παναγία Παρθένε τόν πλέξαντα, Σόν ἐραστήν, εὔφρανον καρδίαν τε καί ψυχήν, καί διά βίου ἴθυνον, πράττειν τά εὐάρεστα τῷ Κριτῇ, Θεῷ τε καί Υἱῷ Σου, ὅπως ἐν εὐφροσύνῃ, εἰς τούς αἰῶνας μεγαλύνῃ Σε. 

Προσόμοια. 

Ἦχος ὁ αὐτός. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Τάφον Ἁγνή τῆς Σῆς χάριτος, περικυκλοῦντες σεπτῶς, καί τήν θείαν Εἰκόνα Σου, ὡς τρυφῆς Παράδεισον, τόν Ναόν Σου νομίζομεν, ἐξ’ οὗ πηγάζεις ἀφθόνως Δέσποινα, τῆς ἀκενώτου, ζωῆς τά νάματα· ὅθεν με κείμενον, ῥυπαρῶς ἐν μνήματι τῶν ἡδονῶν, ἀπόπλυνον δέομαι, καί ἐξανάστησον. 

Σοῦ τήν πρεσβείαν ἀκοίμητον, ἐν οὐρανοῖς ἀληθῶς, ὡς πλουτοῦντες ἐλπίζομεν, σωτηρίας Ἄχραντε, τοῦ τυχεῖν ἱκεσίαις Σου· ἐπί τῆς γῆς δ’ ὄλβον κατέχοντες, τήν Σήν Εἰκόνα, τήν ἀχειρότευκτον, ἅμα τῷ Μνήματι, τῆς Σῆς Μεταστάσεως, Γεθσημανῆ χωρίῳ προστρέχοντες, Σέ μεγαλύνομεν. 

Σέ πλαστουργήσας Πανάμωμε, ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀδάμ, ὁ Θεός ὁ προάναρχος, ἐκ τῆς Σῆς σεσάρκωται, παρθενίας ὡς ἄνθρωπος, καί τήν φθοράν βροτοῖς ἐνοικήσασαν, διά Σοῦ Κόρη ὅλως ἐξώκησε· Σύ οὖν ἐνοίκησον, συμπαθῶς καρδίᾳ μου τῇ ταπεινῇ, Παρθένε καί δειξον με, ναόν τῆς δόξης Σου. 

Μή μέ κενόν τῆς Σῆς χάριτος, ἀποδιώξῃς Ἁγνή, καί τῆς Σκέπης τῆς θείας Σου, μή ἀπογυμνώσῃς με, καί μηδέ ἀποπέμψῃς με, κατησχυμένον τόν Σοί προστρέχοντα, καί προσφυγόντα, τῇ εὐσπλαγχνίᾳ Σου· Σύν οὖν με φώτισον, ἴσχυνον, ὀχύρωσον καί τῆς φρικτῆς, ῥῦσαί με κολάσεως, ἐν ᾥρα Κρίσεως. 

Δίστιχον.

Ὀγδόης ἡμέρας ἀξίωσον Μῆτερ,Τούς ἤχοις ὀκτώ τήν μορφήν Σου ὑμνοῦντας.