Χριστούγεννα στη Φυλακή με τον άγιο Βαλέριο Γκαφένκου (†18.2.1952)
Τα Χριστούγεννα ο Βαλέριος ήταν αρκετά ζωογονημένος. Τη νύχτα εκείνη των αγγελικών ψαλμωδιών συνέθετε τα θαυμάσια κάλαντα των κρατουμένων του Τίργου Όκνα.
Εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων δε θα την ξεχάσω ποτέ … αισθάνθηκα ότι με καλεί με τη ματιά του. Με παρακαλεί να πάω κοντά του. Με κοιτούσε με ένα βάθος που ποτέ μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν τον είχα αισθανθεί. Έκανε το σταυρό του. Μετά πήρε το χέρι μου. Ένα βαθύ ρίγος με διεπέρασε.
-Ιωάννη, εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, μου είπε. Αλλά τώρα δεν έρχομαι σαν φίλος σε σένα. Έρχομαι να σου ζητήσω μια συμβουλή, να σου κάνω υπακοή. Θέλεις να με ακούσεις;
-Σε ακούω, απάντησα, αλλά δεν ξέρω αν είμαι άξιος για την εμπιστοσύνη σου σε μένα.
Ο Βαλέριος έκλεισε τα μάτια και μου είπε ήρεμος:
-Αυτή την νύχτα αγρυπνούσα. Περίμενα να ακούσω τη μελωδία από τα κάλαντα που συνέθετα. Ήθελα να είναι πολύ ωραία. Την έψαλλα στο νου μου. Την αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τους ουρανούς. Ήμουν άγρυπνος, νηφάλιος και ήρεμος όταν ξαφνικά σήκωσα τα μάτια μου και στην άκρη του κρεβατιού είδα την Παναγία, ντυμένη στα λευκά, όρθια, ζωντανή, πραγματική. Ήταν χωρίς το Βρέφος. Η παρουσία της μου φαινόταν ζωντανή. Η Παναγία ήταν πραγματικά δίπλα μου. Ήμουν πολύ ευτυχής. Είχα ξεχάσει τα πάντα. Τότε Αυτή μου είπε:
«Εγώ είμαι η αγάπη σου! Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Αυτός αγίασε τώρα αυτό τον τόπο και τον ετοίμασε για όσα θα γίνουν στο μέλλον. Οι δυνάμεις του σκότους αυξάνουν και ακόμη θα φοβίζουν τον κόσμο, αλλά θα αφανιστούν. Ο Υιός μου περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πίστη. Σήμερα οι υιοί του σκότους είναι πιο ατρόμητοι από τους υιούς του φωτός. Έστω κι αν σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια πίστη στη γη, να ξέρετε ότι η απολύτρωση θα έλθει, αλλά με φωτιά και εμπρησμούς. Ο κόσμος πρέπει ακόμη να υποφέρει. Εδώ, όμως, υπάρχει πολλή πίστη και ήρθα να σας ενθαρρύνω. Κρατείτε την ομολογία σας. Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό!»
Μετά η Παναγία εξαφανίστηκε και εγώ έμεινα πλημμυρισμένος από ευτυχία…
Αισθανόμουν κι εγώ αγιασμένος, ανακαινισμένος, συμμετέχοντας στο θαύμα. Με συστολή, αλλά και με πεποίθηση του είπα απλά:
-Ο Θεός μας προστατεύει. Εμείς μπορούμε να πέσουμε, αλλά Αυτός θα νικά. Χρειαζόμαστε πίστη και τώρα μπορούμε να έχουμε περισσότερη. Να προσευχόμαστε!
Είπαμε μαζί μια σύντομη προσευχή. Και, στην ησυχία του θαλάμου 4, που ήταν χώρος για τους ετοιμοθάνατους, για μια στιγμή οι ψυχές μας ενώθηκαν και ανέβηκαν στον ουρανό… Η προσευχή, σαν μια ουράνια σκάλα, κατέβαζε αγγέλους από τους ουρανούς στη γη. Οι ουρανοί ήταν εδώ, οι ουρανοί ήταν παντού.
…Τα γαλανά του μάτια ανοίχθηκαν πελώρια, φωτεινά, και μ’ αγκάλιασε με τη ζεστασιά τους. Χαμογέλασε ευτυχής και είπε:
– Τι καλά είναι να σε νιώθω δίπλα μου! Σε λίγο θα τελειώσω μια ωραία ψαλμωδία για το Τίργου Όκνα.
– Κάτσε ήρεμος, του είπα, και κάθισα σε μια καρέκλα για να αποκοιμηθώ.
Αυτός, όμως, μου είπε:
Εσύ θα είσαι ο πρώτος που θα ακούσει τα κάλαντά μου. Να σου πω τους στίχους….
(Αναφέρουμε εδώ μόνο δύο ιδέες απ’ αυτούς τους στίχους: ότι ο Κύριος έκανε τις καρδιές των κρατουμένων φάτνη για την Γέννησή Του και ότι σήμερα τα Χριστούγεννα μετακόμισαν από το ουράνιο παλάτι του Κυρίου στη φυλακή, εκεί που ο ίδιος ο Κύριος είναι φυλακισμένος, μαζί με τους πιστούς δούλους Του)..
… Ανεξάρτητα από την ηλικία τους και την ποινή τους οι κρατούμενοι των κομμουνιστικών φυλακών πάλευαν τα Χριστούγεννα με την πείνα, το κρύο, τη βρωμιά, τα βασανιστήρια και τις αρρώστιες
Παρόλα αυτά ο Χριστός βρισκόταν παρών ανάμεσά τους. ’Όπως ο Χριστός γεννήθηκε σε μια φτωχική φάτνη στη Βηθλεέμ, την ώρα που οι άλλοι είχαν βρει ένα κατάλυμα, έτσι ο Σωτήρας Χριστός γεννήθηκε και στα παγωμένα κελιά των κομμουνιστικών φυλακών.
Ο ομολογητής πατέρας Ιουστίνος Πίρβου θυμάται «Κυρίως στις γιορτές δεν μπορούσες ούτε να αναπνεύσεις. Αυτήν την περίοδο οι δαίμονες ”όπλιζαν”. Ένας δαιμονισμένος μπορεί να ήταν ήρεμος όλη την εβδομάδα όταν όμως έφτανε ο εσπερινός του Σαββάτου και η Κυριακή, η ημέρα της Αναστάσεως, τότε ο Θεός να σας φυλάξει. Ορμούσαν επάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά. Την νύχτα των Χριστουγέννων, του Πάσχα ή της Αναλήψεως οι βάρδιες τριπλασιαζόνταν»!
Ο Αθανάσιος Μπερζέσκου, ενθυμούμενος τα Χριστούγεννα του 1952 διηγείται: «Επιτέλους το σινιάλο για να αρχίσουν τα κάλαντα δόθηκε. Όσοι ήμασταν στο κελί -4 άτομα- έχοντας την έκφραση που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά, την καρδιά να χτυπά δυνατά, τα χέρια μπηγμένα στα σιδερένια παράθυρα και τα μάτια να πετάνε σπίθες μέσα στο μισοσκόταδο αρχίσαμε όλοι οι κρατούμενοι απ’ όλα τα κελιά να τραγουδάμε ”O,ce veste minunata” (Ω,τι χαρμόσυνο νέο).Οι φύλακες απελπισμένοι χτυπούσαν τις πόρτες με γροθιές και με κλωτσιές, απειλώντας μας και διατάζοντάς μας να σταματήσουμε. Οι κάτοικοι του Αϊουντ (η μικρή πόλη όπου βρισκόνταν οι φυλακές) είχαν μαζευτεί έξω από τις φυλακές ακούγοντας έκπληκτοι τα κάλαντα, ενώ οι φωνές τους ενώθηκαν με τις δικές μας!
Αυτές οι στιγμές έμειναν βαθιά χαραγμένες μέσα μας. Εκείνες τις ώρες μπορούσαν ν’ ανοίξουν όλες τις πόρτες και οι φύλακες να μας σκοτώσουν στο ξύλο, εμείς δεν φοβόμασταν τίποτα. Ήμασταν με τον Θεό και ο Θεός ήταν μαζί μας.
Από το συγκλονιστικό βιβλίο του Ιωάννη Ιανολίδε «Ρουμάνοι Ομολογητές και Μάρτυρες του 20ού αιώνα», εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου