ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Β΄ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ Β΄

  

ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρηνῶδες ὥσμα δεύτερον τῇ Παρθένῳ· Φωτίου.

ᾨδὴ α΄. ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.
Θρήνου καιρός, πάρεστιν ὦ παναθλίᾳ ψυχή, τό τῆς παρούσης στάδιον ζωῆς ὅ τρέχο· μέν καί καθεύδομεν οἴμοι! λοιπόν διεγερθῶμεν νῦν καί θρηνήσωμεν.

Ῥοῦς ποταμοῦ, σκιά, καπνός καί ἐνύπνιον, καί ἄνθος χόρτου πέφυκε τό μαραινόμενον, ἤ παροῦσα. Τερπνότης· λοιπόν τῇ Θεοτόκῳ ψυχῇ προσπέσωμεν.

Ἡ τήν ζωήν, μόνη τεκοῦσα Θεόνυμφε, νεκρόν με χρηματίσαντα, καί κατακείμενον, ἁμαρτίας τῷ βέλει, ἀνάστησον φαρμάκῳ τῷ τού ἐλέους σου.

Νοῦν καί ψυχήν, καί τάς αἰσθήσεις ἐμόλυνα, ἐπιτελῶν τά ἄτοπα Θεοχαρίτωτε· ἀλλά σοῦ τῷ πελάγει, προσπίπτω τοῦ ἐλέους καί μή ἀπώσῃ με.

ᾨδὴ γ’. Στερέωσον ἡμᾶς.
Ὡς ἄλλον με λῃσταί τοῦ βίου στάδιον, ὁδίτην ὁδεύοντα συλλαβόντες, τήν ψυχήν κατετραυμάτισαν· ἀλλά σύ Θεομῆτορ ἀνακάλεσαι.

Δουλώσας τῆς ψυχῆς τό αὐτεξούσιον, ἐτρώθην τοῖς πάθεσι μή ζηλώσας, Ἰωσήφ ἀλλ᾽ ἐλευθέρωσον, Θεομῆτορ τῆς τούτων δεσποτείας με.

Ἐν σοί τῶν ἡδονῶν θαρρῶν Δέσποινα, τό μέγα, καί ἄρρηκτον χαλκοῦν τεῖχος, ὑπερβαίην καί ῥυσθείην τε, ἀπό πειρατηρίου δεινοῦ δαίμονος.

Σταγόνες μοῦ δακρύων ἐξηράνθησαν, Παρθένε τῷ ὕπνῳ βεῤαρημένου· ἀλλ᾽ ἐγρήγορσιν μοί δώρησαι, καί δακρύων πηγήν καί στάσιν πάννυχον.

ᾨδὴ δ΄. Ὑμνῶ σε ἀκοήν γάρ Κύριε.
Ἀπᾴσῃς ἁμαρτίας αἴτιον, φιλαυτίᾳ φιλαργυρίᾳ· ἅς ἐχ ψυχῆς πάναγνε ἐπόθησα, καί πᾶσαν πρᾶξιν αἰσχράν, αὐθαιρέτως ἐξετέλεσα· ἀλλ᾽ οὖν ἐν γήρᾳ, σῶσον μές τόν ἄθλιον.

Στολήν μέ πού σεπτοῦ βαπτίσματος, ἀπεξέδυσεν ὁ βελίαρ, καί τό τραχύ Πάναγνε και δυσαχθές, τῆς ἁμαρτίας αὐτός περιέθετο τριβώνιον· ὅ δυσωπῶ σξ, Κόρῃ με ἀπόδυσον.

Μαρίᾳ Θεοτόκε Δέσποινα, εὐφροσύνῃ μου καί σωτηρίᾳ, ἐν κλίνῃ κειμένου ἀείποτε τῆς ἀμελείας, τῷ θείῳ φωτί σου διασκέδασον, τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου τήν σκοτόμαιναν.

Αἰγύπτου Μωυσῆς ἐξήγαγε, τῆς δουλείας Ἰσραηλίτας· ἐμέ δέ τίς Πάναγνε, ἐξάξει τῆς πικρᾶς δουλείας παθῶν; εἰ μή σύ πρός τόν Δεσπότην μου, καί σόν υἱόν πρεσβεύσῃς ἡ φιλεύσπλαγχννος.

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ τοῦ φωτός χορηγός.
Διά νηστείας ποτέ, προκαθαρθείς ὁ Μωυσῆς ἤκουσε, θείας φωνῆς, καί σοῦ Θεομῆτορ κατεῖδε τόν τύπον. Ἐγώ δέ ἀσωτεύων, πῶς ἴδω φῴς τῆς γνώσεως;

Ἐν τῇ ἐρήμῳ Σινᾶ, Μάννα, Θεός τῷ ᾿Ισραήλ ἔβρεξε· σύ δέ ψυχή εἰ βούλει, τοῦ Μάννα τυχεῖν τοῦ νοητοῦ, πρόσελθε τῇ τούτου Μητρί καί ἐκθρέψει σε.

Ὑψηγορίᾳ δεινή, ὥσπερ Δαθάν καί Ἀβειρών κέχρημαι, κατά Θεοῦ οὐ κατά Μώσεως, καί πίπτω ὑπό γῆν· σύ δέ με Θεομῆτορ ἀνάστησον δέομαι.

Τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, πράϊνον κύματα αἰσχρά Δέσποινα, καί τῆς σαρκός παῦσον τάς ὀδύνας, ἡ μόνῃ τεκοῦσα, ἄνευθεν ὠδίνων Θεόν σωματούμενον.

ᾨδή ς΄. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων.
Ἔκχεον τῆς εὐσπλαγχνίας, τῆς σῆς τόν ἔλεον Κόρῃ, ἐπ’ τήν ταπείνωσιν ἡμῶν, καί ἵλεως ἵλεως γενήθητι, τοῖς σοῖς δούλοις Παρθένε.

Ῥέουσιν εὐεργεσίας, τῆς σῆς ἀέναα ῥεῖθρα, καί τάς ξηρανθείσας ἐκ, παθῶν, ψυχάς καταρδεύουσι· μεθ᾿ ὧν ἁγνή ἄρδευσόν με.

Ὅσιον οὐδέν ἐν βίῳ, διεπραξάμην ὁ τάλας, μᾶλλον δέ πληθύν ἁμαρτιῶν· ἀλλ᾽ ἔκτεινον Δέσποινα τήν χεῖρα σου, καί γεέννης με ῥῦσαι.

Νύμφη Θεοῦ Παναγίᾳ, ἡ σκέπη μου καί ἡ δόξα· σύ μοι ἐν ἐξόδου τῷ καιρῷ παράστηθι, σῴζουσα καί ἄγουσα, πρός μονάς αἰωνίους.

Κάθισμα. Τά ἄνω ζητῶν.
Μετάνοιαν δός, γνησίαν μοι Πανάμωμε, τῶν ἐκ βρεφικῆς, πταισμάτων ἡλικίας μου, καί πάντων συγχώρησιν, τελείαν τούτων παράσχου μοι, καί τῆς ἐνθέου πολιτείας Ἁγνῇ, ἐπιλαβέσθαι προθύμως ἀξίωσον.

ᾨδὴ ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.
Τραχεῖαν ὁδόν, καί στενήν τῆς ἀρετῆς Θεοκυῆτορ, αἱ τῶν ἁγίων ἐκδιδάσκουσι, βίβλοι καί πᾶς λόγος ἔνθεος· ἦν μι διανύειν προθύμως, τῇ δυνάμει σου ἴσχυσον, τάς ἐφ’ ἑκάτερα τροπάς ἀεί ἐκκλίνοντα.

Ἡσύχῳ τῷ νῷ, καί γαλήνῃ λογισμῶν τοῦ Παρακλήτου, ἡ θεία χάρις ἐπισέρχεται, ἐν τῇ καρδίᾳ Θεόνυμφε· ἥν μοι καταπέμψαι δυσώπει, τόν υἱόν σου καί Κύριον, τῷ τῆς καρδίας συντριμμῷ καί ταπεινώσει ψυχῆς.

Πολλῶν πειρασμῶν, φλογοφόρων καί πικρῶν λῦσον τό νέφος, τῶν συνεχόντων καί θλιβόντων με, καί ἀκράτως μαστιζόντων με, μόνη προστασία, τοῦ κόσμου, καί συνέτισον ψάλλοντα· εὐλογητός εἶ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἀγρίοις θηρσί, παρεδόϑην τῶν ποθῶν τοῖς ἐπιστάταις, ὡς ἕν ἐρήμῳ οἱ γογγύσαντες, καί ἀφανῶς ἐκκεντοῦσι με, ὥσπερ καί ἐκείνους οἱ ὄφεις· ἄλλα Κόρη Θεόνυμφε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ δυσωπῶ, δός μοι τήν ἴασιν.

ᾨδὴ η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ῥᾳδιουργίαις ὁ ἐχθρός, ἐνεδρεύων ἀφανῶς ἐξαπατᾷ με, λογισμοῖς ὑποσύρων, εἰς ἡδονῆς τούς κρημνούς· ἀλλά σύ Θεοτόκε φρούρει με, μόνη προστασίᾳ, τῶν καταπονουμένων.

Θέλων ὑπείκω τῷ ἐχθοῷ, προσβολαῖς τῶν λογισμῶν ἐπιθεμένῳ, ἀλλ᾽ ἀνίσχυρον τούτου τήν μηχανήν ἀγαθή, δεῖξον καί μάτην φρυαττόμενον, περιποιουμένῃ, ἐμέ τόν σόν οἰκέτην.

Ἐνώπιον σου ἐκχεῶ, ἐν κλαυθμῷ καί στεναγμῷ τήν δέησιν μου, τῆς ψυχῆς μου τήν θλῖψιν ἀπαγγελῶ σοι Ἁγνῇ· ἰδού γάρ σηπεδόνι θλίψεων, καταδαπανῶμαι, μή βλέπων σε τό φῶς μου.

Νηστείαν ἄσκησον ψυχή, ἀγρυπνίαν καί κλαυθμόν καί ψαλμῳδίαν, καί τήν ἀΰλων στάσιν ἐν ὁλονύκτοις εὐχαῖς· καντεῦθεν Θεός σοι ἱλάσεται, ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείᾳ εὐσπροσδέκτοις.

Ὀ Εἱρμός.
Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός, τῶν Ἑβραίων τοῖς παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εἰς δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, ὑμνεῖτε τά ἔργα ὡς Κύριον, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας

ᾨδὴ θ’. Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν λόγον.
Ὡς συμπαθῇς οὖσα Κόρη, συμπαθέστατον λόγον, ἐκύησας ἡμῖν μετά σαρκός· τοῦτον ἀεί ἐκδυσώπησον, τοῦ ῥυσθῆναι κινδύνων, καί θλίψεων καί ἄλλων πειρασμῶν, τούς Ἁγνῇ Θεοτόκον, ἐν πίστει σε δοξάζοντας.

Τοῦ Ἀαρών πρίν ἡ ῥάβδος, καί ἡ στάμνος τοῦ Μάννα, λυχνία καί ἡ χρυσῇ κιβωτός, σε προετύπουν Θεόνυμφε· ὧν ἡυεῖς τάς ἐκβάσεις, ἀρτίως καθορῶντες τηλαυγῶς, Θεοτόκον κυρίως, ἐν πίστει σε δοξάζομεν.

Κρήνην προχέουσαν νᾶμα, τοῖς πιστοῖς σωτηρίας, Πανάχραντε καλοῦμεν σε ἁγνή· οἴ γάρ τακέντες τῷ καύσωνι, τῶν ἀπείοων πταισμάτων, εὑρήκαμεν πολλήν ἀναψυχήν, τοῦ υἱοῦ σου τό αἷμα· δι’ οὗ ἡμᾶς ἀνέπλασεν.

Τῆς γεηρᾶς μέν οὐσίας, τοῦ ᾿Αδάμ, ἀνεφύης, ὡς κλάδος Θεομῆτορ ἤ Μαριάμ· ἄνθος δε μόνη τόν Κύριον, ἐξανέτειλας ἄνευ, χειρός καί γεωργίου γηγενοῦς· διά τοῦτο σε πάντες, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.

Προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Χαῖρε Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν· Χαῖρε ὑπερτέρᾳ τῶν ἄνω Κόρη Δυνάμεων· Χαῖρε πάσης Δέσποινα, τῆς οἰκουμένης Ἁγνῇ· Χαῖρε ἅγιον τέμενος, Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, Χαῖρε θείᾳ γέφυρα, θνητούς μετάγουσα, μόνη πρός ζωήν τήν ἀγήρω· Χαῖρε τό διάσωσμα Κόσμου· Χαῖρε τῶν πιστῶν ἁπάντων καύχημα.

Χαῖρε ἥ παγκόσμιος χαρά· Χαῖρε χελιδών γλυκυτάτῃ ἔαρ εὐφρόσυνον, πᾶσιν ἀνατείλασα, τοῖς ἐν χειμῶνι κακῶν, λαμπάς χαῖρε ἄσβεστος, τοῖς πλάνης ἐν σκότει φῶς τῆς θείας γνώσεως ἡ ἀπαστράψασα· Χαῖρε βασιλέων τό κράτος· Χαῖρε κραταιᾷ προστασίᾳ, τῶν εἰλικρινῶς μακαριζόντων σε.

Χαῖρε ἡ μεγάλῃ καί λαμπρᾷ, ἄρκτος ἡ ἑπτάστερος Κόρη, τοῦ νοητοῦ οὐρανοῦ, τοῖς ἑπτά χαρίσμασιν, ἡ ἐξαστράπτουσα· ἀκινήτῳ πρεσβείᾳ σου, ὥσπερ ἄλλῳ Πόλῳ, τούς νυκτί πλέοντας, τήν βίου θάλασσαν, θεῖον ὁδηγοῦσα πρός ὅρμον, τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας, καί γλυκεῖ φωτί σου καταλάμπουσα.

Δέξαι τήν ἱκέσιον ᾠδήν· δέξαι μου τόν θρῆνον Παρθένε· δέξαι τήν δέησιν· δέξαι μου τά δάκρυα, καί στεναγμόν τῆς ψυχῆς, καί τόν θρῆνον ἀφάνισον· τά δάκρυα παῦσον· πάντα μεταῤῥύθμησον τά λυπηρᾷ εἰς χαράν· δίδου τῷ τήν σήν ἐκζητοῦντι, θείαν προστασίαν καί σκέπην, ὁλοψύχῳ νεύσει Θεονύμφευτε.