Ο άγιος Ιωνάς, μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας

 

Ο άγιος Ιωνάς, μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας

 31 Μαρτίου

Ο άγιος Ιωνάς καταγόταν από ένα χωριό της περιοχής Κοστρόμα. Ενεδύθη δωδεκαετής το μοναστικό Σχήμα και παρέμεινε καιρό στη Μονή Σιμόνωφ στη Μόσχα. Αργότερα, σύμφωνα με προφητεία του μητροπολίτη Φωτίου (1408-1431), εκλέχθηκε επίσκοπος των πόλεων Ριαζάν και Μουρόμ (1433) όπου βάπτισε πλήθος ειδωλολατρών. 

Θανόντος του μητροπολίτη Φωτίου, ο μέγας πρίγκηπας Βασίλειος Βασίλιεβιτς (1425-1434) συγκάλεσε Σύνοδο από όλη τη ρωσσική επικράτεια, η οποία ομόφωνα εξέλεξε τον Ιωνά, που φημιζόταν για τις αρετές του και την αγιότητά του. 

Αυτός ανεχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, να επικυρώσει την εκλογή του από τον οικουμενικό πατριάρχη, όπως ήταν το έθος, προτού όμως φθάσει στον προορισμό του πληροφορήθηκε ότι ο Ισίδωρος εκλέχθηκε μητροπολίτης Κιέβου. Ο πατριάρχης του είπε ότι ήταν πολύ αργά να ανακινήσει το θέμα αυτής της εκλογής, του υποσχέθηκε όμως, ότι εάν ο Ισίδωρος τελευτούσε, εδικαιούτο αυτός τον τίτλο του μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ρωσσίας. 

Στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) ο Ισίδωρος πρωταγωνίστησε υπέρ της ενώσεως των Εκκλησιών, περισσότερο από καιροσκοπισμό παρά από πραγματική πεποίθηση, και τελικά επανήλθε στη Ρωσσία με το βαθμό του καρδιναλίου και τίτλο: «παπικός λεγάτος όλων των εδαφών του Βορρά». 

Ο μέγας πρίγκηπας ωστόσο και ο λαός απέρριψαν την ένωση. Μία σύνοδος έκρινε τις αποφάσεις της συνόδου της Φλωρεντίας ασυμβίβαστες με τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αφού περιόρισε τον Ισίδωρο σε ένα μοναστήρι, επανεξέλεξε τον Ιωνά μητροπολίτη Κιέβου (1448). 

Καθώς η εκκλησιαστική διακοινωνία με την Κωνσταντινούπολη διεκόπη, ο άγιος Ιωνάς υπήρξε ο πρώτος μητροπολίτης Κιέβου που ενθρονίστηκε χωρίς την έγκριση του οικουμενικού πατριάρχη, καθιερώνοντας έτσι παρά τη θέλησή του την αυτοκεφαλία της ρωσσικής Εκκλησίας. 

Συνεργαζόμενος στενά με τον μεγάλο πρίγκηπα για την εδραίωση της επικυριαρχίας της Μόσχας στα υπόλοιπα πριγκηπάτα, προσπάθησε να καλλιεργήσει παντού ευσέβεια και χρηστότητα ηθών. Ως αληθινός ποιμένας, δίδασκε το λαό του, καθιστώντας τον εαυτό του παράδειγμα έμπρακτης εφαρμογής όλων των ευαγγελικών αρετών. 

Ο Θεός προς οικοδομήν της Εκκλησίας του, του παραχώρησε το χάρισμα των θαυμάτων και της προφητείας. Θεράπευσε έτσι την κόρη του μεγάλου πρίγκηπα που κινδύνευε να πεθάνει. Όμως, η χάρη που ενοικούσε σε αυτόν μπορούσε και να τιμωρεί τους βλάσφημους, γι αυτό κάποιος που αμφισβήτησε το θαύμα, ξαφνικά απεβίωσε. 

Το 1451, εξαιτίας των αμαρτιών του λαού και αφού το επέτρεψε ο Θεός, οι Τάταροι εισέβαλαν στη Ρωσσία και κατέλαβαν τη Μόσχα. Ο μακάριος Ιωνάς, με όλο του τον κλήρο, οργάνωσε λιτανεία, προσευχόμενος με δάκρυα στον Κύριο να λυπηθεί την πόλη και τους κατοίκους της. 

Ένας στάρετς που τον συμβουλεύτηκε ο επίσκοπος προείπε ότι η Παναγία θα έσωζε την πόλη. Όντως, την ημέρα της Καταθέσεως της τιμίας εσθήτος της Θεοτόκου [2 Ιουλ.], οι Τάταροι εγκατέλειψαν την πόλη σαν να τους καταδίωκε κάποια αόρατη δύναμη. 

Ο άγιος Ιωνάς, έμπλεος θείας χάριτος, παρέμεινε σε βαθύ γήρας επικεφαλής της Εκκλησίας. Σύμφωνα με αποκάλυψη που είχε κάμει σε έναν από τους ιερείς του, προσβλήθηκε από πληγή στο πόδι, που υπήρξε η αφορμή της εκδημίας του στις 31 Μαρτίου 1461. Το πρόσωπο του, διηγούνται, δεν θύμιζε πρόσωπο νεκρού, αλλά είχε όψη ανθρώπου που καθεύδει. 

Πολλά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια ανοικοδόμησης της νέας μητρόπολης, ανακάλυψαν τα λείψανά του, πλήρη και άφθαρτα, μαζί με αυτά των μητροπολιτών Θεογνώστου, Κυπριανού και Φωτίου. Ένα παράλυτο παιδί ιάθηκε την ώρα που τελούσαν επιμνημόσυνη ακολουθία προς τιμήν του αγίου. Η μνήμη του κανονίστηκε σε ολόκληρη τη ρωσσική Εκκλησία το 1547 από τον μητροπολίτη Μακάριο.

«Νέος Συναξαριστής

της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·

Τόμος 7ος (Μάρτιος),

Εκδόσεις «Ίνδικτος»

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. Ἦχος πλ. δ’. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ.

Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Ταύτῃ καί ἤ δέησις ὀγδόῃ πρέπει· Φωτίου.

ᾨδή ἆ’. 

Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Τό στόμα μου πληρῶσαν γλυκασμοῦ, τοῦ θείου σου Κόρη, καί καταλαμψόν μου τόν νοῦν, ὅπως ἀνυμνῶ καί μεγαλύνω, τῶν οἰκτιρμῶν σου τό ἄπειρον πέλαγος.

Ἀσθἐνοῦσαν πάθεσι χαλεπούς, τήν πολυπαθῆ μου, καί οἰκτράν καί βαρυαλγῆ, καρδιᾶν ἰάτρευσον Παρθένε, τόν ἰατρόν τῶν ψυχῶν ἤ γεννήσασα.

Ὑπέρτερον δεῖξον με ἡδονῶν, παθών σαρκικῶν τε, καί μεριμνῶν βιοτικῶν, τῶν ἄνω ταγμάτων Ὑπερτέρα, καί λαμπρότερα ἡλίου Θεόνυμφε.

Τήν εὐλογημένην ἐν γυναιξί, καί δεδοξασμένην, ἱκετεύω σε τῆς φωνῆς, τῆς εὐλογημένης ἐπακούσαι, τοῦ σοῦ υἱοῦ, καί τῆς δόξης αὑτοῦ με τυχεῖν.

ᾨδή γ’. Ούρανίας ἁψῖδος.
Ἡ περίδοξος πόλις, καί λογικῇ Δέσποινα, τοῦ παμβασιλέως δυσώπει Θεοχαρίτωτε, τῆς ἄνω πόλεως, οἰκήτορα με γενέσθαι, καί μή καταισχύνεις με τῆς προσδοκίας μου.

Καταφύγιον κόσμου, Χριστιανῶν καύχημα, σκέπη καί ἀντίληψις πάντων τῶν ἐλπιζόντων εἰς σε, τόν πεποιθότα σοι, μή οὖν κάμε ὑπερίδῃς, ἄλλα τῷ ἐλέει σου Δέσποινα σῶσον με.

Ἀπορίᾳ καί γνόφος, καί λογισμῶν σύγχυσιν, τούς τόν ἀνερμήνευτον τόκον σοῦ ἑρμηνεύοντας, καλύπτει Δέσποινα, ὄν Μωυσῆς γάρ προεῖδε, γνόφω καλυπτόμενος, τοῦτον ἐγέννησας.

Ἱεροῦ παραδείσου, καί ζωηροῦ χώρου με, βρώσει δελεάσας δολία, ὄφις ὁ δόλιος, μακράν ἐξώρισε, καί τῆς φθοράς τό χωρίον, τῆς Ἐδέμ ἀλλάξασθαι, φθονῶ παρέπεισεν.

ᾨδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἡ κοιλίᾳ σου Ἄχραντε, εὐρυχωροτέρα οὐρανῶν γέγονεν, τόν ἀχώρητον χωρήσασα· ὄν δυσώπει σῶσαι τούς ὑμνοῦντας σε.

Δωρεάν με ἐλέησον, νόσων τε παντοίων Κόρη ἀπάλλαξον, καί κολάσεως ἐξάρπασον, ἡ καταφυγῇ καί προστασίᾳ μου.

Ἐπί σοί ἀνατίθημι, πᾶσαν προσδοκίαν τῆς σωτηρίας μου, καί τοῦ βίου τήν κυβέρνησιν, Κέχαριτωμένη Ἀειπάρθενε.

Ἡ ἐλπίς μου καί καύχημα, ἤ καταφυγῇ ζωή καί ἀντίληψις, προστασίᾳ καί παράκλησις, σύ ὑπάρχεις Κόρη πανσεβάσμιε.

ᾨδή ἕ’. Ὀρθρίζοντες.
Σωτῆρα καί φιλάνθρωπον Κύριον ἡ τεκοῦσα, τῇ φιλανθρωπίᾳ σου, τῆς σωτηρίας τρίβον μοι γνώρισον.

Ιλέω σου ἔν ὄμματι Δέσποινα Θεοτόκε, ἐπί τήν ταπείνωσιν, τήν ἐμήν ἰδέ καί ,σῶσον με.

Στεφάνωσον ὡς ὅπλω Πανύμνητε εὐδοκίας, ἐν τῇ θείᾳ σκέπη σου, τήν κεφαλήν μου φρουρούσα με.

Ὀ Ὓψιστος σαρκούται ἐν μήτρᾳ σου, καί γεννᾶται Θεοτόκε Ἄχραντε, καί κενουργεί τό ἀνθρώπινον.

ᾨδή ς’. Χιτῶνα μοι παράσχου.
Γαλήνης ἡ κυήσασα Χριστόν, τόν αἴτιον Δέσποινα, τόν ἄγριον κλύδωνα, τῶν παθών μου δυσωπῶ σε ἡμέρωσον.

Δραμεῖν Θεοῦ ὀδόν τῶν ἐντολῶν, τήν ἐστενωμένην μου καρδίαν τοῖς πάθεσι, Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν Κόρη πλάτυνον.

Οὗ κέκτημαι δακρύων ὀχετούς, ἴνα ἀποπλύνω μου τά ἄπειρα πταίσματα, ταῖς πρεσβείαις σου Ἁγνῇ τούτων ῤῦσαί με.

Ἡ Μήτηρ τοῦ Ὑψίστου προσλαβοῦ, ἐκ πολλῶν ὑδάτων με παθών εἰς μετάνοιαν, ἀποστείλασα, ἕξ ὕψους τήν χάριν σου.

Κάθισμα. 

Τήν σοφίαν καί λόγον.
Ἡ νεφέλῃ ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τοῦ νόος μου τά νέφη τά σκοτεινά, διάλυσον Δέσποινα, τῷ φωτί τοῦ προσώπου σου, καί μετανοίας φέγγει, τά ὄμματα φώτισον, τῆς ζοφεράς ψυχῆς μου, παθών ἀμαυρότησι, τά πεπηρωμένα, καί τυφλώττοντα πάντῃ, τῶν φαύλων μου πράξεων, θολεραῖς ἐπιχύσεσιν, ἴνα, πόθω κραυγάζω σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων δοῦναι μοι τήν ἄφεσιν σε γάρ ἔχω ἐλπίδα ὁ ἀνάξιος δοῦλος σου.

ᾨδή . ζ’. Παῖδες Ἑβραίων.
Πίστει καί πόθω σοι προστρέχω, τῶν πταισμάτων ταῖς σειραῖς κατεσφιγμένος, διά σπλάγχνα ἐλέους, λῦσον με βοῶντα, εὐλογημένος Πάναγνε, ὁ καρπός τῆς σής κοιλίας.

Ῥεῖθρον ἰάσεως μοι βλύσον, καί κατάσβεσον τήν κάμινον Παρθένε, ἡδονῶν καί παθών, πταισμάτων τε καί νόσων· σύ γάρ πηγή βλυστάνουσα, ζωῆς θείας γλυκύ ῥεῖθρον.

Ἔλαφος διατετρωμένος, Παναμώμητε βολίσιν ἰοβόλοις, τοῦ ἐλέους τοῦ σοῦ, διψῶ πιεῖν ῥανίδα, ὡς τόν ἰόν ἐκκρούσωμαι, τόν ποτέ θανατηφόρον.

Πᾶσαν εἰς σε τήν προσδοκίαν, ἀνατίθημι Παρθένε τῆς ζωῆς μου· μή παρίδῃς διό, ἀλλ’ οἴκτειρον καί σῶσον, καί τῆς ἐκεῖ με λύτρωσαι, αἰωνίου καταδίκης.

ᾨδή η’ . Τόν βασιλέα τῶν οὐρανῶν.
Ἐν τῇ νηδύϊ σου τόν πρό σοῦ συλλαβοῦσα, Θεομῆτορ Ἄχραντε Μαρίᾳ, τέτοκας ἀφράστως, Χριστόν τόν βασιλέα.

Ἴνα δοξάζω καί προσκυνῶ μετά δέους, σου τό πάνσεπτον ὄνομα Κόρη, θλίψεως με πάσης, ἐκλύτρωσαι καί βλάβης.

Φέρεις ὡς βρέφος, ἐν ταῖς ἁγίαις χερσί σου, τόν τά πάντα φέροντα τῷ λόγω· ὅθεν σύν αὑτῷ σε, ὑμνοῦμεν εἰς αἰῶνας.

Ὡς ἀσφαλῆ σε, ἐλπίδα μόνην κατέχων, καθικετεύω, ἁμαρτιῶν καί κινδύνων, Ἄχραντε Μαρίᾳ, ἐκλύτρωσαί με τάχει.

ᾨδή δ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Τούς σούς οἰκτρούς οἰκέτας, οἰκτείρησον Παρθένε, ἀνιαροῦ τε παντός ἐλευθέρωσον, ἐπιφοράς ἐπιούσας ἀναχαιτίζουσα.

Ἱλάσθητι σωτήρ μου, πᾶσι τοῖς τιμῶσι, τήν ὑπερένδοξον ὄντως Μητέρα σου, καί παραδείσου τῆς δόξης, δεῖξον οἰκήτορας.

Ὀδόν κακίας πάσης, ἔδραμον εὐτόνως, τῶν ἀρετῶν τήν ὀδόν δέ παρέδραμον· ὀδόν μοι γνώρισον Κόρη, ἐν ἡ πορεύσομαι.

Ὕμνον σοι τελευταῖον, πρῶτον τε καί μέσον, τοῦ Ἀρχαγγέλου τό χαῖρε προσφέρω σεμνή· σύ γάρ κατάλληλον ἄλλον, εὑρεῖν οὗ δύναμαι.

Στιχηρά Προσόμοια. 

Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε θανάτου καθαίρεσις, Παρθενομῆτορ Ἁγνῇ· χαῖρε ᾄδου ἡ νέκρωσις· τοῦ Ἀδάμ ἡ ἔγερσις· καί τῆς Εὐάς ἡ λύτρωσις·Χαῖρε Μαρτύρων σθένος ἀνίκητον· Χαῖρε Ὁσίων στολή Θεότευκτος· Χαῖρε διάσωσμα, κόσμου Παναμώμητε· Χαῖρε χαρά, πάντων τῶν ἐν θλίψεσι, συνεχομένων σεμνή.

Χαῖρε τό ἄνθος τῆς πίστεως· Χαἶρε βροτῶν ἡ ἐλπίς· Χαῖρε τεῖχος ἀκράδαντον· Χαῖρε πόλις ἔμψυχε, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως· τό τῶν μητέρων χαῖρε ὡράισμα· καί τῶν παρθένων κάλλος παμπόθητον· Χαῖρε πανθαύμαστον, οἰκουμένης καύχημα· Χαῖρε Θεοῦ, θεῖον ἐνδιαίτημα· Χαῖρε Θεόνυμφε.

Χαῖρε ἁπάντων ἐπίλογε, τῶν λόγων Κόρη σεμνῇ πάσης βίβλου τελείωσις, παλαιᾶς τε νέας τε· μελωδῶν τό συμπέρασμα· στοιχεῖον πάντων, γραμμάτων κρύφιον· Ἄλφα Ὠμέγα, ἀρχή καί τέλος τε, μετά τόν τόκον σου, σύ ὑπάρχεις Δέσποινα· ὅθεν τῇ σή, δυνάμει τά ἄσματα, ταύτᾳ τετέλεσται.

Πρόσδεξαι τοῦτον τόν πόνον μου, τόν εὐτελῆ Ἀγαθῇ· ὄν ἐγώ σοι προσφέρον, ἀσθενείᾳ σώματος, καί σώ πόθω καρατούμενος, τοῦ πόθου ταύτην ὑπερνικήσαντος· καί σωτηρίας με καταξίωσον· ἴνα τόν ὕστατον, καί μέσον καί πρῶτον τε, ὕμνον Ἁγνῇ, τοῦ Ἀγγέλου κράζω σοι· Χαῖρε ἡ Μήτηρ Θεοῦ.

Τῷ συντελεστῇ τῶν καλῶν Θεῷ χάρις.

Μυστικές προτυπώσεις

 

Μυστικές προτυπώσεις 

Εἶπε ὁ σοφός Αἰλεραν: εἶναι οφέλιμο νὰ ἀναπτύξουμε τὴ μυστικὴ ἔννοια τῶν ὀνομάτων τῆς γενεολογίας τοῦ Κυρίου. Διότι ὅλοι οἱ προπάτορες ἀποτελοῦν προτυπώσεις καὶ προφητείες τοῦ Σωτῆρος,Στὸν Ἀβραὰμ ὁ Χριστός προτυπώνεται ὡς Πατὴρ ὕψιστος, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Ἰσαὰκ εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «τὸ ὄνομά του θὰ εἶναι θαυμαστὸς σύμβουλος, ἰσχυρός, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». 

Καὶ ὁ Δαβὶδ λέει: «ἐὰν οἱ υἱοί μου λησμονήσουν τὸν νόμο μου ... θὰ ἐπισκεφθῶ μὲ ράβδο τὶς ἀνομίες τους». Ἀλλὰ ὅταν πέφτουν τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοὺς ὁποίους ἔχει γεννήσει μέσα στὸν λόγο τῆς ζωῆς, καὶ ἔχει ἀναγεννήσει διὰ τοῦ βαπτίσματος, δὲν συντρίβονται, διότι ὁ Κύριος τοὺς ἐνισχύει μὲ τὸ χέρι τοῦ ἐλέους Του, τὸ χέρι ποὺ ἅπλωσε καὶ στὸν Πέτρο, ὅταν βρέθηκε σὲ κίνδυνο. 

Στὸν Ζαρὰ εἶναι ὁ πρωινὸς ἀστὴρ ποὺ ἀνατέλλει στὶς καρδιές μας, καὶ ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἀνατέλλει σὲ ὅσους ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ δύει σὲ ὅσους τὸν περιφρονοῦν. Ἂς μᾶς φωτίζει τὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Ἂς μὴ δύσει πάνω στὸν θυμό μας ἢ σὲ κάποιο θανάσιμο ἁμάρτημα, ὥστε λουσμένοι στὴ λαμπρότητα τοῦ φωτὸς αὐτοῦ νὰ λάμπουμε οἱ ἴδιοι σὰν ἄστρα στὴν αἰωνιότητα. Καὶ ἂς ἐγερθοῦμε σὰν φῶτα στὸν κόσμο, σταθερὰ στερεωμένοι στὸν λόγο τῆς ζωῆς, ὥστε τὸ φῶς μας νὰ λάμψει ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ ἔργα μας νὰ δοξάζουν τὸν Πατέρα μας τὸν οὐράνιο. Δὲν ἀρκεῖ μόνο τὸ νὰ πιστεύουμε στὸν Χριστό, ἀλλά, ὅταν τὸ φέρει ἡ ἀνάγκη, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ χύσουμε καὶ τὸ αἷμα μας καὶ νὰ ὑπομείνουμε τὸ ἄλικο πάθος τοῦ μαρτυρίου. Τὸ κόκκινο αὐτὸ ἂς εἶναι διπλὰ βαμμένο, δηλαδή, ἂς εἴμαστε, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γεμᾶτοι ἀπὸ φλογερὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον μας, ὅπως ἔχει λεχθεῖ στὸ Ἄσμα Ασμάτων τοῦ Σολομῶντα: «ὕδωρ πολὺ δὲν θὰ μπορέσει νὰ σβήσει τὴν ἀγάπην, διότι τὰ φῶτα της εἶναι φῶτα πυρὸς καὶ φλόγες.»

  

 ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ

Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου

Ταπείνωση καὶ χάρις

Ταπείνωση καὶ χάρις 

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Κολουμπᾶνος: ἐν μέσῳ τόσων μεγάλων κινδύνων - ἐχθρῶν ἐξωτερικῶν καὶ ἐκ τῶν ἔσω - τὸ νὰ θέλουμε καὶ νὰ τρέχουμε, ἄν καὶ καθῆκον μας, δὲν εἶναι στὴ δύναμή μας. Διότι ἡ ἀνθρώπινη ἀρετὴ δὲν εἶναι ἐπαρκής, ὥστε νὰ φθάσει τὸν στόχο ποὺ ἐπιθυμεῖ ἀνάμεσα σὲ τόσες ἐναντιούμενες δυνάμεις, ἐκτὸς ἂν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δώσει καὶ τὴ θέληση. Επομένως, ἡ ταπεινότητα τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ αἰτία τῆς δωρεᾶς, διότι χωρὶς βοήθεια δὲν μπορεῖ τοῦτο νὰ κατορθωθεῖ. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος, ὅμως, δὲν τὸ δέχεται. Ἀφήνεται ἀναίσθητος καὶ ἔρημος. Εἶναι ἀγνώμων, δίχως προσευχή, δίχως εὖσέβεια.

 

 ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ

Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου 

Πόθος Θανάτου - ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

 

ΛΑ΄ 

Πόθος Θανάτου 

Διπλὰ ἔμαθα διπλὰ ξεγελασμένος.
Δίκαιο ἂν εἴχατε, ὁ Θεὸς μαζί σας.
Δὲ σᾶς παρακαλῶ καθόλου ἀκόμα κι ἔτσι.
Μὰ ἔχω τελειώσει, οἱ συμφορές μου ἂς πάψουν.
Ἀπ᾽ τὰ παρόντα οὔτ᾽ ἕνα δὲ μοῦ λείπει·
πλοῦτος καὶ φτώχεια καὶ χαρὰ καὶ λύπες,
δόξα καὶ καταφρόνια, ἐχθροὶ καὶ φίλοι·
ὥρα νὰ δοκιμάσω ὅσα προσμένω.
Τέλειωσε ὁ λόγος· τόλμησα καὶ σὺ ἄκουσέ τον.
Τί μ᾽ ἔπλασες, μηδέν, Χριστέ μου, ἂν εἶμαι;
Κι ἂν μὲ τιμᾶς, πῶς συμφορὲς μὲ δέρνουν τόσες;

ΛΑ΄. 

Πόθος τοῦ θανάτου. 

Δίς, οἶδα τοῦτο, φεῦ! δὶς ἐπτερνισμένος·

Εἰ μὲν δικαίως, προσδέχοιθ’ ὑμᾶς Θεός·

Εἰ δ’ οὐ δικαίως, προσδέχοιθ’ ὅμως Θεός·

Οὐδὲν γὰρ ὑμῶν οὐδὲ ὣς καθέξομαι.

Πλὴν ἐκλέλοιπα, καὶ ποθῶ λύσιν κακῶν.

Τῶν μὲν παρόντων εἰμὶ πάντων ἔμπλεως,

Πλούτου, πενίας, χαρμονῶν, οὐ χαρμονῶν,

Δόξης, ἀτιμίας τε, δυσμενῶν, φίλων·

Τῶν δ’ οὐ παρόντων εὔχομαι πεῖραν λαβεῖν.

Πέρας λόγου· τολμῶ δὲ, καὶ δέχου λόγον·

Εἰ μηδέν εἰμι, Χριστέ μου, τίς ἡ πλάσις;

Εἰ τίμιός σοι, πῶς τόσοις ἐλαύνομαι;

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ  

ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ - ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ

ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ 

ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ

ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ

1. Περί αποταγής
2. Περί απροσπαθείας
3. Περί ξενιτείας
4. Περί υπακοής
5. Περί μετανοίας
6. Περί μνήμηςθανάτου
7. Περί του χαροποιούπένθους
8. Περί αοργησίας
9. Περί μνησικακίας
10. Περί καταλαλιάς
11. Περί πολυλογίας και σιωπής
12. Περί ψεύδους
13. Περί ακηδίας
14. Περί γαστριμαργίας
15. Περί αγνείας
16. Περί φιλαργυρίας
17. Περί αναισθησίας
18. Περί ύπνου και προσευχής
19. Περί αγρυπνίας
20. Περί δειλίας
21. Περί κενοδοξίας
22. Περί υπερηφανείας
23. Περί λογισμών βλασφημίας
24. Περί πραότητος και απλότητος
25. Περί ταπεινοφροσύνης
26. Περί διακρίσεως λογισμών και παθών και αρετών
27. Περί διακρίσεως ευδιακρίτου
28. Περί διακρίσεως - Σύντομος ανακεφαλαίωσις των προηγουμένων
29. Περίησυχίας - Διά την ιεράν «ησυχίαν», την σωματικήν και την ψυχικήν
30. Περίησυχίας - Περί διαφοράς και διακρίσεως ησυχιών
31. Περί προσευχής
32. Περί απαθείας
33. Περί αγάπης, ελπίδος και πίστεως
34. Λόγος έτερος - Είς τόν Ποιμένα

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ  ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

ᾨδή ἆ’. 

Ἠχός βαρύς. Τῷ συνεργήσαντι Θεῷ.
Θείω φωτί σου ἀγαθῇ, αυγασόν μου τάς φρένας· ὅπως βοήσω σοι πιστῶς, ᾠδήν χαριστήριον Μαρίᾳ πολυύμνητε.

Ἡ ὁὗρανώσασα ἡμῶν, τἡν γεώδη οὐσίαν· χαῖρε πανάσπιλε Ἀγνή, Κυρίᾳ καί Δέσποινα τοῦ Κόσμου χαῖρε ἄμωμε.
Χαῖρε ἡ πύλη τοῦ θεοῦ· χαῖρε Ἄχραντε Μῆτερ· χαῖρε νεφέλῃ φωτεινῇ, βροτῶν καταφύγιον, Παρθένε χαῖρε Πάνσεμνε.

Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ξύλου φέρουσα μέσον, οὐ οἱ μετέχοντες βροτοί, πρός ζωήν ἀνώλεθρον, σαφῶς διαβιβάζονται.

ᾨδή γ’. Ἐστερεώθη τῇ πίστει.
Χαῖρε ἀστήρ ἐν τῷ κόσμῳ τόν ἥλιον ἐμφαίνων, χαῖρε ἀπόρθητον τεῖχος, τοῖς πίστει βοῶσιν· Ἅγιος εἰ Χριστέ, καί σε ὑμνεῖ τό πνεῦμα μου.

Χαῖρε παστάς φωτοφόρε, τοῦ μόνου βασιλέως· χαῖρε ἤ σκέπη τοῖς πόθω βοῶσι Παρθένε, Ἅγιος εἰ Κύριε, ὁ σῴζων τάς ψυχάς ἡμῶν.

Σβέσον παθών μου τό σκότος, Ἁγνῇ Θεοκυήτορ, καί φώτισόν με φωτί σου, πιστῶς μελῳδοῦντι· χαῖρε κόσμου γέφυρα, καί μέγα ἱλαστήριον.

Ἐστερεώθην τόν θεῖον, τόκον ἐπιγνούς σου, καί προστασίαν Παρθένε πλουτῶ σε κραυγάζῶν· χαῖρε πολυύμνητε Μαρίᾳ πάντων Δέσποινα.

ᾨδή δ’. Ἀκήκοα τήν ἀκοήν.
Τό ἔνδοξον τοῦ φωτοδότου σκήνωμα, ἀνυμνήσωμεν λαοί, χαριστηρίοις ᾠδαῖς· χαῖρε τοῦ κόσμου, δόξα καί διάσωσμα.

Τό πάμφωτον τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἀνακράζοντες τρανώς· χαῖρε Παρθένε πάντων ἐγκαλλώπισμα.

Ὁ ἔμψυχος τοῦ βασιλέως θάλαμος, χαῖρε καύχημα πιστῶν, καί Προφητῶν ἤ σφραγίς· τό τῶν Ἀγγέλων χαῖρε ἀγαλλίαμα.

Ἡδύνεται τῶν όρθοδόξων δῆμος σε, τήν Πανάχραντον ὑμῶν ὡς Θεομήτορα, σύν τῷ Άγγέλω τό χαῖρε κραυγάζων σοι.

ᾨδή ἕ’ . Οἵ ὀρθρίζοντες Λόγε.
Χαῖρε πάγκαλλε νύμφη, Πατρός τοῦ προανάρχου· χαῖρε ἄφθορε Μήτηρ, υἱοῦ τοῦ συνανάρχου· χαῖρε σκεῦος ἁγνόν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος.

Χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου, Πλατυτέρα νεφέλης· χαῖρε πύρινε στῦλε, φωτίζων τούς ἔν σκότει· χαῖρε στάμνε χρυσή, τό μάννα χωρήσασα.

Χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, τό ἀσίγητον στόμα· χαῖρε τῶν ἀθλοφόρων, τό ἀνίκητον Θάρσος· χαῖρε τῶν Ἀσκητῶν θεῖον ἀγαλλίαμα.

Χειμαζομένου σάλῳ, κυμάτων τῶν τοῦ βίου, χαράς με πρός λιμένα, ὁδήγησον Παρθένε, ἡ κόσμω τήν χαράν τέξασα τήν ἄληκτον.

ᾨδή ς’. Ὁ Ιωνάς ἐκ κοιλίας.
Χαῖρε αὐγή μυστικῆς καί θείας ἡμέρας, Πανύμνητε χαῖρε κόσμου τερπνότης· χαῖρε φωτός δοχεῖον· χαῖρε τεῖχος τῶν πιστῶν καί ὅπλον ἀρραγές.

Χαῖρε σεμνή, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων· ἤ ἔμψυχος τοῦ Δεσπότου καθέδρᾳ· τό τῶν Άνάκτων κράτος· χαῖρε πύργε στερεέ καί κόσμου βοηθέ.

Χειμάζει με λογισμῶν τρικυμίᾳ, πρός ὅρμον με ἀληθοῦς μετανοίας, κυβέρνησον Παρθένε, ἔν γαλήνῃ συντηροῦσα τήν καρδίαν μου.

Τό τῶν πιστῶν Θεοτόκε ὕψωσον κεράς, καί τῶν ἐχθρῶν τήν όφρύν καί τό θράσος, κατάβαλε ὥς μόνη, προστασίᾳ ὑπάρχουσα πιστῶν.

Κάθισμα. 

Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὄφεως.

ᾨδή ζ’. Κάμινον καιομένην.
Χαῖρε τοῦ βασιλέως παλάτιον τερπνόν· χαῖρε βοήθεια τῶν μελῳδούντων ἄχραντε· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Χαῖρε τῆς εὐσεβείας ὅ πύργος ὅ στερρός· χαῖρε ἡ ἀνόρθωσις τοῖς πίστει ἀνακράζουσιν· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὁ θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Χαῖρε φωτεινοτάτου φωτός ἤ ἀστραπῇ· καί τοῖς ποθῶ μέλπουσι χαρά καί ἀγαλλίασις· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἐγειρόν με πεσόντα εἰς χάος συμφορῶν· δίδου χεῖρα Δέσποινα βοῶντι τῷ οἰκέτῃ σου· εὐλογητός εἰ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

ᾨδή ἡ’. Τόν μόνον ἄναρχον.
Ἱερωτέραν σε οὐρανίων ταγμάτων, έπιγνώσκοντες οἱ πιστοί σοι βοῷμεν· Πανύμνητε χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου· Παλάτιον χρυσοῦν τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε εὐλογημένη.

Ὡς ὄντως ἄφθεγκτα καί ἀπόρρητα πάντα, καί ξένα λίαν καί βοοτοῖς καί Ἀγγέλοις Πανύμνητε Θεοτόκε Μαρίᾳ, ὑπάρχει τά τῆς σής φρικτῆς κυοφορίας, ἀκήρατε Παρθένε.

Ἄλλην οὐ κέκτημαι βοηθόν ἐν ἀνάγκαις, ἐν τοῖς κινδύνοις ἑτοιμότατον ῥύστην, Πανάχραντε καί βεβαίαν προστάτιν ἐν νόσοις, ἰατρόν· χαράν καί εφροσύνην, ἐν θλίψεσι ποικίλαις.

Νεύρωσον Ἄχραντε τῆς ψυχῆς μου τόν τόκον, νενεκρωμένον ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις· καί φώτισον μετανοίας τῷ φέγγει, ταῖς θείαις σου λιταῖς· ὅπως δοξολογῶ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὀ Εἱρμός.
Τόν μόνον Ἄναρχον, βασιλέα τῆς δόξης, ὄν εὐλογοῦσιν οὐρανῶν αἵ δυνάμεις, καί φρίττουσι τῶν Ἀγγέλων αἵ τάξεις· ὑμνεῖτε Ἱερεῖς· λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδή θ’. Τήν ὑπέρ φύσιν.
Ναός καί πύλη ὑπάρχεις, καί καθαρώτατος θρόνος, τοῦ πάντων Δημιουργοῦ εὐλογημένῃ· διό σε οἵ πιστοί, κατά χρέος δοξάζομεν.

Ἡ ἀγεώργητος χώρᾳ, ἡ τόν οὐράνιον στάχυν, ἀνθήσασα ἐπί γῆς ἀνερμηνεύτως, ἄσμασι μυστικοῖς ἐπαξίως δοξάζεται.

Σβέσον παθών μου τήν φλόγα, καί συμφορῶν τάς ἐφόδους, διάλυσον μητρικαῖς σου ἱκεσίαις· ὅπως χαρμονικώς μεγαλύνω σε Ἄχραντε.

Θεοχαρίτωτε Κόρη, ἤ προστασίᾳ τοῦ κόσμου, κατάβαλε πολεμίων τάς ἐπάρσεις, σῴζουσα λαόν, καί τήν ποίμνην σου ἄτρωτον.

Προσόμοια. 

Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας.
Χαῖρε ἡ βύσσος ἡ λευκοτάτη, καί κεκλωσμένη Πανάμωμε, βάθος νοημάτων, ἐν τῇ διανοία, κλώσασα Παρθένε, Πνεύματος Ἁγίου· ἕξ ᾖς ἐξυφάνθη ἡ πορφυροχρυσόμικτος, ἐπωμίς σαρκώσεως, τῶν ἄνω δυνάμεων, τῷ ἰεραρχοῦντι καί τελεταρχοῦντι, Χριστῷ ὑπέρ ἔννοιαν.

Χαῖρε Ἁγνῇ Κεχαριτωμένῃ, τό χαριέστατον ὄνομα, καί πρᾶγμα Θεοτόκε· χαράς αἰωνίου, χαρίεν χωρίον, τῆς τῶν προπατόρων, ἀναίρεσις· ὡς τῆς χαράς τόν αἴτιον, Παρθένε γεννήσασα, καί χαράν βραβεύουσα, παντί τῷ σε ὑμνοῦντι, δί ᾖς οὐρανός καί γῆ χαίρουσιν.

Χαῖρε ἀπαρακλήτου ψυχῆς μου, θυμηδεστάτη παράκλησις· Χαῖρε ἡ γλυκείᾳ, καί πρωινῇ δρόσος· τό εὔκρατον χαῖρε, καί γαληνόν πνεῦμα· ζεφείριος αὔρα· πνοῇ τε ἀναψύχουσα· λεπτόν τε Πανάχραντε, καί ἡδύ ψιθύρισμα, καί διασυρίζον, τούς φλεγομένους πυρί τῶν θλίψεων.

Ὄνομα εὐλαβείας Παρθένε, ἐμαυτῷ ἔξω θέμενος, παίγνιον πορνείας, ἐντός χρηματίζω· καί ἀλαζονίας γέλως καθορῶμαι· θηρίοις γάρ δυσίν ὡς ἀντιμάχοις, παραδέδομαι ἕς ἀπροσεξίας μου· διό τούτων ῥῦσαι με, σῦ γάρ ἀγαλλίαμα, πέφυκας ψυχῆς μου καί πεποίθησις.

Τὸ θεῖο θέλημα

 

Τὸ θεῖο θέλημα 

Εἶπε γέρων: ἐκεῖνος ποὺ δὲν πράττει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι παγιδευμένο πουλί, πλοῖο ποὺ βάζει νερά, ἄδειο δοχεῖο, μαραμένο δέντρο. Ἐκεῖνος ποὺ

πράττει τὸ θεῖο θέλημα εἶναι καθαρὸ χρυσάφι, εἶναι ὁ οὐρανὸς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἕνα ἀσημένιο κύπελο

μὲ κρασί. Εἶναι μακάριος, ὄμορφος, ἅγιος. 

  

 ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ

Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου

Η ενότητα της Ορθοδοξίας κινδυνεύει

 

Η ενότητα της Ορθοδοξίας κινδυνεύει

Αν σκεφτούμε επαρκώς την κρίση στην Ουκρανική Ορθοδοξία, τότε μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι αυτή είναι η πιο δοκιμασία για όλη την παγκόσμια Ορθοδοξία. 

«Αν ένα μέλος υποφέρει, όλα τα μέλη υποφέρουν μαζί του. Αν ένα μέλος δοξάζεται, όλα τα μέλη χαίρονται μαζί του. Και εσείς είστε το σώμα του Χριστού, και ατομικά μέλη», μας λέει ο απόστολος Παύλος. 

Πώς πρέπει να αντιδρά ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, που βρίσκεται σε διάφορα μέρη του κόσμου, όταν βλέπει ξυλοδαρμούς πιστών, πώς άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι Χριστιανοί διώχνουν άλλους Ορθοδόξους από τις εκκλησίες, ενώ τους χτυπούν και τους αρπάζουν τις εκκλησίες, όταν διώχνονται μοναχοί έξω από τα κελιά τους. Άλλωστε είναι κρίμα. 

Εάν ο κόσμος ενωμένος απάντησε στον πόλεμο στην Ουκρανία με βοήθεια, τότε ο Ορθόδοξος κόσμος, κοιτάζοντας την έχθρα μεταξύ των Χριστιανών στην Ουκρανία, δεν αντιδρά με κανέναν τρόπο. Σιωπή. 

Η σιωπή προδίδει τον Θεό! Ενώ σιωπούμε, μαρτυρούμε ότι δεν υπάρχει ενότητα στην Ορθοδοξία. Όσο ένα μέλος της εκκλησίας υποφέρει χωρίς να ανταποκρίνεται στα βάσανά του, ο πόνος σίγουρα θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο το Σώμα του Χριστού! Και η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ασφαλώς μέλος της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, και αυτό δεν απαιτεί απόδειξη. 

Η μόνη διέξοδος δεν είναι απλώς να σταματήσει η κρίση της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία, αλλά να σωθεί η Ορθοδοξία στον κόσμο, αυτό είναι ένα πανορθόδοξο σύνοδο πρωτευόντων, που θα λύσει επιτέλους όλα τα φλέγοντα ζητήματα που καταστρέφουν την ενότητα των Ορθοδόξων πιστών .

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ  

Είχα πολλές πτώσεις, θλίψεις και βάσανα σ’ όλη μου τη ζωή, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Οι Άγιοι Πατέρες λένε: “Πώς θα ξέρουμε ότι ο Θεός μάς αγαπά πραγματικά, αν δεν μας περάσει μέσα από πολλή οδύνη και θλίψη;”. 

Υπάρχουν στιγμές που οι άνθρωποι απελπίζονται και αποκαρδιώνονται, πράγμα που, με τον τρόπο του αυτό, αποτελεί ένα είδος υπερηφάνειας. Αν ένας άνθρωπος αγαπά τα πράγματα αυτού του κόσμου, τότε σίγουρα θα οδηγηθεί στην απογοήτευση, διότι δεν πρόκειται να βρει μέσα σ’ αυτά τον Θεό. Κάθε άνθρωπος νοιώθει ενίοτε μόνος, ακόμα κι όταν βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους, μέχρι τη στιγμή που απελευθερώνεται από τα πράγματα του κόσμου τούτου. Σ’ αυτό το σημείο ο Θεός έρχεται να τον παρηγορήσει. 

Η ψυχή νοιώθει μόνη, επειδή η δύναμη της Χάριτος μειώνεται μέσα της, εξαιτίας του ενδιαφέροντος που δείχνει η ψυχή προς τα πράγματα του κόσμου τούτου. Δεν μπορεί κανείς ν’ ακολουθήσει και τους δύο δρόμους! Αν δεν ταπεινωθεί η ψυχή, δεν μπορεί να δεχτεί την πληρότητα της θείας Χάριτος· διότι, αν τη δεχτεί σε κατάσταση υπερηφάνειας (μέσα στην οποία βρίσκεται), θα καταλήξει σίγουρα σε μεγάλη πονηρία, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση των πεπτωκότων αγγέλων. 

Ο Κύριος γνωρίζει τα πάντα· μας ήξερε πριν ακόμα κι από τη σύλληψή μας. Αυτός είναι ο λόγος που μας έδωσε το νόμο της υπακοής μέσω του Μωυσή στο όρος Σινά. Αυτός ο νόμος δόθηκε εξαιτίας ημών, που έχουμε ανάγκη από διόρθωση, όχι εξαιτίας όσων είναι πράοι και ταπεινοί. Αυτοί δεν χρειάζονται τούτο το νόμο. Ο νόμος της υπακοής είναι απαραίτητος για τη διόρθωση του θελήματός μας, την ευθυγράμμιση της ελεύθερης βούλησής μας με την ταπείνωση, τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Η υπακοή είναι απαραίτητη για την επίτευξη της αρμονίας. Οι άγγελοι είναι ολότελα υπάκουοι και η αρμονία και η αγάπη τους είναι τέλειες. Πρέπει κι εμείς επίσης να μιμηθούμε το παράδειγμα της υπακοής τους στις σχέσεις μας με τους γονείς μας. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι η υπακοή είναι μεγαλύτερο πράγμα και από τη νηστεία ή την προσευχή. Αυτό είναι κάτι που δεν το καταλάβαινα καλά όταν ήμουν νέος. Αν δεν έχουμε υπακοή, τότε η νηστεία μας (αλλά και κάθε άλλη άσκηση) είναι μάταιη. Γνωρίζουμε ότι κάθε καλή δωρεά προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Οι Άγιοι Πατέρες αξιώθηκαν των δωρεών μέσα από την προσευχή και τη νηστεία, αλλά πάνω απ’ όλα είχαν υπακοή. Πρέπει να μάθουμε να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στο θέλημα του Θεού και να μην επιμένουμε στο δικό μας θέλημα. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού επιτυγχάνεται διά της υπακοής μας προς τους γέροντές μας, τους γονείς μας, τους δασκάλους μας, τους προϊσταμένους μας στην εργασία, κτλ. Αν έχουμε υπακοή, θα καταλαβαίνουμε πάντα ΤΙ είναι αυτό που απαιτείται από ’μας. 

Ζούμε έτσι πάνω σ’ αυτή τη γη, ώστε διαρκώς υποδουλωνόμαστε σε υλικά πράγματα, ενώ οι άγγελοι ποτέ. Αυτή η ζωή μάς δόθηκε ώστε να μπορούμε να μάθουμε για την αιώνια ζωή, να μπορούμε να μάθουμε πώς να γίνουμε ελεύθεροι, πώς να πορευόμαστε ελεύθεροι, με καθαρή συνείδηση και αγνούς λογισμούς. Όταν είμαστε ελεύθεροι, δεν έχουμε πνευματικό πόλεμο· η νίκη είναι δική μας, διότι έχουμε εγκαταλείψει τον εαυτό μας στον Θεό και Τον λατρεύουμε με την καρδιά μας, ενωμένοι μαζί Του και έχοντας τους λογισμούς μας αποδεσμευμένους από τούτο τον κόσμο. Εκείνος είναι ο Ένας που καθορίζει τη ζωή μας, κι εμείς αποδεχόμαστε ο,τιδήποτε μας συμβαίνει σαν να μας το δίνει το ίδιο Του το χέρι. 

Η ζωή μας στη γη είναι σαν ένα “επιτίμιο”. Μην ξαφνιάζεστε που συμβαίνουν άσχημα πράγματα συνεχώς. Ο Κύριος επιτρέπει να μας συμβαίνουν κάθε είδους γεγονότα ενάντια στο θέλημά μας, διότι αν συνεχώς πήγαιναν τα πράγματα καταπώς τα θέλαμε εμείς, δεν θα προετοιμαζόμασταν για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ούτε ο ουρανός, ούτε η γη θα κάνει δεκτούς όσους εμμένουν στο ίδιον θέλημα. Ο Θεός έχει ένα θείο σχέδιο για τον καθένα από ’μας κι εμείς πρέπει να υποταχθούμε σ’ αυτό Του το σχέδιο. Πρέπει να αποδεχτούμε τη ζωή όπως μας δίδεται, χωρίς να ρωτάμε “γιατί σ’ εμένα;”. Πρέπει να ξέρουμε πως τίποτα πάνω στη γη ή στον ουρανό δεν συμβαίνει χωρίς τη θέληση του Θεού ή χωρίς την παραχώρησή Του. Δεν πρέπει να μας απασχολούν τόσο οι αναποδιές μας, αλλά να συγκεντρωνόμαστε στη διατήρηση της εσωτερικής μας ησυχίας. Ακόμα κι όταν προσευχόμαστε για κάτι, (στην ουσία) προσπαθούμε να επιβάλλουμε το δικό μας θέλημα, αντί ν’ αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού. Όλες οι αναποδιές και τα δεινά που στέλνει ο Θεός είναι απαραίτητα για ’μας, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε αυτό στα νιάτα μας. Όταν είμαστε γεροντότεροι, τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτός είναι ο τρόπος που ο Θεός μάς δείχνει την αγάπη Του.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑ

(1914–2003) 

※

«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας»

-Βίος και Διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου

της Βιτόβνιτσα (2014–2003),

μέρος 2ο, κεφ. 10ο, §9–11 και §15–17,

σελ. 184–186 και 190–192,

μετάφραση - επιμέλεια: Βασίλης Αργυριάδης,

εκδόσεις «Εν Πλώ»,

Αθήνα, Σεπτέμβριος.

※

Αγία Οσιομάρτυς Σοφία του Κιεβου

 

Αγία Οσιομάρτυς Σοφία του Κιεβου

22 Μαρτίου  

http://true-orthodox.narod.ru/library/story/Sofiya.html 

Η μοναχή Σοφία γεννήθηκε στη Μόσχα το 1873.Όταν ήταν παιδί ένας στάρετς της είχε προφητέψει ότι κάποτε θα γίνει ηγουμένη. Σπούδασε στο ωδείο μετά όμως αρρώστησε βαριά. Ενώ ήταν ετοιμοθάντη την κοινώνησαν και κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε την επόμενη μέρα αισθάνθηκε καλύτερα και τελικά έγινε καλά. 

Μετά από αυτό το θαύμα -στα 22 της χρόνια-αποφάσισε να μπει σε μοναστήρι. Πήγε στο μοναστήρι της Παναγίας στην Καλουγκα όπου έγινε ηγουμένη. 

Όταν ήρθαν στην εξουσία οι μπολσεβίκοι, την συνέλαβαν τρεις φορές. Ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό και χαρακτηρίσε τους άθεους κομμουνιστές ως αντίχριστους. Κατά την φυλάκισή της η υγεία της υπέστη σοβαρές βλάβες. Μετά την αποφυλάκιση της το 1932 την εξόρισαν. Φτωχή, πεινασμένη και άρρωστη παρέδωσε την ψυχή της στον Χριστό το 1941.

ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

 ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ

   

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ. 

ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Πρώτον παθών νοσήσας, ἐν τοῖς ὑψίστους ὁ δαίμων, τήν κακίστην οἴησιν, ὑπερηφάνως πέπτωκε˙ σύ οὑν Πανύμνητε Κόρη, ταύτης ἡμᾶς ῥῦσαι ταπεινώσει φρουρήσασα.

Λόγοι τῆς βλασφημίας, καί ἐννοιῶν ἀκαθάρτων, πηγάζουσι Πάναγνε ἐκ μόνης τῆς οἰήσεως, σύ οὑν δρόσῳ τοῦ ἐλέους, ψῦξον τῶν κακῶν μου, ἀγαθῇ τά ῥεύματα.

Μέγας τῆς ἀκτησίας ὁ ἀναφαίρετος πλούτος˙ Χριστοῦ γάρ πτωχεύσαντος, οὕτω τόν βίον, ἰθύνειν Κόρη, καί ἡμεῖς παρ’ αὑτοῦ διδασκόμεθα.

Ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, ἀνακαινίσας τήν φύσιν, Χριστός Θεονύμφευτε, ἡμῖν δέδωκε βάπτισμα, ὅπερ μολύνοντες οἷμοι! δία τοῦ δακρύων βαπτισμοῦ καθαιρόμεθα.

ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Τἡ μετανοίᾳ πάν κακόν, καί πάν ἁμάρτημα εἵκει, Θεοτόκε πάντων ἡ ἐλπίς, αὑτῆς ταῖς ὀδοῖς ἡμᾶς κατεύθυνον, ὅπως τούς σχόντας δι’ αὑτῆς ἁμαρτημάτων τήν λύσιν, τύχωμεν μετρίως μεμησάμενοι.

Ἕν μετανοίᾳ ὁ λῃστής, ἐν στεναγμοῖς ὁ τελώνης, ἐν δακρύοις πόρνη τόν Θεόν, καλῶς Θεοτόκε εξιλάσαντο˙ ἐγώ δε μόνην τήν εἰς σε, ἐπικαλοῦμαι ἐλπίδα, δι’ ἦς τῆς βασάνου λυτρωθήσομαι.

Κλίμαξ ἤν εἶδεν Ιακώβ, αὑτῇ ὑπάρχεις Παρθένε˙ προετύπου δε τῶν ἀρετῶν, τήν τάξιν, τήν πρᾶξιν καί επίβασιν˙ ἦς ἐπιβαίνειν καί ἡμᾶς, δία τῆς πέμπτης βαθμίδος, δίδου τάς αἰσθήσεις ἐκκαθαίροντας.

Προϊστορών ὁ Γεδεών, τό σόν μυστήριον Κόρη, ἐπί πόκον εἵλκυσε ποτέ, οὐράνιον δρόσον˙ ἀλλά σύ κάμοι, δρόσον δακρύων ἐκ Θεοῦ, καταπεμφθῆναι δυσώπει˙ ὅπως πλήσω πόκον τόν τοῦ Πνεύματος.

ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Ἡ παμφαής καί χαροποιός, καί ῥιπτικῇ τῶν μολυσμάτων ἄχραντε, ἡ τοῦ πένθους κλῆσιν ἔχουσα ἐργάτις εὐφρόσυνος, γένοιτο ἐμοί φυλακτήριον.

Νεανικώς πᾶσαν τοῦ θυμοῦ, ὀργῆς πικρίαν ἐκδιώκει Πάναγνε, κατανύξεως τό δάκρυον˙ ὅπερ ὡς ἱμάτιον, κάμε ἐνδυθῆναι δυσώπησον.

Λόγοι σοφῶν λέγουσι τρανώς, ὡς οὐδενί τῶν πάντων ἄλλῳ χαίρει Θεός, ὡς ἀνθρώπου ἀμαρτήσαντος, διορθώσει Πάναγνε˙ δία τοῦτο σύ με διόρθωσον.

Ὗποπεσών πταίσμασι πολλοῖς, ἐξαπορῶ ποῖον θρηνήσω πρότερον˙ ἀλλά πάντων ἐκλαθόμενος, πρός σε Θεονύμφευτε, τήν θερμήν προσφεύγω ἀντίληψιν.

ᾨδὴ ἕ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἕφή τό θεῖον στόμα, ἡ αὐτοαλήθεια ὅτι ψεύστης, μόνος ὁ διάβολος˙ τό ψεῦδος οὑν φύγωμεν, ἶνα ταῖς λιταῖς τῆς Πανάγνου, ἀληθείας τέκνα γενώμεθα.

Ἕφή Χριστός τῷ Πέτρῳ, ἑβδομηκοντάκις ἑπτά διδόναι, συγχώρησιν πταίσασιν˙ ἐμοί Θεονύμφευτε, πρέσβευε λοιπόν συγχωρήσαι, ὅταν ὡς Κριτῇ παραστήσωμαι.

Ίδίον τοῦ Δεσπότου, ἀγαθότης ἔλεος εὐσπλαγχνίας, οἰκτείρει ὡς εὔσπλαγχνος, συγχωρεῖ τά πταίσματα˙ καί ὡς ἀγαθός προνοεῖται, τοῦ σωθῆναι πάντας Θεονύμφευτε.

Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ σεσαρκωμένον τόν Ποιητήν μου, καί πλάστην γεννήσασα, μή ἐγκαταλίπῃς με˙ καί τῆς σής μή με ἀπομέμψης, πόρρω ἀντιλήψεως δέομαι.

ᾨδὴ στ’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Ἡ πληθύς Ἀγγέλων, καί τῶν Χερουβείμ καί τῶν Θρόνων, καί πᾶς νοερός σε διάκοσμος Θεομῆτορ, ὡς ὑπερτέραν αὑτῶν μεγαλύνουσιν˙ ἡμεῖς δε οἱ γήινοι καί κάτω, ἄφεσιν πταισμάτων, παρά σου αἰτούμεθα.

Ὁυρανών ὑπάρχεις, καί πάσης τῆς γῆς πλατυτέρα, καί πάντων κτισμάτων αγιωτέρα˙ καί τίς ἰσχύσῃ ἀξίως ὑμνῆσαι σου ὅμως τήν προαίρεσιν μου δέχου, καί πταισμάτων δίδου μοι ἁγνῇ συγχώρησιν.

Ὅμμα κεχυμένον, καί τοῖς ὁρατοῖς λελυμένον, τόν νοῦν οὑκ ἀφίησι τοῦ προβαίνειν, εἰς ὑψηλά θεωρίας κινήματα˙ μᾶλλον κατασπᾷ Θεοκυήτορ, πρός τά τῆς σαρκός πολυσχιδῆ παθήματα.

Σολομών προγράφει, ἐν τῆ τῶν ἀσμάτων πυκτίδι, νυμφίου καί νύμφης δραματουργίαν, τήν τοῦ Θεοῦ καί ψυχῆς δηλῶν ένωσιν˙ οὕτω συναφθῆναι με δυσώπει, τῷ ἐκ σου ασπόρως προελθόντι Πάναγνε.

Κάθισμα. 

Ὁ καρπός τῆς κοιλίας.
Οὐδαμῶς ἀλλαχόθεν ἐλπίζομεν, τήν ἡμῶν σωτηρίαν εὑρίσκειν Παναμώμητε, εἰ μή ἐκ σου τῆς βοηθείας τάχος επιτύχομεν˙ διό σε μεγαλύνομεν.

ᾨδὴ ζ’. Κάμινον παῖδες.
Στόμα πρός ὕμνον, κινῶν ὁ Προφήτης, εἵλκυσε Πνεῦμα ὡς γέγραπται˙ ἐγώ δε τοῦτο ἀνοίγων ἐρεύγομαι, φλυαρίας Πάναγνε˙ ἀλλά σύ με σωφρόνισον τῷ πόθῳ σου.

Νῦξ με βαθείᾳ, συνέχει πταισμάτων, καί ἀτενίσαι οὐ δύναμαι, πρός μετανοίας τό φέγγος Θεόνυμφε˙ ἀλλά σύ διέγειρον, τῆ θερμῇ σου πρεσβεία πρός κατάνυξιν.

Ἆκαρπός ὤφθην, συκῆ Θεομῆτορ, καί δειλιῶ τήν ἀπόφασιν τῆς εκκοπής˙ ἀλλά σύ μοι μεσίτευσον, καί τήν νῦν περίοδον˙ ὅπως βάλω κοπρίας χάριν δάκρυα.

Ὦ πως ὑποίσω τό πῦρ τῆς γεέννης! Ὦ πως ἐνέγκω τόν σκώληκα! Καί τόν βρυγμόν τῶν ὀδόντων Πανύμνητε! Ἀλλά σύ με λύτρωσαι τῆ θερμή σου πρεσβεία πρός τόν Ὕψιστον.

ᾨδὴ ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Στέναξον ψυχή, καί ἐκ μέσης τῆς καρδίας, οἰκτράν φωνήν ἀνάπεμψον, καί γοεράν τῆ τοῦ Θεοῦ σου Μητρί˙ ἐλέησόν με ἁγνῇ, τόν ὑπέρ πάντας τούς βροτούς εξαμαρτήσαντα˙ ῥῦσαι γεέννης καί σκότους αἰωνίου, καί τῆς δεξιάς με ποίησον παραστάτην.

Νήφουσάν μοι δός τήν καρδίαν καί τό ὄμμα, τῆς διανοίας γρήγορον, ἐπαγρυπνοῦν καί ἐκδεχόμενον, ἐν ὤρα ἡ οὐ δοκώ, ἐν ἀωρία τε νυκτός, τόν Θεόν ἥκοντα, θείας παστάδος ἁγνή, ἀξιώσαι καιομένην, τούς τῶν ἀρετῶν τήν λαμπάδα κεκτημένους.

Γἴνου βοηθός Παρθένε Παναγία, τῷ ἐπί σοι προστρέχοντι, καί ἐκβοῶντι μετά πίστεως˙ ἐλέησον ἀγαθή, καί πρό τοῦ τέλους ἱλασμόν πταισμάτων δίδου μοι, καί ἐν τῆ ὤρα τοῦ τέλους παράσχου σωτηρίαν, καί μετά τό τέλος ἀνάπαυσιν τελείαν.

Κράτος τῆς μίας Θεαρχίας ἐν ὑπάρχει, ἀδιαιρέτως διαιρούμενον, καί ασυγχύτως συνενούμενον˙ Πατήρ αἰτία πηγή, τῶν προελθόντων ἐξ αὑτοῦ Υἱοῦ καί Πνεύματος˙ ταύτην συμφώνως, πιστοί ὑμνολογοῦμεν, καί δοξολογούμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί ἐν Σινᾶ προσομιλοῦσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσῳ καί δυσήχῳ Μωϋσεί˙ καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς ἀναλώτους τῷ πυρί ὑμνῳδούς έδειξε˙ πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθοράς.
Ῥἤματα θείων Πατέρων ἁγνή διδάσκουσι, τήν ἀποχήν τῆς κακίας εἷναι μετάνοιαν˙ εἶτα καί κάκωσιν, νηστείαν ἀγρυπνίαν, καί συντριμμόν καρδίας, πένθος τε ηγνισμένον˙ ἀ μοι δώρησαι Μητροπάρθενε.

Ἡ φοβερά τοῦ Δεσπότου ἡμέρα ἤγγικε, καί σύ καθεύδεις ψυχή μου˙ ὦ τῆς ἀνοίας σου! Σπεῦσον ἐγέρθητι, καί δάκρυσον ἐμπόνως καί κρᾶξον τῆ Παρθένω˙ ἡ τόν Χριστόν τεκοῦσα, Θεοτόκε μου σύ με οἴκτειρον.

Τοὐ βίου ἄρτι ψυχή μου ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δε φρικώδης ἡμέρα τῆς ἐξετάσεως, τῶν πεπραγμένων σοι, ἐγγίζει πλησιάζει˙ φοβήθητι τό βῆμα ὦ μέλλεις παραστήναι˙ διό κρᾶξον σῶσον με Δέσποινα.

Σὗ μου προστάτις ὑπάρχεις καί καταφύγιον, σύ ἀγαλλίαμα Κόρη καί θεῖον καύχημα˙ σύ τοίνυν ρύσαί με ἐκ πάσης ἁμαρτίας, ὀργῆς θανατηφόρου, καί βλάβης καί κινδύνων, καί μελλούσης φρικτῆς κολάσεως.

Προσόμοια. 

Σἥμερον γρηγορεῖ.
Χαῖρε ῥοδωνιά ἡ ἡδύπνους, ἡ ἐκ καλύκων βλαστήσασα, Παρθενίας ῥόδον, ἐρυθρόν ευώδες˙ χαῖρε κρίνον θεῖον, ἐξ οὐ ὁ τά κρίνα, τοῦ ἀγροῦ ποικίλας, στολήν τήν ανήθευτον, σαρκός περιεβάλετο, πορφύραν ἀποκρύπτουσαν Σολομονικήν, χαῖρε ἄνθος, πάσης χροιάς ποικιλώτερον.

Χαἶρε βασιλίς τῶν βασιλίδων, ἡ βασιλέα γεννήσασα, τῶν βασιλευόντων˙ οὐ ἡ βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων τῶν αιώνων˙ χαῖρε τοῦ θανάτου, βασίλειον νικήσασα, καί ζωῆς ἀνοίξασα, βασιλείας πρόξενον˙ βασιλεῖς ἤν σέβονται, χαῖρε Μαριάμ παντοβασίλισσα.

Χαἶρε κουφοτάτῃ νεφέλῃ, ἡ τό γεῶδες τοῦ σκήνου σου, καί βρῖθον ἐξ ἄκρας ἁγνείας πλουτοῦσα, ἀερῶδες κοῦφον λεπτότατον Κόρη, ἐν ἡ Χριστός καθίσας, Ἠσαΐας ὡς ἔφησε, κατέβη εἰς Αἴγυπτον, καί ταύτης χειροποίητα εἴδωλα συνέτριψε, καί εἰς θείαν γνῶσιν μετερρύθμισε.

Πλήρωσον τήν καρδίαν μου Κόρη, κατανύξεως δέομαι, δός καί τῆ ψυχή μου σωτήριον πένθος˙ τόν θυμόν μου τρέψον κατά τῶν δαιμόνων, πᾶσαν μου τήν ἔφεσιν μετάθες πρός τόν Κύριον, προσευχαῖς σχολάζειν με ἐνίσχυσον πάντοτε, ὅπως δία σου ζωῆς τύχω, καί τῆς θείας λαμπρότητος.

 

Ο φόβος της κολάσεως

 

Ο φόβος της κολάσεως 

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος 

Σε καθένα που αρχίζει να ζει κατά Θεόν, είναι ωφέλιμος ο φόβος της κολάσεως και ο πόνος που γεννιέται από αυτόν. Εκείνος που φαντάζεται ότι μπορεί να βάλει αρχή χωρίς αυτόν τον πόνο και το δεσμό, δε θεμελιώνει μόνο πάνω στην άμμο τις πράξεις του, αλλά και νομίζει ότι μπορεί να χτίσει σπίτι στον αέρα χωρίς θεμέλια, πράγμα τελείως αδύνατο. Γιατί ο πόνος αυτός σε λίγο γεννά κάθε χαρά, και ο δεσμός αυτός συντρίβει τα δεσμά όλων των αμαρτημάτων και των παθών, και ο δήμιος αυτός προξενεί όχι θάνατο, αλλά ζωή αιώνια. 

Όποιος δε θελήσει να αποσκιρτήσει και να ξεφύγει τον πόνο που γεννά ο φόβος της αιώνιας κολάσεως, αλλά τον ακολουθήσει με την προαίρεσή του και σφίξει περισσότερο τα δεσμά του ανάλογα με την αντοχή του, θα έχει συντομότερο δρόμο και θα παρουσιαστεί εμπρός στον Βασιλέα των βασιλευόντων. 

Μόλις γίνει αυτό και δει αμυδρά τη δόξα Του, παρευθύς θα λυθούν τα δεσμά, ο δήμιος φόβος θα φύγει μακριά του και ο πόνος της καρδιάς του θα γίνει χαρά· και θα γίνει πηγή, η οποία αισθητώς θα αναβλύζει δάκρυα αέναα σαν ποτάμι, και νοητώς γαλήνη, πραότητα και ανέκφραστη γλυκύτητα. Κι ακόμη θα του δώσει ανδρεία και προθυμία να τρέχει ελεύθερα και ανεμπόδιστα προς την απόλυτη υπακοή στις εντολές του Θεού. 

Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στους αρχαρίους· είναι γνώρισμα όσων έχουν προκόψει και φτάσει στο μέσο. Για όσους όμως πλησιάζουν στην τελείωση, η πηγή αυτή γίνεται φως με ξαφνική αλλοίωση και μεταβολή της καρδιάς. 

Πριν αποκτήσουμε το πένθος και τα δάκρυα -ας μη μας ξεγελά κανείς με απατηλά λόγια και ας μη διατηρούμε αυταπάτες- δεν υπάρχει μέσα μας μετάνοια και αληθινή μεταμέλεια, ούτε φόβος Θεού στις καρδιές μας, ούτε καταδικάσαμε τους εαυτούς μας, ούτε η ψυχή μας ήρθε σε αίσθηση της μελλοντικής κρίσεως και των αιωνίων βασάνων. Γιατί αν καταδικάζαμε τους εαυτούς μας και αποκτούσαμε τα παραπάνω, ευθύς θα κυλούσαν και τα δάκρυά μας. Χωρίς αυτά ούτε η σκληροκαρδία μας μπορεί να μαλακώσει ποτέ, ούτε η ψυχή μας θα αποκτήσει πνευματική ταπείνωση, ούτε θα βρούμε τη δύναμη να γίνουμε ταπεινοί. Kι εκείνος που δεν έφτασε σε τέτοια κατάσταση, δεν μπορεί να ενωθεί με το Άγιο Πνεύμα. Εκείνος πάλι που δεν ενώθηκε με Αυτό έπειτα από κάθαρσή του, ούτε στη θεωρία και στη γνώση του Θεού μπορεί να φτάσει, ούτε είναι άξιος να διδάσκεται μυστικά τις αρετές της ταπεινώσεως.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ 

Τόμος Δ’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, 154 Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, σελ. 25 (κεφάλαια 66, 67, 69).

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ

  

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὐ ἤ ἆκρὁστιχίς.
Τόν ἕβδομον θρῆνον δέ πῶς παραδράμω;

ᾨδή ἆ’. Ἠχός βαρύς, Νεύσει σου.
Τρέμω τήν καταδίκην, τῆς ἀποφάσεως Κόρη· πρό δίκης τά ἔργα γάρ, πικρῶς κατηγοροῦσι μου• ὅθεν πρίν λάβω τήν πεῖραν, τῆς ἀποκειμένης ἐξετάσεως σῶσον με.

Ὅλην αποκενώσας ὁ δυσμενής τήν φαρέτραν, αὑτοῦ τῆς κακίας με, τοῖς βέλεσι κατέτρωσεν ὅθεν μή στεγῶν τούς πόνους, σοί τῇ σωτηρίᾳ, προσφεύγω Θεόνυμφε.

Νέον βρέφος ώράθη, ὁ τῶν Ἀδάμ πλαστουργήσας, ἐκ σου Παναμώμητε, παλαιωθεῖσαν πταίσμασι, πᾶσαν τήν φύσιν καινῖσαι, καί πρός τήν ἀρχαίαν καταστήσαι λαμπρότητα.

Ἔγειρον με πεσόντα, τῶν συμφορῶν ἐν τῷ βάθει, Μαρία Πανάχραντε, καί νοσῶ κατακείμενον, ταχέως ἀνάστησον μόνη, καταπονουμένων ἑτοίμη βοήθεια.

ᾨδή γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς.
Βεβαρυμένος τῷ δεινῷ, τῆς ἁμαρτίας φορτίῳ, ὥς ἤ πρίν συγκύπτουσα χαμαί• καγώ σοι προσπίπτω Παναμώμητε• ὡς οὖν ἐκείνην ὅ υἱός, ὅ σός δεσμῶν τῶν χρονίων, οὕτω σύ με λῦσον τῶν πταισμάτων μου.

Δάκρυα τῆξις στεναγμός, τῆς μετανοίας τά ἄνθη, ἔν έμοί καρπόν ἀειθαλῆ, οὐδόλως Παρθένε ἐπεδείξαντο· ἀλλ’ ἀπογνώσεως ποθέν, λαῖλαψ σφοδρᾷ ἐμπεσούσα, ταύτᾳ κατεμάρανε Θεόνυμφε.

Ὀ Ιωσήφ κεκρατηκώς, τῆς ἀκολάστου Δεσποίνης, τῶν ἀθέσμων πάλαι ἡδονῶν, λαμπρός βασιλεύς Αἰγύπτου γέγονεν· ἐγώ δέ σώματος πολλοῖς, πάθεσιν εἴξας ἀφρόνως, ὑπό ἁμαρτίας βασιλεύομαι.

Μή διαλίπῃς ἀγαθή, ὑπέρ τοῦ Κόσμου πρεσβεύειν, τοῦ ῥυσθῆναι πάσης ἀπειλῆς, καί τῆς ἐνεστώσης νῦν κακώσεως, καί συνοχῆς βαρβαρικῆς, καί προνομῆς καί δουλείας, καί δεινῶν παντοίων τούς τιμῶντας σε.

ᾨδή δ’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Ὁμοιωθείς ἄνθρωπος ἡμῖν, Παρθενομῆτορ ὅ Πατρός ἀχώριστος, τήν εὐτέλειαν ἠγάπησεν· ὄν ἡμᾶς μιμήσασθαι, δυσωπεῖν μή παύσῃ Πανύμνητε.

Νόμους διδούς νέους ἐπί γῆς, ὁ Ποιητής μακαρισμῶν ἀπήρξατο· οἱ πτωχοί λέγων μακάριοι· ὀΐ πενθοῦντες ἄχραντε· οὕς ἡμᾶς πληροῦν καθικέτευε.

Θεόν βροτοΐς τέξασα Ἁγνή, σεσαρκωμένον ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου· αύτόν οὖν ἱκέτευε, τῶν παθών ῥυσθῆναι με, καί πταισμάτων καί πάσης θλίψεως.

Ῥῦσαι ἡμᾶς πάσης ἀπειλῆς, Θεογεννῆτορ καί δεινῆς κολάσεως, καί πυρός αἰωνίζοντος· ἆ τοῖς παραβαίνουσι, τούς Χριστοῦ νόμους ἡτοίμασται.

ᾨδή δ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἤκουσα τοῦ Προφήτου, καθ’ ἑκάστην λέγοντος νύκτα λούσω, τήν στρωμνήν τοῖς δάκρυσι, καί ἐξέστην Πάναγνε· διά τοῦτο πίστει σοι κράζω· δίδου μοι δακρύων ὀχετούς τοῦ σῴζεσθαι.

Νοῦν καί ψυχήν καί σῶμα, νεκρωθέντα Κόρη τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀνάστησον δέομαι· τόν νοῦν εἰς μετάνοιαν εἰς ἀξίους κόπους τό σῶμα, ΐνα εὐφρανθείς μεγαλύνω σε.

Ὃμβρησον μοι ῥανίδα, συμπαθείας Κόρη Θεοκυήτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου, τάς πολλάς έξάλειψον, τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, εἰς τέλος αὑτῶν ἀφανίσασα.

Νάουσιν ἀκαθάρτων, λογισμῶν οἵ χείμαρροι Θεομῆτορ, ἐκ τῆς παναθλίας μου, καρδίας καί πέμπουσι, τῷ νοητικώ δυσωδίαν· ἄλλα τούτους ξήρανον δέομαι.

ᾨδή ς’. Ναυτιῶντα σάλω.
Δοῦλος ἁμαρτίας, ἕξ αὐτεξουσίου μου γνώμης, ἀθλίως γεγένημαι Θεοτόκε· ἄλλα πρός σε τήν κυρίως Κυρίαν μου, αἴρων νοητώς ψυχῆς τάς κόρας, ῥῦσαι τῆς δουλείας τῶν παθών με δέομαι.

Ἔσβεσα τόν λύχνον, καί τήν τῆς ἁγνείας λαμπάδα, τοῖς ἔργοις τοῦ σκότους καί ἀσελγείας· ἀλλ’ ὑποστρέψας πρός σέ τήν ‘Ὑπέραγνον, δέομαι τοῖς δάκρυσι μου πάλιν, καί τοῖς στεναγμοῖς αύτήν ύπάναψον.

Ποταμός χαρίτων, καί φωτός ἀΰλου δοχεῖον, ὑπάρχουσα Δέσποινα Θεοτόκε, τάς τοῦ νόος μου κινήσεις χαρίτωσον· καί τῆς ζοφεράς ἰλύος κόσμου, ἐκλυτρωσαμένη, φώτισον καί λάμπρυνον.

Ὧ τοῦ ξένου τρόπου! πώς διά σαρκός ἀχρειοῦται, τό θεῖον εἰκόνισμα τοῦ Δεσπότου! καί διά ταύτης σύν πόνω λαμπρύνεται! τοῦτο τό μυστήριον Παρθένε, τοῦ ἐκ σοῦ τεχθέντος, δωρεᾷ γεγένηται.

Κάθισμα. Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὅφἐῷς.

ᾨδή ζ’. Κάμινον παῖδες.
Σῶσαι τόν κόσμον, ἐκ σου ὁ Δεσπότης, δί οἰκτιρμόν παραγέγονε• Θεοκυήτορ, διό ἱκετεύουσα, μή ἐλλιπής πάντοτε, ὑπέρ πάντων ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σε.

Πρᾶξις ἀρίστη ἐνάρετος πέλει, ἡ κεκρυμμένη καί ἄγνωστος· ἤν καί Θεός ἀοράτως προσέχεται, ταύτης με άξίωσον, κοινωνόν χρηματίσαι Παντευλόγητε.

Ἁμαρτιῶν μου τό βάρος Παρθένε, καί τό φορτίον ἐλαφρῦνον ὡς ἀγαθή τῷ υίώ σου κραυγάζοντα· ὅ ὑπερυψούμενος, τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.

Ῥώνυται πᾶσα ψυχή τῇ νηστείᾳ, καί τῷ ἐλαίω πιαίνεται· καί τοῖς δακρύοις Ἁγνῇ καταρδεύεται· διό ἱκετεύω σε, δί αὑτῶν τήν ψυχήν μου καταφαίδρυνον.

ᾨδή ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Ἄμεμπτος οὐδείς, τῶν ἀνθρώπων Θεοτόκε, κἄν ἄρα τούτου πέφυκεν, ἡμέρα μία ἐν τῷ βίω ζωή· ἐγώ δέ γεγηρακώς, ἔν ἁμαρτίαις οὐδαμῶς, μεμίσηκα πᾶσαν κακίαν διό οικτείρησόν με, καί τῇ μετανοίᾳ, σωφρόνισον καί σῶσον.

Δάκρυα μοι δός, κατανύξεως Παρθένε, ὥσπερ χρυσοῦν ἡλάριον, ἔν τῇ ἄθλια μου βαλοῦσα ψυχή• ἤν ἔχω διηνεκῶς, μνήμην καί πόνον τῶν κακῶν· λόγων καί πράξεων· σύ γάρ ὑπάρχεις, λιμήν χειμαζομένων, καί ἀπηλπισμένων, ἐλπίς καί προστασίᾳ.

Ῥῦσαι ἕξ ἐχθρῶν, ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἐμέ τόν ταλαίπωρον, καί πανάθλιον οἰκέτην σου Ἁγνῇ, κινδύνων καί συμφορῶν, καί πειρασμῶν παντοδαπῶν, καί νόσων ψάλλοντα· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε• καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἄβυσσον παθών, τῶν έμών Θεοκυήτορ, πώς ξηρανεῖ μετάνοια; εΐ μή βληθῇ μοι καί τό πῦρ νοερῶς, ὁ βάλλειν οἵδε Χριστός, ὁ σός υἱός ἐν ταῖς ψυχαῖς πάντοτε, τοῦτον δυσώπει, μερίδος ἀξιώσαι, τῆς τῶν σῳζομένων τήν ταπεινήν ψυχήν μου.

Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί, ἔν Σινά προσομιλούσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσω καί δυσήχῳ Μώσῃ• καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς άναλώτους τῷ πυρί, ύμνωδοΰς ἔδειξε• πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθορᾶς.
Μή τῆς εἰκόνος φυλάξας αδιαλώβητον, ὁ πάσης άνάπλεως γεγέννημαι κακίας· ἤ μόνη διά λόγου, τόν Κτίστην δεξαμένη καί τεκούσα άφθόρως σῶσον με.

Ὧ συμβουλίας ἐχθίστης! ὧ παραινέσεως, τοῦ δυσμενοῦς ἤν ὑπέστην Θεογεννήτρια! ὧ τῶν ἀμέτρων μου κακῶν! δί ὤν ἐπείσθην, ἀφρόνως καί ὑπήχθην, σαρκός φιληδονίαις, καί κατήντησα εἰς ἀπώλειαν.

Ὧ ποιός φόβος καί τρόμος Ἁγνή γενήσεται, ὅταν ὁ Κτίστης καθίσῃ κρίναι τά σύμπαντα! ᾤω πως κατίδω μου, τάς πράξεις τάς ἀτόπους, πικρῶς κατηγορούσας, ἀθλίως τῆς ψυχῆς μου! πρίν οὖν φθάσῃ τό τέλος σῶσον με.

Ὥσπερ ἐξ ὕπνου καί μέθης πολλῆς, άνάνηψον, τῆς ἀμελείας ψυχή μου καί ῥαθυμίας μου καί τήν νωθρότητα, αποσκευασαμένη, καί πάντα βαρύν ὄκνον, ἀποτιναξαμένῃ, κἄν ὀψέ γοῦν σαυτήν βελτίωσον.

Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Χαῖρε οὐρανέ περικοσμίου, χώρου άγνή τιμιώτερε, φαιδραῖς λαμπηδόσιν, ἀρετῶν Παρθένε, καί Θείων χαρίτων, κατάστερος πέλων ἕξ οὐ δικαιοσύνης· ἡμῖν ἀνέτειλεν ἥλιος, καί ἡμέραν ἄδυτον, φωτί ἀπειργάσατο, εἵς σωτηρίαν πάντων, τῶν ἀνθρώπων Θεοχαρίτωτε.

Χαῖρε Μήτηρ ἄνανδρε σύ μόνη, ἡ ἐν μητράσιν ἁγνεύουσα, καί τά τῶν μητέρων, κατά τάς παρθένους, ἔχουσα καί φύσιν• τό θαυμάτων πάντων, καινότατον θαῦμα· Χαῖρε Παρθένε μόνη ἄφθορε, ἡ ἔν παρθένοις τοκεύουσα, καί τά παρθένων φέρουσα, κατά μητέρας, τό περάτων πάντων, φρικωδέστατον λάλημα.

Χαῖρε στακτή ἤ ευωδέστατη· Χαῖρε κιννάμωμον τίμιον· θυμίαμα χαῖρε, τό ἐκ Παραδείσου, νοητοῦ Παρθένε, ἀεί ἀποστάζον· Χαῖρε θεία νάρδος, ἡ ἐκ βαλσαμουργίας σου, μυριπνόου τέξασα, μύρον μυριότιμον, Χριστόν ἀφ’ οὐ κέχρισται, τό βασίλειον Ἱεράτευμα.

Κλῖνον μοι τό φιλάγαθον οὕς σου, δεομένω Πανάμωμε· καί μή ἀπορρίψῃς, τοῦ σοῦ με προσώπου, μηδέ πόρρω πέμψῃς, τῆς σής βοηθείας· δόλῳ γάρ ὁ δόλιος σπουδάζει ἀπολέσαι με, παραλόγοις πάθεσι, κινῶν τήν καρδίαν μου· σύ δε με συντήρησον ὅλον τῆς αὑτοῦ βλάβης ἀμέτοχον.