ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ

  

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὐ ἤ ἆκρὁστιχίς.
Τόν ἕβδομον θρῆνον δέ πῶς παραδράμω;

ᾨδή ἆ’. Ἠχός βαρύς, Νεύσει σου.
Τρέμω τήν καταδίκην, τῆς ἀποφάσεως Κόρη· πρό δίκης τά ἔργα γάρ, πικρῶς κατηγοροῦσι μου• ὅθεν πρίν λάβω τήν πεῖραν, τῆς ἀποκειμένης ἐξετάσεως σῶσον με.

Ὅλην αποκενώσας ὁ δυσμενής τήν φαρέτραν, αὑτοῦ τῆς κακίας με, τοῖς βέλεσι κατέτρωσεν ὅθεν μή στεγῶν τούς πόνους, σοί τῇ σωτηρίᾳ, προσφεύγω Θεόνυμφε.

Νέον βρέφος ώράθη, ὁ τῶν Ἀδάμ πλαστουργήσας, ἐκ σου Παναμώμητε, παλαιωθεῖσαν πταίσμασι, πᾶσαν τήν φύσιν καινῖσαι, καί πρός τήν ἀρχαίαν καταστήσαι λαμπρότητα.

Ἔγειρον με πεσόντα, τῶν συμφορῶν ἐν τῷ βάθει, Μαρία Πανάχραντε, καί νοσῶ κατακείμενον, ταχέως ἀνάστησον μόνη, καταπονουμένων ἑτοίμη βοήθεια.

ᾨδή γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς.
Βεβαρυμένος τῷ δεινῷ, τῆς ἁμαρτίας φορτίῳ, ὥς ἤ πρίν συγκύπτουσα χαμαί• καγώ σοι προσπίπτω Παναμώμητε• ὡς οὖν ἐκείνην ὅ υἱός, ὅ σός δεσμῶν τῶν χρονίων, οὕτω σύ με λῦσον τῶν πταισμάτων μου.

Δάκρυα τῆξις στεναγμός, τῆς μετανοίας τά ἄνθη, ἔν έμοί καρπόν ἀειθαλῆ, οὐδόλως Παρθένε ἐπεδείξαντο· ἀλλ’ ἀπογνώσεως ποθέν, λαῖλαψ σφοδρᾷ ἐμπεσούσα, ταύτᾳ κατεμάρανε Θεόνυμφε.

Ὀ Ιωσήφ κεκρατηκώς, τῆς ἀκολάστου Δεσποίνης, τῶν ἀθέσμων πάλαι ἡδονῶν, λαμπρός βασιλεύς Αἰγύπτου γέγονεν· ἐγώ δέ σώματος πολλοῖς, πάθεσιν εἴξας ἀφρόνως, ὑπό ἁμαρτίας βασιλεύομαι.

Μή διαλίπῃς ἀγαθή, ὑπέρ τοῦ Κόσμου πρεσβεύειν, τοῦ ῥυσθῆναι πάσης ἀπειλῆς, καί τῆς ἐνεστώσης νῦν κακώσεως, καί συνοχῆς βαρβαρικῆς, καί προνομῆς καί δουλείας, καί δεινῶν παντοίων τούς τιμῶντας σε.

ᾨδή δ’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Ὁμοιωθείς ἄνθρωπος ἡμῖν, Παρθενομῆτορ ὅ Πατρός ἀχώριστος, τήν εὐτέλειαν ἠγάπησεν· ὄν ἡμᾶς μιμήσασθαι, δυσωπεῖν μή παύσῃ Πανύμνητε.

Νόμους διδούς νέους ἐπί γῆς, ὁ Ποιητής μακαρισμῶν ἀπήρξατο· οἱ πτωχοί λέγων μακάριοι· ὀΐ πενθοῦντες ἄχραντε· οὕς ἡμᾶς πληροῦν καθικέτευε.

Θεόν βροτοΐς τέξασα Ἁγνή, σεσαρκωμένον ἐξ ἁγνῶν αἱμάτων σου· αύτόν οὖν ἱκέτευε, τῶν παθών ῥυσθῆναι με, καί πταισμάτων καί πάσης θλίψεως.

Ῥῦσαι ἡμᾶς πάσης ἀπειλῆς, Θεογεννῆτορ καί δεινῆς κολάσεως, καί πυρός αἰωνίζοντος· ἆ τοῖς παραβαίνουσι, τούς Χριστοῦ νόμους ἡτοίμασται.

ᾨδή δ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Ἤκουσα τοῦ Προφήτου, καθ’ ἑκάστην λέγοντος νύκτα λούσω, τήν στρωμνήν τοῖς δάκρυσι, καί ἐξέστην Πάναγνε· διά τοῦτο πίστει σοι κράζω· δίδου μοι δακρύων ὀχετούς τοῦ σῴζεσθαι.

Νοῦν καί ψυχήν καί σῶμα, νεκρωθέντα Κόρη τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀνάστησον δέομαι· τόν νοῦν εἰς μετάνοιαν εἰς ἀξίους κόπους τό σῶμα, ΐνα εὐφρανθείς μεγαλύνω σε.

Ὃμβρησον μοι ῥανίδα, συμπαθείας Κόρη Θεοκυήτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου, τάς πολλάς έξάλειψον, τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, εἰς τέλος αὑτῶν ἀφανίσασα.

Νάουσιν ἀκαθάρτων, λογισμῶν οἵ χείμαρροι Θεομῆτορ, ἐκ τῆς παναθλίας μου, καρδίας καί πέμπουσι, τῷ νοητικώ δυσωδίαν· ἄλλα τούτους ξήρανον δέομαι.

ᾨδή ς’. Ναυτιῶντα σάλω.
Δοῦλος ἁμαρτίας, ἕξ αὐτεξουσίου μου γνώμης, ἀθλίως γεγένημαι Θεοτόκε· ἄλλα πρός σε τήν κυρίως Κυρίαν μου, αἴρων νοητώς ψυχῆς τάς κόρας, ῥῦσαι τῆς δουλείας τῶν παθών με δέομαι.

Ἔσβεσα τόν λύχνον, καί τήν τῆς ἁγνείας λαμπάδα, τοῖς ἔργοις τοῦ σκότους καί ἀσελγείας· ἀλλ’ ὑποστρέψας πρός σέ τήν ‘Ὑπέραγνον, δέομαι τοῖς δάκρυσι μου πάλιν, καί τοῖς στεναγμοῖς αύτήν ύπάναψον.

Ποταμός χαρίτων, καί φωτός ἀΰλου δοχεῖον, ὑπάρχουσα Δέσποινα Θεοτόκε, τάς τοῦ νόος μου κινήσεις χαρίτωσον· καί τῆς ζοφεράς ἰλύος κόσμου, ἐκλυτρωσαμένη, φώτισον καί λάμπρυνον.

Ὧ τοῦ ξένου τρόπου! πώς διά σαρκός ἀχρειοῦται, τό θεῖον εἰκόνισμα τοῦ Δεσπότου! καί διά ταύτης σύν πόνω λαμπρύνεται! τοῦτο τό μυστήριον Παρθένε, τοῦ ἐκ σοῦ τεχθέντος, δωρεᾷ γεγένηται.

Κάθισμα. Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὅφἐῷς.

ᾨδή ζ’. Κάμινον παῖδες.
Σῶσαι τόν κόσμον, ἐκ σου ὁ Δεσπότης, δί οἰκτιρμόν παραγέγονε• Θεοκυήτορ, διό ἱκετεύουσα, μή ἐλλιπής πάντοτε, ὑπέρ πάντων ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σε.

Πρᾶξις ἀρίστη ἐνάρετος πέλει, ἡ κεκρυμμένη καί ἄγνωστος· ἤν καί Θεός ἀοράτως προσέχεται, ταύτης με άξίωσον, κοινωνόν χρηματίσαι Παντευλόγητε.

Ἁμαρτιῶν μου τό βάρος Παρθένε, καί τό φορτίον ἐλαφρῦνον ὡς ἀγαθή τῷ υίώ σου κραυγάζοντα· ὅ ὑπερυψούμενος, τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.

Ῥώνυται πᾶσα ψυχή τῇ νηστείᾳ, καί τῷ ἐλαίω πιαίνεται· καί τοῖς δακρύοις Ἁγνῇ καταρδεύεται· διό ἱκετεύω σε, δί αὑτῶν τήν ψυχήν μου καταφαίδρυνον.

ᾨδή ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Ἄμεμπτος οὐδείς, τῶν ἀνθρώπων Θεοτόκε, κἄν ἄρα τούτου πέφυκεν, ἡμέρα μία ἐν τῷ βίω ζωή· ἐγώ δέ γεγηρακώς, ἔν ἁμαρτίαις οὐδαμῶς, μεμίσηκα πᾶσαν κακίαν διό οικτείρησόν με, καί τῇ μετανοίᾳ, σωφρόνισον καί σῶσον.

Δάκρυα μοι δός, κατανύξεως Παρθένε, ὥσπερ χρυσοῦν ἡλάριον, ἔν τῇ ἄθλια μου βαλοῦσα ψυχή• ἤν ἔχω διηνεκῶς, μνήμην καί πόνον τῶν κακῶν· λόγων καί πράξεων· σύ γάρ ὑπάρχεις, λιμήν χειμαζομένων, καί ἀπηλπισμένων, ἐλπίς καί προστασίᾳ.

Ῥῦσαι ἕξ ἐχθρῶν, ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἐμέ τόν ταλαίπωρον, καί πανάθλιον οἰκέτην σου Ἁγνῇ, κινδύνων καί συμφορῶν, καί πειρασμῶν παντοδαπῶν, καί νόσων ψάλλοντα· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε• καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἄβυσσον παθών, τῶν έμών Θεοκυήτορ, πώς ξηρανεῖ μετάνοια; εΐ μή βληθῇ μοι καί τό πῦρ νοερῶς, ὁ βάλλειν οἵδε Χριστός, ὁ σός υἱός ἐν ταῖς ψυχαῖς πάντοτε, τοῦτον δυσώπει, μερίδος ἀξιώσαι, τῆς τῶν σῳζομένων τήν ταπεινήν ψυχήν μου.

Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί, ἔν Σινά προσομιλούσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσω καί δυσήχῳ Μώσῃ• καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ, τρεῖς άναλώτους τῷ πυρί, ύμνωδοΰς ἔδειξε• πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθορᾶς.
Μή τῆς εἰκόνος φυλάξας αδιαλώβητον, ὁ πάσης άνάπλεως γεγέννημαι κακίας· ἤ μόνη διά λόγου, τόν Κτίστην δεξαμένη καί τεκούσα άφθόρως σῶσον με.

Ὧ συμβουλίας ἐχθίστης! ὧ παραινέσεως, τοῦ δυσμενοῦς ἤν ὑπέστην Θεογεννήτρια! ὧ τῶν ἀμέτρων μου κακῶν! δί ὤν ἐπείσθην, ἀφρόνως καί ὑπήχθην, σαρκός φιληδονίαις, καί κατήντησα εἰς ἀπώλειαν.

Ὧ ποιός φόβος καί τρόμος Ἁγνή γενήσεται, ὅταν ὁ Κτίστης καθίσῃ κρίναι τά σύμπαντα! ᾤω πως κατίδω μου, τάς πράξεις τάς ἀτόπους, πικρῶς κατηγορούσας, ἀθλίως τῆς ψυχῆς μου! πρίν οὖν φθάσῃ τό τέλος σῶσον με.

Ὥσπερ ἐξ ὕπνου καί μέθης πολλῆς, άνάνηψον, τῆς ἀμελείας ψυχή μου καί ῥαθυμίας μου καί τήν νωθρότητα, αποσκευασαμένη, καί πάντα βαρύν ὄκνον, ἀποτιναξαμένῃ, κἄν ὀψέ γοῦν σαυτήν βελτίωσον.

Προσόμοια. Σήμερον γρηγορεῖ.
Χαῖρε οὐρανέ περικοσμίου, χώρου άγνή τιμιώτερε, φαιδραῖς λαμπηδόσιν, ἀρετῶν Παρθένε, καί Θείων χαρίτων, κατάστερος πέλων ἕξ οὐ δικαιοσύνης· ἡμῖν ἀνέτειλεν ἥλιος, καί ἡμέραν ἄδυτον, φωτί ἀπειργάσατο, εἵς σωτηρίαν πάντων, τῶν ἀνθρώπων Θεοχαρίτωτε.

Χαῖρε Μήτηρ ἄνανδρε σύ μόνη, ἡ ἐν μητράσιν ἁγνεύουσα, καί τά τῶν μητέρων, κατά τάς παρθένους, ἔχουσα καί φύσιν• τό θαυμάτων πάντων, καινότατον θαῦμα· Χαῖρε Παρθένε μόνη ἄφθορε, ἡ ἔν παρθένοις τοκεύουσα, καί τά παρθένων φέρουσα, κατά μητέρας, τό περάτων πάντων, φρικωδέστατον λάλημα.

Χαῖρε στακτή ἤ ευωδέστατη· Χαῖρε κιννάμωμον τίμιον· θυμίαμα χαῖρε, τό ἐκ Παραδείσου, νοητοῦ Παρθένε, ἀεί ἀποστάζον· Χαῖρε θεία νάρδος, ἡ ἐκ βαλσαμουργίας σου, μυριπνόου τέξασα, μύρον μυριότιμον, Χριστόν ἀφ’ οὐ κέχρισται, τό βασίλειον Ἱεράτευμα.

Κλῖνον μοι τό φιλάγαθον οὕς σου, δεομένω Πανάμωμε· καί μή ἀπορρίψῃς, τοῦ σοῦ με προσώπου, μηδέ πόρρω πέμψῃς, τῆς σής βοηθείας· δόλῳ γάρ ὁ δόλιος σπουδάζει ἀπολέσαι με, παραλόγοις πάθεσι, κινῶν τήν καρδίαν μου· σύ δε με συντήρησον ὅλον τῆς αὑτοῦ βλάβης ἀμέτοχον.