ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. Ἦχος πλ. δ’. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ’

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ.

Οὗ ἡ ἀκροστιχίς.
Ταύτῃ καί ἤ δέησις ὀγδόῃ πρέπει· Φωτίου.

ᾨδή ἆ’. 

Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Τό στόμα μου πληρῶσαν γλυκασμοῦ, τοῦ θείου σου Κόρη, καί καταλαμψόν μου τόν νοῦν, ὅπως ἀνυμνῶ καί μεγαλύνω, τῶν οἰκτιρμῶν σου τό ἄπειρον πέλαγος.

Ἀσθἐνοῦσαν πάθεσι χαλεπούς, τήν πολυπαθῆ μου, καί οἰκτράν καί βαρυαλγῆ, καρδιᾶν ἰάτρευσον Παρθένε, τόν ἰατρόν τῶν ψυχῶν ἤ γεννήσασα.

Ὑπέρτερον δεῖξον με ἡδονῶν, παθών σαρκικῶν τε, καί μεριμνῶν βιοτικῶν, τῶν ἄνω ταγμάτων Ὑπερτέρα, καί λαμπρότερα ἡλίου Θεόνυμφε.

Τήν εὐλογημένην ἐν γυναιξί, καί δεδοξασμένην, ἱκετεύω σε τῆς φωνῆς, τῆς εὐλογημένης ἐπακούσαι, τοῦ σοῦ υἱοῦ, καί τῆς δόξης αὑτοῦ με τυχεῖν.

ᾨδή γ’. Ούρανίας ἁψῖδος.
Ἡ περίδοξος πόλις, καί λογικῇ Δέσποινα, τοῦ παμβασιλέως δυσώπει Θεοχαρίτωτε, τῆς ἄνω πόλεως, οἰκήτορα με γενέσθαι, καί μή καταισχύνεις με τῆς προσδοκίας μου.

Καταφύγιον κόσμου, Χριστιανῶν καύχημα, σκέπη καί ἀντίληψις πάντων τῶν ἐλπιζόντων εἰς σε, τόν πεποιθότα σοι, μή οὖν κάμε ὑπερίδῃς, ἄλλα τῷ ἐλέει σου Δέσποινα σῶσον με.

Ἀπορίᾳ καί γνόφος, καί λογισμῶν σύγχυσιν, τούς τόν ἀνερμήνευτον τόκον σοῦ ἑρμηνεύοντας, καλύπτει Δέσποινα, ὄν Μωυσῆς γάρ προεῖδε, γνόφω καλυπτόμενος, τοῦτον ἐγέννησας.

Ἱεροῦ παραδείσου, καί ζωηροῦ χώρου με, βρώσει δελεάσας δολία, ὄφις ὁ δόλιος, μακράν ἐξώρισε, καί τῆς φθοράς τό χωρίον, τῆς Ἐδέμ ἀλλάξασθαι, φθονῶ παρέπεισεν.

ᾨδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἡ κοιλίᾳ σου Ἄχραντε, εὐρυχωροτέρα οὐρανῶν γέγονεν, τόν ἀχώρητον χωρήσασα· ὄν δυσώπει σῶσαι τούς ὑμνοῦντας σε.

Δωρεάν με ἐλέησον, νόσων τε παντοίων Κόρη ἀπάλλαξον, καί κολάσεως ἐξάρπασον, ἡ καταφυγῇ καί προστασίᾳ μου.

Ἐπί σοί ἀνατίθημι, πᾶσαν προσδοκίαν τῆς σωτηρίας μου, καί τοῦ βίου τήν κυβέρνησιν, Κέχαριτωμένη Ἀειπάρθενε.

Ἡ ἐλπίς μου καί καύχημα, ἤ καταφυγῇ ζωή καί ἀντίληψις, προστασίᾳ καί παράκλησις, σύ ὑπάρχεις Κόρη πανσεβάσμιε.

ᾨδή ἕ’. Ὀρθρίζοντες.
Σωτῆρα καί φιλάνθρωπον Κύριον ἡ τεκοῦσα, τῇ φιλανθρωπίᾳ σου, τῆς σωτηρίας τρίβον μοι γνώρισον.

Ιλέω σου ἔν ὄμματι Δέσποινα Θεοτόκε, ἐπί τήν ταπείνωσιν, τήν ἐμήν ἰδέ καί ,σῶσον με.

Στεφάνωσον ὡς ὅπλω Πανύμνητε εὐδοκίας, ἐν τῇ θείᾳ σκέπη σου, τήν κεφαλήν μου φρουρούσα με.

Ὀ Ὓψιστος σαρκούται ἐν μήτρᾳ σου, καί γεννᾶται Θεοτόκε Ἄχραντε, καί κενουργεί τό ἀνθρώπινον.

ᾨδή ς’. Χιτῶνα μοι παράσχου.
Γαλήνης ἡ κυήσασα Χριστόν, τόν αἴτιον Δέσποινα, τόν ἄγριον κλύδωνα, τῶν παθών μου δυσωπῶ σε ἡμέρωσον.

Δραμεῖν Θεοῦ ὀδόν τῶν ἐντολῶν, τήν ἐστενωμένην μου καρδίαν τοῖς πάθεσι, Πλατυτέρᾳ οὐρανῶν Κόρη πλάτυνον.

Οὗ κέκτημαι δακρύων ὀχετούς, ἴνα ἀποπλύνω μου τά ἄπειρα πταίσματα, ταῖς πρεσβείαις σου Ἁγνῇ τούτων ῤῦσαί με.

Ἡ Μήτηρ τοῦ Ὑψίστου προσλαβοῦ, ἐκ πολλῶν ὑδάτων με παθών εἰς μετάνοιαν, ἀποστείλασα, ἕξ ὕψους τήν χάριν σου.

Κάθισμα. 

Τήν σοφίαν καί λόγον.
Ἡ νεφέλῃ ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τοῦ νόος μου τά νέφη τά σκοτεινά, διάλυσον Δέσποινα, τῷ φωτί τοῦ προσώπου σου, καί μετανοίας φέγγει, τά ὄμματα φώτισον, τῆς ζοφεράς ψυχῆς μου, παθών ἀμαυρότησι, τά πεπηρωμένα, καί τυφλώττοντα πάντῃ, τῶν φαύλων μου πράξεων, θολεραῖς ἐπιχύσεσιν, ἴνα, πόθω κραυγάζω σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων δοῦναι μοι τήν ἄφεσιν σε γάρ ἔχω ἐλπίδα ὁ ἀνάξιος δοῦλος σου.

ᾨδή . ζ’. Παῖδες Ἑβραίων.
Πίστει καί πόθω σοι προστρέχω, τῶν πταισμάτων ταῖς σειραῖς κατεσφιγμένος, διά σπλάγχνα ἐλέους, λῦσον με βοῶντα, εὐλογημένος Πάναγνε, ὁ καρπός τῆς σής κοιλίας.

Ῥεῖθρον ἰάσεως μοι βλύσον, καί κατάσβεσον τήν κάμινον Παρθένε, ἡδονῶν καί παθών, πταισμάτων τε καί νόσων· σύ γάρ πηγή βλυστάνουσα, ζωῆς θείας γλυκύ ῥεῖθρον.

Ἔλαφος διατετρωμένος, Παναμώμητε βολίσιν ἰοβόλοις, τοῦ ἐλέους τοῦ σοῦ, διψῶ πιεῖν ῥανίδα, ὡς τόν ἰόν ἐκκρούσωμαι, τόν ποτέ θανατηφόρον.

Πᾶσαν εἰς σε τήν προσδοκίαν, ἀνατίθημι Παρθένε τῆς ζωῆς μου· μή παρίδῃς διό, ἀλλ’ οἴκτειρον καί σῶσον, καί τῆς ἐκεῖ με λύτρωσαι, αἰωνίου καταδίκης.

ᾨδή η’ . Τόν βασιλέα τῶν οὐρανῶν.
Ἐν τῇ νηδύϊ σου τόν πρό σοῦ συλλαβοῦσα, Θεομῆτορ Ἄχραντε Μαρίᾳ, τέτοκας ἀφράστως, Χριστόν τόν βασιλέα.

Ἴνα δοξάζω καί προσκυνῶ μετά δέους, σου τό πάνσεπτον ὄνομα Κόρη, θλίψεως με πάσης, ἐκλύτρωσαι καί βλάβης.

Φέρεις ὡς βρέφος, ἐν ταῖς ἁγίαις χερσί σου, τόν τά πάντα φέροντα τῷ λόγω· ὅθεν σύν αὑτῷ σε, ὑμνοῦμεν εἰς αἰῶνας.

Ὡς ἀσφαλῆ σε, ἐλπίδα μόνην κατέχων, καθικετεύω, ἁμαρτιῶν καί κινδύνων, Ἄχραντε Μαρίᾳ, ἐκλύτρωσαί με τάχει.

ᾨδή δ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Τούς σούς οἰκτρούς οἰκέτας, οἰκτείρησον Παρθένε, ἀνιαροῦ τε παντός ἐλευθέρωσον, ἐπιφοράς ἐπιούσας ἀναχαιτίζουσα.

Ἱλάσθητι σωτήρ μου, πᾶσι τοῖς τιμῶσι, τήν ὑπερένδοξον ὄντως Μητέρα σου, καί παραδείσου τῆς δόξης, δεῖξον οἰκήτορας.

Ὀδόν κακίας πάσης, ἔδραμον εὐτόνως, τῶν ἀρετῶν τήν ὀδόν δέ παρέδραμον· ὀδόν μοι γνώρισον Κόρη, ἐν ἡ πορεύσομαι.

Ὕμνον σοι τελευταῖον, πρῶτον τε καί μέσον, τοῦ Ἀρχαγγέλου τό χαῖρε προσφέρω σεμνή· σύ γάρ κατάλληλον ἄλλον, εὑρεῖν οὗ δύναμαι.

Στιχηρά Προσόμοια. 

Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Χαῖρε θανάτου καθαίρεσις, Παρθενομῆτορ Ἁγνῇ· χαῖρε ᾄδου ἡ νέκρωσις· τοῦ Ἀδάμ ἡ ἔγερσις· καί τῆς Εὐάς ἡ λύτρωσις·Χαῖρε Μαρτύρων σθένος ἀνίκητον· Χαῖρε Ὁσίων στολή Θεότευκτος· Χαῖρε διάσωσμα, κόσμου Παναμώμητε· Χαῖρε χαρά, πάντων τῶν ἐν θλίψεσι, συνεχομένων σεμνή.

Χαῖρε τό ἄνθος τῆς πίστεως· Χαἶρε βροτῶν ἡ ἐλπίς· Χαῖρε τεῖχος ἀκράδαντον· Χαῖρε πόλις ἔμψυχε, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως· τό τῶν μητέρων χαῖρε ὡράισμα· καί τῶν παρθένων κάλλος παμπόθητον· Χαῖρε πανθαύμαστον, οἰκουμένης καύχημα· Χαῖρε Θεοῦ, θεῖον ἐνδιαίτημα· Χαῖρε Θεόνυμφε.

Χαῖρε ἁπάντων ἐπίλογε, τῶν λόγων Κόρη σεμνῇ πάσης βίβλου τελείωσις, παλαιᾶς τε νέας τε· μελωδῶν τό συμπέρασμα· στοιχεῖον πάντων, γραμμάτων κρύφιον· Ἄλφα Ὠμέγα, ἀρχή καί τέλος τε, μετά τόν τόκον σου, σύ ὑπάρχεις Δέσποινα· ὅθεν τῇ σή, δυνάμει τά ἄσματα, ταύτᾳ τετέλεσται.

Πρόσδεξαι τοῦτον τόν πόνον μου, τόν εὐτελῆ Ἀγαθῇ· ὄν ἐγώ σοι προσφέρον, ἀσθενείᾳ σώματος, καί σώ πόθω καρατούμενος, τοῦ πόθου ταύτην ὑπερνικήσαντος· καί σωτηρίας με καταξίωσον· ἴνα τόν ὕστατον, καί μέσον καί πρῶτον τε, ὕμνον Ἁγνῇ, τοῦ Ἀγγέλου κράζω σοι· Χαῖρε ἡ Μήτηρ Θεοῦ.

Τῷ συντελεστῇ τῶν καλῶν Θεῷ χάρις.