ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ. 

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ 

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ. 

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς

Πέμτη δέησις τῇ Παναγίᾳ Κόρη· Ἰγνατίου. 

ᾨδή α΄. 

Ἦχος πλ. ἆ’. Ἵππον ἀναβάτην.

Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ἑλκύσαι χάριν αἰτῶ, ἐν ἀνοίξει Παρθένε τοῦ ταπεινοῦ μου Στόματος, καί παρασχεθῆναι μοι, λόγου δῶρον ἴνα σε, τήν τοῦ λόγου ἀνυμνήσω γεννήτριαν. 

Ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τήν καρδίαν μου, ὄρος πῖον καί θείᾳ νεφέλῃ δρόσον στάζουσα, τήν μνήμην σου Δέσποινα, θυμηδίας, καί εὐφροσύνης. ἀεί πληροῦσαν με. 

Μέθη τῶν ἡδονῶν με ἀεί σκοτούμενον, καί παράφρονα ὄντα, σωφρόνισον ποτίσασα, οἶνον κατανύξεως, Θεοτόκε πέπειρον, ἀφθαρσίας βότρυν γάρ ἤνθησας. 

Παύσασα τάς ὀδύνας θεοχαρίτωτε, τάς τοῦ ᾄδου τεκοῦσα, ὠδίνων Κόρη ἄνευθεν, τόν ἀπερινόητον, ὅν δυσώπει πάσης με, πανωδύνου κακίας ῥύσασθαι. 

ᾨδή γ’. Ὁ πήξας. ἐπ’ ᾿ οὐδενός.

Τεκοῦσα τόν ποιητήν Παρθένε καί Κύρον, πάντων Ὑπερτέρα κτισμάτων γέγονας, καί τῶν Χερουβείμ, καί Σεραφείμ, Ἀγνή Τιμιωτέρᾳ· διό ἀεί σέ μακαρίζομεν, πᾶσαι γενεαί ὡς προέφησας. 

Ἡ σκέπη χριστιανῶν, ἐλπίς καί ἀντίληψις, τόν εἰς σε θαρροῦντα, καί καταφεύγοντα, ῥῦσαι με πταισμάτων καί παθῶν, καί θλίψεων Παρθένε νε, καί ἐξ ἐχθρῶν τῶν πολεμούντων με· ὅπως εὐχαρίστως δοξάζω σε. 

Δακρύων μοι ὀχετούς, παράσχου Θεόνυμφε, καί ἐξομολόγησιν τῶν πταισμάτων μου, καί πλημμελημάτων ἱλασμόν· ἵνα σε μεγαλύνω, περισῳζόμενος τῇ σκέπη σου, καί διαπαντός φυλαττόμενος. 

Ἐμόλυνα τῆς ψυχῆς, Ἁγνή τήν εὐγένειαν, καί τό τῆς εἰκόνος θεῖον ἀξίωμα· οἴμοι τί γενήσωμαι λοιπόν; πρόφθασον Θεοτόκε, πρό τέλους δίδου σωτηρίας μοι, τρόπους καί ἀξίαν μετάνοιαν. 

ᾨδή δ’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.

Ἡ μήτρα σου παλάτιόν ἅγιον, τοῦ Βασιλέως καί Θεοῦ, ἀνερμηνεύτως γεγένηται· ἐν ὦ οἰκήσας Παρθένε, ναούς αὐτοῦ ἡμᾶς ἀπειργάσατο. 

Συνέχει καί χειμάζει με κλύδων παθῶν, τρικυμίαν λογισμῶν, καί ἡδονῶν αἱ ἀντίπνοια, καταποντίζουσι Κόρη· ἀλλ᾽ ἔκτεινον σήν χεῖρα καί σῶσον με. 

Ἰσχύς μου σύ καί ὕμνησις Δέσποινα· ἐγένου γάρ μοι προφανῶς εἰς σωτηρίαν γεννήσασα, τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, Χριστόν τόν λυτρωτήν καί σωτῆρα μου. 

Σαρκός μου καί ψυχῆς τά νοσήματα, ἴασαι δέομαι Ἁγνή, τόν ἰατρόν ἡ κυήσασα, ψυχῶν ὁμοῦ καί σωμάτων, καί σῶσον με ταῖς θείαις πρεσβείαις σου. 

ᾨδή ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.

Τετραυματισμένον μέ καί κατακείμενον, βυθῷ πταισμάτων καί ἀπογνώσει, πάσῃ συνχόμενον, Σῶτερ οἴκτειρόν με, τῆς σῆς Μητρός δεήσεσιν. 

Ητόν προαιώνιον ἐν χρόνω τέξασα, ἐν περιγραπτῇ σαρκί, τόν ὄντα φύσει ἀπερίγραπτον· τοῦτον ἐκδυσώπει, ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ δούλου σου. 

Πύλη ἡ οὐράνιος πύλας μοι ἄνοιξον, τῆς μετανοίας Θεογεννῆτορ, πύλας ἡ ἀνοίξασα, τάς τοῦ Παραδείσου, καί ᾄδου πυλῶν ῥῦσαι με. 

Ἄδουσι τόν τόκον σου Ἀγγέλλων τάγματα, Θεογενγῆτορ δί οὐ ἡ πλάνη, τῶν εἰδώλων πέπαυται, καί τῆς ἀληθείας τό φέγγος ὑπέρλαμψεν. 

ᾨδή ς’. Μαινομένην.

Νεκρωθέντας πάθεσιν, ἁμαρτίας Δέσποινα ἡμᾶς, ἀνιστῶσα ζώωσόν πρεσβείαις σου, ἡ τῆς φθορᾶς τόν καθαιρέτην κυήσασα. 

Αἴτησαι τήν ἄφεσιν, τῶν πταισμάτων Δέσποινα Ἁγνή, καί παθῶν τήν λύτρωσιν τοῖς δούλοις σου, τοῖς ἐκ ψυχῆς ἀνευφημοῦσι σέ πάντοτε. 

Γυμνῶν προΐστατο, ἐν ὀδύναις πάντοτε Ἁγνή, καί τά δυσχερῆ ἐξευμαρίζουσα, σούς λατρευτάς ἀπήμονας διατήρησον. 

Ἱλασμόν τοῖς πταίουσι, καί νοσοῦσιν ἴαμα, σεμνῇ, χαράν θλιβομένοις τε παρέσχετο, σέ ὁ Χριστός καί τοῖς ὑμνοῦσι σε καύχημα. 

Κάθισμα. 

Τόν συνάναρχον.

Τήν ἀνείκαστον χάριν τῆς εὐσπλαγχνίας σου· καί τό ἔνθεον κράτος τῆς δυναστείας σου, Παρθενομῆτορ Μαριάμ ἐπιστάμενος, ἀναβοῶν σοι ἐκτενῶς, ἐκ πάσης θλίψεως ἐμέ, ἐξάρπάσον τόν σόν δοῦλον, καί ἔμπλησον θυμηδίας· ὅπως ἀνυμνῶ σε Πανύμνητε. 

ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.

Καύχημα παγκόσμιον, καί τό ἱλαστήριον, πταισμάτων μοι ἄφεσιν, παρασχεῖν ἱκέτευσον τόν εὔσπλαγχνον υἱόν σου καί ζωήν τήν αἰωνίαν. 

Ὀχετούς δακρύων μοι, δώρησαι Πανύμνητε, ὡς ἄν τήν αἰώνιον, φρικτήν σβέσω κόλασιν· καί ψάλω τῷ Υἱῷ σου· ὁ Θεός εὐλογητός εἶ. 

Ῥήμασι χειλέων μου, καί δακρύων νάμασιν, Ἀγνή ἐπινεύσασα, τάς θλίψεις μετάβαλε, ψυχῆς μου πρός τήν ὄντως εὐφροσύνην τοῦ Υἱοῦ σου. 

Ἡ τόν ἀγαθόδωρον, Θεόν ἡμῖν τέξασα· αὐτόν ἐξιλέωσαι, μητρῴαις ἐντεύξεσιν, Ἁγνή κατοικτειρῆσαι, τούς ἐν σοί ἐγκαυχωμένους. 

ᾨδή η΄. Σοί τῷ παντουργῷ.

Ἰδέ ἀγαθή τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου, τήν κάκωσιν Πάναγνε καί τήν κατήφειαν, καί τῆς ὀδύνης ἀπάλλαξον ἐν τάχει· ἵνα, σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

Γῆ εἴ καί εἰς γῆν ὡς γηγενής πορεύσῃ, οὐκ ἔτι ἀκούσομαι· πρός οὐρανόν γάρ ἐκ γῆς σύ με ἀνήγαγες ὦ Ἄχραντε τεκοῦσα, τόν ἐκ γῆς τοῦ γένους πλάσαντα τούς γενάρχας. 

Νύξ με τῶν παθῶν καί λυπηρῶν κατέσχε, καί τοῦ νοῦ συνέχεε τό φαιδρόν Ἄχραντε· ἀλλ’ ἤ τεκοῦσα τόν ἥλιον τῆς δόξης, φαίδρυνον χαρᾶς με καί ἀπαθείας φέγγει. 

Ἅγιον εὑρών ὁ ὑπεράγιος σε, Πανάμωμε σκνήνωμα, ἐν σοί ἐσκήνωσε, σάρκα ἀσπορῶς ἀναλαβών βροτείαν, καί μετά τόν τόκον Παρθένον σε τηρήσας. 

Ὁ Εἱρμός.

Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῇ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν ἔμελπον· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε. 

ᾨδή θ’. Ἠσαΐᾳ χόρευε.

Τόν Θεόν ὅν ἔτεκες, ἀπορρήτως Δέσποινα, Ἁγνή ἱκέτευε ἐκτενῶς, ῥύσασθαι ἡμᾶς, κινδύνων καί θλίψεων, καί μελλούσης δίκης φοβερᾶς, καί τῆς λαμπρότητος, ἀξιῶσαι τῶν Ἁγίων αὐτοῦ. 

Ἰαμμάτων ἄβυσσον, καί χαρίτων πέλαγος Ἁγνή, ἐπέγνωμεν, σε ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί· διό σοῦ δεόμεθα τῶν δυσχερῶν πάντων ἐξελοῦ, τούς μεγαλύνοντας, καί τιμῶντας σε Πανύμνητε. 

Ὀλοφυρομένην μοῦ, τήν καρδίαν πλήθει. ὀδυνῶν, παράκλησις. ἐμά καί καταφυγή, ταχύ παρακάλεσον, ἵνα καγώ εὔφραναν βοῷ, αἱ παρακλήσεις σου, τήν ψυχήν μου Πολυύμνητε. 

Ὑπνηλός καί ῥάθυμος, ἀνειμένος Δέσποινα τελῶν, ἐν ἔργοις τοῖς σκοτεινοῖς πᾶσαν τήν ζωήν, ἀνήλωσα, φθάσας δέ βίου δυσμάς τήν ἀνατολήν, σέ τήν ὁλόφωτον, ἱκετεύω καταυγασαί με. 

Προσόμοια. 

Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις ἡ τόν ἀμνόν τοῦ Θεοῦ, ἀπεριγράπτως ἐν κοιλίᾳ βαστάσασα, ἀνθρώπους τῆς δουλείας, λύσαντα μόνη Ἁγνή· ἡ χαράν τῷ κόσμω ἀνατείλασα· παστάς φωτοφόρε, τῆς ἀπορρήτου νυμφεύσεως· Χαῖρε τά πάντα, μυστικῶς ἀμαρύσσουσα, καί φωτίζουσα, ὡς τό φῶς ἀπαστράψασα, Πάναγνε τό ἀπρόσιτον, Ἀνύμφευτε Δέσποινα, χαῖρε Ἁγία Ἁγίων· Χαῖρε Παγκόσμιον καύχημα· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμω τό μέγα ἔλεος. 

Χαῖρε ἡ πανσθενής τῶν βροτῶν, ἐλπίς καί σκέπη, χαί ἀπόρθητον ἔρεισμα· καί τεῖχος καί σωτηρίᾳ, καί ἀρραγής προσφυγῇ· ἡ Θεόν ἀνθρώποις καταλλάξασα, Ἁγνή τῇ ἀσπόρῳ, καί παροδόξῳ κυήσει σου· χαῖρε ἡ ῥάβδος, Ἀαρών ἡ βλαστήσασα, ἄνθος τίμιον, τῶν τροφέα τῆς κτίσεως· Χαῖρε κράτος ἀνίκητον, ἀνάκτων Θεόνυμφε· Χαῖρε Μαρτύρων τό σθένος· Χαῖε φωτός οἰκητήριον· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χαῖρε τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ, γώρα καί γῆ, ἥν Ἰωήλ προεώρακεν· ἁγία ἐν ἡ ἐπέβη ὁ Τοῦ παντός συνοχεύς· χαῖρε θεῖον τεῖχος· Χαῖρε ἄμωμε· ἐλπίς ἀκαταίσχυντε, καί βεβαίᾳ ἀντίληψις, τῶν δοξαζόντων καί ὑμνούντων Πανύμνητε, καί ζητούντων σε, ὁλοψύχως Θεόνυμφε· Χαῖρε φυτουργόν τέξασα, ἁγνείας Πανάχραντε· Χαῖρε Θεόγραφε τόμε· Χαῖρε πηγή ἁγιάσματος, Θεοῦ χαῖρε. Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος 

Πλήρωσον εὐφροσύνης Ἀγνή, τούς εὐφημοῦντας σε καί πόθῳ δοξάζοντας· καί σπεῦσον ἐλευθερῶσαι, τῶν συνεχόντων δεινῶν, συμφορῶν καί θρήνων καί κακώσεων· ἐχθρῶν ἀλαζόνων καί μιαιφόνων Πανάμωμε, ἀπαγωγῆς τε, φυλακῆς καί στρεβλώσεως, συνοχῆς πικράς καί δεινῆς κατακρίσεως· Δέσποινα κατοικτείρησον, ἡμᾶς κινδυνεύοντας· καί μή ἐάσῃς εἴς τέλος· ἀλλά συνήθως ἐλέησον· ἐχθρούς δέ Παρθένε, τούς ἡμᾶς ἐκπολεμοῦντας, συντόμως ὄλεσον.