ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ  ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

ᾨδή ἆ’. 

Ἠχός βαρύς. Τῷ συνεργήσαντι Θεῷ.
Θείω φωτί σου ἀγαθῇ, αυγασόν μου τάς φρένας· ὅπως βοήσω σοι πιστῶς, ᾠδήν χαριστήριον Μαρίᾳ πολυύμνητε.

Ἡ ὁὗρανώσασα ἡμῶν, τἡν γεώδη οὐσίαν· χαῖρε πανάσπιλε Ἀγνή, Κυρίᾳ καί Δέσποινα τοῦ Κόσμου χαῖρε ἄμωμε.
Χαῖρε ἡ πύλη τοῦ θεοῦ· χαῖρε Ἄχραντε Μῆτερ· χαῖρε νεφέλῃ φωτεινῇ, βροτῶν καταφύγιον, Παρθένε χαῖρε Πάνσεμνε.

Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ξύλου φέρουσα μέσον, οὐ οἱ μετέχοντες βροτοί, πρός ζωήν ἀνώλεθρον, σαφῶς διαβιβάζονται.

ᾨδή γ’. Ἐστερεώθη τῇ πίστει.
Χαῖρε ἀστήρ ἐν τῷ κόσμῳ τόν ἥλιον ἐμφαίνων, χαῖρε ἀπόρθητον τεῖχος, τοῖς πίστει βοῶσιν· Ἅγιος εἰ Χριστέ, καί σε ὑμνεῖ τό πνεῦμα μου.

Χαῖρε παστάς φωτοφόρε, τοῦ μόνου βασιλέως· χαῖρε ἤ σκέπη τοῖς πόθω βοῶσι Παρθένε, Ἅγιος εἰ Κύριε, ὁ σῴζων τάς ψυχάς ἡμῶν.

Σβέσον παθών μου τό σκότος, Ἁγνῇ Θεοκυήτορ, καί φώτισόν με φωτί σου, πιστῶς μελῳδοῦντι· χαῖρε κόσμου γέφυρα, καί μέγα ἱλαστήριον.

Ἐστερεώθην τόν θεῖον, τόκον ἐπιγνούς σου, καί προστασίαν Παρθένε πλουτῶ σε κραυγάζῶν· χαῖρε πολυύμνητε Μαρίᾳ πάντων Δέσποινα.

ᾨδή δ’. Ἀκήκοα τήν ἀκοήν.
Τό ἔνδοξον τοῦ φωτοδότου σκήνωμα, ἀνυμνήσωμεν λαοί, χαριστηρίοις ᾠδαῖς· χαῖρε τοῦ κόσμου, δόξα καί διάσωσμα.

Τό πάμφωτον τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἀνακράζοντες τρανώς· χαῖρε Παρθένε πάντων ἐγκαλλώπισμα.

Ὁ ἔμψυχος τοῦ βασιλέως θάλαμος, χαῖρε καύχημα πιστῶν, καί Προφητῶν ἤ σφραγίς· τό τῶν Ἀγγέλων χαῖρε ἀγαλλίαμα.

Ἡδύνεται τῶν όρθοδόξων δῆμος σε, τήν Πανάχραντον ὑμῶν ὡς Θεομήτορα, σύν τῷ Άγγέλω τό χαῖρε κραυγάζων σοι.

ᾨδή ἕ’ . Οἵ ὀρθρίζοντες Λόγε.
Χαῖρε πάγκαλλε νύμφη, Πατρός τοῦ προανάρχου· χαῖρε ἄφθορε Μήτηρ, υἱοῦ τοῦ συνανάρχου· χαῖρε σκεῦος ἁγνόν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος.

Χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου, Πλατυτέρα νεφέλης· χαῖρε πύρινε στῦλε, φωτίζων τούς ἔν σκότει· χαῖρε στάμνε χρυσή, τό μάννα χωρήσασα.

Χαῖρε τῶν Ἀποστόλων, τό ἀσίγητον στόμα· χαῖρε τῶν ἀθλοφόρων, τό ἀνίκητον Θάρσος· χαῖρε τῶν Ἀσκητῶν θεῖον ἀγαλλίαμα.

Χειμαζομένου σάλῳ, κυμάτων τῶν τοῦ βίου, χαράς με πρός λιμένα, ὁδήγησον Παρθένε, ἡ κόσμω τήν χαράν τέξασα τήν ἄληκτον.

ᾨδή ς’. Ὁ Ιωνάς ἐκ κοιλίας.
Χαῖρε αὐγή μυστικῆς καί θείας ἡμέρας, Πανύμνητε χαῖρε κόσμου τερπνότης· χαῖρε φωτός δοχεῖον· χαῖρε τεῖχος τῶν πιστῶν καί ὅπλον ἀρραγές.

Χαῖρε σεμνή, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων· ἤ ἔμψυχος τοῦ Δεσπότου καθέδρᾳ· τό τῶν Άνάκτων κράτος· χαῖρε πύργε στερεέ καί κόσμου βοηθέ.

Χειμάζει με λογισμῶν τρικυμίᾳ, πρός ὅρμον με ἀληθοῦς μετανοίας, κυβέρνησον Παρθένε, ἔν γαλήνῃ συντηροῦσα τήν καρδίαν μου.

Τό τῶν πιστῶν Θεοτόκε ὕψωσον κεράς, καί τῶν ἐχθρῶν τήν όφρύν καί τό θράσος, κατάβαλε ὥς μόνη, προστασίᾳ ὑπάρχουσα πιστῶν.

Κάθισμα. 

Ὁ δί ἐμέ ἀνασχόμενος.
Τόν Πανοικτίρμονα Κύριον, ὑπέρ ἡμῶν έκδυσώπησον, ῥύσασθαι τάς ψυχάς ἡμῶν, ἐκ πάσης παγίδος τοῦ ὄφεως.

ᾨδή ζ’. Κάμινον καιομένην.
Χαῖρε τοῦ βασιλέως παλάτιον τερπνόν· χαῖρε βοήθεια τῶν μελῳδούντων ἄχραντε· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Χαῖρε τῆς εὐσεβείας ὅ πύργος ὅ στερρός· χαῖρε ἡ ἀνόρθωσις τοῖς πίστει ἀνακράζουσιν· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὁ θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Χαῖρε φωτεινοτάτου φωτός ἤ ἀστραπῇ· καί τοῖς ποθῶ μέλπουσι χαρά καί ἀγαλλίασις· εὐλογητός εἴ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἐγειρόν με πεσόντα εἰς χάος συμφορῶν· δίδου χεῖρα Δέσποινα βοῶντι τῷ οἰκέτῃ σου· εὐλογητός εἰ εἰς τούς αἰῶνας Κύριε, ὅ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

ᾨδή ἡ’. Τόν μόνον ἄναρχον.
Ἱερωτέραν σε οὐρανίων ταγμάτων, έπιγνώσκοντες οἱ πιστοί σοι βοῷμεν· Πανύμνητε χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου· Παλάτιον χρυσοῦν τοῦ πάντων Βασιλέως, χαῖρε εὐλογημένη.

Ὡς ὄντως ἄφθεγκτα καί ἀπόρρητα πάντα, καί ξένα λίαν καί βοοτοῖς καί Ἀγγέλοις Πανύμνητε Θεοτόκε Μαρίᾳ, ὑπάρχει τά τῆς σής φρικτῆς κυοφορίας, ἀκήρατε Παρθένε.

Ἄλλην οὐ κέκτημαι βοηθόν ἐν ἀνάγκαις, ἐν τοῖς κινδύνοις ἑτοιμότατον ῥύστην, Πανάχραντε καί βεβαίαν προστάτιν ἐν νόσοις, ἰατρόν· χαράν καί εφροσύνην, ἐν θλίψεσι ποικίλαις.

Νεύρωσον Ἄχραντε τῆς ψυχῆς μου τόν τόκον, νενεκρωμένον ταῖς πολλαῖς ἁμαρτίαις· καί φώτισον μετανοίας τῷ φέγγει, ταῖς θείαις σου λιταῖς· ὅπως δοξολογῶ σε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὀ Εἱρμός.
Τόν μόνον Ἄναρχον, βασιλέα τῆς δόξης, ὄν εὐλογοῦσιν οὐρανῶν αἵ δυνάμεις, καί φρίττουσι τῶν Ἀγγέλων αἵ τάξεις· ὑμνεῖτε Ἱερεῖς· λαός ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδή θ’. Τήν ὑπέρ φύσιν.
Ναός καί πύλη ὑπάρχεις, καί καθαρώτατος θρόνος, τοῦ πάντων Δημιουργοῦ εὐλογημένῃ· διό σε οἵ πιστοί, κατά χρέος δοξάζομεν.

Ἡ ἀγεώργητος χώρᾳ, ἡ τόν οὐράνιον στάχυν, ἀνθήσασα ἐπί γῆς ἀνερμηνεύτως, ἄσμασι μυστικοῖς ἐπαξίως δοξάζεται.

Σβέσον παθών μου τήν φλόγα, καί συμφορῶν τάς ἐφόδους, διάλυσον μητρικαῖς σου ἱκεσίαις· ὅπως χαρμονικώς μεγαλύνω σε Ἄχραντε.

Θεοχαρίτωτε Κόρη, ἤ προστασίᾳ τοῦ κόσμου, κατάβαλε πολεμίων τάς ἐπάρσεις, σῴζουσα λαόν, καί τήν ποίμνην σου ἄτρωτον.

Προσόμοια. 

Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας.
Χαῖρε ἡ βύσσος ἡ λευκοτάτη, καί κεκλωσμένη Πανάμωμε, βάθος νοημάτων, ἐν τῇ διανοία, κλώσασα Παρθένε, Πνεύματος Ἁγίου· ἕξ ᾖς ἐξυφάνθη ἡ πορφυροχρυσόμικτος, ἐπωμίς σαρκώσεως, τῶν ἄνω δυνάμεων, τῷ ἰεραρχοῦντι καί τελεταρχοῦντι, Χριστῷ ὑπέρ ἔννοιαν.

Χαῖρε Ἁγνῇ Κεχαριτωμένῃ, τό χαριέστατον ὄνομα, καί πρᾶγμα Θεοτόκε· χαράς αἰωνίου, χαρίεν χωρίον, τῆς τῶν προπατόρων, ἀναίρεσις· ὡς τῆς χαράς τόν αἴτιον, Παρθένε γεννήσασα, καί χαράν βραβεύουσα, παντί τῷ σε ὑμνοῦντι, δί ᾖς οὐρανός καί γῆ χαίρουσιν.

Χαῖρε ἀπαρακλήτου ψυχῆς μου, θυμηδεστάτη παράκλησις· Χαῖρε ἡ γλυκείᾳ, καί πρωινῇ δρόσος· τό εὔκρατον χαῖρε, καί γαληνόν πνεῦμα· ζεφείριος αὔρα· πνοῇ τε ἀναψύχουσα· λεπτόν τε Πανάχραντε, καί ἡδύ ψιθύρισμα, καί διασυρίζον, τούς φλεγομένους πυρί τῶν θλίψεων.

Ὄνομα εὐλαβείας Παρθένε, ἐμαυτῷ ἔξω θέμενος, παίγνιον πορνείας, ἐντός χρηματίζω· καί ἀλαζονίας γέλως καθορῶμαι· θηρίοις γάρ δυσίν ὡς ἀντιμάχοις, παραδέδομαι ἕς ἀπροσεξίας μου· διό τούτων ῥῦσαι με, σῦ γάρ ἀγαλλίαμα, πέφυκας ψυχῆς μου καί πεποίθησις.