μικρό ωρολόγιο: ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

ᾨδή ἆ’.

Ἦχος πλ. ἆ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.
Ψάλλειν ἀδιαλείπτως, σοί χρεωστοῦμεν’ἁγνή, καί τήν σήν προστασίαν, ἐπικαλεῖσθαι πάντοτε· ἥν πέμψαι σπλαγχνίσθητι, σοῖς οἰκέταις ὅπως, ἀπαλλαγῶμεν τοῦ πολεμήτορος.

Ὕδωρ τῇ κεφαλή μοῦ, τίς δώσει Πάναγνε; εἴ μή σύ τῶν βλεφάρων, αποκενώσης δάκρυα, καί δῴης μοι κλαύσασθαι, τήν ψυχήν μου ἥνπερ, ἐξειργασάμην νεκράν τοῖς πταίσμασιν.

Λόγο τῶν ζῴων πάντων, μόνος ἐγώ τιμηθείς, τῇ προνοία, τοῦ. Κτίστου, ἀλόγως καθυπέκυψα, Πανύμνητε πάθεσι, ψυχοφθόροις. ὅθεν, ἐξωμοιώθην ἀλόγοις κτήνεσιν.

Κλῖμαξ οὐρανομήκης, τῶν ἀρετῶν ἡ ὁδός, ἀναφέρουσα, λόγῳ, ψυχάς πρός τά οὐράνια· ἧς βαίνειν με ποίησον, τάς βαθμίδας πράξει, καί θεωρίᾳ, Θεοχαρίτωτε.

ᾨδή γ΄. Ὁ πήξας ἐπ᾽ οὐδενός.
Σοφίας ἐνυποστάτου Μήτηρ γεγένησαι, τοῦ Θεοῦ καί Λόγου Μαρία, Ἄχραντε· ὅν πέρ ἐκδυσώπησον ἁγνή, ῥανίδα θείου φόβου, ἐναποστάξαι τῇ καρδίᾳ, μου, ὅπως ἐμπλησθῶ θείας γνώσεως.

Ψεκάδες τοῦ ὑετοῦ, τήν γῆν ἐκπιαίνουσι, καί καρπόν βλαστάνειν Ἀγνή παρέχουσιν· ὄμβροι δέ δακρύων τήν ψυχήν, ἀρδεύουσιν ἐγώ δέ, σκληράν καρδίαν καί ἀνάλγητον, ἔχων οὐδαμῶς κατανύσσομαι.

Ἀΰλως τοῖς νοεροῖς ὁ νοῦς συγγιγνόμενος· ὡς λιβάδας ἕλκει δακρύων χεύματα· ἐμοῦ Θεομῆτορ δέ ὁ νοῦς, τῇ γῇ προσηλωμένος, πολυσχιδεῖς ἐννοίαις κέκτηται· καί ὡς τό εἰκός ἀπαμβλύνεται.

Τό μῦρον τῆς ἀρετῆς, ἐν εἴδεσι τέσσαρσι, Θεομῆτορ ἄριστα συσκευάζεται, φρονήσει ἀνδρίᾳ ψυχικῇ, δικαιοσύνη θείᾳ, καί σωφροσύνης καθαρότητι· τούτων δέ ἐγώ ἀπεστέρημαι.

ᾨδή δ΄. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.
Ῥᾳδίως πρός τά πάθη καθέλκκομαι, σῆς βοηθείας γυμνωθείς, Παρθενομῆτορ Θεόνυμφε· διό σπλαγχνίσθητι ῥῦσαι, τοῦ βόθρου τῆς κακῆς συνηθείας με.

Ξηρᾶναι τῆς σαρκός τά κινήματα, τῷ λογισμῷ με πρακτικῶς, Θεοκυῆτορ ἀξίωσον, καί τοῦ νόος τῇ κινήσει, τοῖς ἄνω διατρίβειν εὐοδωσον.

Υἱοί Θεοῦ μεθέξει γεγόναμεν, ὅσοι ἐλάβομεν Χριστόν· ἐγώ ὅς πάλιν ἀντέστραμμαι, διά κακίαν Παρθένε, υἱός τῆς ἁμαρτίας γενόμενος.

Ὀδόν ταῆς σωτηρίας οὐκ εὕρηκα, τῇ ἀγνωσίᾳ, τῆς ψυχῆς· ὀδόν ζωῆς ἡ κυήσασα, Θεοκυῆτορ Μαρίᾳ, ὀδός μοι σωτηρίας γενήθητι.

ᾨδή ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.
Μόνην σε ἐπίσταμαι Θεογεννήτρια, ἁμαρτανόντων τήν προστασίαν, καί πρός σε
Κατέφυγον· μή μέ ἀπορρίψῃς, τόν ὑπέρ πάντας πταίσαντα.

Ἵνα τό ἀνείκαστον τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ἐν ἐμοί δείξῃς Παρθενομῆτορ, ἔγειρόν με
κείμενον, καί τῆς ἀπαθείας, τάς τρίβους καθυπόδειξον.

Τῶν παθῶν τά κύματα, συνταρασσόμενα, ὑπό δαιμόνων σφοδρῶν πνευμάτων, Ἀγνή συγκαλύπτουσι, τῆς ἐμῆς ἀθλίας, ψυχῆς τό ἐφολκάδιον

Ἱλαρῶς μοι φάνηθι. Θεογεννήτρια, ἐν τῇ ἐξόδω ἡνίκα μέλλῃ, ἡ ψυχή χωρίζεσθαι, τοῦ ἀθλίου σκήνους, καί σῶσον με τόν δοῦλον σου.

ᾨδή ς’. Μαινομένην κλύδωνι.
Πειρασμῶν νιφάδες μοι, ἐπελθοῦσαι Κόρη χαλεπαί, τῆς ψυχῆς κατέπτωσαν τό οἴκημα· διό θρηνῶν τῇ σκέπη τῇ σή προσέρχομαι.

Λογισμῶν ματαίων με, ψυχοφθόρων λύτρωπαι Ἀγνή· λογισμούς λαβεῖν δέ τούς τῆς κρίσεως, καί τῆς ἔχει ἀξίωσον καταστάσεως.
Θεϊκῆς ἐξέπεσον, εὐφροσ

ύνης Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καί θρηνεῖν ἀπάρχομαι ὁ ἄθλιος, εἴπως ἐκεῖ τῆς θρηνῳδίας ρυσθήσωμαι.

Ἰαμάτων κρήνην σε, κεκτημένοι Δέσποινα Ἀγνή, οἱ νοσοῦντες δίψει παραπτώσεων, προστρέχομεν, καί σωτηρίαν λαμβάνομεν.

Κάθισμα.

Τόν συνάναρχον.
Πολυτρόπως Παρθένε Χριστόν παρώργισα, διανοίᾳ, καί λόγῳ, ἔργοις καί πράξεσι, καί πτοοῦμαι τό ἐκεῖ φρικτόν κριτήριον· ἀλλά, προφθάσασα ταχύ, ἐκλυτρωσαι με τῶν δεινῶν, τῇ Μητρικῇ σου πρεσβείᾳ, καί πρός Θεόν παρρησίᾳ, τόν σόν οἰκέτην Θεογεννήτρια.

ᾨδή ζ΄. Ὁ ὑπερυψούμενος.
Τις ἄλλος ἐξήμαρτεν, ὡς ἐγώ Πανύμνητε; τόν νοῦν κατηχρείωσα· τήν σάρκα, ἐμόλυνα· καί πάσας τάς αἰσθήσεις, ἀπημαύρωσα, ὁ τάλας.

Ἐμέ τόν πανάσωτον· ἐμέ τόν πανάθλιον, οἰκτείρησον Δέσποινα, καί δός μοι συγγώρησιν, τῶν πρό ἐγκλημάτων, ἵνα, πόθω σε δοξάζω.

Ὀνείρων φαντάσμασιν, ἐχθρός Θεονύμφευτε, πλανᾶν με ἐπείγεται, πρός πτῶσιν οἰήσεως· αὐτοῦ τῆς πανουργίας, Θεοτόκε λύτρωσαί με.

Ῥάβδω συμπαθείας σου· βακτηρίᾳ σκέπης σου, κάμε παρακάλεσον, Ἀγνή καί ἐλαίῳ σου, τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, λίπανον τήν κεφαλήν μου.

ᾨδή η΄ . Σοί τῷ παντουργῷ.
Χάριν εἰληφώς υἱοθεσίας θείας, τῷ θείῳ βαπτίσματι ταύτην ἀπώλεσα, πράξας ἀϑέσμους, ἐν βίῳ ἁμαρτίας· ὅθεν δυσωπῶ σε, Παρθένε οἴκτειρόν με.

Ῥίζης ἀναιδοῦς τῆς φιλαυτίας κλάδοι, Παρθένε πεφύκασι κόρος ἄνεσις· ὅθεν ἐκφύει,
ἑσμός παθῶν ποικίλων· σέ οὖν δυσωποῦμεν, τήν ῥίζαν ξηρανθῆναι.

Αἴρω τήν φωνήν μετά κλαυθμοῦ σοι κράζων· οἶνον κατανύξως, Ἀγνή, με πότισον, ἄρτου δακρύων, ἐνταῦθα, ἔμπλησόν με· ἵνα μή ἐκεῖσε πεινάσω καί διψήσω.

Ὀ Εἱρμός.
Σοί τῷ παντουργῷ ἐν τῇ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν ἔμελπον· πάντα τά ἔργα τόν Κύριον.

ᾨδή θ΄. Ἠσαΐᾳ χόρευε.
Νοεράν τήν αἴσθησιν, τῇ ψυχή μου δώρησαι Ἁγνή, νεκρῶσαι τάς ἀπρεπεῖς πρωήν ἡδονάς, ἅς τίκτειν εἰώθασιν, αἱ αἰσθήσεις αἱ σωματικαί· ὅπως γενήσωμαι οἰκητήριον τοῦ Πνεύματος.

Οὐδαμῶς ἐνέλιπον, Θεομῆτορ πράττων τά αἰσχρᾷ, ἐκ βρέφους. ἀναδειχθείς οἶκος τῶν παθῶν· κἄν νῦν ἐν τῷ γήρᾳ μου, μεταγνῶναι δός μοι λογισμόν, ἴσως ἐκφύγοι μοι, τάς κολάσεις τάς μενούσας με.

Κρημνῷ παραπτώσεων, ὀλισθήσας πέπτωκα δεινῶς, ἐξ ὕψους τῶν ἀρετῶν Δέσποινα Ἀγνή· σύ οὖν ἡ ἀντίληψις τῶν ἀσθενῶν καί ἁμαρτωλῶν, χεῖρα μοι πάρασχε, βοηθείας τῷ οἰκέτῃ σου.

Φοβεῖ με κριτήριον,Θεομῆτορ τό Δεσποτικόν· καί δέδοικα ὡς πολλῶν ἔμπλεῳς κακῶν· πλήν εἴς σε κατέφυγον τῶν ἁμαρτωλῶν· καί υή ἀπώσῃ με· ἀλλά σῶσον τῷ ἐλέει σου.

Προσόμοια.

Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις ἡ φιλανθής ἀνθηδών, ἡ τόν λειμῶνα τῆς ζωῆς περιθέουσα, καί στέφος ἐκλεξαμένῃ τίς Παρθενίας λαμπρόν· τό φαιδρόν τοῦ Κτίστου καταγώγιον· σκηνή ἡ χωρήσασα, τόν ἀχώρητον Κύριον· Χαῖρε Παρθένε, δί ἧς ᾄδῃς νενέκρωται, καί ὁ θάνατος, κατηργήθη καί σέσωσται, πτώματος ὅ Πρωτόπλαστος, δεινοῦ ἐξαισίου τε· Χαῖρε σεμνῇ Παναγίᾳ· Χαῖρε προπύργιον ἄσειστον· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα, ἔλεος.

Χαίροις ὡραιοτάτῃ τρυγῶν, κεχερσωμένη σωφροσύνῃ τάς πτέρυγας· τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· ἡ νοητή πορφυρίς· Χαῖρε θεία κλῖμαξ· Χαῖρε γέφυρα, ζωήν πρός οὐράνιον, τούς θνητούς ἡ μετάγουσα· Χαῖρε ἀνάκτων, πιστοτάτων κραταίωμα, καί ὀχύρωμα, καί διάδημα τίμιον· Χαίροις ἡ Παρθενίαν τε, λοχείᾳ συζεύξασα· τῶν ἀσθενούντων τό ἄκος· ἐλλειπόμενον τό πλήρωμα· Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμω τό μέγα ἔλεος.

Χαίροις μετά Θεόν ἡ Θεός· τά δευτερεῖα τῆς Τριάδος. ἡ ἔχουσα· ἀμέσως δεχομένῃ, τῶν ἐκ, Θεοῦ δωρεῶν, τό πλήρωμα ὅλον καί εἰς ἅπαντας, Ἀγγέλους ἄνθρὥπους τε, τοῦτο διαπορθμεύουσα· τοῦ ἐμιπυρίνου, οὐρανοῦ τό τεράστιον· τηλεσκόπιον, βουλῶν θείων θαυμάσιον· τέλος τό σκοπιμώτατον, καί ὕστατον Πάναγνε, Δημιουργίας ἀπᾴσῃς, δί ἥν ὁ κόσμος ἐγένετο· καί σοῦ τῇ γεννήσει, ἡ αἰώνιος τοῦ Κτίστου βουλῇ πεπλήρωται.

Μόνη τῶν θλιβομένων χαρᾷ, πρόφθασον ῥῦσαι, καί ἐμέ τόν οἰκέτην σου, ἐκ πάντων τῶν συνεχόντων, πολυειδῶν πειρασμῶν· φλογοφόρων νόσων καί κακώσεων· ἐχθρῶν ἐκζητούντων, καταπιεῖν με τόν δείλαιον· λύπης ἀπᾴσῃς, καί δαιμόνων σκαιότητος· ἀθυμίας τε, καί δεινῆς καταχρίσεως· μή δή οὖν παραδῴῃς με, μέχρι τέλους ταῖς θλίψεσι· μή με βυθός τῆς κακίας, κατακαλύψῃ τόν ἄθλιον· εἰς σέ γάρ μου πάσας, τάς ἐλπίδας ἀνεθέμην Θεοχαρίτωτε.