ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

 

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ.

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Τόν ἐκ ψυχῆς στόνον μοι ἁγνή προσδέχου.

ᾨδή ἆ’. 

Ἦχος πλ. β’. Κύματι θαλάσσης.
Τῆς ἐμῆς καρδίας, τήν πολλήν οἰδᾷς Πανύμνητε, Μῆτερ τοῦ ζῶντος Θεοῦ· διό σου θείω ἐλέει, εὐφροσύνην με ἀμφίασον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.

Ὅλην τήν ἐλπίδα, καί τήν προσδοκίᾳ τῆς σωτηρίας μου, πρός σε ἀνέθηκα, Θεοκυῆτορ διό με, εὐσπλαγχνίᾳ σου οικτείρησον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.

Νοητῇ νεφέλῃ, τοῦ ἀδύτου φάους νεῦσον πρός δέησιν, Ἀγνή τοῦ δούλου σου, καί τήν πολλήν ἀθυμίαν· ἡ συνέχει με διάλυσον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.

Ἐν πολλῇ ὀδύνῃ, ἡ ζωή μου Κόρη δεινῶς ἐξέλιπεν, ὡς ὁ Δαβίδ ἐκβοᾷ· διό με εὐλογημένῃ ἐπισκέψει σου διόρθωσον· ἴνα μεγαλύνω σε, τήν ὄντως Ὑπερένδοξον.

ᾨδή γ΄. Σέ τόν ἐπί ὑδατῶ
Καῦσον ὁ τῶν πταισμάτων, κατέκαυσε τήν ἀθλίαν ψυχήν μου καί πειρασμοί ἐνδίκως, τό σῶμα, κατεδαπάνῆσαν· διό Ἀγνή πρεσβείᾳ σου, ταῦτα ἐξάλειψον, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.

Ψάλλειν σοι Θεοτόκε, ἀξίωσον ἐν ἡσύχω καρδίᾳ,, τόν σόν με δοῦλον Κόρη, ὅτι τό πλεῖον διέφθαρται, ζωῆς μου ἐν κακώσεσι· διό μοι πρόστηθι, καί δός βίου μοί διόρθωσιν.

Ὕψιστον ἡ τεκοῦσα, ἀνέλκυσον ἐκ λάκκου με πταισμάτων, καί στῆσον ἐπί πέτραν, τοῦ ἐλέους τούς πόδας μου, καί πρός σήν δόξαν ἴθυνον τά διαβήματα, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.

Χεῖρας πρός σέ ἐκτείνω, σύν δάκρυσι τό γόνυ κλίνας Κόρη, καί σήν ἐπικαλοῦμαι, θερμῶς ταχεῖαν ἀντίληψιν· κακώσεως ἀπάλλαξον, Θεοχαρίτωτε, καί δός βίου μοι διόρθωσιν.

ᾨδή δ΄. Τήν ἐν Σταυρῷ σοῦ.
Ἡ φλογοφόρος λαβίς Πάναγνε· ἡ ἐλπίς τῶν πιστῶν καί καταπονουμένων, προστάτις καί ὑπέρμαχος, πάρεσο καί νῦν, ἐξελοῦσα, κινδύνου μέ τοῦ συνέχοντος.

Σάλῳ δεινῶν ἀμπλακημάτων μου, βυθιζόμενος νῦν τήν σήν ἐπικαλοῦμαι, βοήθειαν Πανάμωμε, φάνηϑι ἐλθέ, ἐξελοῦσα κινδύνου με τοῦ συνέχοντος.

Σύ τῇ ῥομφαίᾳ τῆς πρεσβείας σου, Θεοτόκε ἁγνή τῶν δυσμενῶν τάς Κᾶρας, τῶν κατ’ ἐμοῦ συγκόψασα πρόστηθι μοι νῦν, ἐξελούσα κινδύνου με τοῦ συνέχοντος.

ᾨδή ἕ’. Θεοφανείας σου Χριστέ.
Ὁ Βασιλέων Βασιλεύς, καί Κύριος τῶν Κυρίων Παρθένε, ἐκ σοῦ σαρκωθεῖς δι’ ἀγαϑότητα, σοί τά δευτερεῖα, δεδώρηται· ὅθεν σῴζεις ἐν ἐξουσίᾳ, τούς προστρέχοντας τῇ θεῖα σου σκέπη, κάμε νῦν τῷ σῷ ἐλέει διαφύλαξον.

Νέφος ἀστάτων λογισμῶν; ἐπιπεσόν τῇ ἀθλίᾳ ψυχῇ μοῦ, ἐκταράττει καί δεινῶς συνέχει με, καί σκοτοῖ καί θλίβει Πανύμνητε· ἀλλ᾽ ἡ Χριστόν ἥλιον κυήσασα,, διάλυσον τοῦτο καί οἴκτῳ τῷ σῷ με Κορῇ διαφύλαξον.

Ὁ γλυκασμός ψυχῆς ἐμῆς, καί Δείων ἀπολύτρωσις Κόρη, ἀοράτως νῦν ἐπιφοιτήσασα, λύτρωσαί με πάσης κακώσεως· ἥν τό πλῆθος μοι τῶν πταισμάτων προεξένησέ· καί παντοίας βλάβης, ἀνώτερον εἰς ἀεί με διαφύλαξον.

Νενεκρωμένον μου τόν νοῦν, τῇ ζωηφόρῳ σοῦ καί σέπτῆ προστασίᾳ, ἐξανάστησον καί καταλάμπρυνον, καί συνετός δίδαξον ψάλλειν σόι, ἡ τεκοῦσα Χριστόν, τήν ἐνυπόστατον σοφίαν Παρθένε, καί θείῳ με σῷ ἐλέει διαφύλαξον

ᾨδή ς’. Συνεσχέθη
Μή παρίδῃς, εἰς σέ πεφευγότα, τόν σόν μέ δοῦλον ἀγαθῇ, ἐν πειρασμοῖς πεσόντα, διά πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου· εἰ γάρ καί πάντας ἀνθρώπους, τοῖς πταίσμασιν ὑπερβέβηκα, ἀλλ᾽ οὐκ ἀπέστην ἐκ σοῦ, γεννήτρια, τῆς ὁ ὄντως ζωῆς· ὅθεν σῇ δυνάμει περιφρούρησον.

Οἰκτιρμῷ σου, ἀνύμφευτε Κόρη, ἰδέ τήν χρῖσιν τήν ἐμήν· καί κρῖνον ἀνάμεσον, τῶν ἀδίκως μοι ἐπεμβαινόντων· καί βοηθείας χεῖρα. θᾶττον ἔκπεινον, καί παντοίου με ῥῦσαι κινδύνου, ἐπιβουλῆς δόλου, φθόνου καί συμφορᾶς, καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.

Ἰδού βόθρῳ, ζάλης ἀφορήτου πέπτωκα Δέσποινα ἁγνῇ, πλήθει δεινῶν ὁ τάλας, χειμαζόμενος ὅθεν ἐκ βάθους, ἀναβοῷ σοι τῆς καρδίας: πρόφθασον, καί ἀνώτερον δεῖξον Παρθένε, κακώσεως καί βλάβης τῆς ἐξ ἐχθρῶν, καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.

Ἀνανεῦσαι, δίδου τήν ψυχήν μου, καί τελευτῆς ἐπί Θεοῦ, ἀγάπησιν καί δέος, μεσιτείαις σου εὐλογημένῃ, καί χαμαιζήλων νοημάτων ἔκσπασον, ψυχοφθόρων τε ἔργων καί λόγων Θεογεννήτρια, πεφευγότα πρός σέ καί θείᾳ σου σκέπη περιφρούρησον.

Κάθισμα. Ἐλπίς τοῦ Κόσμου.
Ἐξασθενεῖ μου νῦν ὁ νοῦς, ἐμπεσών εἰς τά βάθη τῶν ἐναντίων λογισμῶν, καί οὐκ ἔστι μοι ἄνεσις· ἐπάκουσον μου ἐν καιρῷ τῶν πειρασμῶν, καί δώρησαί μοι ἀναψυχήν ὡς ἀγαθῇ· μή γένωμαι κατάβρωμα, τοῦ πονηροῦ Κόρη εὐλογημένῃ.

ᾨδή ζ’. Ἄφραστον θαῦμα.
Ἀπιηλπισμένων, χαῖρε ἐλπίς καί ἀντίληψις· δεξαμένη γάρ τόν στεναγμόν, ψυχῆς τῆς ἐμῆς τῶν δεινῶν με σέσωκας, εἰς τό ὑμνεῖν καί βοᾶν σοι ἀσιγήτως· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.

Γέφυρα χαῖρε, ἡ τούς πιστούς μεταφέρουσα, ἐκ θανάτου πούς θείαν ζωήν· χαῖρε ἤ λαμπάς πάντας καταυγάζουσα, εἰς τό ὑμνεῖν καί βοᾶν σοι ἀσιγήτως· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.

Νεφέλῃ χαῖρε, ζωῆς τό πόμα ὀμβρήσασα· χαῖρε. δίσκε φωτός νοητοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐκ σοῦ ἐκλάμψαντος, εἰς σωτηρίαν τῶν πόθῳ σοι βοώντων χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.

Ἡ ῥάβδος χαῖρε, ἡ ἀπορρήτως ἀνθήσασα, ἐν τῷ κόσμῳ Χριστόν τόν Θεόν, ζωῆς τόν καρπόν, εὐφροσύνης πρόξενον· εἰς σωτηρίων τῶν πίστει σοι βοώντων· χαῖρε Κόρη Ἀγγέλων Ὑπερτέρᾳ.

ᾨδή η΄ Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ.
Πύρινε στῦλε ὁδηγέ, Χριστιανῶν φυλῆς ἐκ τοῦ σκότους πρός τό φῶς· ἡ κλῖμαξ χαῖρε ἡ οὐράνιος· χαῖρε λυχνίᾳ χρυσῇ, προστάτις ὀρφανῶν χαῖρε Κόρη, λύτρωσις αἰχμαλώτων καί λιμήν τῶν ἐν ζάλη· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.

Ῥόδον κυήσασα, Χριστόν, χαῖρε πανύμνητε εὐωδίας μυστικῆς, τά πάντα ἐπλήρωσας πάγχρυσε, στάμνε τοῦ Μάννα τῆς ζωῆς· χαρίτων χαῖρε θεῖον δοχεῖον, Κυριώνυμε Κόρη· μοναζόντων ἡ σκέπη· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.

Ὅρος προεῖδε Δανιήλ, σέ πανυπέρτιμε, ἐξ οὗ λίθος τῆς ζωῆς, ἀῤῥήτως Χριστός προελήλυθε, καί τῶν εἰδώλων βωμούς κατέβαλε Θεότητος σθένει· χαῖρε γνώσεως ὕψος· χαῖρε βυθός σοφίας· ἐμῆς ψυχῆς Χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.

Στίφη ἁπάντων τῶν πιστῶν, δεῦτε συνέλθετε, καί τήν Δέσποινα ἡμῶν, τήν ἀῤῥήτως λόγῳ σωματώσασαν, τόν ποιητήν τοῦ παντός, ὑμνήσωμεν κραυγάζοντες χαῖρε, τό προσφύγιον πάντων, καί ἐλπίς σωτηρίας· ἐμῆς ψυχῆς χαῖρε, δόξα καί εὐφροσύνῃ.

Ὁ Εἱρμός.
Ἔκστηθι φρίττων οὐρανέ· καί σαλευθήτωσαν τά ϑεμέλια τῆς γῆς· ἰδού γάρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καί τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται· ὅν παῖδες εὐλογεῖτε ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαός ὑπερυψοῦτε, εἴς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδή θ’. Μή ἐποδύρου μου.
Δαβιτικόν χαῖρε ἅρμα· Ἀαρών χαῖρε ῥάβδος· χαῖρε Δαδίδ πανθαύμαστον τοῦ θείου Σολομῶν, τήν πρηστήριον φύσιν τῆς Θεότητος, περισχόν ἀπορρήτως, Μητρόθεε σεμνῇ· Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.

Ἔθεον χαῖρε ταμεῖον, τῆς ζωῆς χαῖρε τόμε, ἐμπεριέχων τόν Χριστόν, τόν Λόγον καί Θεόν· χαῖρε τοῦ Μώσεως πλάξ Θεόγραφος· χαῖρε χάρμα τοῦ κόσμου, Μητρόθεε σεμνῇ· Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.

Χαῖρε τό ἄδυτον φέγγος, ὅ Θεός ἐν τῷ μέσῳ, τῷ τοῦ παντός ἐστήριξεν αὐγάζειν νοητῶς, τά οὐράνια, ἅμα, καί τά ἐπίγεια· χαῖρε Δέσποινα πάντων, Μητρόθεε σεμνῇ, Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.

Ὑπερεκβλύζει ἡ χάρις, σοῦ εἰς πάντας πλουσίως, τούς προσιόντας σοι πιστῶς ἀκήρατε Ἁγνή· διό πλήρωσον χάριτος τούς δούλους σου,ἡμᾶς ὅπως σύν πόθῳ, Μητρόθεε σεμνῇ, Θεοδόξαστε Κόρη σέ μεγαλύνομεν.

Προσόμοια. 

Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χαῖρε ὅρος ἅγιον· Χαῖρε φωτός ἡ νεφέλῃ· Χαῖρε κλῖμαξ ἔμψυχε, δί ἧς ἀνυψώθημεν πρός οὐράνιον, οἱ θνητοί Δέσποινα, καί σεπτήν καί θείαν, πολιτείαν ἀειπάρθενε· Χαῖρε Παράδεισε, ξύλον τῆς ζωῆς μέσον ἔχουσα, Χριστόν τόν καταργήσαντα, τοῦ προτέρου ξύλου τό ἔμπικρον· Χαῖρε ἡ τῆς Εὐάς, τήν πάλαι ἀφανίσασα. ἀράν· Χαῖρε ᾿Αδάμ, ἡ ἀνάκλησις· Χαῖρε πανακήρατε.

Χαῖρε στάμνε πάγχρυσε, ἔνδον τό Μάννα τό θεῖον, κεκτημένη ἄμωμε, Χαῖρε τό παλάτιον τοῦ Παντάνακτος· Χαῖρε θεία σκέπη· Χαῖρε πῖον ὄρος· Χαῖρε τόπε ἁγιάσματος· Χαῖρε τό εὔοσμον ῥόδον καί ἡδύπνοον τέξασα, πιστούς εὐωδιάζον τε· Χαῖρε Θεοτόκε πανάμωμε· Χαῖρε τῶν μητέρων, ὡράισμα καί κλέος ἀληθές· χαῖρε Παρθένων τό καύχημα καί σεπτόν καλλώπισμα.

Χαῖρε γλυκύ ὄνομα, καί πρᾶγμα Κόρη Μαρίᾳ· γλώσσης μου ἐντρύφημα· καί ἡδύ μελέτημα τῆς καρδίας μου· ἡ ψυχή μου ἄχραντε, σοῦ ὀπίσω τρέχουσα, ἐκολλήθη ὀλή Πάναγνε· καί ὥσπερ ἔλαφος, ἐπί τῶν ὑδάτων τά ῥεύματα, οὕτω πρός σέ ἐπόθησεν, ὅλος μου ὁ νοῦς καί ἐξέλιπε· διό δεξιᾷ σου, εὐσπλάγχνως ἀντιλάβοιτο ἁγνή, ἐμοῦ καί δόξης προσώπου σου, καταξιωσάτω με.

Πολλοῖς συνεχόμενος, νῦν πειρασμοῖς ὁ παντλήμων, πρός σέ τήν Πανάμωμον, καταφεύγω σῶσον με τόν ἀνάξιον, τόν πολλά, πταίσαντα· ὡς οὐδείς ἄλλος γάρ, ἐξισχύεις βοηθῆσαι μοι· πάντα γάρ δύνασαι, ὅσα, θέλεις Κόρη Πανύμνητε, ὡς Μήτηρ ὑπεράγαθος, τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ ἡμῶν· Δέσποινα τοῦ κόσμου, βεβαίᾳ προστασίᾳ τῶν πιστῶν, μή με παρίδῃς τόν δοῦλον σου, τόν εἴς σε ἐλπίζοντα.