Λόγια τοῦ π. Βασιλείου Ἰβηρίτη στὴν ἐντατική: «Ο Χριστὸς εἶναι Ζωή, εἶναι τὸ Φῶς, εἶναι Παράδεισος»!

 

Λόγια τοῦ π. Βασιλείου Ἰβηρίτη στὴν ἐντατική: «Ο Χριστὸς εἶναι Ζωή, εἶναι τὸ Φῶς, εἶναι Παράδεισος»!

(28 Αυγούστου – 17 Σεπτεμβρίου 2025)

- Μὴ μοῦ λέτε νὰ γίνω καλά. Εἶμαι καλά. 

Ὁ ἡγούμενος [Ηγούμενος Ναθαναήλ της Ιεράς Μονής Ιβήρων], ὄντας ἀσθενής ἀπὸ τὸ κόβιντ καὶ ὁ Γέροντας στὴν ἐντατική, σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία τοῦ εἶπε:

«Γέροντα, διάβασα τὰ Ἀποτυπώματα, καὶ ἐπειδὴ ἐγὼ ἤμουν ἔτσι ζαβλακωμένος, ἄρρωστος, πονεμένος, στεναχωρημένος ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν στην πανήγυρη [ὁ π. Ἀθηναγόρας ἀπὸ τὴ μητρόπολη Βεροίας ἀρρώστησε ἐδῶ τὴν προπαραμονή, ὁ Γέροντας τραυματίστηκε τὴν παραμονή, ὁ π. Ἰωακεὶμ τοῦ Μυλοποτάμου ἔσπασε τὸ χέρι του στὴ διάρκεια τῆς ἀγρυπνίας, ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ποὺ προεξῆρχε, ὁ ἡγούμενος κι ἄλλοι τρεῖς πατέρες κόλλησαν κόβιντ] μὲ ἀκούμπησε πολύ.»

Ὅταν πῆγε καὶ τὸν εἶδε στὴν ἐντατική, τοῦ λέει ὁ Γέροντας:

«Μοῦ ᾿πες προχθὲς κάτι, καὶ μὲ κολάκευσε, ὅτι σ᾿ ἀκούμπησαν τ᾿ Ἀποτυπώματα. Καὶ δὲν πρέπει νὰ κολακεύεται κανείς· εἶν᾿ ἁμαρτία. Σὲ ζητῶ νὰ μὲ συγχωρέσεις γι᾿ αὐτὸ τὸν λογισμὸ ποὺ ἔβαλα.»

Προγεύομαι τὴ μέρα τοῦ πανηγυριοῦ, τῆς ἐξόδου μου καὶ τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο (τὸν ναὸ τοῦ κοιμητηρίου τῆς Μονῆς. Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἀνέφερε τοὺς Ἁγίους Πάντες, τὸν ναὸ τοῦ κοιμητηρίου τῆς Σκήτης Ἰβήρων, ὅπου ἀσκήτευε ἀπὸ τὸ 1965 ὣς τὸ 1968).

Θὰ εἶμαι ἐκεῖ καὶ θὰ ἀπολαμβάνω. Καὶ τὸ κελί μου θὰ βλέπω καὶ ὅλους σας. (Ἕνα μήνα πρίν, ἔλεγε: «Ἐγὼ θὰ φύγω ἀλλὰ θὰ εἶμαι ἐδῶ. Θὰ παρακολουθῶ τὰ ἔργα. Θὰ τὰ παρακολουθῶ ὅλα. Δὲν θὰ μ᾿ ἐνοχλεῖτε· δὲν θὰ σᾶς ἐνοχλῶ.»)

Καί: Περιμένω τὴ μεγάλη γιορτὴ στὸ κοιμητήριο τῆς Ἰβήρων. 

Μιὰ ἑβδομάδα περίπου πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του:

-Θά ᾿θελα ἕνας Ὀρθόδοξος παπὰς νὰ μὲ κοινωνήσει.

-Ἀμέσως τώρα. Πότε θέλετε;

-Σήμερα.

Μετὰ ἀπὸ λίγο, γιὰ τὸν ἱερέα ποὺ θὰ τὸν κοινωνοῦσε:

-Ποῦ εἶναι τώρα;

-Ἔρχεται. Πάει στὴν ἐκκλησία, νὰ πάρει τὴ θεία κοινωνία.

-Ἄ, ἐντάξει. Διάβαζε τὰ γράμματα (τὴν ἀκολουθία τῆς θείας Μεταλήψεως).

Μετὰ τὴ θεία κοινωνία: Νάμα, νάμα (πολλὲς φορὲς μέχρι νὰ βροῦν σὲ σοῦπερ μάρκετ καὶ νὰ τοῦ τὸ φέρουν).

Στὸν ἡγούμενο, μετὰ ποὺ αὐτὸς τὸν κοινώνησε:

-Σ᾿ εὐχαριστῶ πολύ. Μεγάλη δύναμη ἡ θεία κοινωνία. Εὐχαριστῶ πολύ. Εὐχαριστῶ πολύ. Εὐχαριστῶ πολύ. Εὐχαριστῶ πολύ.

Στὴν ἑπόμενη θεία κοινωνία, στὸν ἡγούμενο:

- Δὲν ξέρεις τί δύναμη ἔχει ἡ θεία κοινωνία.

Στην τελευταία θεία κοινωνία του, ὅταν μόνο λέξεις μποροῦσε ν᾿ ἀρθρώσει:

- Εὐχαριστῶ. Εὐχαριστῶ. Εὐχαριστῶ.

- Γέροντα, ἐμεῖς εὐχαριστοῦμε.

-Ὄχι. Ὄχι. Ὄχι.

Στὸν μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανάσιο:

-Κοίταξε, κάνεις ἔργο ἱερό. Συνέχισέ το. Εἶναι ἔργο Θεοῦ. 

Στοὺς νοσηλευτές:

-Τὸ ξέρεις τὸ Πάτερ Ἡμῶν; Πὲς τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Πὲς τὸ Πιστεύω. 

-Ποῦ εἶναι ὁ Π.Δ. (ὁ γιατρός, πνευματικοπαίδι του, ποὺ εἶχε τὴν ὅλη φροντίδα του κι ἔλειπε τότε στὴν Ἀγγλία); Πότε θά ᾿ρθει;

-Θά ᾿ρθει τὴν Τρίτη.

-Σήμερα τί μέρα εἶναι;

-Τετάρτη. Θέλουμε ἀκόμα λίγες μέρες.

Ἔκανε ἕνα νόημα ὅτι δὲν θὰ προλάβει. Ὁ γιατρὸς ἄλλαξε τὰ εἰσιτήρια κι ἦρθε Σάββατο βράδυ, τρία εἰκοσιτετράωρα καὶ κάτι πρὶν ὁ Γέροντας ξεψυχήσει. 

Γιὰ μιὰ μαύρη νοσηλεύτρια ποὺ τὸν περιποιοῦταν:

-Αὐτὴ ξέρει ἑλληνικά;

-Ξέρει καλύτερα ἀπὸ μᾶς. Ἦρθε τριῶν χρονῶν στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν πατέρα της.

-Αὐτὴ εἶναι μιὰ μαύρη ποὺ εἶναι ἄσπρη. Ἐγὼ εἶμαι μαῦρος.

Πολὺ μὲ περιποιοῦνται. Πολὺ μὲ φροντίζουνε. Δὲν τὸ ἀξίζω. Μὴ μὲ περιποιεῖστε τόσο πολύ.

Εἶμαι ἕνα κάθαρμα ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Βασίλειος Γοντικάκης (εἶχε ἕνα πλαστικὸ βραχιόλι στὸ χέρι ποὺ ἔγραφε: «Βασίλειος Γοντικάκης τοῦ Κωνσταντίνου»).  

Νὰ μὲ ράψετε (ὁλόκληρο, στὸν μοναχικὸ μανδύα, νὰ μὴ φαίνεται οὔτε τὸ πρόσωπο, οὔτε κάτι ἄλλο). Ραμμένο, ραμμένο. Θέλω νά ᾿μαι ραμμένος. (Ὅταν εἶδε ἕναν ἡγούμενο νὰ τὸν κηδεύουν μὲ μανδύα καὶ ποιμαντορικὴ ράβδο: «Ἐμένανε, ἁπλὸ μοναχό. Ὅ,τι κάνουν στοὺς μοναχούς.»)  

Ὁ τάφος δὲν εἶναι πέρασμα στὸν θάνατο, ἀλλὰ στὴ ζωή, τὴν ὄντως Ζωή. Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωή, εἶναι τὸ Φῶς, εἶναι Παράδεισος. Εἶμαι καταδικασμένος νά ᾿μαι στὸν Παράδεισο.

Δόξα τῷ Θεῷ. Δόξα τῷ Θεῷ. Δόξα τῷ Θεῷ (πολλὲς φορὲς σὲ πολλὲς μέρες).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)