Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Ραδοβισδίου

 

Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Ραδοβισδίου 

Ο Ἅγιος Παρθένιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βατσουνιὰ τοῦ νομοῦ Καρδίτσας στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰ. καὶ σ' αὐτὴν τὴν περιοχὴ πέρασε τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του. Οἱ γονεῖς τοῦ Ἁγίου ἦταν ἁπλοὶ καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ἔχοντας ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό. Ἔτσι μεγάλωσαν καὶ τὸν γιό τους μαθαίνοντας σ' αὐτὸν συγχρόνως τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς καὶ τὴν φροντίδα τῶν ζώων. Στὸν ἐλεύθερο χρόνο του ὁ Ἅγιος ἐπισκεπτόταν τὰ μοναστήρια τῆς γύρω περιοχῆς. Οἱ καλόγεροι τῶν μοναστηριῶν μαζὶ μὲ τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ τὸν ἔφεραν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔτσι καλλιεργήθηκε στὴν ψυχή του ὁ πόθος γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης. Σημαντικὸ ρόλο στὸ δυνάμωμα τῆς πίστεώς του στὸν Χριστὸ ἔπαιξε ἡ ἁγία ζωὴ τῶν δύο μεγάλων Ἁγίων τῆς περιοχῆς του, τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος καὶ τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ.

Ἔτσι ὁ νεαρὸς Παρθένιος γίνεται δόκιμος καὶ ἀργότερα μοναχός. Ἡ ἄσκηση, ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο γίνονται πλούσιες ἀρετὲς ποὺ τὸν στολίζουν καὶ τὸν κοσμοῦν στὴν πορεία τῆς μοναχικῆς του ζωῆς. Μὲ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς προσῆλθε ἀργότερα ὁ μοναχὸς Παρθένιος μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα γονατιστὸς γιὰ νὰ χειροτονηθεῖ καὶ νὰ λάβει τὸ ὑψηλὸ ὑπούργημα τῆς Ἱερωσύνης. Σύντομα ἡ Ἐκκλησία ἐκτίμησε τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ προσόντα τοῦ Παρθενίου καὶ τὸν ἀνέδειξε ἐπίσκοπο Ραδοβισδίου. Στὰ κηρύγματά του ὁ Ἅγιος Παρθένιος εἶχε δύο στόχους νὰ ἐπιτύχει. Πρῶτον νὰ τονώσει τὴν κλονισμένη πίστη τῶν ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου καὶ δεύτερον νὰ διαφυλάξει στὸ ἀκέραιο τὸ ἑλληνικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση τῶν ὑπόδουλων ἀνθρώπων. Κατὰ τὴν παράδοση ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς περνῶντας ἀπὸ τὴν περιοχὴ αὐτὴ συναντήθηκε μὲ τὸν Ἅγιο Παρθένιο, συζήτησαν τὰ μεγάλα προβλήματα τῶν ὑπόδουλων, καὶ μαζὶ ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι τῆς Ροβέλιστας. Γι' αὐτοὺς τοὺς λόγους ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὸν δεύτερο ὁ Τοῦρκος κατακτητὴς ἐνοχλήθηκε καὶ θέλησε νὰ σταματήσει τὸν πατριωτικὸ ἀγῶνα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου.

Σύμφωνα μὲ μιὰ παράδοση ὁ Ἅγιος τιμωρήθηκε, καταδικάστηκε καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ νὰ συμπεριληφθεῖ στὴ χορεία τῶν Νεομαρτύρων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μὲ ἄλλη παράδοση ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε ὁσιακῶς στὶς 21 Ἰουλίου τοῦ 1777 καὶ ἐνταφιάστηκε πίσω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Βελεντζικοῦ Ἄρτης. Στὶς 21 Ἰουλίου τοῦ 1810 οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ ἄνοιξαν τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ ἐνταφιάσουν τὸν Ἐπίσκοπο Καλλίνικο καὶ μιὰ ἄρρητη εὐωδία πλημμύρισε ὅλο τὸ χωριὸ καὶ τὴ γύρω περιοχὴ καὶ ἀπὸ τὸν καταγάλανο οὐρανὸ ἄρχισε νὰ πέφτει μία λεπτὴ βροχή. Τὸ «σημεῖο» αὐτὸ θεωρήθηκε ὡς ἀπόδειξη ἁγιότητας τοῦ Ἁγίου, καὶ μὲ εὐλάβεια περισυνέλεξαν τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὴν ἁγία κάρα καὶ τὰ τοποθέτησαν στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ. Τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου εἰναι ποικίλα καὶ πολλὰ καὶ μνημονεύονται ἀπὸ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς εὐρύτερης περιοχῆς. Ὁ ἅγιος Παρθένιος θεωρείται προστάτης τῶν ζώων καὶ ἰδιαίτερα τῶν βοοειδῶν. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 21 Ἰουλίου. 

᾿Απολυτίκιον.

῏Ηχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

᾿Αμέμπτως ἐβίωσας, ἐν ταπεινώσει πολλῇ, Παρθένιε ῞Οσιε, καὶ θεϊκῶν δωρεῶν, ἀξίως μετέσχηκας. ῞Οθεν σου τὴν ἁγίαν, προσπτυσόμενοι Κάραν, λαμβάνομεν θεραπείας, καὶ ψυχῶν σωτηρίαν διὸ σὲ ῾Ιεράρχα, ὕμνοις γεραίρομεν.