Προσευχόμαστε, τις συνηθισμένες προσευχές, και φεύγουμε από την εκκλησία και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε!

Προσευχόμαστε, τις συνηθισμένες προσευχές, και φεύγουμε από την εκκλησία και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε!

 Γιατί;

 

Μιλάμε με το στόμα μας (όταν προσευχόμαστε), αλλά με το μυαλό μας είμαστε πολύ μακριά. Και ο Ιησούς Χριστός μας παραπονέθηκε λέγοντας στους συγχρόνους Του, και το οποίο ακόμα και σήμερα που το ακούμε μας πληγώνει: «Αυτοί οι άνθρωποι Με τιμούν με το στόμα τους μόνο, αλλά με τις καρδιές τους είναι μακριά από εμένα». 

Και επειδή Αυτός είναι μακριά, Αυτός περιμένει. 

Εμείς είμαστε αυτοί που θα υποφέρουμε! 

Προσευχόμαστε, τις συνηθισμένες προσευχές, και φεύγουμε από την εκκλησία, ή το μέρος που προσευχόμαστε, και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε! 

Γιατί; 

Επειδή δεν είχαμε επαφή με το Πνεύμα που μπορεί να μας δίνει ειρήνη, που μπορεί να μας εμπνεύσει, που μπορεί να μας δώσει δύναμη, ζήλο για το Θεό, για αγαθότητα, για ομορφιά, για καλές πράξεις, για αγάπη για τους άλλους! 

Είμαστε πάντα κακόκεφοι, δηλητηριασμένοι, νευρικοί, πολύ ευαίσθητοι! Κάποιος μας προσβάλει με μια ακατάλληλη λέξη, αυτό ήταν! 

Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε με βία! Επειδή αυτό είναι μέσα μας που αυτή η αναταραχή υπάρχει. 

Και γι΄ αυτό λέω τώρα ότι χρειαζόμαστε αυτή τη νηφαλιότητα, αυτό τον εσωτερικό εξαγνισμό. Αυτό είναι μια μάχη, πρέπει να είναι η συνεχής αγωνία μας, παρόμοια με το να θέλουμε να ανάψουμε μια λάμπα σε ένα δωμάτιο: κάποιος πρέπει να έχει μια πρίζα, ώστε να φωτίσει αμέσως. 

Ωστόσο, συχνά όταν προσευχόμαστε, δεν έχουμε το ρεύμα, για να μιλήσουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε καμία ένωση με την Πηγή του φωτός, της αγάπης και της δύναμης. Παραμένουμε στη σκιά, στο σκοτάδι.