Γέροντας Σοφιανός Μπογκίου - Ο ''Απόστολος'' του Βουκουρεστίου

Γέροντας Σοφιανός Μπογκίου - Ο ''Απόστολος'' του Βουκουρεστίου

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ 

Αναμφίβολα ο π. Σόφιαν ήταν ένας κρίκος των σταρετς της Ρουμανικής Εκκλησίας οι οποίοι, όμοια με τους πατέρες του Γεροντικού, φρόντιζε να μεταδώσει τη διδασκαλία και τον τρόπο που οδηγούν στη θέωση. Όταν επικαλούμαστε το πρόσωπο κάποιου γέροντα, μια κάποια περιέργεια (όχι χρήσιμη άλλα χαρακτηριστική των καιρών μας) μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο συγκεκριμένος έχει αποκτήσει τη καρδιακή προσευχή. Στη περίπτωση του π. Σόφιαν η απάντηση βρισκόταν αποτυπωμένη στη μορφή του.

Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1912 στη σημερινή Μολδαβία (Βεσσαραβία) στο χωριό Κοκονέστι Βέκι. Στη βάπτιση πήρε το όνομα Σέργιος. Στα 14 μπήκε σα δόκιμος στη σκήτη Ρούγκι. Μετά από δύο χρόνια - έχοντας και πολύ ωραία φωνή - γράφτηκε στη σχολή ψαλτικής της μονής Ντομπρούσα, ενώ το 1932 φοίτησε στο Θεολογικό σεμινάριο της μονής Τσέρνικα όπου είχε συμμαθητή τον μετέπειτα πατριάρχη Ρουμανίας Θεόκτιστο. Το 1937 έγινε μοναχός στη Μονή Νταμπρούσα παίρνοντας το όνομα Σοφιάν ενώ το 1939 χειροτονήθηκε διάκονος. Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Βεσαραβία οι μοναχοί της μονής Ντομπρούσα διώχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή Καλντορουσάνι της Ρουμανίας.Εκάρη μοναχός στις 25 Δεκεμβρίου 1937.Μεταξύ 1942-1946 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου,έχοντας ως θέμα στη διπλωματική του εργασία «Η μορφή του Σωτήρος στην εικονογραφία» 

Το 1945 απεφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Βουκουρεστίου Στις 15 Νοεμβρίου 1945 χειροτονήθηκε ιερέας στη Μονή Αντίμ. Το 1958 τον σύνελλαβαν οι κομμουνιστές μαζί με άλλους 16 διανοούμενους μέλη της πνευματικής κινήσεως «Η καιόμενη βάτος»

Ο πατέρας Σοφιάν ήταν άριστος γνώστης της Φιλοκαλίας αλλά και των βαθύτερων ερμηνειών τους από τις γραφές των μεγάλων Ρώσων πνευματικών Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, τα οποία μοίραζε δακτυλογραφημένα, στους πιστούς που ερχόταν στη Μονή Αντίμ στα πρώτα χρόνια κατά τα οποία ήταν ηγούμενος (1950-1960) Καταδικάστηκε σε 16ετη φυλάκιση για ''μηχανορραφία ενάντια στην ασφάλεια του κράτους, μέσω επικίνδυνης μυστικιστικής δραστηριότητας''. Μετά από 6 χρόνια ελευθερώθηκε. Το όνομά του θα μείνει αιώνια δεμένο με τη Μονή Αντίμ.

Σε πολλά όμως μοναστήρια άφησε τα ίχνη των χειρών του (ως αγιογράφος) και τα στόλισε με το ταπεινό κόπο του όπως στη Σκήτη Νταρβάρι (1964) Μονή Αγαπία (1970), Μονή Deir-el-harf-Λίβανος(1971), Μονή Ράντου-Βόντα(1973), τον καθεδρικό ναό του Homs- Συρία(1978) και την εκκλησιά της Hama-Συρίας(1979) κ.α 

Μέχρι το 1998 όπου έπεσε στο κρεβάτι του πόνου, από το πετραχείλι του γέροντα Σοφιανού πέρασαν χιλιάδες ψυχές. Τον είχαν ονομάσει «Απόστολο Του Βουκουρεστίου». Εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2002 και κατόπιν επιθυμίας του ετάφη στην Μονή Καλνταρουσάνι.

Ας δούμε τι έλεγε για τον γέροντα Σοφιανό μία άλλη μεγάλη μορφή του ρουμανικού μοναχισμού ο γέροντας Ιωαννίκιος Μπαλάν: 

«Μια ξεχωριστή πνευματική προσωπικότητα, ομόφωνα αναγνωρισμένη ο οποίος τιμάει τον μοναχισμό και την εκκλησία του Χριστού.Ο γέροντας Σοφιανός είναι γνωστός για τρία χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός. Καταξιωμένος αγιογράφος, έμπειρος πνευματικός και καθοδηγητής ψυχών και μοναδικός ψάλτης. Είχε εκ γενετής διαλεχθεί για να ομολογήσει την ευαγγελική αλήθεια μέσω του λόγου και του χρώματος, των πνευματικών του τέκνων και των εικόνων. Στόλιζε τις εκκλησίες με πανέμορφες εικόνες και έκανε τις ψυχές των ανθρώπων ζωντανους ναούς,πνευματικές εικόνες των καλών πράξεων, της αγάπης και τη ταπεινοφροσύνης, όπου αποτυπωνόνταν η ταπεινή μορφή του Σωτήρα Χριστού. Να ανακαινίζει παλιές όμορφες εικόνες και ψυχές ανθρώπων, αυτή ήταν η κλίση και ο σκοπός του γέροντα Σοφιανού. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε στο πνευματικό του πορτραίτο την σπάνια ταπεινοφροσύνη του, την ηρεμία του,την μετριοφροσύνη του,την μακροθυμία του και τις θεολογικές του γνώσεις» 

Κάθε συνάντηση μαζί του ήταν μία ευκαιρία για ψυχική ανάταση, μία γιορτή.  

Ας αφήσουμε όμως τον γέροντα Σοφιανό να μιλήσει: 

-Μια φωνή μέσα από τη καρδιά μου με παροτρύνει να ψάξω να βρω το Πρόσωπο του Κυρίου. Το ψάχνω και ως ταπεινός αγιογράφος, αλλά και επειδή το ζητάει η ψυχή μου ως χριστιανός μοναχός

***

-Το μίσος ζητάει μίσος. Η αγάπη ζητάει αγάπη. Και όταν βάζεις την αγάπη πάνω από το μίσος είναι μία έκπληξη, είναι σαν τη φωτιά με την οποία καις κάποιον.

***

-Υπάρχουν άνθρωποι που όσα και να τους πεις σχετικά με το Θεό δεν τα δέχονται. Δεν δέχονται τίποτα άλλο από αυτά που γνωρίζουν. Όταν τους μιλάς για το Θεό αρχίζουν να χασμουριούνται και ετοιμάζονται να φύγουν. Εάν κάτι κακό τους συμβεί όμως τότε ίσως να λειώσει αυτή η σκληρή αδιαφορία. Για αυτό υπάρχουν στο κόσμο πόλεμοι ασθένειες και πόνος. Ο πόνος παίζει το ρόλο της φωτιάς που λειώνει και το σίδερο το κοκκινίζει και ύστερα το λυγίζει. 

***

-Έρχονται κάποιοι και μου λένε ''Πάτερ, εγώ δεν έχω αμαρτίες''! Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Είναι αδύνατο. Ο Άγ.Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέει ότι δεν υπάρχει στη γη άνθρωπος χωρίς αμαρτία. Όσο και να προσπαθείς όλο και κάτι σου ξεφεύγει. Για παράδειγμα ο διασκορπισμός του νου μας κατά την ώρα της προσευχής. Διαβάζεις για μισή ώρα αλλά δεν ξέρεις τι διαβάζεις. Είναι μία προσβολή προς τον Θεό αυτό. Μιλάς μαζί Του αλλά το μυαλό σου είναι αλλού. Αν πας για μία ακρόαση σε κάποιον σημαντικό άνθρωπο και αρχίζεις να απαντάς άλλα αντί άλλων, τότε θα σε διώξουν

*** 

-Λέει στην Φιλοκαλία ότι ένας άγιος προσευχόνταν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όταν κουραζόνταν διάβαζε την Αγία Γραφή. Ήταν σε μόνιμη επικοινωνία με το Θεό. Πως προευχόνταν, όρθιος, γονατιστός ή με τα χέρια ψηλά δεν ξέρουμε. Κάθε άνθρωπος κάνει διαφορετικές κινήσεις. Ήταν όμως μία προσευχή, που τον υποχρέωνε να κάθεται στατικός σε μία γωνία. 

Αυτό βέβαια στην σημερινή εποχή, η οποία είναι αγχωδης και οι ρυθμοί είναι γρήγοροι αυτό είναι δύσκολο να γίνει. Αλλά όσο και να βιαζόμαστε, όπου και να βρισκόμαστε, καλό είναι να λέμε το ''Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε Θεού ελέησον με''. Ή τουλάχιστον ''Ιησού ελέησον με''. Τουλάχιστον αυτές τις δύο λέξεις να λέμε σε όλη μας την ζωή! Δύο λέξεις! 

Ήξερα έναν γέροντα ο οποίος γνωρίζω ότι προσευχόταν αδιαλείπτως. Μια φορά μας μιλούσε για κάποια γεγονότα που συνέβησαν μετά την ρωσική επανάσταση. Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και τον ρώτησα «π. Ιωάννη, τώρα προσεύχεστε»; Η διήγησή του είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, όμως η καρδιά του προσευχόνταν. Η προσευχή είχε κατεβεί στην καρδιά του και όταν γίνει αυτό τότε η καδιά προσεύχεται, όπως εμείς αναπνέουμε. Γι' αυτό και εμείς σήμερα μπορούμε να τραφούμε απ' αυτήν την προσευχή

μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com