Μόνο ένα έργο έχουμε να κάνουμε. Να γι­νόμαστε ορθόδοξοι...

-2-

Ερώτηση: Γέροντα, είπατε ότι πρέπει να σεβόμαστε τους άλλους ανθρώπους. Κάποιες φορές στις συντροφιές μας, μπερδευόμαστε όταν φερόμαστε προς τους έξω, οι οποίοι, όπως είπατε, πολλές φορές είναι μέσα στην εν Χριστώ κοινωνία, ίσως χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να τους πείσουμε με το ζό­ρι, να τους φέρουμε κοντά στην εκκλησία, να τους κολλήσουμε στον τοίχο. Πέστε μας μια πιο σοφή στάση απέναντι σε αυτούς που, ίσως να μην είναι συνειδητοποιημένα μέλη της εκκλησίας και εμείς προσπαθούμε να τους μιλήσουμε. Με ποιον τρόπο μπορούμε να τους πλησιάσουμε;

Απάντηση: Εάν είμαστε ταπεινοί και καθαροί, δεν έχουμε ανά­γκη από συμβουλές για το τρόπο προσέγγισης κάποιου. Ο καθέ­νας θα μιλήσει με το δικό του τρόπο και όλοι αυτοί οι τρόποι είναι διάφοροι. Και όταν αυτό βγαίνει αυθόρμητα, τότε ο άλλος παίρνει θετικό μήνυμα. Κάποιος μπορεί να μην πει τίποτε και η σιγή του θα είναι πράγματι λόγος και κάποιος άλλος μπορεί να βάλει τις φωνές, όπως πολλές φορές η μάνα βάζει φωνές στο παιδί. Δε σημαίνει ότι δεν είναι μάνα. Αλλά επειδή είναι μάνα και αγαπά, βά­ζει φωνές στο παιδί.

Λέω λοιπόν, ότι έχουμε ένα έργο μόνο να κάνουμε. Να γι­νόμαστε ορθόδοξοι, να γινόμαστε λόγος Θεού και στη συνέχεια, το πως θα κινηθεί κανείς είναι θέμα δικό του. Άλλωστε νομίζω ότι, για να φτάσουμε να ακούσουμε τη φωνή αυτή, που ανασταίνει τους νεκρούς, θα πρέπει να τελειώσουμε την «εγκύκλιο μόρφω­ση». Θα πρέπει να ελευθερωθούμε από την αγωγή που μας δίδε­ται και να βρούμε δια της μετανοίας, ο καθένας, το δικό του ρυθμό και το δικό του τρόπο έκφρασης και ομιλίας, εσωτερικής και εξω­τερικής.

Όταν είμαστε στο σχολείο παρακολουθούμε μαθήματα που τα έ­χουν ορίσει άλλοι και δίνουμε εξετάσεις που σχεδιάζουν άλλοι, και μας κρίνουν μέσα από αυτές τις εξετάσεις. Άλλοι πετυχαίνουν, οι πιο ευαίσθητοι κατακρεουργούνται ψυχολογικά. Ξέρετε όμως ότι δεν είναι οι αριστούχοι αυτοί που τελικά μας παρηγορούν. Στη χώρα μας έχουμε έναν αποτυχημένο φοιτητή της θεολογίας ο ο­ποίος έχει κάνει έξω φρενών τον πατέρα του επειδή δεν έχει πά­ρει πτυχίο. Εμάς όμως μας παρηγορεί και μας αναπαύει. Λέγεται Παπαδιαμάντης.

Ξέρετε, είναι δύσκολο ένας δάσκαλος ή ένας γέροντας να δίνει ελεύθερη αγωγή στον καθένα. Μπορεί να γίνει ένας δικτάτορας, αν θέλετε εντός εισαγωγικών, ή και ο δικτάτορας παίζει το ρόλο του γέροντα, αλλά τα απλοποιεί γιατί ισοπεδώνει τους άλλους. Αν τυχόν θέλεις να σεβαστείς τον καθένα σα γέροντας πρέπει να εί­σαι συνέχεια σταυρωμένος όρθια και ανάποδα, και αυτός ο σταυ­ρός είναι η τελική ανάπαυση και η τελική βοήθεια που σου δίνουν αυτοί στους οποίους δίνεις αγωγή, είναι η ελευθερία από κάποια πάθη δια της σταυρώσεως που σου προσφέρουν.

Το θέμα είναι εμείς να ησυχάσουμε σ' έναν τόπο. Ο πρώτος λό­γος του Κυρίου ήταν μετανοείτε. Να μπορούμε να μετανοούμε, να μπορούμε να λέμε ένα Κύριε ελέησον, να νιώσουμε ότι το κεφά­λαιο που έχουμε είναι ότι ο Θεός μας αγαπά προσωπικά και στη συνέχεια να νιώθουμε ότι είμαστε χάλια. Είμαι χάλια, αλλά όμως στέκομαι στα πόδια μου, γιατί κάποιος υπάρχει που κι εμένα, τον άθλιο, με αγαπά. Κι εφ' όσον μ' αγαπά και τον βρήκα αυτόν μέσα στην εκκλησία, αν πω κάτι σε κάποιον άλλον που αγαπώ θα βγει κάτι καλό. Εάν δεν αγαπώ αλλά απλώς νοιώθω ότι ο άλλος ανήκει σε άλλο κόμμα, σε άλλη παράταξη, και προσπαθώ να τον πάρω στην δική μου παράταξη για να την αυξήσω κατά ένα νούμερο, τό­τε δεν κάνω καλό ούτε στον εαυτό μου, ούτε στον άλλον.

Βλέπετε πολλές φορές με τους Ρωμαιοκαθολικούς λέμε ότι είναι 600 εκατομμύρια, οι ορθόδοξοι 200. Μα, να είναι και δισεκατομ­μύρια! Δεν μετρώνται έτσι τα θέματα της πίστης. Μετρώνται με ο­νόματα. Ο ιερεύς δε μνημονεύει 2000, αλλά ονόματα συγκεκρι­μένα. Είναι ο Παύλος, η Μαρία, ο Νικόλαος. Ξέρει ο Θεός και εί­ναι η μνήμη των ονομάτων. Ένα όνομα, δύο ονόματα σώζουν την οικουμένη. Και αν είμαστε χάλια, δια της χάριτος των αγίων που διεστάλλησαν, σωζόμαστε. Αυτοί τιμούν το ανθρώπινο γένος και μας δείχνουν το δρόμο και είναι οι πολικοί αστέρες.

Αν τυχόν νιώθω ότι υπάρχει αυτός που αγαπά τον κόσμο, υπάρχει αυτός που είναι ο δεσπόζων των επουρανίων και των επιγείων, υπάρχει αυτός ο οποίος στη λειτουργία του σύμπαντος κόσμου εί­ναι ο προσφέρων και προσφερόμενος και διαδιδόμενος και βλέ­πω έναν αδελφό ο οποίος πονάει, τότε τον πλησιάζω και του μιλώ. Και ο Θεός θα δώσει τη συνέχεια.

Υπάρχει μια συγγραφέας η Σιμόν Βέιλυ, όχι η πρόεδρος της ΕΟΚ, αλλά μια Εβραία συγγραφέας στην κατοχή, η οποία έζησε πολλά χρόνια στη φυλακή επί κατοχής και ήθελε να γίνει χριστιανή και είχε αλληλογραφία με έναν καθολικό παπά. Ο καθολικισμός δεν τη χωρούσε τη Σιμόν Βέιλυ και καλά έκαμε και δεν μπήκε σ’ αυτή τη φυλακή. Αν τυχόν δεν αλληλογραφούσε με τον καθολικό πα­πά, αλλά με το Γρηγόριο Νύσσης ή τον Μάξιμο τον Ομολογητή θά 'βρισκε τη σωτηρία της. Δεν μπορούσε αυτή να μπει από φυ­λακή σε φυλακή, αλλά στην ορθοδοξία θα έμπαινε. Λοιπόν, να είμαστε ορθόδοξοι κι είτε μιλάμε είτε σιωπούμε, είτε είμαστε ζωντανοί, είτε είμαστε πεθαμένοι, βοηθάμε όλο τον κό­σμο και βοηθιόμαστε από όλους. Είτε μιλάμε επιεικώς, είτε αυ­στηρά, μεταδίδουμε την ίδια χάρη που σώζει τον κόσμο.

 π. Βασίλειος Γοντικάκης

Πρώην καθηγούμενος Ι. Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους