ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Α΄ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ 

 ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Θρήνων ἐμῶν δέχοιο, τόν πρῶτον Κόρη. Ναΐ.

ᾨδὴ ἀ’. ἦχος ἀ’. Σου ἡ τροπαιοῦχος.
Θρήνων ἀπαρχάς δεῦρο ψυχή, τῆ Θεοτόκῳ προσοίσωμεν σήμερον˙ αὕτη γάρ ἐρρύσατο, τῆς τοῦ Ἀδάμ κατάρας τό ἀνθρώπινον, καί τήν εὐλογίαν, καί χαρμονήν ἐδωρήσατο.

Ῥείθροις Ἰορδάνου τά ἐμά, περισωθέντα οὐδόλως ἰσχύουσι, δάκρυα ἐκνίψασθαι, τόν τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων βόρβορον˙ ἀλλά σύ Παρθένε, τῷ σῶ ἐλέει με κάθαρον.

Ἤλιον γεννήσασα Χριστόν δικαιοσύνης Παρθένε τόν ἄδυτον, φώτισόν μου δέομαι, τά τῆς ψυχῆς ἠμαυρωμένα ὄμματα, ἡδονῶν ἀχλύϊ, καί ἁμαρτίας παχύτητι.

Νὁμούς τοῦ Δεσπότου παραβάς, πᾶσαν ἰδέαν κακίας ετέλεσα˙ καί νῦν ἐπιστρέφοντα, μή με παρίδῃς τόν ἀχρεῖον δοῦλον σου, Δέσποινα Μαρία, ἀλλά οἰκτείρασα σῶσον με.

ᾨδὴ γ’. Ὁ μόνος εἰδώς.
Ὦς πάλαι τήν Εὐάν εὑρηκώς, ὁ ὄφις με ἠπάτησε, καί ἡδονῆς τῆ γεύσει ἐξέβαλε τοῦ παραδείσου τῆς θείας γνώσεως˙ ἡ Χριστόν κυήσασα, τόν Ἀδάμ τόν δεύτερον, πρός ζωήν ἐπανάγαγε Δέσποινα.

Νοσήσας τοῦ Κάϊν δυστυχῶς, Παρθένε τήν ἀπόνοιαν, ὡς ἀδελφόν τόν νοῦν μου ἀπέκτεινα, φιληδονίας ξίφει χρησάμενος, καί φθονήσας κάκιστα, τούτου τήν ἀνάβασιν, ἀλλά σύ ὡς φιλάνθρωπος σῶσον με.

Ἕθρήνησε πάλαι ὁ Ἀδάμ, Ἐδέμ ἀποικιζόμενος, Χερουβίμ τοῦ τήν εἴσοδον φράττοντος˙ πεσών ἐγώ δε τῆς θείας γνώσεως, θρηνῶν ἱκετεύω σε, σύν ἁγίοις πρέσβευε, Θεομῆτορ παθών λυτρωθῆναι με.

Μελέτη θανάτου ὦ ψυχή, ἀθλία προηγείσθω σου, ἐν ταῖς τοῦ βίου πράξεσι πάντοτε, καί θρῆνον λαβέ, καί πένθος σύστησον, ἔχουσα μεσίτριαν, τήν ἁγνήν καί ἄμωμον, πρός Χριστόν τόν ἐκ ταύτης βλαστήσαντα.

ᾨδὴ δ’’. Ὄρος σε τῆ χάριτι.
Ὦ τῶν σῶν θαυμάτων ἀπειρόγαμε Δέσποινα! Ὅτι μεσίτρια βροτῶν, ἁμαρτωλῶν πρός τόν ἐκ σου τεχθέντα γεγένησαι˙ διό κάμε ὑπέρ βροτούς αμαρτήσαντα, καταλλαγῆναι αὑτῷ ἐκδυσώπησον.

Νέκρωσον Παρθένε τῆς σαρκός μου τό φρόνημα, καί τῶν παθών τά προσβολάς καί τῶν δαιμόνων τάς βουλάς, ἀπράκτους ἀπέργασαι, καί τῆς ζωῆς τρίβους βαίνειν ὁδήγησον, ἡ τήν ζωήν τῶν ἁπάντων κυήσασα.

Δάκρυσι καθάραι μολυσμούς τῆς καρδίας μου, ταῖς προστασίαις τῶν σεπτῶν Ἀγγέλων ποίησον ἁγνή, ψυχῆς τε τήν ζόφωσιν καί τοῦ νόος τάς ἐκτροπάς ἀνακάλεσαι, καί ἀπαθείας πρός τρίβον ὁδήγησον.

Ἕννοιαν αἰσχίστοις λογισμοῖς κατεμόλυνα, καί τήν ψυχήν ταῖς ἡδοναῖς, τούς ἐπί Νῶε ὑπερβάς, αἰσχροῖς ατοπήμασι˙ δι’ ὁ βοῶ Θεοκυήτορ με οἴκτειρον, κατακλυσμοῦ νοητοῦ διασῴζουσα.

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ φωτίσας τῆ ἐλλάμψει.
Χαλεπής με ἐκ φλογός τῆς γεέννης ἐξάρπασον, ἡ τεκοῦσα τῆς Θεότητος πῦρ τό ἀπρόσιτον, καθ’ ἡμᾶς γενόμενον, Θεανδρική τῆ ὑποστάσει, Θεοκυήτορ πανάμωμε.

Ὁὗ πτοοῦμαι τάς μελλούσας κολάσεις ὁ ἄθλιος, οὐ τό σκότος, οὐ βρυγμόν τῶν ὀδόντων καί σκώληκα, οὐ τό πῦρ τό άσβεστον˙ δι’ ὁ αἰτοῦμαι σε Παρθένε, τούτων με πάντων εκλύτρωσαι.

Ίασαί μου τῆς ψυχῆς τά ἀλγήματα Πάναγνε, ἡ τεκοῦσα τόν τάς νόσους ἡμῶν ἰασάμενον, τοῖς αὑτοῦ παθήμασι, τοῖς σωτηρίοις καί πανσέπτοις, ἶνα πιστῶς μεγαλύνω σε.

Ὁυχ ὡς Λάμεχ νεανίσκον καί ἄνδρα ἀπέκτεινα, Θεομῆτορ, ἀλλά νοῦν καί τόν λόγον τοῖς πταίσμασι˙ μή οὑν ἡ ἐκδίκησις, ταμιευθήτω μου τῆ κρίσει, ἀλλά ἐνταῦθα με κάθαρον.

ᾨδὴ ς’. Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς.
Τὁ σῶμα κατεμόλυνα ταῖς πράξεσι˙ τόν νοῦν ταῖς ενθυμήσεσι˙ τάς αἰσθήσεις τῆ ἀφῇ τῶν ηδονών˙ τούτων μοι τήν ἴασιν χορήγησον, τοῖς σταλαγμοῖς ἐμῶν δακρύων˙ Θεοχαρίτωτε.

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μου δεδαπάνηται ἐν ὕπνῳ καί ἀνέσεσι, καί τρυφή καί ῥεμβασμοῖς τῶν λογισμών˙ νῦν οὑν κἀν ἐν γήρα με σωφρόνισον Μῆτερ Θεοῦ, καί πρός μετάνοιαν χειραγώγησον.

Νοήσας τῶν πρό νόμου τήν ἀπόνοιαν, ἀφρόνως ἐπεχείρησα, ὡς πυργώματα τάς πράξεις τάς αἰσχράς, ἄλλην ἐπί ἄλλη συναρμόσασθαι. Σύ οὑν ἁγνή τῷ θείω με συνέτισον Πνεύματι.

Παγίδα μοι κεκρύφασι Πανύμνητε, οἱ ὄντως υπερήφανοι˙ καί σχοινίοις τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, βρόχους τοῖς ποσί μου διετείναντο, οὕς ἀγαθή, ὡς αραχνίους μίτους διάλυσον.

Κάθισμα. 

Ἦχος ἀ’. Χορός Ἀγγελικός.
Ἕλπίς Χριστιανῶν, ἀψευδής καί βεβαία˙ ἐλέους χορηγέ, καί πηγή συμπαθείας, ἡ κλείς ἡ διανοίγουσα, τοῦ Θεοῦ τήν χρηστότητα, πᾶσιν ἄνοιξον, τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πύλην˙ πᾶσι δώρησαι, τοῦ τῆς τρυφῆς Παραδείσου, τήν εἴσοδον Δέσποινα.

ᾨδὴ ζ’. Σε νοητήν.
Ῥἧξον ἁγνή δεσμούς τῆς καρδίας μου, λήθην καί ἄγνοιαν δεινήν, καί τήν πώρωσιν τῆς ψυχῆς, καί ηλιθιότητα˙ δι’ ὤν συνδεσμούμενος˙ ὁ νοῦς μου τρέχειν οὐ δύναται, πρός πλατυσμόν θεωρίας, καί ὕψος θείας γνώσεως.

Ὦ τῶν ἐμῶν παθών καί κινήσεων! Ποῖον αἶσχος αἰσχροποιόν, οὑκ ἀφρόνως πέπραχα; Ποῖον οὑκ ἐτέλεσα, ἡδυπαθείας ἁμάρτημα; Σύ οὑν ἁγνή κἀν ἐν γήρα μετάνοιαν μοι δώρησαι.

Τἤν ἐν ἐμοί ῥαθυμίαν Δέσποινα, καί νυσταγμόν τόν χαλεπόν, ταῖς ἀγρύπνοις σου πρός Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, ἄχραντε ἀπέλασον, καί μελῳδοῦντα με οίκτειρον˙ ὁ αἰνετός τῶν Πατέρων Θεός καί ὑπερένδοξος.

Ὁίμοι ψυχή! Πώς ἀπηναισχύντησας, ὑπέρ τόν Χαμ τόν ἀναιδῆ! Οὑκ ἐκάλυψας τήν αἰδώ, τοῦ σοι πλησιάζοντος, φύσει τε καί χάριτι ἀλλ’ ἀπανθρώπως εφαύλισας˙ νῦν οὑν θερμῶς πρός τήν εὔσπλαγχνον κόρη μετανόησον.

ᾨδὴ ἡ’. Ἐν καμίνῳ παῖδες.
Νεκρωθείσα τάλαινα ψυχή, δεινῶς τῆ ἀμελείᾳ, ἐγέρθητι ὡς ἐξ ὕπνου, καί μεσίτριαν ποιοῦ τήν μόνην ἀπείρανδρον Θεοτόκον˙ ὅπως σε τρόποις ζωώση μετανοίας, καί τῆς ἀπαθείας καθυποδείξη τρίβους.

Κοίμισόν μου δή τάς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις, παθών τε τῶν ψυχοφθόρων τά ἰνδάλματα ἁγνή, εἰς τέλος ἐξάλειψον Θεομήτορ˙ ἶνα δοξάζω ἀεί καί εὐλογῶ σε, τήν μόνην αἰτίαν τῆς πάντων σωτηρίας.

Ὁλοτρόπως πᾶσαν ἡδονήν, ἐτέλεσα ἀφρόνως, καί πάσας μου τάς αἰσθήσεις κατεμόλυνα αισχρώς˙ πρός σε τήν ἀμόλυντον καταφεύγω, Δέσποινα πάντων ἁμαρτωλῶν προστάτις, ῥῦσαι τοῦ πυρός με, καί σκότους αἰωνίου.

Ῥαντισμώ δακρύων μου ἁγνή, ἀπόπλυνον τά ἕλκη, καί τραύματα τῆς ψυχῆς μου ἡ τεκοῦσα τόν Χριστόν, τόν λεπρούς ἰώμενον καί αἱμόρρους, ὅπως ἀκούσω φωνῆς τῆς ποθουμένης˙ σῴζου τῆ σή πίστει, πορεύου εἰς εἰρήνην.

Ὁ Εἱρμός.
Ἐν καμίνῳ παῖδες Ἰσραήλ, ὡς ἐν χωνευτηρίῳ τῷ κάλλει τῆς εὐσεβείας, καθαρώτερον χρυσοῦ απέστιλβον λέγοντες˙ εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Ἤδή πρός τῷ τέλει γέγονα, τῶν χρονικῶν μου κόρη φεῦ μοι υπάρξεων˙ καί βαρούμενος ταῖς ἁμαρτίαις ἀπέρχομαι, εἰς ἀπείρους αἰῶνας κολάζεσθαι˙ ἡ τόν Κριτήν τεκοῦσα, τοῦτον ιλέωσαί μοι Δέσποινα.

Νὁμούς τοῦ Θεοῦ ἠθέτησα, καί ἁμαρτίας νόμῳ αὑτόν ἐδούλωσα, νόμῳ τοῦ νόος, οὐχ ὑποκύψας ὁ ἄθλιος, ἡ τούς νόμους λαθοῦσα τῆς φύσεως, ἐν τῷ σεπτῷ σου τόκῳ, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον.

Ἆρον τό βαρύ φορτίον μου, τῶν ἐγκλημάτων Θεοτόκε πανάμωμε˙ καί τόν ἐλαφρόν, ἁγνή ζυγόν καταξίωσον, τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου βαστάζειν με, καί τρίβον διοδεύειν, τήν πρός τήν ἄνω λῆξιν ἄγουσαν.

Ίνᾷ τόν βυθόν τόν ἄπειρον, τῶν οἰκτιρμῶν ἐνδείξῃς τῆς σής χρηστότητος καί τήν εὐσπλαγχνίαν, τοῦ Υἱοῦ σου Πανύμνητε, ὑπέρ πάντας κάμε αμαρτήσαντα, συγχώρησιν μοι δίδου, καί παραδείσου τήν κατοίκησιν.

Προσόμοια. 

Ἦχος ἀ’. Πανεύφημοι μάρτυρες.
Χαἶρε καθαρώτατον Θεοῦ, ἔμψυχον παλάτιον καί φωτοφόρον Πανύμνητε, χαῖρε ἀπείρανδρε, χαῖρε θεία σκέπη, χαῖρε τεῖχος ἄρρηκτον, χαῖρε Θεόν αρρήτως κυήσασα, χαῖρε ἀνόρθωσις, τοῦ Ἀδάμ καί Εὔας λύτρωσις, χαῖρε πάντων πιστῶν τό κραταίωμα.

Χαἶρε θρόνε πύρινε Θεού˙ ῥόδον τό ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα, καί κρίνον εὔοσμον, χαῖρε Παναγία, δι’ ἦς ἐλυτρώθημεν, τῆς πρώην ἀποφάσεως Δέσποινα, χαῖρε πανθαύμαστε, οἰκουμένης ἀγαλλίαμα, χαῖρε πάντων ὀρθοδόξων καύχημα.

Χαἶρε ὁ λειμών ὁ εὐθαλής, καί εὐώδης ἄχραντε, χαῖρε κυπρίζουσα ἄμπελε, χαῖρε κατάκαρπε, ἐλαία Παρθένε, χαῖρε ἡ μυρίπνοος, Θεοῦ φυταλιά, χαῖρε σύνδενδρον, καί ευσκιόφυλλον όρος˙ χαῖρε ἀειπάρθενε, τῶν χαρίτων ὁ κῆπος ὁ εὔχαρις.

Χἀράς τήν καρδίαν μου ἁγνή, πλήρωσον ὡς εύσπλαγχνος˙ καί τῶν δακρύων ἀπάλλαξον, χαράν ὡς τέξασα, μόνη Θεομήτορ˙ καί δεινῶν ἐκ πάντων με, ἐξάγαγε τόν δοῦλον σου δέομαι˙ ἶνα δοξάζω σε, ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε, τήν τῶν ὄντων πάντων ὑπερέχουσαν.