ΕΤΕΡΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 

ΕΤΕΡΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ψαλλόμενος τῷ αὑτῷ Σαββάτω τῆς Ἀκαθίστου παρά ταῖς Σεβασμίαις Μοναῖς τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Οὔ ἡ ἀκροστιχίς.
Ἡ βασιλίς τά σῶστρα σοί τῇ Παρθένω .
Ἐν δε τοῖς Θεοτοκίοις. Νικολάου.
καταλιμπάνονται δέ τά ἐν τῷ Τριῳδίῳ Μαρτυρικά καί νεκρώσιμα διά τό τῆς ἡμέρας ἑορτάσιμον.

ᾨδή , ἆ’. 

Ἦχος δ’. Ἀνοίξω τό στόμα μου.
Ἡρέτισας Ἄχραντε, λαόν καί πόλιν βασίλειον, οἰκεῖν ὡς βασίλισσα, καί βασιλεύειν αὑτῆς, ἤν ἁλώσεως, βαρβάρων ἀνωτέραν, φυλάττοις γεραίρουσαν τά μεγαλείᾳ σου.

Βαβαί τῶν ἄπειρον σου, περί τόν κλῆρον σοῦ Πάναγνε, θαυμάτων πώς ἄτρωτον, ἀκαταπόντιστον, διετήρησας αὑτόν ὡς ἐν πελάγει, βαρβάρων κυκλούμενον ταῖς ἀντιπνεύσεσιν.

Ἀδέτω σοι Δέσποινα, Δαβίδ ὁ θεῖος προπάτωρ σου, φωνήν τήν χαρμόσυνον, Θύγατερ ἄκουσον, ἐπικλίνασα, τό οὕς ἐπί λαόν σου, ἐτήσιον ᾄδοντα σοί χαριστήριον.

Συνέσεισας Δέσποινα, καί συνετάραξας θάλασσαν, καί ἄρδην ἐπόντωσας, στόλον μισόχριστον, Σκύθην ὄλεθρον, καθάπερ τούς τῆς Ἄγαρ· λαός σεσωσμένος δέ, ἀδεῖ τά θαύματα.

Νομήν πολυχρόνιον, κατατρεχόντων σῆς πόλεως, Παρθένε ἀνέστειλας, τῶν ἐκ τῆς Ἂγαρ δεινῶν, ἐπιτρίψασα, τό στράτευμα τό τούτων, καί τέλος βυθίσασα οἴκαδε φεύγοντας.

ᾨδή γ’. Τούς σούς ὑμνολόγους.
Ἰδού τῶν ἐθνῶν ἐν πονηρίᾳ, τά ὕδατα ἤχησαν Ἁγνή, τῇ πόλει σου τόν ὄλεθρον, αὑτῶν ἐν κραταιότητι· ἀλλ’ ἐμφανοῦς τῇ ῥώμη σου, παρά τόν ἄδην διεσπάρησαν.

Λαόν περιούσιον Παρθένε, καί ἅγιον ἔθνος σοι σαφῶς, καί θεῖον ἱεράτευμα, βασίλειον ἐξαίρετον, τήν βασιλίδα δέδωκεν, ὁ σός υἱός εἵς περιποίησιν.

Ἰσόρροπον κίνησιν οἱ Πέρσαι, τοῖς Σκύθαις ἐνθέμενοι τῇ σφῶν, καρδία δίκην λαίλαπος, καί καταιγίδας Ἄχραντε, τῇ σή πόλει προσέρρηξαν· άλλ’ώσεί χνοῦν αὑτούς ἐλίκμησας.

Ἰάθη τό σύντριμμα Παρθένε, τῆς σῆς θυγατρός καί συντριβήν, ἀλάστωρ ὁ καί βλάσφημως, ὀξέως καθυπέμεινεν· ἵππον γάρ καταβέβληκας, καί ἀναβάτην ἐνδικώτατα,

ᾨδή δ’ . Τήν ἀνεξιχνίαστον.
Σήμερον παράδοξα εἶδεν Ἁγνή, πόλις ἡ ἐξάρχουσα πόλεων, σοῦ τῆς Παρθένου, στρατηγούσης κατ’ ἐχθρῶν, παρ’ ἑκατέραν ἤπειρον, πάχος ὡσεί γῆς διερράγησαν.

Τί σοι ἀνταπόδομα Μῆτερ Θεού,νυν ἀνταποδοίημεν ἄξιον, ἀχρεῖοι δοῦλοι, ἀντί πάντων ὤν ἡμᾶς, Ἁγνή προσευηργέτησας; ὅθεν ἐκ ψυχῆς σε γεραίρομεν.

Ἄγαρ οἱ ἀπόγονοι, οἷς συστοιχεῖ, πόλις ἡ δουλεύουσα Δέσποινα, λήξει τῇ κάτω, προσβαλόντες ὥς σκηπτός, τῇ έλευθέρα πόλει σου, λίθος οἴα πόντω κατέδυσαν.

Σύμβολα Πανάμωμε τῆς σῆς μορφῆς, ἐν εἰκονικοῖς ἐκτυπώμασιν, ὅ Ἱεράρχης, καί ἡ σύμπασα πληθύς, ἰκετικώς κατέχοντες, νίκην κατ’ ἐχθρῶν ἀνεστήσαντο.

Κόσμου σέ βασίλισσαν ἤ βασιλίς, πόλεων πασῶν βασιλεύουσα, καί περ εἰδυῖα ὅμως Δέσποιναν αὑτῆς, ἐξόχως σε πλουτήσασα, μένει πολεμίοις ἀνάλωτος.

ᾨδή ἕ’. Ἐξέστη τά σύμπαντα.
Ὡράθη τό λόγιον, αἰσίως περατούμενον, εἴς γάρ κατεδίωξε χιλίους, καί δύω αὖθις μετεκινήσαντο, ὅλας μυριάδας εἴς φυγήν, δύναμιν φραξάμενοι, τῆς Παρθένου τήν ἄμαχον.

Συνέκοψεν Ἄγγελος, ὡς ἐν ἐκστάσει πρότερον, τοῦ Σεναχηρείμ τάς μυριάδας, φρυαξαμένου κατά τοῦ ζῶντος Θεοῦ· νῦν δέ τάς ἀπείρους τῶν ἐθνῶν, ὑφ’ ἔν ἐθανάτωσε, μυριάδας ἡ Δέσποινα.

Τικόμενοι πάθεσι, τοῖς ἀνηκέστοις βάρβαροι, πάντες ἐπιθέμενοι τῷ κλήρῳ, τῷ σῷ Παρθένε, λιμῷ καί βρώσει πτηνῶν, καί ἐκδειματούμενοι φρικτῶς, ἔμαθον οἷς ἔπαθον, ὡς εἴς σέ κατεφρόνησαν.

Ὅτε δή ὁ Ὕψιστος, τά ἔθνη διεμέριζεν, ὥς ἐπιτροπεύοντο Ἀγγέλοις, αἵματι θείῳ, οὕς ἐξηγόρασε, σχοίνισμα μερίδας τῇ Μητρί, πόλιν ὑπεξείλετο, ἤν φυλάττοις ἀπόρθητον.

ᾨδή ς’. Τήν θείαν ταύτην.
Ῥομφαίαν, ὅπλον, καί πόλεμον, ἐχθρῶν ἐπεμβαινόντων Θεόνυμφε, τῇ κληρουχίᾳ σου, κενά καί ἄπρακτα ἤλεγξας, ὡς πολιοῦχος ταύτης ὐπέρασπίσασα.

Ἀδίκως ἐπιστρατεύσασα, περσίς τῇ βασιλίδι τῶν πόλεω, δουλείαν ἔνδικον, κατεδικάσθη τῷ ἄνακτι, ὑπερμαχούσης τούτῳ τῆς θεομήτορος.

Σωρούς ἐξέβρασε θάλασσα, καθάπερ Αἰγυπτίους τό πρότερον, Ἀγαρηνῶν τούς νεκρούς, οὕς θεηλάτως ἐβύθισεν, ἐπιθεμένους κλήρω τῆς Θεομήτορος.

Ὁ σοί τήν πόλιν δειμάμενος, ἀνάκτορον Παρθένε περίπυστον, ἄναξ ἀγάλλεται, ταύτην ἀμφέπουσαν βλέπων σε, καί τόν ψιλώς καλοῦντα ἐχθρόν συντρίψασαν.

Λαός καί πόλις φιλόχριστος, ῥυσθέντες φοβέρας καταπόσεως, ὑπερμαχούσης σου, νῦν χαριστήριον πάννυχον, ἐν ἀκαθίστῳ στάσει τελεῖ δοξάζων σε.

ᾨδή ζ’. Οὐκ ἐλάτρευσαν.
Ἱκετήριον σοι δέησιν προσάγομεν, οἱ σεσωσμένοι φρικτῆς, αἰχμαλωσίας Ἁγνή; ῥυσθῆναι δεόμενοι καί ἀοράτων ἐχθρῶν, ὤν ὁ πόλεμος, οὐκ ἐν σαρκί καί αἵματι, τῷ νοῖ δε ἀντιπίπτει.

Τόξα πάντα συνετρίβη καί ἠσθένησε, τῶν δυνατῶν ἐν αυτόῖς· οἵ ἀσθενεῖς δέ σαφῶς, ἰσχύν τε καί δύναμιν περιεζώσαντο, ὡς τήν ἄμαχον, πεπλουτηκότες δύναμιν, πεποιθήσει σου Παρθένε.

Ἡ παλίμφημος, ἀπέσβη, καί ἠφάνιστο, γλώσσα τοῦ κήρυκος, τῆς μυσαράς τελετής· ἕξ ὕψους γάρ ἔρριπτο πτῶμα ἐξαίσιον, μή κραυγάζων σοι, εὐλογημένος Δέσποινα, ὁ καρπός τῆς σῆς Κοιλίας.

Ἀνοιγέσθωσαν, αἵ πύλαι σου βασίλισσα, πασῶν τῶν πόλεων, καί προερχέσθωσαν, ἐν ἐλευθέρω ποδί, οἵ πρώην σου δέσμιοι, καί ἐγκατάκλειστοι· ὁ τοῦ παίοντος, καί γάρ ζυγός συντέτριπται, στρατηγούσης τῆς Παρθένου.

ᾨδή ἡ’. Παῖδας εὐαγεῖς.
Πέρσαι τε, καί Μῆδοι, καί τῶν Οΰνων τά ἔχθιστα φῦλα συνελάλησαν, δεῦτε καί κατάσχωμεν, κλῆρον τόν ἀπόλεκτον, ἐν γάρ αυτόῖς οὐδείς ἔστιν, ὅ βασιλεύων τά νῦν, ἡλέγθησαν δέ φρύαγμα μόνον πάντας γάρ ἐξῆρεν, ὡς χλόην ἡ Παρθένος.

Ἄνασσα σοι πόλις Θεοτόκε, παρ’ ᾖς ἡ εὐσέβεια κρατύνεται, πάννυχαν ἐτήσιον, ἀδεῖ τό κατόρθωμα, καί ἑορτάζει χαίρουσα τῆς βασιλίδος σαφῶς, τά ῥύσια, καί σῶστρα Παρθένε, ἀνυμνολογοῦσα τόν τόκον σου τόν ξένον.

Ῥήγνυται τά σκάφη τῶν ἀθέων, ἀλλήλοις ἐν συσσεισμῷ, καί καταιγίδι φρικτή, βία προσαράξαντα, ἄλλα τε βεβύθισται, πάντα δ’ύφ’ ἐν ἀπόλωλε καί ἐξηφάνισται· θρηνεῖ δέ καί ὅ φύλαρχος βλέπων, ἔργον γενομένους καί τούς λοιπούς μαχαίρας.

Ὄλωλε τά ἔθνη παραδόξως, σή κληρονομίᾳ ἐπίθέμενα· ἔθεντο ταό στόμα γάρ, ὕψος πρός οὐράνιον, καί τήν αὑτῶν ὑβρίστριαν γλῶσσαν διήγαγον, εἰς γῆν μεγαλαυχοῦσαν Παρθένε, ὥσπερ ὅ ραψάκης, σύν ὧ καί διεφθάρη.

ᾨδή θ’. Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ.
Θαυμαστή σου ἔστιν ἡ σκηνή, παλάτιον τοῦ πάντων βασιλέως· Πνεῦμα γάρ ἐν σοι ἐπισκιάσαν Θεοτόκε, φρικτόν κατεσκεύασε σε θάλαμον· νῦν δέ ἡ πόλις σου αὕτη κλῆρος, ἀλλά σῴζεις ταύτην, ἐχθρῶν βαρβάρων ἀσινῆ.

Ἐνεδρεύονται Θεοτόκε Ἁγνή, ἀδίκως οἷς ἐνήδρευσαν δικαίων, πόλιν καί λαόν οἱ ἐκ Περσίδος ἐπιστάντες· αὐτοῖς ἐπιστάντος τοῦ ὀλέθρου φρικτῶς, καταστρατηγούσης σου Κόρη τούτων, καί συστρατηγούσης ἐκεῖ τῷ πιστῷ βασιλεῖ.

Νομοθέτης τό πρίν Μωυσῆς, τυπούμενος παλάμαις σταυροτύπως, ῥύεται λαόν Ἰσραηλίτην παλαμναίας, χειρός Ἀμαλήκ τοῦ πολεμήτορος· νῦν δέ τῷ Σταυρώ, καί εἴκοσι θείαις, τούς ἐχθρούς ἡττῶσι χεῖρες ἀνδρών Ἱερῶν.

Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ Κιβωτώ, λυτρούμεθα ἐν σοι Θεογεννῆτορ, ἄρδην κατακλύζοντας πολέμου ἕξ ὑδάτων, ἐθνῶν καλυπτόντων γῆς τό πρόσωπον, καί ὑπέρ βουνῶν ὑψουμένων, σου δέ ἀφανιζομένων τῇ θάλψει πρός τάχος Ἀγνη.

Υπερίπταται Θεομῆτορ τά σά, Θαυμάσια τήν δύναμιν τῶν λόγων σθένει γάρ σῶ ἀμάχω έῤῥύσω ἀλλοφύλων, ἐπιδρομῆς Ἀγνη κληρουχίαν σου· ὅθεν εὐχαρίστως βόᾳ σοι, σύ μου Θεοτόκε ρύστις, Προστάτις, καί καταφυγή.

Την εὐχάριστον, σοί φέρω φωνήν Λόγε,
Ἰδών ποθεινῶς τέρμα τῶν ἐνηργμένων.