ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

Ως οράται εν τοις υστέροις Θεοτοκίοις.

Ωδή α’. 

Ήχος α’.

Χριστός γεννάται.

Χαράς αιτία χαρίτωσον, τον νουν μου και φωτί σου κατάλαμψον, ψυχήν αγνή και διάνοιαν˙ όπως σοι εκβοήσω χαρμονικώς, συν τω Αρχαγγέλω, χαριστήριον ωδήν Θεοχαρίτωτε.

Την θείαν στάμνον την πάγχρυσον, την ένδοθεν το Μάννα κατέχουσαν, φαιδρώς πιστοί ανυμνήσωμεν˙ χαίροις αυτή βοώντες, Μήτερ αγνή˙ χαίρε των περάτων, η ελπίς και σωτηρία των υμνούντων σε.

Νεφέλη χαίρε ολόφωτε, πιστούς επισκιάζουσα πάντοτε, λυχνία χαίρε επτάφωτε, καθώς Προφήτης πάλαι προείδέ σε, Πνεύματος αγίου, ενεργείας εν ψυχή φέρουσα Πάναγνε.

Ισχύς Παρθένε και στήριγμα, και καύχημα γενού μοι τω δούλω σου, πλήθει των ποικίλων θλίψεων, νυν περιπεπτωκότι και πειρασμών, κόπασον τον σάλον, η ελπίς μου και χαρά και αγαλλίασις.

Ωδή γ’.

Των προ των αιώνων.

Χαίροις υπερτέρα, των αΰλων πασών των Δυνάμεων˙ χαίρε ανύμφευτε Παρθένε, η τεκούσα ασπόρως, Χριστόν τον Θεόν ω ψάλλομεν˙ ο ανυψώσας το κέρας ημών, άγιος ει Κύριε.

Χαίρε βασιλέων, ευσεβούντων διάδημα τίμιον˙ χαίρε Μαρτύρων θείον σθένος, και πυρίμορφε θρόνε, Χριστού του Θεού ω ψάλλομεν˙ ο ανυψώσας το κέρας ημών, άγιος ει Κύριε.

Πλήθός με πταισμάτων, και κινδύνων βυθίζει τον άθλιον˙ άλλ’ εις λιμένα θυμηδίας και ευφρόσυνον όρμον, της σης πανσθενεστάτης χάριτος, συ εγκαθόρμισον˙ όπως αεί, υμνώ σε Πανύμνητε.

Ώ των υπέρ νουν σου, και αρρήτων θαυμάτων Θεόνυμφε! Πώς και τεκούσα παρθενεύεις, τον συνάναρχον Λόγον, Πατρί και τω θείω Πνεύματι! Ώ μελωδούμεν απαύστως πιστοί˙ άγιος ει Κύριε.

Ωδή δ’.

Ράβδος εκ της ρίζης.

Χαίρε Ιερέων ευλαβών, στολή Θεοχαρίτωτε, και των Οσίων εγκαλλώπισμα˙ δικαίων χαίρε χαρά, και Μαρτύρων καύχημα˙ χαίρε γηραιών η βακτηρία, και των βοώντων ισχύς˙ δόξα τη δυνάμει σου Κύριε.

Χαίρε λογική περιστερά, κατάπαυσιν η φέρουσα, της απιστίας και προς πίστιν Θεού, ελκύσασα μυστικώς, τους εν σκότει Παρθένε, τω της αγνωσίας κρατουμένους, και νυν βοώντας πιστώς˙ δόξα τη δυνάμει σου Κύριε.

Τη ράβδω της θείας σου ροπής, την άνικμον καρδίαν μου, αναστομώσασα δακρύων πηγάς, εκβλύζειν και ποταμούς, Θεοτόκε ποίησον˙ δι’ ων μολυσμού της αμαρτίας, αποπλυθείσα φαιδρά, τω Υιώ τω σω εποφθήσεται.

Ανάνηψον τάλαινα ψυχή, και κράξον εκ βαθέων σου, των οδυνών τω μόνω Θεώ ημών˙ ημάρτηκά σοι Σωτήρ˙ άλλ’ οικτείρας σώσόν με, ταις της σε τεκούσης απειράνδρου, πρεσβείαις ως αγαθός, και τοις εκλεκτοίς συναρίθμησον.

Ωδή ε’.

Θεός ων ειρήνης.

Ιδού σοι το χαίρε βοώμεν πιστοί, χαίρε θρόνε Υψίστου πυρίμορφε, και πύλη σωτηρίας ημών των γηγενών˙ χαίρε της οικουμένης, εντρύφημα Παρθένε, και χαράκωμα θείον, και ασφαλές φυγαδευτήριον.

Η κλίμαξ ην είδέ ποτέ Ιακώβ, τους βροτούς από γης η ανάγουσα, εις δόξαν την ουράνιον συ ει ως αληθώς, Παντάνασσα Μαρία˙ διο σοι και το χαίρε, ευχαρίστως βοώμεν, οι σεσωσμένοι τη κυήσει σου.

Η σκέπη του κόσμου και πάντων χαρά, η προφθάνουσα τάχος και σώζουσα, οικτείρησον και νυν ημάς Θεόνυμφε αγνή, τους σε προσκαλουμένους αεί εν περιστάσει˙ προστασίαν γαρ άλλην, μετά Θεόν ημείς ουκ έχομεν.

Ναός ως υπάρχουσα φωτοειδής, του Δεσπότου των όλων και σκήνωμα, ναόν με χρηματίσαντα και σπήλαιον ληστών, καθάρισόν με όλον, και λάμπρυνον Παρθένε, και νυμφώνα προς θείον, ένδον εισάγαγε Πανάμωμε.

Ωδή ς’.

Σπλάγχνων Ιωνάν.

Χαίροις διαυγής, πηγή και ακένωτε, εξ ης το φαιδρόν καθαρώτατον, και αείζωον, ύδωρ βλύσαν ποτίζει διψώντα λαόν, και δροσίζει τους φλογμώ των παραπτώσεων, πάλαι κρατουμένους Δέσποινα, και εισάγει εις Θείαν ανάψυξιν.

Χαίροις ποταμέ, Θεού ανεξάντλητε, υδάτων πολλών όντως ανάπλεε˙ δι΄ ου άπασα, καταρδεύεται κτίσις υμνούσά σε˙ και ευφραίνονται καρδίαι Θεονύμφευτε, πάσαι αι φλογμώ κρατούμεναι, και διψώσαι νεκρέγερτα νάματα.

Φως μοι φωτεινόν, Δεσπότου παλάτιον, γενού τω πολλοίς περιπεσόντι δεινοίς, και καθεύδοντι, απογνώσεως όλως προς βάραθρον, και την σην επιζητούντι θείαν σύναρσιν˙ πλην σου άλλην γαρ ου κέκτημαι, προστασίαν ο δούλός σου Δέσποινα.

Νέος ουρανός, εδείχθης λαμπρότατος˙ ανέτειλας γαρ τον μέγαν ήλιον, και ανέσπερον, υπέρ λόγον και έννοιαν πάναγνε, αθεΐας τε την νύκτα διαλύσασα. Όθεν πάσα κτίσις συναγάλλεται, και το χαίρε απαύστως κραυγάζει σοι.

Κάθισμα. 

Ήχος α’.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Παρθένος αληθώς, προ του τόκου Παρθένε˙ Παρθένος αληθώς, εν τω τόκω Παρθένε˙ Παρθένος αειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, και Παρθένον σε, ομολογούμεν Παρθένε, και ελπίζομεν εν σοι Παρθένε σωθήναι, παρθένων το καύχημα.

Ωδή ζ’.

Οι παίδες ευσεβεία.

Χαίρε Θεοκυήτορ, δυστυχούντων ασφαλής ανόρθωσις˙ χαίρε προπύργιον στερρόν, βασιλέων και κραταίωμα, και βεβαία προστασία τοις κραυγάζουσιν˙ ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Χαίρε Θεογεννήτορ, η φωτός σου ταις ακτίσι λάμψασα, την οικουμένην σκοτεινοίς, εμπεσούσαν παραπτώμασι, και φαιδρύνουσα τους πίστει αναμέλποντας˙ των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Ως όμβρος επί πόκον, καταβάς εν σοι γαστρί σεσάρκωται, ο της ειρήνης ποταμός η πηγή της αγαθότητος˙ ο σταγόνας υετού εξαριθμούμενος˙ ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Η μόνη τον Σωτήρα υπέρ νουν σωματωθέντα τέξασα, κυριευθέντα με δεινοίς, πειρασμοίς και κινδυνεύοντα, ελευθέρωσον αγνή και σώσον ψάλλοντα˙ ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Ωδή η’.

Θαύματος υπερφυούς.

Χαίροις υπερέχουσα των άνω μόνη, στρατευμάτων Πανάμωμε Κόρη, χαίροις υπερθαύμαστε˙ χαίρε σκέπη των γηγενών˙ χαίρε γέφυρα ζωήν προς την αθάνατον, βροτούς επανάγουσα τους μέλποντας˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Χαίρε του φωτός του απροσίτου, θείον ενδιαίτημα Παρθενομήτορ˙ χαίρε χώρα εύκαρπε, στάχυν θείον ως αληθώς, εκβλαστήσασα τον τρέφοντα τα σύμπαντα˙ ώ πάντες βοώμεν ανεμέλποντες˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Θαύματος υπερφυούς ιδού το πέρας, παρθενεύουσα τίκτει Παρθένος, γεγονότα άνθρωπον, τον των όλων Δημιουργόν, τον συνάναρχον Πατρί και τω Πνεύματι˙ ώ πάντες κραυγάζομεν γηθόμενοι˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Σώσαι βουληθείς ως ευεργέτης φύσιν, των βροτών ο πάντα κτίσας λόγω, όλον με εφόρεσεν, όλος όλω μοι ενωθείς, εκ Παρθένου σαρκωθείς ο υπερούσιος, ώ πάντες σκιρτώντες, ανακράξομεν˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον, και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον˙ ου γαρ ους εδέξατο φλέγει νέους, ως ουδέ πυρ της Θεότητος, Παρθένου ην υπέδυ νηδύν˙ διο ανυμνούντες αναμέλψωμεν˙ ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον και υπερυψούτω εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Τύπον της αγνής.

Χαίρε Μήτηρ του Παντάνακτος, χαίρε χαράς, του κόσμου αιτία Πάναγνε˙ χαίρε δάμαλις η γραφική μόσχον φέρουσα, Ιησούν τον Σωτήρα και Κύριον, χαίρε φωτός δοχείον˙ χαίρε πταιόντων ιλαστήριον.

Χαίρε πάντων εγκαλλώπισμα˙ χαίρε λαβίς τον θείον άνθρακα φέρουσα˙ χαίρε πορφυρίς, βασιλική αγλαόχρυσε, χαίρε νόμων Θεού φυλακτήριον˙ χαίρε η τας προρρήσεις, των προφητών σαφώς περάνασα.

Χαίροις ουρανέ κατάστερε, πεποικιλμένη αρετών ταις λαμπρότησι˙ χαίρε βασιλίς, εκ δεξιών του Δεσπότου σου, ισταμένη το ένδυμα έχουσα, σεπτώς κεκοσμημένον, ως ο Δαβίδ σοι ανεβόησε.

Χαίρε λογικέ Παράδεισε, ξύλου ζωής εν μέσω Χριστόν βλαστάσασα, του προτέρου ξύλου καθελόντα το έμπικρον, και τους πάλαι τη βρώσει τεθνήξαντας, γλυκάναντα και θείας, ζωής μετόχους αναδείξαντα.

Προσόμοια. 

Ήχος α’.

Των ουρανίων ταγμάτων.

Χαίρε φωτός η νεφέλη, και στύλε πύρινε, τον νοητόν εισάγων, Ισραήλ προς αξίαν, κατάπαυσιν Παρθένε χαίρε σεμνή, του Αδάμ η ανόρθωσις˙ και των δακρύων της Εύας απαλλαγή˙ χαίρε κόσμου η βοήθεια.

Χαίρε λαβίς η τον θείον, άνθρακα φέρουσα, χαίρε της Εκκλησίας, το απόρθητον τείχος, πιστών χαίρε το κράτος˙ χαίρε βροτών, προς Θεόν ιλαστήριον˙ χαίρε μετάγουσα γέφυρα προς ζωήν τους υμνούντάς σε Θεόνυμφε.

Χαίρε Παντάνακτος Μήτηρ, χαίρε βασίλισσα, των βασιλίδων κόσμου Θεοτόκε Μαρία˙ χαίρε ασθενούντων η ταχινή, ιατρεία και λύτρωσις˙ χαίρε τρυφή Παραδείσου του εν Εδέμ, ασυγκρίτως υπερέχουσα.

Μαρμαρυγαίς ακηράτοις, του θείου Πνεύματος, καταυγασθήναι δίδου, την ζοφώδη ψυχήν μου˙ και σκότους εξωτέρου ρύσαι αγνή, και αυλίζεσθαι πάντοτε, ταις των αγίων λαμπρότησιν εν χαρά, Θεοτόκε καταξίωσον.