Κυριακή 10 Απριλίου 2022

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΗΧΟΣ Α’ 

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.
Ου η ακροστιχίς.
«Θρήνων εμών δέχοιο, τον πρώτον Κόρη. Ναι». 
Ωδή α’. 
ήχος α’.
Σου η τροπαιούχος.
Θρήνων απαρχάς δεύρο ψυχή, τη Θεοτόκω προσοίσωμεν σήμερον˙ αύτη γαρ ερρύσατο, της του Αδάμ κατάρας το ανθρώπινον, και την ευλογίαν, και χαρμονήν εδωρήσατο. 
Ρείθροις Ιορδάνου τα εμά, περισωθέντα ουδόλως ισχύουσι, δάκρυα εκνίψασθαι, τον των εμών αμαρτημάτων βόρβορον˙ αλλά συ Παρθένε, τω σω ελέει με κάθαρον. 
Ήλιον γεννήσασα Χριστόν δικαιοσύνης Παρθένε τον άδυτον, φώτισόν μου δέομαι, τα της ψυχής ημαυρωμένα όμματα, ηδονών αχλύϊ, και αμαρτίας παχύτητι. 
Νόμους του Δεσπότου παραβάς, πάσαν ιδέαν κακίας ετέλεσα˙ και νυν επιστρέφοντα, μη με παρίδης τον αχρείον δούλόν σου, Δέσποινα Μαρία, αλλά οικτείρασα σώσόν με. 
Ωδή γ’.
Ο μόνος ειδώς.
Ως πάλαι την Εύαν ευρηκώς, ο όφις με ηπάτησε, και ηδονής τη γεύσει εξέβαλε του παραδείσου της θείας γνώσεως˙ η Χριστόν κυήσασα, τον Αδάμ τον δεύτερον, προς ζωήν επανάγαγε Δέσποινα. 
Νοσήσας του Κάϊν δυστυχώς, Παρθένε την απόνοιαν, ως αδελφόν τον νουν μου απέκτεινα, φιληδονίας ξίφει χρησάμενος, και φθονήσας κάκιστα, τούτου την ανάβασιν, αλλά συ ως φιλάνθρωπος σώσόν με. 
Εθρήνησε πάλαι ο Αδάμ, Εδέμ αποικιζόμενος, Χερουβίμ του την είσοδον φράττοντος˙ πεσών εγώ δε της θείας γνώσεως, θρηνών ικετεύω σε, συν αγίοις πρέσβευε, Θεομήτορ παθών λυτρωθήναί με. 
Μελέτη θανάτου ώ ψυχή, αθλία προηγείσθω σου, εν ταις του βίου πράξεσι πάντοτε, και θρήνον λάβε, και πένθος σύστησον, έχουσα μεσίτριαν, την αγνήν και άμωμον, προς Χριστόν τον εκ ταύτης βλαστήσαντα. 
Ωδή δ’.
Όρος σε τη χάριτι.
Ώ των σων θαυμάτων απειρόγαμε Δέσποινα! Ότι μεσίτρια βροτών, αμαρτωλών προς τον εκ σου τεχθέντα γεγένησαι˙ διο καμέ υπέρ βροτούς αμαρτήσαντα, καταλλαγήναι αυτώ εκδυσώπησον. 
Νέκρωσον Παρθένε της σαρκός μου το φρόνημα, και των παθών τα προσβολάς και των δαιμόνων τας βουλάς, απράκτους απέργασαι, και της ζωής τρίβους βαίνειν οδήγησον, η την ζωήν των απάντων κυήσασα. 
Δάκρυσι καθάραι μολυσμούς της καρδίας μου, ταις προστασίαις των σεπτών Αγγέλων ποίησον αγνή, ψυχής τε την ζόφωσιν και του νοός τας εκτροπάς ανακάλεσαι, και απαθείας προς τρίβον οδήγησον. 
Έννοιαν αισχίστοις λογισμοίς κατεμόλυνα, και την ψυχήν ταις ηδοναίς, τους επί Νώε υπερβάς, αισχροίς ατοπήμασι˙ δι’ ο βοώ Θεοκυήτορ με οίκτειρον, κατακλυσμού νοητού διασώζουσα. 
Ωδή ε’.
Ο φωτίσας τη ελλάμψει.
Χαλεπής με εκ φλογός της γεέννης εξάρπασον, η τεκούσα της Θεότητος πυρ το απρόσιτον, καθ’ ημάς γενόμενον, Θεανδρική τη υποστάσει, Θεοκυήτορ πανάμωμε. 
Ου πτοούμαι τας μελλούσας κολάσεις ο άθλιος, ου το σκότος, ου βρυγμόν των οδόντων και σκώληκα, ου το πυρ το άσβεστον˙ δι’ ο αιτούμαί σε Παρθένε, τούτων με πάντων εκλύτρωσαι. 
Ίασαί μου της ψυχής τα αλγήματα Πάναγνε, η τεκούσα τον τας νόσους ημών ιασάμενον, τοις αυτού παθήμασι, τοις σωτηρίοις και πανσέπτοις, ίνα πιστώς μεγαλύνω σε. 
Ουχ ως Λάμεχ νεανίσκον και άνδρα απέκτεινα, Θεομήτορ, αλλά νουν και τον λόγον τοις πταίσμασι˙ μη ουν η εκδίκησις, ταμιευθήτω μου τη κρίσει, αλλά ενταύθά με κάθαρον. 
Ωδή ς’.
Εκύκλωσεν ημάς.
Το σώμα κατεμόλυνα ταις πράξεσι˙ τον νουν ταις ενθυμήσεσι˙ τας αισθήσεις τη αφή των ηδονών˙ τούτων μοι την ίασιν χορήγησον, τοις σταλαγμοίς εμών δακρύων˙ Θεοχαρίτωτε. 
Ο χρόνος της ζωής μου δεδαπάνηται εν ύπνω και ανέσεσι, και τρυφή και ρεμβασμοίς των λογισμών˙ νυν ουν καν εν γήρα με σωφρόνισον Μήτερ Θεού, και προς μετάνοιαν χειραγώγησον. 
Νοήσας των προ νόμου την απόνοιαν, αφρόνως επεχείρησα, ως πυργώματα τας πράξεις τας αισχράς, άλλην επί άλλη συναρμόσασθαι. Συ ουν αγνή τω θείω με συνέτισον Πνεύματι. 
Παγίδα μοι κεκρύφασι Πανύμνητε, οι όντως υπερήφανοι˙ και σχοινίοις των εμών αμαρτιών, βρόχους τοις ποσί μου διετείναντο, ους αγαθή, ως αραχνίους μίτους διάλυσον. 
Κάθισμα. 
Ήχος α’.
Χορός Αγγελικός.
Ελπίς Χριστιανών, αψευδής και βεβαία˙ ελέους χορηγέ, και πηγή συμπαθείας, η κλεις η διανοίγουσα, του Θεού την χρηστότητα, πάσιν άνοιξον, της ευσπλαγχνίας την πύλην˙ πάσι δώρησαι, του της τρυφής Παραδείσου, την είσοδον Δέσποινα.
Ωδή ζ’.
Σε νοητήν.
Ρήξον αγνή δεσμούς της καρδίας μου, λήθην και άγνοιαν δεινήν, και την πώρωσιν της ψυχής, και ηλιθιότητα˙ δι’ ων συνδεσμούμενος˙ ο νους μου τρέχειν ου δύναται, προς πλατυσμόν θεωρίας, και ύψος θείας γνώσεως. 
Ώ των εμών παθών και κινήσεων! Ποίον αίσχος αισχροποιόν, ουκ αφρόνως πέπραχα; Ποίον ουκ ετέλεσα, ηδυπαθείας αμάρτημα; Συ ουν αγνή καν εν γήρα μετάνοιάν μοι δώρησαι. 
Την εν εμοί ραθυμίαν Δέσποινα, και νυσταγμόν τον χαλεπόν, ταις αγρύπνοις σου προς Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, άχραντε απέλασον, και μελωδούντα με οίκτειρον˙ ο αινετός των Πατέρων Θεός και υπερένδοξος. 
Οίμοι ψυχή! Πώς απηναισχύντησας, υπέρ τον Χαμ τον αναιδή! Ουκ εκάλυψας την αιδώ, του σοι πλησιάζοντος, φύσει τε και χάριτι άλλ’ απανθρώπως εφαύλισας˙ νυν ουν θερμώς προς την εύσπλαγχνον κόρη μετανόησον. 
Ωδή η’.
Εν καμίνω παίδες.
Νεκρωθείσα τάλαινα ψυχή, δεινώς τη αμελεία, εγέρθητι ως εξ ύπνου, και μεσίτριαν ποιού την μόνην απείρανδρον Θεοτόκον˙ όπως σε τρόποις ζωώση μετανοίας, και της απαθείας καθυποδείξη τρίβους. 
Κοίμισόν μου δη τας εμπαθείς ορέξεις, παθών τε των ψυχοφθόρων τα ινδάλματα αγνή, εις τέλος εξάλειψον Θεομήτορ˙ ίνα δοξάζω αεί και ευλογώ σε, την μόνην αιτίαν της πάντων σωτηρίας. 
Ολοτρόπως πάσαν ηδονήν, ετέλεσα αφρόνως, και πάσας μου τας αισθήσεις κατεμόλυνα αισχρώς˙ προς σε την αμόλυντον καταφεύγω, Δέσποινα πάντων αμαρτωλών προστάτις, ρύσαι του πυρός με, και σκότους αιωνίου. 
Ραντισμώ δακρύων μου αγνή, απόπλυνον τα έλκη, και τραύματα της ψυχής μου η τεκούσα τον Χριστόν, τον λεπρούς ιώμενον και αιμόρρους, όπως ακούσω φωνής της ποθουμένης˙ σώζου τη ση πίστει, πορεύου εις ειρήνην. 
Αινούμεν. 
Ο Ειρμός.
«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω τω κάλλει της ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού απέστιλβον λέγοντες˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας». 
Ωδή θ’.
Τύπον της αγνής.
Ήδη προς τω τέλει γέγονα, των χρονικών μου κόρη φευ μοι υπάρξεων˙ και βαρούμενος ταις αμαρτίαις απέρχομαι, εις απείρους αιώνας κολάζεσθαι˙ η τον Κριτήν τεκούσα, τούτον ιλέωσαί μοι Δέσποινα. 
Νόμους του Θεού ηθέτησα, και αμαρτίας νόμω αυτόν εδούλωσα, νόμω του νοός, ουχ υποκύψας ο άθλιος, η τους νόμους λαθούσα της φύσεως, εν τω σεπτώ σου τόκω, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον. 
Άρον το βαρύ φορτίον μου, των εγκλημάτων Θεοτόκε πανάμωμε˙ και τον ελαφρόν, αγνή ζυγόν καταξίωσον, του Υιού και Θεού σου βαστάζειν με, και τρίβον διοδεύειν, την προς την άνω λήξιν άγουσαν. 
Ίνα τον βυθόν τον άπειρον, των οικτιρμών ενδείξης της σης χρηστότητος και την ευσπλαγχνίαν, του Υιού σου Πανύμνητε, υπέρ πάντας καμέ αμαρτήσαντα, συγχώρησίν μοι δίδου, και παραδείσου την κατοίκησιν. 
Προσόμοια. 
Ήχος α’.
Πανεύφημοι μάρτυρες.
Χαίρε καθαρώτατον Θεού, έμψυχον παλάτιον και φωτοφόρον Πανύμνητε, χαίρε απείρανδρε, χαίρε θεία σκέπη, χαίρε τείχος άρρηκτον, χαίρε Θεόν αρρήτως κυήσασα, χαίρε ανόρθωσις, του Αδάμ και Εύας λύτρωσις, χαίρε πάντων πιστών το κραταίωμα.

Χαίρε θρόνε πύρινε Θεού˙ ρόδον το αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσασα, και κρίνον εύοσμον, χαίρε Παναγία, δι’ ης ελυτρώθημεν, της πρώην αποφάσεως Δέσποινα, χαίρε πανθαύμαστε, οικουμένης αγαλλίαμα, χαίρε πάντων ορθοδόξων καύχημα.

Χαίρε ο λειμών ο ευθαλής, και ευώδης άχραντε, χαίρε κυπρίζουσα άμπελε, χαίρε κατάκαρπε, ελαία Παρθένε, χαίρε η μυρίπνοος, Θεού φυταλιά, χαίρε σύνδενδρον, και ευσκιόφυλλον όρος˙ χαίρε αειπάρθενε, των χαρίτων ο κήπος ο εύχαρις.

Χαράς την καρδίαν μου αγνή, πλήρωσον ως εύσπλαγχνος˙ και των δακρύων απάλλαξον, χαράν ως τέξασα, μόνη Θεομήτορ˙ και δεινών εκ πάντων με, εξάγαγε τον δούλόν σου δέομαι˙ ίνα δοξάζω σε, ίνα πόθω μεγαλύνω σε, την των όντων πάντων υπερέχουσαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοφιλείς αναρτήσεις