Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία
του Τιερί Μεϊσάν
Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε από τη Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου, αλλά από την Ουκρανία μια εβδομάδα πριν. Ο ΟΑΣΕ είναι μάρτυρας αυτού. Αυτή η περιφερειακή σύγκρουση είχε σχεδιαστεί από την Ουάσιγκτον για να επιβάλει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη από την οποία η Ρωσία, μετά η Κίνα, επρόκειτο να αποκλειστούν. Μην ξεγελιέστε!
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζονται για περισσότερο από ένα μήνα και οι επιχειρήσεις προπαγάνδας του ΝΑΤΟ εδώ και ενάμιση μήνα.
Όπως πάντα, η αγγλοσαξονική πολεμική προπαγάνδα συντονίζεται από το Λονδίνο. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί έχουν αποκτήσει μια απαράμιλλη τεχνογνωσία. Το 1914, είχαν καταφέρει να πείσουν τον ίδιο τους τον πληθυσμό ότι ο γερμανικός στρατός είχε ασκήσει μαζικούς βιασμούς στο Βέλγιο και ότι ήταν καθήκον κάθε Βρετανού να έρθει σε βοήθεια αυτών των φτωχών γυναικών. Ήταν μια πιο καθαρή άποψη παρά να αναφέρουν την προσπάθεια του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’ να ανταγωνιστεί την Αγγλική αποικιακή Αυτοκρατορία. Στο τέλος της σύγκρουσης, ο βρετανικός πληθυσμός ζήτησε να αποζημιωθούν τα θύματα. Προσπάθησαν να τα απαριθμήσουν και κατάλαβαν ότι τα γεγονότα είχαν υπερτιμηθεί υπερβολικά.
Ο πρόεδρος Ζελένσκι κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία δίνοντας εντολή στα μπαντεριστικά στρατεύματα που ενσωματώθηκαν στον στρατό του να επιτεθούν σε Ρώσους πολίτες του Ντονμπάς από τις 17 Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια, κούνησε ένα κόκκινο πανί δηλώνοντας ενώπιον των πολιτικών αρχηγών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ ότι επρόκειτο να αποκτήσει την ατομική βόμβα κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών.
Αυτή τη φορά, το 2022, οι Βρετανοί κατάφεραν να πείσουν τους Ευρωπαίους ότι στις 24 Φεβρουαρίου οι Ρώσοι επιτέθηκαν στην Ουκρανία για να εισβάλουν και να την προσαρτήσουν. Η Μόσχα θα προσπαθούσε να ανασυστήσει τη Σοβιετική Ένωση και θα προετοιμαζόταν να επιτεθεί διαδοχικά σε όλες τις παλιές κτήσεις της. Αυτή η εκδοχή είναι πιο τιμητική για τους Δυτικούς παρά να αναφέρουν την «παγίδα του Θουκυδίδη» -θα επανέλθω σε αυτό-. Στην πραγματικότητα, τα στρατεύματα του Κιέβου επιτέθηκαν στους δικούς τους πληθυσμούς στο Ντονμπάς το απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια, η Ουκρανία κούνησε ένα κόκκινο πανί μπροστά στον Ρώσο ταύρο με το λόγο του προέδρου Ζελένσκι προς τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του ΝΑΤΟ που είχαν συγκεντρωθεί στο Μόναχο, κατά τον οποίο ανακοίνωσε ότι η χώρα του επρόκειτο να αποκτήσει ατομικά όπλα για να προστατευθεί από τη Ρωσία.
Δεν με πιστεύετε; Εδώ είναι οι έρευνες του ΟΑΣΕ στα σύνορα του Ντονμπάς. Δεν υπήρχαν μάχες για μήνες, αλλά οι παρατηρητές της ουδέτερης Οργάνωσης παρατήρησαν, από το απόγευμα της 17ης Μαρτίου, 1.400 εκρήξεις την ημέρα. Αμέσως, οι αντάρτικες επαρχίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ, οι οποίες εξακολουθούσαν να θεωρούν τους εαυτούς τους Ουκρανούς αλλά διεκδικούσαν αυτονομία εντός της Ουκρανίας, μετακίνησαν περισσότερους από 100.000 πολίτες για να τους προστατεύσουν. Οι περισσότεροι υποχώρησαν μέσα στο Ντονμπάς, άλλοι κατέφυγαν στη Ρωσία.
Texte source auto_awesome Essayez avec cette orthographe : Nombre d’explosions enregistrées au Donbass (14-22 février 2022). Source : OSCE SMM Daily Report 97 / 5 000 Résultats de traduction Αριθμός εκρήξεων που καταγράφηκαν στο Donbass (14-22 Φεβρουαρίου 2022).
Πηγή: Ημερήσια Έκθεση SMM του ΟΑΣΕ
Το 2014 και το 2015, όταν ένας εμφύλιος πόλεμος έφερε αντιμέτωπο το Κίεβο με το Ντόνεστκ και το Λούγκανσκ, οι υλικές και ανθρώπινες ζημιές ήταν μόνο θέμα των εσωτερικών υποθέσεων της Ουκρανίας. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, σχεδόν ολόκληρος ο ουκρανικός πληθυσμός του Ντονμπάς σκέφτηκε να μεταναστεύσει και απέκτησε τη διπλή ρωσική υπηκοότητα. Επομένως, η επίθεση του Κιέβου στους κατοίκους του Ντονμπάς στις 17 Φεβρουαρίου ήταν μια επίθεση εναντίον ΟυκρανοΡώσων πολιτών. Η Μόσχα ήρθε να τους βοηθήσει, επειγόντως, από τις 24 Φεβρουαρίου.
Η χρονολογία είναι αδιαμφισβήτητη. Δεν ήταν η Μόσχα που ήθελε αυτόν τον πόλεμο, αλλά σίγουρα το Κίεβο, παρά το προβλέψιμο τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει. Ο πρόεδρος Zelensky έθεσε εσκεμμένα τον λαό του σε κίνδυνο και φέρει την αποκλειστική ευθύνη για όσα υπομένει σήμερα.
Γιατί έκανε έτσι; Από την αρχή της θητείας του, ο Volodymyr Zelensky συνέχισε την υποστήριξη του ουκρανικού κράτους, που ξεκίνησε από τον προκάτοχό του Πέτρο Ποροσένκο, στις υπεξαίρεσεις που διέπραξαν οι Αμερικανοί χορηγοί του και στους εξτρεμιστές της χώρας του, τους μπαντεριστές. Ο πρόεδρος Πούτιν περιέγραψε τους πρώτους ως «συμμορία τοξικομανών» και τους δεύτερους ως «συμμορία νεοναζί» [1]. O Volodymyr Zelensky δήλωσε δημόσια όχι μόνο ότι δεν ήθελε να επιλύσει τη σύγκρουση του Ντονμπάς εφαρμόζοντας τις Συμφωνίες του Μινσκ, αλλά απαγόρευσε στους συμπολίτες του να μιλούν ρωσικά στο σχολείο και στη διοίκηση και, ακόμη χειρότερα, υπέγραψε φυλετικό νόμο την 1η Ιουλίου. 2021, ο οποίος εξαιρεί εκ των πραγμάτων τους Ουκρανούς που διεκδικούν τη σλαβική τους καταγωγή από την απόλαυση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Ο ρωσικός στρατός εισέβαλε πρώτα στο ουκρανικό έδαφος, όχι από το Ντονμπάς, αλλά από τη Λευκορωσία και την Κριμαία. Κατέστρεψε όλες τις ουκρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσε το ΝΑΤΟ για χρόνια και πολέμησε τα μπαντεριστικά συντάγματα. Τώρα αφοσιώνεται στην καταστροφή της στα ανατολικά της χώρας. Οι προπαγανδιστές του Λονδίνου και τα σχεδόν 150 πρακτορεία επικοινωνίας τους σε όλο τον κόσμο μας διαβεβαιώνουν ότι, απωθημένος από την ένδοξη Ουκρανική Αντίσταση, ο ηττημένος ρωσικός στρατός έχει εγκαταλείψει τον αρχικό του στόχο να καταλάβει το Κιέβο. Ωστόσο, ποτέ, απολύτως ποτέ, δεν είπε ο πρόεδρος Πούτιν ότι η Ρωσία θα έπαιρνε το Κίεβο, θα ανέτρεπε τον εκλεγμένο πρόεδρο Ζελένσκι και θα καταλάμβανε τη χώρα του. Αντίθετα, πάντα έλεγε ότι οι πολεμικοί του στόχοι ήταν να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία και να εξαλείψει τα αποθέματα ξένων όπλων (αυτών του ΝΑΤΟ). Αυτό ακριβώς κάνει.
Ο ουκρανικός λαός υποφέρει. Ανακαλύπτουμε ότι ο πόλεμος είναι σκληρός, ότι πάντα σκοτώνει αθώους ανθρώπους. Μας κυριεύουν σήμερα τα συναισθήματά μας και, καθώς αγνοούμε την ουκρανική επίθεση της 17ης Φεβρουαρίου, αγανακτούμε με τους Ρώσους τους οποίους κακώς χαρακτηρίζουμε «επιτιθέμενους». Δεν νιώθουμε την ίδια συμπόνια για τα θύματα του ταυτόχρονου πολέμου στην Υεμένη, τους 200.000 νεκρούς της, συμπεριλαμβανομένων 85.000 παιδιών, που πέθαναν από την πείνα. Αλλά είναι αλήθεια ότι οι Υεμενίτες δεν είναι στα μάτια των Δυτικών παρά «μόνο Άραβες».
Το γεγονός του πόνου δεν πρέπει a priori να ερμηνεύεται ως απόδειξη ότι κάποιος έχει δίκιο. Οι εγκληματίες υποφέρουν καθώς και οι αθώοι.
Η ουκρανική αντιπροσωπεία στο Διεθνές Δικαστήριο πέτυχε να μην υπάρχει καμία δίκη επί της ουσίας, αλλά μια εντολή επιβολής συντηρητικού μέτρου κατά της Ρωσίας.
Έγινε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ), δηλαδή το εσωτερικό δικαστήριο του ΟΗΕ, από την Ουκρανία και διέταξε, ως προληπτικό μέτρο, στις 16 Μαρτίου, τη Ρωσία να σταματήσει τον πόλεμο και να αποσύρει τα στρατεύματά της [2]. Αλλά, όπως μόλις έδειξα, το Δίκαιο δίνει δίκιο στη Ρωσία.
Πώς είναι δυνατή μια τέτοια χειραγώγηση του Δικαστηρίου; Η Ουκρανία αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο πρόεδρος Πούτιν δήλωσε, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, ότι οι πληθυσμοί του Ντονμπάς ήταν θύματα «γενοκτονίας». Ως εκ τούτου, αρνήθηκε αυτή τη «γενοκτονία» και κατηγόρησε τη Ρωσία ότι χρησιμοποίησε ακατάλληλα αυτό το επιχείρημα. Στο διεθνές δίκαιο, η λέξη γενοκτονία δεν υποδηλώνει πλέον την εξάλειψη μιας εθνοτικής ομάδας, αλλά μια σφαγή που διατάχθηκε από μια κυβέρνηση. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, 13.000 έως 22.000 άμαχοι έχουν σκοτωθεί στο Ντονμπάς, ανάλογα με το αν κάποιος αναφέρεται στα στατιστικά στοιχεία της ουκρανικής κυβέρνησης ή σε αυτά της ρωσικής κυβέρνησης. Η Ρωσία, η οποία είχε στείλει την αγόρευση της εγγράφως, υποστηρίζει ότι δεν βασίζεται στη Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, αλλά στο άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που επιτρέπει τον πόλεμο για αυτοάμυνα -γεγονός το οποίο είχε διευκρινίσει ο πρόεδρος Πούτιν. στην ομιλία του-. Το Δικαστήριο δεν προσπάθησε να επαληθεύσει τίποτα. Έμεινε στην ουκρανική διάψευση. Ως εκ τούτου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία είχε χρησιμοποιήσει ακατάλληλα τη Σύμβαση ως επιχείρημα. Επιπλέον, δεδομένου ότι η Ρωσία δεν έκρινε απαραίτητη τη φυσική εκπροσώπησή της στο Δικαστήριο, το τελευταίο χρησιμοποίησε την απουσία της για να της επιβάλει ένα παρεκκλίνον προσωρινό μέτρο. Η Ρωσία, σίγουρη για το δίκιο της, αρνήθηκε να συμμορφωθεί και απαιτεί δίκη επί της ουσίας που δεν θα εκδοθεί πριν από τα τέλη Σεπτεμβρίου.
Τούτα λεχθέντα, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη διπροσωπία των Δυτικών παρά μόνο τοποθετώντας τα γεγονότα στο πλαίσιο τους. Εδώ και δέκα χρόνια, οι ΗΠΑϊοι πολιτικολόγοι μας διαβεβαίωσαν ότι η άνοδος της Ρωσίας και της Κίνας θα οδηγήσει σε έναν αναπόφευκτο πόλεμο. Ο πολιτικολόγος Graham Allison δημιούργησε επί τούτου την έννοια της «παγίδας του Θουκυδίδη» [3]. Αναφερόταν στους Πελοποννησιακούς Πολέμους μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας τον 4ο αιώνα π.Χ. Ο στρατηγηστής και ιστορικός Θουκυδίδης ανέλυσε ότι οι πόλεμοι είχαν γίνει αναπόφευκτοι όταν η Σπάρτη, που κυριαρχούσε στην Ελλάδα, συνειδητοποίησε ότι η Αθήνα κατακτούσε μια αυτοκρατορία και μπορούσε να αντικαταστήσει την ηγεμονία της. Η αναλογία είναι αξιοσημείωτη, αλλά ψευδής: αν η Σπάρτη και η Αθήνα ήταν γειτονικές ελληνικές πόλεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν την ίδια κουλτούρα.
Για παράδειγμα, η Κίνα απορρίπτει την πρόταση εμπορικού ανταγωνισμού που διατύπωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν. Αντιτίθεται με τη παράδοσή της του «win-win». Με τον τρόπο αυτό, δεν αναφέρεται σε επικερδείς εμπορικές συμβάσεις και για τα δύο μέρη, αλλά στην Ιστορία της. Το «Μεσαίο Βασίλειο» έχει εξαιρετικά μεγάλο πληθυσμό. Ο αυτοκράτορας αναγκαζόταν να εξουσιοδοτήσει την εξουσία του στο μέγιστο. Ακόμη και σήμερα η Κίνα είναι η πιο αποκεντρωμένη χώρα στον κόσμο. Όταν εξέδιδε ένα διάταγμα, το τελευταίο είχε πρακτικές συνέπειες σε ορισμένες επαρχίες, αλλά όχι σε όλες. Επομένως, ο αυτοκράτορας έπρεπε να φροντίσει έτσι ώστε κάθε τοπικός κυβερνήτης να μην θεωρήσει το διάταγμά του ως άσκοπο και να μην ξεχάσει την εξουσία του. Πρότεινε τότε μια αντιστάθμιση σε όσους δεν αφορούσε το διάταγμα έτσι ώστε να αισθάνονται πάντα υποταγείς στην εξουσία του.
Από την αρχή της ουκρανικής κρίσης, η Κίνα όχι μόνο υιοθέτησε μια αδέσμευτη θέση, αλλά προστάτεψε τον Ρώσο σύμμαχό της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Λανθασμένα, οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβήθηκαν ότι το Πεκίνο θα έστελνε όπλα στη Μόσχα. Αυτό δεν συνέβη ποτέ, ακόμα κι αν υπάρχει υλικοτεχνική βοήθεια στα γεύματα που ετοιμάζονται για τους στρατιώτες, για παράδειγμα. Η Κίνα παρακολουθεί πώς πάνε τα πράγματα και συμπεραίνει πώς θα εξελιχθούν όταν θα προσπαθήσει να ξαναπάρει την αντάρτικη επαρχία της Ταϊβάν. Το Πεκίνο απέρριψε ευγενικά τις προσφορές της Ουάσιγκτον. Σκέφτεται μακροπρόθεσμα και γνωρίζει εκ πείρας ότι αν επιτρέψει να καταστραφεί η Ρωσία, θα λεηλατηθεί ξανά από τους Δυτικούς. Η σωτηρία του δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη Ρωσία, ακόμα κι αν θα πρέπει μια μέρα να την αμφισβητήσει στη Σιβηρία.
Ας επιστρέψουμε στην παγίδα του Θουκυδίδη. Η Ρωσία γνωρίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να την διαγράψουν από τη σκηνή. Ερευνά τη κατάσταση για μια πιθανή εισβολή/καταστροφή. Ωστόσο, η επικράτειά της είναι τεράστια και ο πληθυσμός της ανεπαρκής. Δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της που παραείναι μεγάλα. Από τον 19ο αιώνα, φαντάστηκε να αμύνεται εγκαταλείποντας τους αντιπάλους της. Όταν ο Ναπολέων και μετά ο Χίτλερ της επιτέθηκαν, μετακίνησε τον πληθυσμό της όλο και πιο ανατολικά. Και η ίδια έκαψε τις πόλεις της πριν φτάσει ο εισβολέας. Ο τελευταίος βρέθηκε ανίκανος να εφοδιάσει τα στρατεύματά του. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τον χειμώνα χωρίς μέσα και, εντέλει, να υποχωρήσει. Αυτή η στρατηγική της «καμένης γης» λειτούργησε μόνο επειδή ούτε ο Ναπολέων ούτε ο Χίτλερ είχαν υλικοτεχνικές βάσεις κοντά. Ως εκ τούτου η σύγχρονη Ρωσία γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν ΗΠΑϊκά όπλα αποθηκεύονται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Γι’ αυτό, στο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία απαίτησε από το ΝΑΤΟ να μην επεκταθεί ποτέ προς Ανατολάς. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, που γνώριζαν Ιστορία, απαίτησαν επομένως από τους Δυτικούς να αναλάβουν αυτή τη δέσμευση. Κατά την επανένωση της Γερμανίας, συνέταξαν και υπέγραψαν μια συνθήκη που εγγυάται ότι το ΝΑΤΟ δεν θα περνούσε ποτέ τη γραμμή Oder-Neisse, δηλαδή τα γερμανο-πολωνικά σύνορα.
Η Ρωσία έγραψε στο μάρμαρο αυτή τη δέσμευση το 1999 και το 2010 με τις Δηλώσεις του ΟΑΣΕ της Κωνσταντινούπολης και της Αστανά. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες την παραβίασαν το 1999 (ένταξη της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ), το 2004 (Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία), το 2009 (Αλβανία και Κροατία), το 2017 (Μαυροβούνιο), και ξανά το 2020 (Βόρεια Μακεδονία). Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά τα κράτη έχουν συμμαχήσει με την Ουάσιγκτον, αλλά ότι έχουν αποθηκεύσει αμερικανικά όπλα στο έδαφος τους. Κανείς δεν επικρίνει ότι αυτά τα κράτη επέλεξαν τους συμμάχους τους, αλλά η Μόσχα τα κατηγορεί ότι χρησίμευαν ως πίσω βάση για το Πεντάγωνο για την προετοιμασία μιας επίθεσης κατά της Ρωσίας.
Η Βικτόρια Νούλαντ δεν γνώριζε προσωπικά τον Leo Strauss, αλλά εκπαιδεύτηκε στη σκέψη του από τον σύζυγό της, Robert Kagan. Μαζί, οι δύο σύζυγοι ίδρυσαν το Project for a New American Century· η δεξαμενή σκέψης που ζητούσε μια καταστροφή συγκρίσιμη με αυτή του Περλ Χάρμπορ για να μπορέσουν να επιβάλουν την πολιτική τους. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ήταν για εκείνους μια «θεϊκή έκπληξη». Όπως και ο πόλεμος στην Ουκρανία, αυτές οι αποτρόπαιες επιθέσεις δεν κλόνισαν την ΗΠΑϊκή ισχύ, αλλά αντίθετα της επέτρεψαν να διαρκέσει.
Τον Οκτώβριο του 2021, η στράουσιανή [4] Βικτόρια Νούλαντ, η νούμερο 2 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήρθε στη Μόσχα για να απαιτήσει από τη Ρωσία να αποδεχθεί την ανάπτυξη ΗΠΑϊκών όπλων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Υποσχέθηκε ότι η Ουάσιγκτον θα επενδύσει στη Ρωσία ως αντάλλαγμα. Στη συνέχεια απείλησε τη Ρωσία εάν δεν δεχόταν την προσφορά της και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έβαζε τον πρόεδρο Πούτιν να δικαστεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Η Μόσχα απάντησε στέλνοντας, στις 17 Δεκεμβρίου, μια πρόταση για μια Συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη στη βάση του σεβασμού του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό είναι που προκάλεσε την τρέχουσα καταιγίδα. Διότι ο σεβασμός του Χάρτη, που βασίζεται στην αρχή της ισότητας και της κυριαρχίας των κρατών, προϋποθέτει τη μεταρρύθμιση του ΝΑΤΟ, η λειτουργία του οποίου, αντίθετα, βασίζεται σε μια ιεραρχία μεταξύ των μελών του. Πιασμένες στην «παγίδα του Θουκυδίδη», οι ΗΠΑ υποκίνησαν τον σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία.
Αν δεχτούμε ότι στόχος τους είναι να σβήνουν τη Ρωσία από τη διεθνή σκηνή, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν οι Αγγλοσάξονες στην ουκρανική κρίση γίνεται σαφής. Δεν επιδιώκουν να απωθήσουν στρατιωτικά τον ρωσικό στρατό, ούτε να φέρουν σε δύσκολη θέση τη ρωσική κυβέρνηση, αλλά να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ρωσικού πολιτισμού στη Δύση. Και εναλλακτικά, προσπαθούν να αποδυναμώσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ξεκίνησαν με το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των Ρώσων ολιγαρχών στη Δύση· ένα μέτρο που επικροτήθηκε από τον ρωσικό πληθυσμό, ο οποίος τους θεωρεί παράνομους δικαιούχους της λεηλασίας της ΕΣΣΔ. Στη συνέχεια ανάγκασαν τις δυτικές εταιρείες να σταματήσουν να συναλλάσσονται με τη Ρωσία. Τέλος, συνέχισαν αποκόπτοντας τις ρωσικές τράπεζες από τις δυτικές τράπεζες (το σύστημα SWIFT). Ωστόσο, εάν αυτά τα οικονομικά μέτρα ήταν καταστροφικά για τις ρωσικές τράπεζες (αλλά όχι για τη ρωσική κυβέρνηση), τα μέτρα κατά των εταιρειών που εργάζονται στη Ρωσία είναι αντίθετα ευνοϊκά για τη Ρωσία, η οποία ανακτά τις επενδύσεις τους με χαμηλό κόστος. Εξάλλου, το Χρηματιστήριο της Μόσχας, το οποίο είχε κλείσει από τις 25 Φεβρουαρίου (την επομένη της ρωσικής απάντησης) έως τις 24 Μαρτίου, κατέγραψε άνοδο μόλις άνοιξε ξανά. Βέβαια ο δείκτης RTS σημείωσε πτώση την πρώτη ημέρα κατά 4,26%, αλλά μετράει κυρίως κερδοσκοπικές αξίες, αντίθετα ο δείκτης IMOEX, που μετρά την εθνική οικονομική δραστηριότητα, ενισχύθηκε κατά 4,43%. Οι πραγματικοί χαμένοι των δυτικών μέτρων είναι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήταν αρκετά ανόητα για να τα πάρουν.
Ο Paul Wolfowitz μυήθηκε στη σκέψη του Leo Strauss από τον δάσκαλο φιλοσοφίας του, Alan Bloom. Στη συνέχεια, έγινε μαθητής του Μαΐστρου, απευθείας μαζί του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ο Λέο Στράους τον είχε πείσει ότι οι Εβραίοι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα από τις δημοκρατίες. Για να μην υποστούν μια νέα Σόα, πρέπει να φτιάξουν οι ίδιοι το δικό τους Ράιχ. Είναι καλύτερα να είσαι στη πλευρά της λαβής παρά στο τσεκούρι.
Ήδη, το 1991, ο στράουσιανός Paul Wolfowitz έγραφε σε επίσημη αναφορά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να εμποδίσουν μια δύναμη να αναπτυχθεί σε σημείο να τις συναγωνιστεί. Τότε η ΕΣΣΔ ήταν κομματιασμένη. Ως εκ τούτου, υπέδειξε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως τον δυνητικό αντίπαλο που πρέπει να ξηλωθεί [5]. Αυτό ακριβώς έκανε το 2003, όταν, έχοντας γίνει νούμερο 2 στο Πεντάγωνο, απαγόρευσε στη Γερμανία και τη Γαλλία να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση του Ιράκ [6]. Για τα ίδια μίλησε και η Victoria Nuland το 2014, όταν έδωσε εντολή στον Αμερικανό πρέσβη της στο Κίεβο να «γαμήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση» (sic) [7].
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διατάσεται σήμερα να σταματήσει τις εισαγωγές ρωσικών υδρογονανθράκων. Αν υπακούσει σε αυτή την προσταγή, η Γερμανία θα καταστραφεί και μαζί της ολόκληρη η Ένωση. Δεν θα είναι παράπλευρη ζημιά, αλλά καρπός μιας συγκροτημένης σκέψης, ξεκάθαρα εκφρασμένης εδώ και τριάντα χρόνια.
Το πιο σημαντικό πράγμα για την Ουάσιγκτον είναι να αποκλείσει τη Ρωσία από όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Ήδη έχει καταφέρει, το 2014, να την αποκλείσει από το G8. Το πρόσχημα δεν ήταν η ανεξαρτησία της Κριμαίας (την οποία απαιτούσε από της διάλυσης της ΕΣΣΔ, αρκετούς μήνες πριν η Ουκρανία σκεφτεί τη δική της ανεξαρτησία), αλλά η ένταξή της στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η υποτιθέμενη επίθεση στην Ουκρανία αποτελεί πρόσχημα για τον αποκλεισμό της από την G20. Η Κίνα επεσήμανε αμέσως ότι κανείς δεν μπορούσε να αποκλειστεί από ένα άτυπο φόρουμ που δεν διαθέτει καταστατικό. Ποιος την ακούει; Ο πρόεδρος Μπάιντεν επέστρεψε και επέμενε στις 24 και 25 Μαρτίου στην Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον αυξάνει τις επαφές για να αποκλείσει τη Ρωσία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Σε κάθε περίπτωση, οι αρχές του ΠΟΕ υπονομεύονται από τις μονομερείς «κυρώσεις» που εφαρμόζει η Δύση. Μια τέτοια απόφαση θα ήταν επιζήμια και για τις δύο πλευρές. Εδώ είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στα γραπτά του Paul Wolfowitz. Έγραφε πράγματι το 1991 ότι η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να επιδιώκει να είναι η καλύτερη σε αυτό που κάνει, αλλά να είναι η πρώτη σε σχέση με τους άλλους. Αυτό συνεπάγεται, σημείωνε, ότι για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να διστάσουν να βλάψουν τον εαυτό τους, εάν κάνουν πολύ περισσότερα σε άλλους. Όλοι θα πληρώσουμε το τίμημα για αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Το πιο σημαντικό για τους Στράουσιανούς είναι να αποκλείσουν τη Ρωσία από τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό δεν είναι δυνατό εάν σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα ασχοληθεί εκεί με αυτό περισσότερο από το τι συνηθίζει να κάνει αλλού. Έχει ήδη έρθει σε επαφή με κάθε κράτος μέλος του ΟΗΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η αγγλοσαξονική προπαγάνδα έχοντας ήδη ρίξει στάχτη στα μάτια τους, όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ένα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας έχει ξεκινήσει έναν κατακτητικό πόλεμο εναντίον ενός από τους γείτονές του. Εάν η Ουάσιγκτον καταφέρει να συγκαλέσει έκτακτη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και να τροποποιήσει το καταστατικό του, θα πετύχει τους στόχους της.
Ένα είδος υστερίας έχει κυριεύσει τη Δύση. Κυνηγούν ό,τι είναι ρωσικό χωρίς να σκεφτούν τους δεσμούς του με την ουκρανική κρίση. Στους Ρώσους καλλιτέχνες απαγορεύεται να εμφανιστούν ακόμη και αν είναι γνωστό ότι αντιτίθενται στον πρόεδρο Πούτιν. Εδώ ένα πανεπιστήμιο απαγορεύει τη μελέτη του αντισοβιετικού ήρωα Σολζενίτσιν που είναι στο πρόγραμμα σπουδών του, εκεί ένα άλλο απαγορεύει τη συζήτηση και τον συγγραφέα του διαλόγου και της ελεύθερης σκέψης Ντοστογιέφσκι (1821-1881) που αντιτάχθηκε στο τσαρικό καθεστώς. Εδώ αποπρογραμματίζουν έναν μαέστρο ορχήστρας επειδή είναι Ρώσος και εκεί αφαιρούν από το ρεπερτόριο τον Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Οτιδήποτε είναι ρωσικό πρέπει να εξαφανιστεί από τη συνείδησή μας, όπως κάποτε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ισοπέδωσε την Καρχηδόνα και κατέστρεψε μεθοδικά κάθε ίχνος της ύπαρξής της, σε σημείο που σήμερα γνωρίζουμε πολύ λίγα για αυτόν τον πολιτισμό.
Στις 21 Μαρτίου, ο πρόεδρος Μπάιντεν δεν το έκρυψε. Ενώπιο ενός ακροατήριου επιχειρηματιών, δήλωσε: «Αυτή είναι η στιγμή που τα πράγματα αλλάζουν. Θα υπάρξει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη και πρέπει να την οδηγήσουμε. Και πρέπει να ενώσουμε τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο για να το κάνουμε» [8]. Αυτή η νέα τάξη [9] αναμένεται να κόψει τον κόσμο σε δύο ερμητικά κομμάτια· μια τομή όπως δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, χωρίς δυνατή σύγκριση με το σιδερένιο παραπέτασμα του Ψυχρού Πολέμου. Ορισμένα κράτη, όπως η Πολωνία, πιστεύουν ότι μπορούν να χάσουν πολλά όπως τα άλλα, αλλά και να κερδίσουν λίγα. Έτσι, ο στρατηγός Waldemar Skrzypczak μόλις ζήτησε ο ρωσικός θύλακας του Καλίνινγκραντ να γίνει πολωνικός [10]. Πράγματι, μετά την παγκόσμια τομή, πώς θα μπορέσει η Μόσχα να επικοινωνήσει με αυτό το έδαφος;
Μετάφραση
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου