Μερικοί δείχνουν υπομονή όταν ζουν μόνοι τους, όχι όμως και όταν δοκιμάζονται από κάποιον αδελφό

Κεφάλαιο 19: 

Μερικοί δείχνουν υπομονή όταν ζουν μόνοι τους, όχι όμως και όταν δοκιμάζονται από κάποιον αδελφό.

Αν κάποιος προφασίζεται ότι κάνει υπομονή όταν είναι μόνος του, αλλά όχι όταν προκαλείται από τον αδελφό του, είναι σαν αυτός να ισχυρίζεται ότι τα πιο επικίνδυνα είδη των ερπετών ή των αγρίων θηρίων θα έπαυαν να είναι επικίνδυνα, αν αυτά ζούσαν απομονωμένα μέσα στη φωλιά τους. Αλλά και τότε δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε ως ακίνδυνα. Γιατί αυτά δεν κάνουν κακό σε κανέναν, επειδή μένουν μέσα στη φωλιά τους. Αυτό βέβαια, δεν οφείλεται σε κάποιο φυσικό τους ιδίωμα, αλλά είναι αποτέλεσμα της απομόνωσης τους. Μόλις όμως τους παρουσιασθεί κάποια ευκαιρία, αμέσως ξεχύνουν όλο το δηλητήριο τους και εκδηλώνουν όλη την αγριότητα που φωλιάζει μέσα τους.

Επομένως, και γι’ αυτούς που αναζητούν την τελειότητα, δεν είναι αρκετό το να μην εξοργίζονται εναντίον κάποιου ανθρώπου. Γιατί θυμόμαστε καλά ότι όταν ήμασταν κι εμείς στην έρημο, θυμώναμε με κάποιο καλάμι, επειδή αυτό ήταν πολύ χοντρό ή πολύ λεπτό. Άλλοτε, όταν βιαζόμασταν, μας έφταιγε ένα μαχαίρι, επειδή αυτό δεν έκοβε καλά, ή συχνά τα βάζαμε με μια τσακμακόπετρα, επειδή αυτή δεν έβγαζε αμέσως σπίθα. Και τότε λοιπόν, δεν ηρεμούσαμε, αν δεν βρίζαμε τα άψυχα αυτά αντικείμενα ή αν δεν καταριόμασταν ως αίτιο της δυσκολίας μας τον διάβολο.

Για να πετύχουμε λοιπόν την τελειότητα, δεν είναι απαραίτητη η απουσία κάποιου συνανθρώπου μας, ο οποίος να μας προκαλεί την οργή, εφόσον, εξαιτίας της έλλειψης υπομονής, μπορεί να θυμώσουμε ακόμα και ενάντια σε άψυχα και αναίσθητα αντικείμενα. Για όσο χρόνο λοιπόν, παραμένει μέσα μας ζωντανό αυτό το πάθος, δεν θα κατορθώσουμε, εξαιτίας της ύπαρξης του να απολαύσουμε την τέλεια ησυχία, ούτε θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από τα άλλα πάθη. Εκτός κι αν θεωρούμε ως θεραπεία του πάθους μας, το ότι τα άψυχα αυτά και βουβά αντικείμενα δεν αντιδρούν καθόλου στις βρισιές που εξαπολύουμε εναντίον τους και έτσι δεν μας δίνουν αφορμή για να εξαγριωθούμε ακόμη περισσότερο. 

Αββά Κασσιανού. 

Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου. 

Τόμος Β΄. 

εκδ. Ετοιμασία. 

Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, 

Καρέας 2006.