Ἡ χάρη τῆς ἀγάπης
Μιὰ παγωμένη νύχτα τοῦ χειμώνα, ὁ ἀββᾶς Κολούμπα ταράχθηκε ἀπὸ μεγάλη θλίψη καὶ τὸν πῆραν τὰ δάκρυα. Στὴν ἀπορία τοῦ διακονητῆ του ἀποκρίθηκε:
«Ἀγαπημένο μου παιδί, δὲν εἶναι χωρὶς αἰτία ἡ λύπη μου. Βλέπω τοὺς μοναχούς μου νὰ ἔχουν ἐξουθενωθεῖ ἀπὸ βαρειὰ ἐργασία, καὶ παρ' ὅλ' αὐτὰ ὁ Λασμὲν τοὺς πιέζει στὴν οἰκοδομὴ ἑνὸς μεγάλου κτίστος. Αὐτὸ μὲ στενοχωρεῖ πάρα πολύ.»
Παράξενο, τὴν ἴδια στιγμὴ στὸ μοναστήρι τοῦ Ντάρουν δ´ Λασμέν, ὠθούμενος ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ ἄναψε σὰν φωτιὰ μέσα του, διέταξε νὰ σταματήσουν οἱ ἀδελφοὶ τὴν ἐργασία καὶ νὰ ἑτοιμασθεῖ πλούσιο γεῦμα. Ὄχι μόνο ἡ ἡμέρᾳ ἐκείνη θὰ ήταν γιὰ ἀνάπαυση, ἀλλὰ καὶ ἄλλες ἡμέρες μὲ ἄσχημο καιρό. Τὰ λόγια του ανακούφισαν τοὺς ἀδελφούς, καὶ ὁ Κολούμπα, ἀκούγοντάς τὰ ἐν Πνεύματι -διότι βρισκόταν στὴν Ἀϊόνα- ἔπαψε νὰ κλαίει καὶ χάρηκε, καὶ διηγήθηκε στοὺς ἀδελφοὺς τὸ συμβάν. Καὶ εὐλόγησε τὸν Λασρὲν ὡς παρηγορητὴ τῶν μοναχῶν.
ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ
Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου
Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Νάξου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου