ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ 

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. 

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Τήν Παντάνασσαν εὐλογῶ νῦν ἑπτάκις.

ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Τἄγματα τῶν Ἀγγέλων, ὡς ἀληθῶς καί κυρίως, Μητέρα σε Πάναγνε, Θεοῦ τῶν ὅλων σέβουσιν˙ ἀλλά καί νῦν τῶν πηλίνων, δέξαι μου χειλέων, ᾠδήν τήν ἱκέσιον.

Ἤλιον ἐξ ἠλίου, τόν ἀκατάληπτον Λόγον, ἀχρόνως ἐκλάμψαντα, ἐν χρόνῳ ανατέταλκας˙ οὐ ταῖς ἀκτῖσι Παρθένε, φώτισον ἡμῶν τάς ψυχάς καί συνέτισον.

Νέκρωσον τῆς σαρκός μου, τήν ἔτι ζῶσαν κακίαν, ζωήν ἡ γεννήσασα τήν ἀληθῆ Πανάχραντε καί τῶν παθών καί πταισμάτων, βράβευσον ἁγνή τῷ σῶ δούλῳ τήν λύτρωσιν.

Πῥέπει σοι Θεοτόκε, τῶν ἐγκωμίων ὁ λόγος, ἀεί ενεργούμενος˙ ἀλλ’ ἡμεῖς δυσωποῦμεν σε, σῶσον ἐκ πάσης τοῦ βίου, θλίψεως ἁγνή τούς ἐν σοι καταφεύγοντας.

ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Ἀποδιδούς τάς ὀφειλάς, δουλοπρεπῶς εὐγνωμόνως, τῶν χαρίτων Δέσποινα τῶν σῶν, θερμῶς ἀνυμνῶ σε Μῆτερ ἄχραντε, Λόγου τοῦ πάντων Λυτρωτού˙ ἀλλά καί νῦν ἐξελοῦ με, τῶν κατά τόν βίον περιστάσεων.

Νενεκρωμένον τόν Ἀδάμ, ἐκ παραβάσεως πάλαι, τῆς βελτίω Πάναγνε ζωῆς, τόν ζωαρχικόν τεκοῦσα Δέσποινα, Λόγον ἠξίωσας σαφώς˙ ἀλλά καί νῦν με θανάτου, τοῦ τῆς ἁμαρτίας ἐλευθέρωσον.

Τραχηλιάσας τῆς σαρκός, ὁ ἐμπαθέστατος νόμος, νῦν συνθλίβει τόν πνευματικόν, καί πρός χαλεπάς τόν νοῦν μου Πάναγνε ἐπιθυμίας συνωθεί˙ ἀλλ’ ἀπαθείας εἰρήνην, βράβευσόν μοι θᾶττον σαῖς ἐντεύξεσιν.

Ἀνερμηνεύτως ἐν γαστρί, τόν συνοχέα τῶν ὅλων, συλλαβοῦσα γηγενῶν οὐσίαν ἔλυσας, ἐκ τῆς τοῦ ᾄδου κατοχής˙ ἀλλά καί νῦν πολυπλόκους, ἄρκυς τῶν φθονούντων με διάρρηξον.

ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Νυκτομαχώ ζόφῳ τῶν δεινῶν, ἀμαυρωθείς τόν λογισμόν ὦ πύλη φωτός, ταῖς σαῖς αἴγλαις με καταύγασον, καί τῆς χαλεπότητος ἐξελοῦ συντόμως τῶν θλίψεων.

Ἀμαρτίων πλήθει συσχεθείς, καί ταῖς σειραῖς τῶν πειρασμῶν σφοδρῶς πεδηθείς, τήν σήν Δέσποινα βοήθειαν, νῦν ἐπικαλούμενος, λυτρωθείην πάσης κακώσεως.

Συναγωγάς φαύλων καί δεινῶν, καί πονηρῶν καί φθονερῶν ἀνθρώπων βουλάς, διασκέδασον Πανύμνητε, καί πάσης με λύτρωσαι, συμφοράς τοῦ βίου καί θλίψεως.

Στραγγαλιάς λόγων τῶν ψευδῶν, καί συσκευάς τάς κατ’ ἐμοῦ τῷ ξίφει τῶν σῶν, πρεσβειῶν σύγκοψον Δέσποινα καί θᾶττον διάλυσον, καί παντοίας ῥῦσαι με θλίψεως.

ᾨδὴ ἕ’. Νύξ ἀφεγγής.
Ἀκαταμάχητον τεῖχος ὑπάρχουσα πιστῶν, σκέπη γενοῦ τῷ δούλῳ σου, καί ἀπό πάσης σφοδρᾶς Παρθένε, ῥῦσαι με λύπης καί κακώσεως.

Νοσηλευόμενος σφόδρα, καί κατ’ ἀμφοῖν χαλεπῶς, κεκακωμένος Πάναγνε, ψυχῆς τήν ῥῶσιν ἐκ σου δεξαίμην, ταῖς σαῖς πρεσβείαις καί τοῦ σώματος.

Ἕν τῷ πελάγει Παρθένε, τῶν οἰκτιρμῶν σου καί νῦν, προσπευφευγώς ὁ δοῦλος σου, τῆς συνεχούσης βουλῆς ἀδίκου, ἐκλυτρωθείην καί κακώσεως.

Ὗπερφερές σου τό κλέος, τῶν πρεσβειῶν πανταχοῦ, Παρθενομῆτορ άχραντε˙ δι’ ὤν καί νῦν με παντοίας, ῥῦσαι τῆς ἐν τῷ βίῳ περιστάσεως.

ᾨδὴ ς’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Λαλιαί καί λόγοι, πάντων σε πιστῶν εὐφημοῦσιν, ὡς ὅλον τό ὄφλημα τῶν ἀνθρώπων, τῷ τοκετῷ σου σαφῶς αποτίσασαν˙ ἀλλά καί τανῦν τόν ὑμνῳδόν σου, πρόσδεξαι καί ῥῦσαι, πειρασμῶν καί θλίψεων.

Ὁδυνώμενόν με, καί ταῖς τῶν παθών καί πταισμάτων, ἀκάνθαις κεντούμενον, καί ζητοῦντα τήν παρά σου θεραπείαν Πανάχραντε, πάσης ἀλγηδόνος τε καί λύπης, λύτρωσαι καί ῥῦσαι πειρασμῶν καί θλίψεων.

Γηγενών τήν φύσιν, εἰς τόν οὐρανόν Θεοτόκε, προδήλως ἀνήγαγες, γεγονυίᾳ τοῦ βασιλέως τῆς δόξης παλάτιον˙ διό με βυθοῦ πολλῶν πταισμάτων, καί τῶν πειρασμῶν καί παθών με ἀνάγαγε.

Σαρκωθέντα Λόγον, ὑπέρ νοῦν καί λόγον Παρθένε, ἁγνή ἀπεκύησας δία λόγου, τῆς ἀλογίας ἡμᾶς λυτρωσάμενον˙ ὅθεν λόγοις θείοις σε ἀπαύστως, ἀνυμνολογούμεν καί πιστῶς δοξάζομεν.

Κάθισμα. 

Αὐτόμελον.
Θεοτόκε Παρθένε ἀμίαντε, τόν Υἱόν σου δυσώπει σύν ταῖς ἄνω δυνάμεσι, συγχώρησιν πταισμάτων, ἐμοί πρό τοῦ τέλους δωρήσασθαι, τῷ πιστῶς σε δοξάζοντι.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ὦραϊσμένη κροσσωτοῖς, τῆς ἁγνείας ἄχραντε Κόρη, ψυχῆς ἐμῆς νῦν μετάβαλε, τῆς κακίας τό αἶσχος, πρός θεῖον κάλλος εὐλογημένη Δέσποινα, προστασίᾳ τοῦ γένους ἡμῶν.

Νεανιεύονται καί νῦν, ἐριννύες δαίμονες ἄγαν, καί πῦρ παθών μοι προσάπτουσιν˙ ἀλλά μᾶλλον ταῖς αἴγλαις τούτους εἰς τέλος, τῶν οἰκτιρμῶν σου συμφλέξον, προστασία τοῦ γένους ἡμῶν.

Ὗπέρ ἡμῶν τόν σόν Υἱόν, ἱκετεύειν ἄχραντε Μήτηρ, Θεοῦ μή παύσῃ τό σύνολον, δία τῶν πρεσβειῶν σου τῶν ἀνθρωπίνων, ἐξαιρουμένῃ θλίψεων, καί δεινῶν τούς ἱκέτας σου.

Ἀπό παθών ἡμᾶς ἁγνῇ, τυραννίδος λύτρωσαι πάντας, ὡς ἀν σῳζόμενοι ψάλλωμεν, τῷ Υἱῶ καί Θεῶ σου Παρθενομήτορ˙ εὐλογητός εἰ κράζοντες, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν.

ᾨδὴ ἡ’. Τόν ὄντως ὄντα Θεόν.
Νὁμάδες ὄντως παθών, καί πολυτρόπων κυκλοῦσι Δέσποινα, δεινῶν τόν σόν ἱκέτην, ἀλλά λύτρωσαί με παντοίας ἐπηρείας.

Ἕλθέτω νῦν ἐφ’ ἡμᾶς, ἡ κραταιά σου παλάμη Δέσποινα, καί τῆς προσδοκωμένης ἀνθρωπίνης λύπης, ἡμᾶς ἐκλυτρωσάτω.

Παγίδας τῶν πονηρῶν, καί κακοβούλων ἀνθρώπων, σύντριψον ἁγνῇ Θεοκυήτορ, καί τόν σόν ἱκέτην δεινῶν παντοίων ῥῦσαι.

Τἤν μόνην οὖσαν πιστῶν, λιμένα θεῖον Μαρία Πάναγνε, λιτάζω σε ῥυσθῆναι, τῆς ἐν τῆ θαλάσσῃ τοῦ βίου πικράς ζάλης.

Ὁ Εἱρμός.
Τόν ὄντως ὄντα Θεόν, καί τῆς τῶν πάντων οὐσίας αἴτιον, Χριστόν ὑπερυψοῦμεν, καί δοξολογούμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Τήν ὑπέρ φύσιν Μητέρα.
Ἀποσκισρτήσας ὡς πῶλος, τῶν ἐντολῶν τοῦ Δεσπότου, κημῶ σου τῶν πρεσβειῶν ἀνθελκυσθείην, Πάναγνε πρός ὀδούς, τῆς σπουδίας καταστάσεως.

Κατολοφύρομαι σφόδρα, κατολισθαίνων ἀβούλως, πρός πράξεις τάς πονηρᾶς τῆς ἁμαρτίας, λύτρωσαι τῆς τροπῆς, Θεοτόκε με τῆς χείρονος.

Ίἄμα πρώην δειχθεῖσα τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας, ἰάσω τήν συντριβήν Ἀδάμ καί Εύας˙ ἴασαι δε κάμε, Θεοτόκε σαῖς ἐντεύξεσιν.

Σώφρονα νοῦν μοι παράσχου, καί καθαράν καρδίαν, καί γνώμην προσεκτικήν˙ ἶνα φυλάττω Δέσποινα, τάς σεπτάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Προσόμοια. 

Οὑκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαἶρε Θεόν, ἀφράστως ἀποτεκοῦσα, τόν θεώσαντα, τῆ αὑτοῦ καταβάσει Κόρη τόν ἄνθρωπον.

Χαἶρε παντός τοῦ κόσμου, δεδοξασμένη καταφύγιον, καί Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ἔξοχον ἄκουσμα.

Χαἶρε τό φώς τοῦ κόσμου, Παρθενομῆτορ, ὑπέρ ἔννοιαν καί αρρήτως, εὐλογημένη σαρκί κυήσασα.

Ὅτι βοήθειαν ἄλλην, πλήν σου οὑκ ἔχω ὁ ἱκέτης σου, σοι προσπίπτω Θεοκυήτορ, δωρεάν σῶσον με.