ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ.β’ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ.β’

   

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ

Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Τήν ἀδιόδευτον πύλην τό καθαρόν, τῆς ἁγνείας τέμενος˙ τήν καλήν ἐν γυναιξί˙ τήν ἀγίαν Δέσποιναν πιστοί, μελῳδίαις ἱεραῖς δοξολογήσωμεν.

Ὁ κατοικῶν Θεός Λόγος ἐν ουρανοίς˙ ὁ ἐν ἀρχή ἄναρχος, οὐρανόν σε λογικήν, ἐπί γῆς δειμάμενος ἁγνῇ, μή λιπών τούς οὐρανούς ἐν σοι ἐσκήνωσεν.

Ἡ τοῦ ἠλίου νεφέλη καί χρυσαυγής, λυχνία Πανάμωμε˙ ἡ πολύφωτος λαμπάς, τῆς ἐμῆς ψυχῆς τό τριμερές, ἁμαρτίαις ζοφωθέν λάμπρυνον δέομαι.

Θεοχαρίτωτε Κόρη ἡ κραταιᾷ, τῶν πιστῶν βοήθεια, καί ἐλπίς τῶν ταπεινών˙ σύ με ἐλευθέρωσον σαρκός, ἡδονῶν τε καί παθών τῶν πολεμούντων με.

ᾨδὴ γ’. Οὑκ ἔστιν ἅγιος.
Οὑκ ἔστιν ὅστις πρός τήν σήν, καταπέφευγε, σκέπην, καί οὑκ ἔτυχε Κόρη, τῶν πολλῶν σου οικτιρμών˙ διό κἀγώ δυσωπῶ, ἶνα τύχω τῆς σής ἀντιλήψεως.

Ὡς πλατυτέρᾳ οὐρανῶν, καί τῆς γῆς ἀνωτέρᾳ, ὡς ἀγία ἁγίων, Χερουβείμ καί Σεραφείμ, ὡς ὑπερτέρᾳ σεμνῇ, ἀσυγκρίτως τόν Θεόν ἐχώρησας.

Πυρί με φόβου θεϊκοῦ ἐκκαθάρασα Κόρη, τῶν πταισμάτων τοῦ ῥύπου, ἐπένδυσον χρυσαυγῇ χιτῶνα τῶν ἀρετῶν καί χορείαις τῶν ἁγίων σύνταξον.

Ἐξ ἔργων ὅλως ἐν ἐμοί, σωτηρίᾳ οὑκ έστιν˙ ἀλλά σύ Θεοτόκε, ἡ ἐλπίς ἡ ἀψευδής, τῶν πεποιθότων εἰς σε, σωτηρίας βράβευσόν μοι δέομαι.

ᾨδὴ δ’’. Χριστός μου δύναμις.
Ὡς πύλην φέρουσαν, πρός θείαν είσοδον˙ ὡς Παράδεισον Θείον˙ ὡς νοητόν, τόπον αγιάσματος˙ ὡς τῶν πιστῶν καταφυγήν, τήν Παρθένον μακαρίσωμεν.

Λυχνίᾳ πάμφωτος ἡ θεία τράπεζα˙ τοῦ Θεοῦ τό χωρίον ἡ κιβωτός˙ ῥάβδος ἡ βλαστήσασα, ἄνθος ἐν κόσμῳ τόν Χριστόν, σύ ἐδείχθης Μητροπάρθενε.

Γνωστώς ἐν βάτῳ σε, Μώσης ἑώρακεν, ἱερῶς τυπουμένην τήν τοῦ πυρός, μέλλουσαν λοχεύτριαν, ἀναφανῆναι μυστικῶς, Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.

Λόγος ἄσπιλε, ἐν σοι ἐσκήνωσεν, ἀλογίας τόν κόσμον τῆς τῶν παθών, Δέσποινα λυτρούμενος, καί βασιλείας οὐρανῶν, ἀξιῶν τούς ἀνυμνοῦντας σε.

ᾨδὴ ἕ’. Τῷ θείω φέγγει σου.
Ἡ καλλονῇ ἡ τοῦ Ιακώβ, ἡ ἐκλεγμένη τῷ Θεῶ, πρό τοῦ γενέσθαι τά σύμπαντα˙ ἡ ἁγιωσύνην καί καθαρότητα, ἀσύγκριτον πλουτήσασα χαῖρε Δέσποινα.

Νοήσας πόρρωθεν μυστικῶς, ὁ τῶν Προφητῶν θεφολαμπής, χορός Παρθένε Θεόνυμφε, θείου τοκετοῦ σου βάθος ἀπόρρητον, συμβόλοις ἱεροῖς σε προδιεχάραξεν.

Ὑπεραγία ἡ τόν Θεόν, μόνη ἐπί γῆς ὡς ἀληθῶς, τόν ὑπεράγιον τέξασα, τούς σε Θεοτόκον ἀεί κηρύττοντας, ἁγίασον καί σῶσον τῆ μεσιτεία σου.

Φωτί σου θείω ὡς ἀγαθῇ, τήν ἐσκοτισμένην μου ψυχήν, ταῖς ἡδοναῖς φωταγώγησον, καί πρός σωτηρίας τρίβον ὁδήγησον, ἡ μόνη τόν Σωτῆρα Χριστόν κυήσασα.

ᾨδὴ ς’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Τήν μόνην Πανύμνητον, τήν καλήν ἐν γυναιξί τήν τοῦ Θεοῦ λοχεύτριαν˙ Χριστιανῶν τό τεῖχος τό ἀρραγές, Μαρίαν τήν ἄχραντον, ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ μακαρίσωμεν.

Σκηνῇ Θεοχώρητε˙ ὄρος ἅγιον Θεοῦ˙ χρυσοῦν θυμιατήριον, πύρινε θρόνε πάγχρυσε κιβωτέ˙ λυχνίᾳ πολύφωτε, ἀδιόδευτε πύλη χαῖρε Δέσποινα.

Ξένη σου ἡ σύλληψις˙ ξένη Κόρη καί φρικτῇ, ἡ ὑπέρ νοῦν σου γέννησις˙ τούς ξενωθέντας πάντας ἀπό Θεοῦ, αὑτῷ καταλλάττουσα, καί τό κάλλος τό πρώην ἀπονέμουσα.

Ἀγάθυνον Δέσποινα, τήν ψυχήν μου ἐν πολλοῖς, κεκακωμένην πταίσμασι˙ καί τόν δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν, Χριστόν καθικέτευσε, βασιλείας τῆς ἄνω ἀξιῶσαι με.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. β’. Πολλά τά πλήθη.
Τῆς ἀσθενούσης μου ψυχῆς, τάς πολλάς ἀρρωστίας, καί τά τοῦ σώματος ἁγνή, χαλεπώτατα πάθη, ἐπίσκεψαι, καί θεραπείας ταχινῆς ἀξίωσον, καί τάς ἀγίας ἐντολάς, ποιεῖν με κατευόδωσον, Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ ὅπως σε μεγαλύνω.

ᾨδὴ ζ’. Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον.
Ὑπερτέρᾳ ἐχρημάτισας Πανάμωμε, τῶν νοερῶν Δυνάμεων˙ ὀν γάρ ἐκεῖναι, οὐ τολμῶσιν ὅλως κατιδεῖν, ἀγκάλαις ἐβάστασας ταῖς σαις˙ χαριστηρίοις σε φωναῖς ὅθεν δοξάζομεν.

Θείου ἄνθρακος σεπτόν θυμιατήριον, κόσμον εὐωδιάσασα, δυσωδίας τε, ἀκαθάρτων ῥῦσαι με παθών, Παρθένε καί δίδου μελωδείν˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Συντριβέντα με ἀμέτροις παραβάσεσι, τῆ θεία μεσιτείᾳ σου, καινοποίησον, ἰατρεύουσα μου τήν ψυχήν, καί λόγον παρέχουσα βοάν˙ εὐλογημένῃ ἡ Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ναούς ποίησον ἡμᾶς τοῦ θείου Πνεύματος, ναέ Θεοῦ πανάγιε, τούς γεραίροντας, ἐν τῷ θείω τούτῳ σου ναῶ, καί μέλποντας Κόρη ευλαβώς˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

ᾨδὴ ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Σελασφόρον λαμπάδα καί χρυσαυγίζουσαν˙ φωτοφόρον παστάδα καί πορφυρίζουσαν˙ στάμνον γλυκασμοῦ, καί ζωῆς ἄρτου τράπεζαν, ἔγνωμεν σε Κόρη ὑπερευλογημένῃ.

Σε τό πάνσεπτον ὄρος καί ὑψηλότατον, οἱ εἰς βάθη πεσόντες τῶν παραπτώσεων, Δέσποινα ἁγνή δυσωποῦμεν ἀνύψωσον, πρός ἐνθέους πράξεις τῶν ἀρετῶν ὑψώσεις.

Λυτρωθέντες τῆς πρώην ἀρᾷς τῷ τόκῳ σου, παντευλόγητε Κόρη Θεογεννήτρια, τήν τοῦ Γαβριήλ, φωνήν σοι αναμέλπομεν˙ χαῖρε ἡ αἰτία τῆς πάντων σωτηρίας.

Ἡ τόν βότρυν τεκοῦσα τόν ἀγεώργητον, καρποφόρον με δεῖξον ἀγαθῶν πράξεων, καί τῆς οὐρανῶν, βασιλείας ἀξίωσον, ἶνα σε δοξάζω ἁγνή εἰς τούς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις δρόσον επήγασας˙ καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας, ἅπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι˙ σε ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Θεόν ἀνθρώποις.
Θεοῦ παλάτιον καθαρώτατον, νῦν ἐπ’ ἐμέ ἐλέη τά πολλά σου θαυμάστωσον, Θεοτόκε Μαρίᾳ Πανάχραντε, ὅπως σε μεγαλύνω, καί μακαρίζω σε, τήν ὑψηλοτέραν, οὐρανῶν καί πάσης κτίσεως.

Χαριστηρίοις φωναῖς ὑμνοῦμεν σε, οἱ δία τοῦ τυχόντες ἀληθῶς τῆς θεώσεως˙ καί βοῷμεν σοι, χαῖρε Πανύμνητε˙ χαῖρε ευλογημένη˙ χαῖρε πυρίμορφε, Θρόνε τοῦ Παντάνακτος, Μαρία χαῖρε Δέσποινα.

Ὑμνεῖν δοξάζειν καί μακαρίζειν σε, δίδου ἡμῖν ἀξίως τοῖς τιμῶσι σε Πάναγνε, καί τόν τόκον τόν σόν μεγαλύνουσι, μόνη ευλογημένη˙ σύ γάρ τό καύχημα, τῶν Χριστιανῶν, καί πρός Θεόν πρέσβυς εὐπρόσδεκτος.

Σταγών καθάπερ ὁ ἐπουράνιος, τῆ σή γαστρί Παρθένε ὑετός καταβέβηκε, καί ξηράνας τῆς πλάνης τά ῥεύματα, ὂμβρισεν ἀφθαρσίαν καί ἀπολύτρωσιν, πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις, διά σου Θεοχαρίτωτε.

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. β’. Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε βασιλευόντων ἁγνῇ, τό θάρρος τό ανίκητον˙ χαῖρε κλέος, τῶν πιστῶν σου τήν σεπτήν, Εἰκόνα προσκυνούντων˙ χαῖρε δαιμόνων πτώσις˙ καί τῶν ἀνθρώπων ἡ ἀνόρθωσις.

Χαῖρε τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἀρχή καί ῥίζα Πάναγνε˙ χαῖρε μέσον, τό λαμπάδιον Χριστόν, κεκτημένῃ λυχνία˙ χαῖρε γῆς ὑπερτέρᾳ, καί οὐρανοῦ Μαρίᾳ Δέσποινα.

Χαῖρε τιμιωτέρᾳ σεμνῇ, κτίσεως πάσης ἄχραντε, ὁρατῆς τε νοητῆς ὡς ὑπέρ νοῦν, ἀμφοτέρων ἡ τεκοῦσα, Δεσπότην Θεοτόκε˙ χαῖρε ψυχῆς μου ἀγαλλίαμα.

Πανύμνητε διάσωσον, δεινῶν τῶν συνεχόντων με, τόν σόν δοῦλον, καί χαράς τήν ταπεινήν, ψυχήν μου Παναγία, καί θυμηδία πλήσον˙ ὅπως ἀπαύστως μεγαλύνω σε.