ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ Ἦχος πλ. β’ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ.β’

  

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Ἴωμεν αὖθις τοῦ καλοῦ θρήνου χάριν.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. β’. Βοηθός καί σκεπαστής.
Ἰωήλ ὁ θαυμαστός, ὁ τοῦ Κυρίου μέγας Προφήτης, ἔφη χρησμῳδός, τό πενθεῖν ἱερῶς, καί κόπτεσθαι σάκκοις˙ ἀλλ’ ἐγώ καταφρονῶ, σύ δε Παρθένε σῶσον με.

Ὡς ὑπάρχουσα πηγή, τῆς εὐσπλαγχνίας Θεοκυήτορ, σῶμα καί ψυχήν ρυπωθέντα αἰσχρῶς, ἀπόπλυνον Κόρη, καί στολήν με καθαρόν, ἐπένδυσον τῆς χάριτος.

Μή παρίδῃς ἀγαθῇ, διεφθαρμένον ἐν ἀνομίαις, ὅλον ἐναγῆ, ταῖς πικραῖς ἡδοναῖς, γενόμενον ήδη˙ ἀλλά ῥύπου με παντός, ἀπόπλυνον καί σῶσον με.

Ἐξελθέτω τοῦ παστοῦ, νυμφίος νύμφη φησί προφήτης, καί τόν κοπετόν ἐργαζέσθωσαν νυν˙ ἡμεῖς δε ψυχή μου, τῆ Μητρί τοῦ λυτρωτοῦ, θρηνοπρεπώς προσπέσωμεν.

ᾨδὴ γ’. Στερέωσον Κύριε.
Νεώσωμεν ἄρουραν, τήν ψυχικήν ἐν τῷδε τῷ βίῳ, ἀρετάς εγκατασπείραντες˙ ἶνα ζωῆς ἄσταχυν ἐκεῖσε θερίσωμεν.

Ἀπείρανδρε Δέσποινα, τόν νεκρωθέντα τῆ ἁμαρτίᾳ, συμβουλίᾳ τοῦ ἀλάστορος, ζώωσόν με, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου ἐντεύξεσιν.

Ὑπέπεσα Δέσποινα, τῆ ἀλογίᾳ τῶν πράξεων μου, καί εἰς βόθρον νῦν κατάκειμαι, απωλείας˙ δίδου μοι μετάνοιαν ἄχραντε.

Θηρία παγχάλεπα, τά πάθη τρέφω ἐν τῆ ψυχή μου˙ ὤν μή φέρων τήν συνοίκησιν καταφεύγω, πρός τήν σήν Παρθένε ἀντίληψιν.

ᾨδὴ δ’’. Ἀκήκοεν ὁ Προφήτης.
Ἰσχύϊ σου Θεομῆτορ, τραπήτωσαν οἱ ἐχθροί μου εἰς τά οπίσω˙ καί τά τόξα τούτων συντριβήτωσαν, λογισμοί ἀκάθαρτοι καί βέβηλοι˙ καί δίδου μοι τῷ σῶ ἱκέτῃ, δία δακρύων, βαδίζειν εἰς ἀπάθειαν.

Σειραῖς τῶν ἁμαρτημάτων, σφιγγόμενος Θεομῆτορ οὐ διαλείπω˙ ἀλλά πλέκω μᾶλλον δυσδιάλυτα, πάθη προστιθείς ἐπί τοῖς πάθεσι˙ καί γίνομαι πᾶσι κατάρα, τό τοῦ Προφήτου οὐαί προσεπισπώμενος.

Τά τραύματα τῆς ψυχῆς μου, οὐ παύομαι ἐπείξεων φιληδονίαις˙ καί προστίθημι τοῖς μώλωψιν ἀλγήματα, μένων ἀναισθήτως αθεράπευτος˙ ἐλέησον Θεογεννήτορ, καί ἴασαι με, καί σῶσον ταῖς πρεσβείαις σου.

Ὀνείρων ἀστάτων δίκην, τά πράγματα τά τοῦ βίου Θεομῆτορ, βλέπων καθ’ ἑκάστην παρερχόμενα, οὐδαμῶς λαμβάνω τούτων αίσθησιν˙ ἀλλ’ ἔτι προστέτηκα τούτοις, κισσός καθάπερ, τῷ τῆς δρυός ὑψώματι.

ᾨδὴ ἕ’. Ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντα.
Ὑψωθείς δι’ ἔπαρσιν Πανύμνητε, πτῶμα κατέπεσον, ἁμαρτίας χαλεπόν, συντρῖβον τήν ψυχήν μου˙ καί τίς με ἐξεγερεῖ; εἰ μή σύ Θεομῆτορ.

Καρτερίαν Δέσποινα μοι δώρησαι πάσης στενώσεως καί τῶν ἔξωθεν κακῶν, ἐξαίφνης εμπιπτόντων˙ μικρόψυχος γάρ εἰμί, καί τῶν μισθῶν στεροῦμαι.

Ἀπό τῶν σκανδάλων τοῦ ἀλάστορος, ῥῦσαι με Δέσποινα, ἀπό πάσης ἀπειλῇς, καί ἐξωτέρου σκότους, τόν ἐπί σοι ἀκλινῶς, θέμενον τήν ἐλπίδα.

Λογισμοί πορνείας ἐκταράττουσι, Δέσποινα Πάναγνε, τήν ἀθλίαν μου ψυχήν, καί πείθουσιν ἀφρόνως, συγκαταθέσθαι αυτοίς˙ ἐξ ὤν με ῥύου τάχος.

ᾨδὴ ς’. Ἐβόησα ἐν ὄλῃ.
Ὁ Κύριος μοιχείαν ἐκάλεσε, πρόσωπα βλέπειν ἐμπαθώς˙ ἐγώ δε Παρθένε νοσῶν τήν ἀκρασίαν, τήν ψυχήν μολύνω, ταῖς ἀκολάστοις θεωρίαις.

Ὑπνώττοντι δεινῶς ἐπιτίθενται, ἀκολασίας λογισμοί, καί προσυνωθούσι, γαργαλισμούς καί ρεύσεις˙ ἀλλά φεῖσαι τούτων, πανάσπιλε τῆς βλάβης.

Θεόνυμφε Μαρίᾳ προσπίπτω σοι, καί ἐκβοῷ μετά κλαυθμοῦ, Θεοτόκε ῥῦσαι ψυχήν μου τήν ἀθλίαν, κρίσεως μελλούσης, καί πυρός αἰωνίου.

Ῥημάτων μέν ἀργῶν λόγους λήψεσθαι, οἴδα μαθών ἐκ τῆς Γραφής˙ ἀλλ’ ἐγώ Παρθένε ἀκαίροις φλυαρίας, καί λογομαχίαις, σχολάζων οὐ πτοοῦμαι.

Κάθισμα.Ἦχος πλ. β’. Ἐλπίς τοῦ κόσμου.
Κριτήν τοῦ κόσμου ἀγαθῇ, τόν Υἱόν σου Παρθένε, ἵλεων ποίησον ἐμοί τῷ πολλά επταικότι˙ οὐδείς γάρ ὤσπερ σύ δύναται μεσιτεύσαι, ὡς Μήτηρ οὖσα τοῦ Θεοῦ καί Δεσπότου˙ αὑτόν οὑν ἐκτενῶς ἱκέτευε ὑπέρ ἐμοῦ, μόνη εὐλογημένῃ.

ᾨδὴ ζ’. Ἡμάρτομεν ηνομήσαμεν.
Ἡμάρτομεν ἡνομήσαμεν, ἐπικράναμεν Χριστόν Παρθένε˙ πᾶσαν διετελέσαμεν πρᾶξιν τήν ἐφάμαρτον, κινοῦντες αὑτόν εἰς ὀργήν, ἀλλά σύ τοῦτον ἵλεων ἀπέργασαι, τοῖς καταδίκοις ἡμῖν.

Νοήμασι καί αἰσθήσεσι, καί ταῖς πράξεσι Θεοκυήτορ, ὅλος Θεοῦ τοῦ ζῶντος ἀπέστην, καί ἐδούλευσα τυρράνοις παθών ευρεταίς˙ ἀλλά σύ τούτων λύτρωσαι καί δίδου μοι, τῆς μετανοίας αὐγήν.

Ὅτε ψυχή ἡ ἀθλίᾳ μου, ἐκ τοῦ σώματος καθυπομένειν, μέλλει τόν χωρισμόν καί οὑκ ἔστιν, ὁ λυτρούμενος ἤ παραμυθούμενος˙ τότε Δέσποινα πρόστηθι, καί ρύσαί με τῆς τῶν δαιμόνων ὁρμῆς.

Ὑπόκρισιν ὁ Δεσπότης μου, μέγα κέκλῃκε κακόν ἐν βίω˙ οὐ τῆς ἀπατηλῆς ἐργασίας Θεονύμφευτε, ῥυσθείην ἰσχύϊ τῆ ση˙ ἶνα μή τῆ μαχαίρᾳ με τοῦ Πνεύματος, διχοτομήσει Χριστός.

ᾨδὴ ἡ’. Ὀν στρατιαί οὐρανῶν.
Χρεωστικῶς τήν σήν προσκαλούμεθα, πρεσβείαν Μῆτερ Θεοῦ, πρός τόν σόν Υἱόν, πάντες οἱ ἐπταικότες, καί κατακεκριμένοι˙ ἶνα τῆς γεέννης, τῆ μεσιτείᾳ σου ῥυσθῶμεν.

Ἁμαρτωλούς καλέσαι ἐλήλυθε, τῆ μετανοίᾳ Χριστός˙ δεῦτε κατ’ ἐμέ, ὅσοι τούτου τούς λόγους, ἐσμέν ἡθετηκότες, σύν τῆ μετανοίᾳ προσπέσωμεν τῆ Θεοτόκῳ.

Ῥεῖθρα μοι νῦν δακρύων κατάπεμψον, καί στεναγμόν ἐκ ψυχῆς μετά συντριβής˙ ὅπως τήν φλόγα σβέσω, τήν ἄστεκτον ἐκείνην, καί τοῦ παραδείσου τῆς δόξης ἐπιτύχω.

Ἶνα βροτούς ὁ Υἱός σου Δέσποινα, θεώσει ὤφθη ἐκ σου, τέλειος βροτός˙ τοῦτον οὑν ἐκδυσώπει, τελείως καθαρθέντα, δείξαι κοινωνόν με, αὑτοῦ τῆς βασιλείας.

Αἰνοῦμεν. Ὁ Εἱρμός.
Ὀν στρατιαί οὐρανῶν δοξάζουσι˙ καί φρίττει τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, πᾶσα πνοή καί κτίσις, ὑμνεῖτε ευλογείτε˙ καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Ἀσπόρου συλλήψεως.
Νυμφών ἑτοιμάζεται, ἐν οὐρανοῖς Θεόνυμφε ὑπό Υἱοῦ σου, χαρᾶς πάσης ἔμπλεως, τοῖς τούτου προστάγματα, τηρήσασιν αμέμπτως˙ ἐμοί δε σκότος καί ὀδυρμός, καί τό πῦρ τό γῆς γεένης˙ ὤν ῥυσθῆναι με δυσώπησον.

Ἱδρῶτες καί δάκρυα, καί πόνοι Θεονύμφευτε ἐν τῷ σταδίῳ, τούτῳ καταβάλλονται˙ ἐκεῖ δε οἱ στέφανοι καί γέρα καί βραβεία˙ καί τίς μακάριος ἀληθῶς, ὅστις κλαίων ἐπισπείρει, θεριεῖ ἀγαλλώμενος;

Ὑπόπτεροι γίνονται, τῆ μετανοίᾳ Πάναγνε, οἱ πεπτωκότες, αὖθις ὡς ἱέρακες, τήν πτῆσιν ποιούμενοι, πρός οὐρανίους νόας˙ ὤν τῆς μερίδος ὁ ἀλιτρός, καί αὑτός ἀξιωθείην, τῆ πρεσβείᾳ σου σῳζόμενος.

Ἐλέους τήν ἄβυσσον, ὡς τετοκυῖαν ἄχραντε ἐλέησον με, καί ῥῦσαι κολάσεως, καί κρίσεως Δέσποινα, τόν σόν ἀχρεῖον δούλον˙ καί βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καταξίωσον Παρθένε˙ ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε.

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Χαίροις Πατρός ἄχραντε, θυγάτηρ, Μήτηρ δε Λόγου˙ χαῖρε νύμφη Πνεύματος˙ ὑπερτέρᾳ Θρόνων τε καί θερμαίνουσα, Σεραφείμ κρείττονα˙ ἡ γνωστικωτέρᾳ, Χερουβείμ Κυριοτήτων τε, ἡ κυριεύουσα, ἡ δυνατωτέρᾳ Δυνάμεων˙ Ἐξουσιῶν προέχουσα˙ ἄρχουσα Ἀρχῶν Ἀρχαγγέλων τε, στρατηγικωτέρα˙ ἤ μᾶλλον τῶν Ἀγγέλων τοῖς πιστοῖς, διακονοῦσα τοῖς μέλλουσι, σωτηρίας τεύξασθαι.

Χαῖρε πασῶν Ἄνασσα, τῶν ἀνασσῶν Θεοτόκε, χαῖρε ὑπερέχουσα, τῶν ἐπουρανίων πασῶν Δυνάμεων, χαῖρε γῆς Δέσποινα, καί θαλάσσης μόνη˙ καί τῆς κτίσεως βασίλισσα, χαῖρε τό κράτιστον, σκῆπτρον καί γενναῖον ὀχύρωμα, καί σθένος καί κραταίωμα, τῶν βασιλευόντων Πανύμνητε˙ χαῖρε θεῖε κήπε˙ τοῦ ᾄδου χαῖρε νέκρωσις αγνή˙ χριστιανῶν καταφύγιον˙ χαῖρε παντευλόγητε.

Χαῖρε θρόνε πύρινε, τοῦ βασιλέως Κυρίου˙ χαῖρε θεία τράπεζα, ἄρτον τόν οὐράνιον μέσον φέρουσα˙ χαῖρε γῆ εὔκαρπε, τῆς ζωῆς ἄσταχυν, θρεψαμένῃ Παναμώμητε˙ ἐξ οὐ οἱ τρώγοντες, θάνατον οὐ βλέπουσιν Δέσποινα, ζωήν δε πρός ἀΐδιον, ἄγονται καθάπερ προέφησε, μόνος ὁ τῶν ὅλων, Δεσπότης καί τροφεύς καί συνοχεύς˙ χαῖρε πιστῶν τό προσφύγιον˙ χαῖρε ὑπερθαύμαστε.

Σε τήν πανυπέρμαχον, ἐκδυσωποῦμεν Παρθένε, καί καθικετεύομεν, οἱ δεινῶς ταῖς θλίψεσι μαστιζόμενοι˙ ὡς ἰσχύν ἔχουσα, Μητρικήν πρός Κύριον, τούς ἐχθρούς ἡμῶν διάρρηξον˙ ἶνα μή εἴπωσι, πού ἔστι Θεός ὦ λατρεύουσι˙ καί γνώτωσαν οἱ ἄθλιοι, ὅτι σε καί μόνην κεκτήμεθα, σκέπην καί προστάτιν, μετά Θεόν καί πύργον ασφαλή˙ μή ὑπερίδῃς Πανάμωμε, τούς εἰς σε προστρέχοντας.