ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

 

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΣΜΥΡΝΗΣ. 

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς:

Πέμπτος Κανών σοι Μητροφάνους Παρθένε. 

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.

Πᾶσαι σε τῶν ἀνθρώπων γεραίρουσι γενεαί, καθώς πάλαι Παρθένε, προφητικῶς προείρηκας˙ καμέ τοίνυν πρόσδεξαι, μελῳδόν σου Δέσποινα, καί καταύγασον καί συνέτισον. 

Ἕθραύσας τοῦ θανάτου τό κέντρον τήν κοσμικήν, ἁμαρτίαν Παρθένε τήν ἀληθῆ γεννήσασα, ζωήν δι’ ἦς ἄμβλυνον, τῶν παθών μου Δέσποινα, τά ὀξύτονα βέλη τάχιον. 

Μὄνῃ πεποικιλμένη Παρθενικοῖς κροσσωτοῖς, ἐξ αἰῶνος φανεῖσα τό τῆς συκῆς ἱμάτιον, Ἀδάμ σύ διέρρηξας˙ διό νῦν με ἔνδυσον, σωφροσύνης στολήν πρεσβείαις σου. 

Πλούτον καί θείαν δόξαν, ἐκτήσαντο μέν πολλαί, θυγατέρες προδήλως˙ ἀλλ’ ἀσυγκρίτως Δέσποινα, σύ πάσας υπέρκεισαι˙ διό νῦν με πλούτισον, οὐρανίαις καί θείαις χάρισιν 

ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.

Τὁ βάθος καί τό ὕψος ἐν σοι διεγνώσθησαν, τῆς τοῦ Θεοῦ σοφίας Μαρία Πάναγνε, τῆς ἀκαταλήπτως ἐκ τῆς σής μήτρας γεγεννημένης˙ δι’ ἦς τά βάθη τῆς καρδίας μου ῥῦσαι σοφισμάτων τοῦ ὄφεως. 

Ὁ πρώην πτερωτά καί νηκτικά ἐκ τοῦ ὕδατος, οὐσιώσας λόγῳ μή προϋπάρχοντα˙ σύ ἐκ τῶν αἱμάτων τῆς ἁγνῆς, αὖθις Χριστέ Παρθένου, τό τῆς Θεότητος σαρκίον σου, ἔνδυμα φρικτῶς κατεσκεύασας. 

Σὗ μόνη χωνευτήριον ὤφθης τῆς φύσεως, ἐν ὦ πῦρ τό θεῖον ἀφλέκτως ἄχραντε, ταύτην ἀνεχώνευσε σαφώς˙ σύ οὑν ἁμαρτημάτων, καί τῶν παθών μου ῥύπον χώνευσον, κα ταῖς σαῖς πρεσβείαις με λάμπρυνον. 

Κρατήρα τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος, τοῦ ποτιζομένου σαφῶς εἰς ἄφεσιν, τῶν ἁμαρτημάτων τοῖς πιστοῖς, σε πάναγνε γινώσκων, καθικετεύω συγχωρήσεως, νέκταρ τήν καρδίαν μου πότισον. 

ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.

Ἀνήροτος σύ πέφηνας ἄρουρα, τόν μή σπαρέντα θεϊκόν ἀναβλαστήσασα άσταχυν˙ διό πεινώνταν με θρέψον, ταῖς θείαις δωρεαῖς σου καί χάρισιν. 

Νοσοῦντα με πρός θάνατον Δέσποινα, τόν τῆς ψυχῆς καί τῶν παθών, τῷ πυρετῷ συνεχόμενον, τῶν πρεσβειῶν σου τό ὕδωρ, ποτίσασα συντόμως ἀνάστησον. 

Ὦς οὖσα τοῦ Θεοῦ πόλις ἔμψυχος, ἤν ποταμοῦ τοῦ νοητοῦ, εὐφραίνουσι τά ὁρμήματα, τῶν πρεσβειῶν σου τῷ πύργῳ, ψυχῆς μου τήν οἰκίαν ὀχύρωσον. 

Νεφέλην σε γινώσκων τήν ῥάνασαν, δικαιοσύνην ἀληθῆ, λιτάζω Πάναγνε Δέσποινα, τῶν ἀδικούντων με πάντων, λυτρώσασθαι τόν δοῦλον σου τάχιον. 

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.

Σἄλον καί τόν κλύδωνα, Μαρία Δέσποινα, τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθών μου, παντελῶς κατεύνασον, ἡ τῆς ἀπαθείας κυήσασα τόν αἴτιον. 

Ὁ ἱστός ὀν ἄνωθεν, Χριστός ἐξύφανε, τῆς εὐπρεπείας στολήν τῆς θείας, ἀρετῶν ἐνδύματι, τήν γεγυμνωμένην, ἁγνή ψυχήν μου στόλισον. 

Ίλασμόν μοι δώρησαι, ταῖς σαῖς δεήσεσιν, ἁμαρτημάτων ἁγνή Παρθένε, ἡ τό ἱλαστήριον, τό θεῖον τεκοῦσα, Χριστόν ἡμῖν τόν Κύριον. 

Μώλωπας καί τραύματα καί σηπεδόνας μου, τῆς ἁμαρτίας τῆ χειρουργίᾳ, πρεσβειῶν ἀφάνισον, καί ῥῶσιν Παρθένε τῷ δούλῳ σου πρυτάνευσον. 

ᾨδὴ στ’. Μαινομένην κλύδωνι.

Ἡ τό φώς κυήσασα, τῶν φωστήρων τό ποιητικόν, τήν ψυχήν μου φώτισον καί λύτρωσαι, τῆς τῶν παθών, ὁλόφωτε νῦν ζοφώσεως. 

Τὀν Μερράς γλυκάναντα, Θεοτόκε ὕδατα τό πρίν, σόν Υἱόν δυσώπησον τοῦ ῥύσασθαι, τῆς τῶν παθών, δεινῆς πικρίας με τάχιον. 

Ῥευματίζει χείμαρρος, τήν ψυχήν μου Πάναγνε παθών˙ ἀλλά τοῦτον ξήρανον πρεσβείαις σου, καί λογισμούς τούς πονηρούς ἐξαφάνισον. 

Ὁ Χριστός ῥυόμενος, τούς ἀνθρώπους ᾖκεν ἐκ Σίων, ἐκ γαστρός σου Δέσποινα Πανάμωμε˙ διό κάμε κινδύνων ῥῦσαι καί θλίψεων. 

Κάθισμα. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Ἕν πελάγει τοῦ βίου κλυδωνιζόμενος, καί μερίμναις γηίναις περιαντλούμενος, καί συμπνιγόμενος τόν νοῦν τήν σήν βοήθειαν, ἐπικαλοῦμαι ἐκ ψυχῆς, ἐπιταχύνουσα λοιπόν, κυβέρνησον καί πρός ὅρμον, εἰσάγαγε μετανοίας˙ ἶνα ὑμνῶ σε Παρθένε ἄχραντε. 

ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.

Φρίττουσι καί φεύγουσι, τήν σήν κλῆσιν Δέσποινα, δαιμόνων αἱ φάλαγγες˙ ἐξ ὤν λυτρουμένῃ με, διάσῳζε καί φρούρει, κατ’ ἀμφοῖν ἐκ πάσης βλάβης. 

Ἆρρητος ἡ δόξα σου˙ τόν γάρ δόξης Κύριον, Παρθένε γεγέννηκας, διό με ἀξίωσον, τῆς οὐρανίου δόξης, τόν πιστῶς σε ἀνυμνοῦντα. 

Νεύσον ταῖς δεήσεσι, τοῦ σου δούλου Δέσποινα καί ῥῦσαι με τάχιον, κινδύνων καί θλίψεων καί πάσης ἐπηρείας, δυσμενῶν τῶν ἀοράτων. 

Ὅλον με τοῖς πάθεσι, τῆς αἰσχύνης ἄχραντε, χρανθέντα καί χρῄζοντα, καθάρσεως ἔκπλυνον, καί λάμπρυνον Παρθένε, πρεσβειῶν σου ταῖς ῥανίσιν. 

ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.

Ὗδωρ ἀτεκνοῦν τό τῶν παθών ψυχῆς μου, τήν μήτραν ἐστείρωσε καί κατεξήρανε˙ ῥᾶνον μοι κούφῃ, νεφέλη θεῖον όμβρον˙ ὅπως ἐκβλαστήσω καρπούς τῆς μετανοίας. 

Σἄλον λογισμῶν τῶν ἐμπαθῶν καί ζάλην, κατεύνασον Πάναγνε ταῖς σαῖς δεήσεσιν, ἴθυνον δε με, πρός ὅρμον απαθείας˙ ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

Πὕλη νοητῇ καί κεκλεισμένη θεία, ἤν μόνος διώδευσε ὁ Θεός ὁ εὔσπλαγχνος, κλεῖσον καί φράξον τάς θύρας τῶν παθών μου, καί τάς τῆς ἐλπίδος διάνοιξόν μοι θύρας. 

Ἆρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν τῶν πταισμάτων φόρτον, ἡ μόνη τόν αἴροντα κόσμου τοῦ σύμπαντος, Μῆτερ Παρθένε, τήν ὅλην αμαρτίαν˙ τέξασα ἀφράστως, ἀμνόν Θεοῦ καί Λόγον. 

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.

Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.

Ρὑπωθεῖς ὡς ἄνθρωπος, τήν ψυχήν μου πταίσμασι πολλοῖς, καί πάθεσι σαρκός, καταμολυνθείς, λιτάζω συντόνως σε καί δυσωπῶ, κάθαρον ἁγνή, σαῖς με δεήσεσιν, ἀπό πάσης νῦν φαυλότητος. 

Θελητήν γεγέννηκας, τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν, φιλάνθρωπον Θεόν μόνον ἀγαθόν, μακρόθυμον εὔσπλαγχνον, ὀν εὐμενῆ δεῖξον μοι ἁγνή, ταῖς σαῖς δεήσεσι, καί πταισμάτων λύσιν βράβευσον. 

Ἕμαυτόν ὀδύρομαι, ἐννοῶν μου τῶν ἁμαρτιῶν, τά πλήθη καί τῶν παθών, τάς επαγωγάς˙ ψυχῆς μου τήν πώρωσιν˙ καί τοῦ νόος μου τάς εκτροπάς˙ ἀπεγνωσμένον με, ἁγνή σῶσον τῷ ἐλέει σου. 

Εὐλογώ δοξάζω σε, μεγαλύνω Πάναγνε θερμῶς, ευλόγησόν με οὑν, τόν σόν ὑμνῳδόν, καί πάντων εκλύτρωσαι, τῶν δυσμενῶν καί τῶν λυπηρῶν, καί περιφύλαττε, σαῖς παλάμαις απροσμάχητον. 

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαἴροις τῶν γεγενών ἡ ελπίς˙ γῆ ἐκλεκτή καί καθαρά καί αμόλυντος˙ πηγῇ τε ἐσφραγισμένῃ, τοῦ Παρακλήτου σεμνή, σύ ὑπάρχεις μόνη ἀειπάρθενε, ἐξ ἦς οἱ ὑμνοῦντες σε, σωτηρίαν ευρίσκομεν˙ γένους βροτείου, ἡ τελεία ανάκλησις˙ χώρα εὔκαρπε, ἡ τόν στάχυν βλαστήσασα˙ γέφυρα ἡ μετάγουσα, ζωήν πρός τήν ἔνθεον, ἡ κυβερνῆτις ἡ θεία χειμαζομένων ἡ άγκυρα˙ λιμήν σωτηρίας, τῶν ἐκ πόθου σε ζητούντων ὁ εὐδιώτατος. 

Χαἴροις ἡ διαυγῇς καί λαμπρᾷ, πηγῇ ἐξ ἦς τό καθαρόν καί ἀθόλωτον, προῆλθεν ὕδωρ ποτίζον, τούς κρατουμένους φλογμῷ, ἁμαρτίας Κόρη καί κακώσεως˙ αὐγῇ ἡ τόν ἥλιον, ἐν τῷ κόσμῳ εισάξασα˙ χαῖρε τήν πλάνην, τῆς ἀπάτης ἡ σβέσασα, καί πρός ἔνθεον, πίστιν πάντας ελκύσασα˙ χαῖρε τό πολυπόθητον, τοῖς πέρασιν όνομα˙ χαῖρε πιστῶν σωτηρία˙ χαῖρε βροτῶν ἡ ανόρθωσις˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χαῖρε σοι προσφωνοῦμεν ἁγνῇ, τοῦ Ἀρχαγγέλου αἱ φυλαί τῆς γῆς ἅπασαι, καί πόθῳ καί εὐφημοῦμεν, προσᾴδοντες σοι θερμώς˙ χαῖρε θεία στάμνε μάννα φέρουσα˙ πηγῇ τό ἀείζωον, καί γλυκύτατον βρύουσα, νᾶμα Παρθένε, ἐξ οὐ πάντες οἱ πίνοντες, ἐκκαθαίρομεν τήν ῥυπώδη κακόνοιαν˙ χαῖρε στήριγμα ἄσειστον τοῦ κόσμου Πανύμνητε˙ τῆς εὐσεβείας τό κράτος˙ καί Ἐκκλησίας εδραίωμα˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Στήσον τούς ποταμούς τῶν παθών˙ τῆς ἁμαρτίας μου τό πέλαγος ξήρανον, τῷ ῥείθρῳ τῆς σής πρεσβείας, καί πρός λιμένα Θεοῦ, σεπτῶν θελημάτων εγκαθόρμισον˙ ἐχθρούς καθ’ ἑκάστην, τούς τήν ψυχήν μου ἐκθλίβοντας, καί ταῖς ἀτόποις, ἡδοναῖς ἐκταράττοντας, καταπόντισον ἀπωλείας εἰς βάραθρα˙ πλήρωσον τήν καρδίαν μου, χαράς καί ηδύτητος˙ λῦσον τό νέφος βοῶ σοι, τῆς ἀθυμίας μου Πάναγνε˙ Χριστόν δυσωποῦσα, τήν συγχώρησιν δοθῆναι τῶν πταισμάτων μοι.