ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

 

 ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ. 

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.

Ῥἤματα ἐγκωμίων καί δέησιν προσευχῆς, ἐκ πτωχῆς διανοίας καί ἀναξίου στόματος, τολμήσας προσφέρω σοι, σύ δε Κόρη πρόσδεξαι, ὤσπερ δύο λεπτά θεοδέκτα. 

Ἆλλον Παράδεισον σε γινώσκομεν νοητόν, ἀσυγκρίτως νικῶντα, τόν ἐν Ἐδέμ Παράδεισον, Μαρία Πανάμωμε˙ σύ γάρ Θεονύμφευτε, τήν ἀφθαρσίαν βροτοῖς ἐβλάστησας. 

Ξύλον ζωῆς τρυγῆσαι ἐν Παραδείσῳ Ἀδάμ, ἐκωλύθη τοῦ δένδρου μετειληφώς τῆς γνώσεως˙ θανάτου δε σέσωσται, Θεοτόκε Πάναγνε, ἀθανασίαν ἐκ σου δρεψάμενος. 

Τέτοκας σαρκοφόρον τόν πρίν ασώματον˙ τόν τροφέα μαζοῖς σου, Πανάμωμε εξέθρεψας˙ αὑτόν οὑν ἱκέτευε, διαθρέψαι ἄρτῳ με, ἐναρέτων καί θείων πράξεων. 

ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.

Ἕνθέως τόν Γαβριήλ ταξίαρχον ἔχοντες, εὐσεβῶς τό χαῖρε δεῦτε προσάξωμεν, τῆ ἀπειρογάμῳ τοῦ Θεοῦ, πάντες Μητρί συμφώνως˙ δι’ ἡ κινδύνων τε καί θλίψεων, καί ἀσθενημάτων λυτρούμεθα. 

Τὁ χαῖρε χαρμονικώς σοι κράζομεν ἅπαντες, οἱ σωθέντες Κόρη τῷ θείω τόκῳ σου˙ χαῖρε γῆ ἀνήροτε χρυσοῦν, στάχυν ἐκθρεψαμένη, τόν διατρέφοντα τά πέρατα, πάλαι ἀπιστία λοἰμώξαντα. 

Ἀγγέλων ἁγιωτέρα ὤφθης κυήσασα, τόν αὑτούς Παρθένε δημιουργήσαντα˙ ὅθεν ἱκετεύω σε ἁγνή, ἁγίασον τόν νοῦν μου, καί τήν καρδίαν φωταγώγησον, νέφη τῶν παθών ἐκδιώκουσα. 

Τἀ τόξα τά τήν ἐμήν καρδίαν τιτρώσκοντα, τῶν δεινῶν δαιμόνων Δέσποινα σύντριψον, καί ῥομφαίαν πῆξον τήν αὑτῶν, εἰς τήν αὑτῶν καρδίαν, ποιοῦσα κρίσιν καί ἐκδίκησιν, ἐν τοῖς ἀδικοῦσιν ἀδίκως με. 

ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.

Διάχρυσον ἐσθῆτα θεότητος, σοι περιθείς ὁ σός Υἱός, ἐκ δεξιῶν αὑτοῦ ἔστησε, πεποικιλμένην σε Κόρη, καί περιβεβλημένην ὡς Ἄνασσαν. 

Τοὐ ἄσματος φωνάς σοι προσᾴδοντες, πόθῳ βοῷμεν σοι αγνή˙ μαστοί σου ὄντως εκαλλιώθησαν˙ οὕς περ ἐθήλασε μόνος, ὁ ἄσπορος Υἱός σου καί Κύριος. 

Ἡ Εὖα πεπεισμένῃ τῷ δράκοντι, τέτοκε λύπην γυναιξί˙ σύ δε Παρθένε πιστεύσασα, ταῖς ἐκ Θεοῦ ἀγγελίαις, παντί χαράν τῷ κόσμῳ ἐξήνθησας. 

Ίδοῦ σε γενεαί πᾶσαι Δέσποινα, τήν μακαρίαν ἀληθῶς, ἐν γυναιξί μακαρίζομεν, καθώς προεῖπας τεκοῦσα τόν μόνον Βασιλέα καί Κύριον. 

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.

Ὅλῇ ἡ πλησίον μου καλῇ καί ἄμωμος, ἀπό Λιβάνου Παρθένε νύμφη, τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, σύ προεγνωρίσθης, εἰς Θεοῦ Λόγου σάρκωσιν. 

Σοὐ τά χείλη πέφυκε σπαρτίον κόκκινον˙ καί τί ὡραία ἡ λαλιά σου! Δι’ ὤν κατεφίλησας, Θεόν Παναγίᾳ, ὡς βρέφος ἐπωλένιον. 

Ἤλιος νενίκηται τῆ σή λαμπρότητι˙ σύ γάρ Μαρία τόν τοῖς φωστῆρσιν, οὐρανόν κοσμήσαντα, χερσί περιέσχες, καί ἐκ μαζῶν ἐθήλασας. 

Νύμφη Θεοῦ πάντιμε, ἠλίου ὄχημα, φωτός δοχεῖον, εὐῶδες ἄνθος, φυτόν εὐθαλέστατον, κλέος τῶν παρθένων, Μαρία πολυύμνητε. 

ᾨδὴ στ’. Μαινομένην κλύδωνι.

Ὁ καρπός σου ἄφθαρτος, καί ἡ μήτρα ἄφθορος ἁγνή, ὑπέρ νοῦν ἑκάτερα δεικνύμενα, ὅθεν πιστοί εἰκότως χαῖρε σοι ψάλλομεν. 

Νάρδος ἀποστάζουσα, καί κηρίον μέλιτος ἁγνή, καί πηγήν ζωήρρυτος πανύμνητε, ἡ σή γαστήρ Θεόν τεκοῦσα ανέφανε. 

Νοεραῖ δυνάμεις σε, καί ἀνθρώπων πᾶσαι γενεαί, ὡς Θεόν γεννήσασαν δοξάζουσι, διαπαντός εὐλογημένῃ πανάμωμε. 

Ἡ λαμπάς ἡ ἄσβεστος, ἡ τεκοῦσα φώς τό νοητόν, τήν ἐσκοτισμένην μου διάνοιαν, τῷ φωτισμῷ καταύγασον τῆς σής χάριτος. 

Κάθισμα. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Χαἶρε πύλη Κυρίου ἡ ἀδιόδευτος, ἤν προεκήρυξαν πάντες ἄνδρες οἱ δίκαιοι˙ καί ὁ Προφήτης Δανιήλ ὄρος αλάξευτον˙ καί Δαβίδ ὁ μελῳδός, σύν Μωυσῆ καί τοῖς λοιποῖς, βάτον λυχνίαν καί στάμνον˙ ῥάβδον τε κλίμακα θρόνον, καί θείαν κλίνην Θεογεννήτρια. 

ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.

Τἤν πρός τόν προπάτορα, Ἀβραάμ ὑπόσχεσιν, Θεός ἐξετέλεσεν, Υἱός σου γενόμενος, καί σπέρμα τούτου Ἔθνη, εὐλογῶν εὐλογημένῃ. 

Θυγατέρας πάνσεμνε, ἀπᾴσας υπέρκεισαι˙ πολλαί γάρ ἐποίησαν, δυνάμεων χάριτος, ὁ σός δε τόκος τούτων, ὑπερφέρεται τῆ δόξῃ. 

Στάζουσι Πανύμνητε, σμύρναν ἀφθαρτίζουσαν, τά πάνσεπτα χείλη σου, Θεόν ἀσπασάμενα, ὀν ἔτεκες ὡς βρέφος, καί λατρεύεις ὡς Δεσπότην. 

Ὦφθῇς τό ἀνθρώπινον, φύραμα θεώσασα, τῆ θεία γεννήσει σου, Μαρία πανάμωμε˙ διό σε κατά χρέος, οἱ πιστοί δοξολογούμεν. 

ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.

Δεὖτε τήν ἁγνήν καί Θεοτόκον Κόρην, ὑμνήσωμεν λέγοντες ἔνθεα άσματα˙ χαῖρε τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασίᾳ, τῶν ὑπερυψούντων Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας. 

Πέπλον τῷ Χριστῷ παρθενικῶν αἱμάτων, Μαρία ἐξύφανας, ἐρίου ἄνευ ανδρός˙ ὀν περ φορέσας, Θεός βροτός εδείχθη˙ ὀν ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

Γἡ εἰ καί εἰς γῆν ὡς γηγενῆ πορεύσῃ, οὐκέτι ακούσομαι˙ πρός οὐρανόν γάρ ἐκ γῆς σύ με Παρθένε, ἀνήγαγες τεκοῦσα, τόν ἐκ γῆς τοῦ γένους πλάσαντα τούς γενάρχας. 

Ἆγιος καρπός Ιωακείμ ἐκ ῥίζης, καί Ἄννης ἐβλάστησας ἐκ μήτρας Μήτηρ Θεού˙ ὅθεν ὁ κόσμος πλουτεῖ πηγήν ἐλέους, καί οἱ ἀσθενοῦντες καρποῦνται τήν ὑγείαν. 

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.

Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.

Θυγατέρες σπεύσατε, τῆς ἀγίας Ἱερουσαλήμ, θεάσασθαι μορφήν, νύμφης εὐκλεοῦς, Μαρίαν τήν ἄχραντον, καί εὐσεβῶς ᾄσατε αυτή˙ χαῖρε Πανύμνητε, Θεοτόκε ἡ χαρά ἡμῶν. 

Ἕκλεκτῇ εὐπρόσδεκτος ἀνεδείχθης ὄλῃ τῷ Θεώ˙ ὡς κρίνον ἀνθηρόν μέσον ακανθών˙ ἀφ’ ὤν σε ὀσφράδιον Παρθενικόν, εὗρεν ἑαυτῷ, καί σε ἀνέδειξε, προστασίαν τῶν τιμώντων σε. 

Νάρδος ἀποστάζουσα, ἀρωμάτων ἄφθορε σεμνή˙ καλή ἐν γυναιξίν, ὤφθης αληθώς˙ ὡραία ἡ ὄψις σου καί ἡ φωνή πλήρης αγαθών˙ λύτρον γάρ ἔτεκες, τῶν πταισμάτων τοῖς ὑμνοῦσι σε. 

Ἡ ψυχή μου Δέσποινα, ἐκολλήθη ὄλῃ ψαλμικώς, ὀπίσω σου τοιγαροῦν σου ἡ δεξιᾷ, ἐμοῦ ἀντιλάβοιτο ἐκδυσωπῶ, σῴζουσα με νῦν, κα περιέπουσα, καί φρουροῦσα καί σκεπάζουσα. 

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαἴροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, ὑψηλοτάτῃ καί εὐώδης κυπάρισσος, εἰς ὕψος τῆς θεωρίας, εὐθυποροῦσα Θεού˙ κέδρος ἐν Λιβάνῳ ἐξανθήσασα, στερρά καί ἀκίνητος, λογισμοῖς ὅλως Πάναγνε˙ θεία ἐλαίᾳ, εὐθαλής καί κατάκαρπος, ἰλαρύνουσα, ταῖς τοῦ Πνεύματος χάρισιν˙ ἄμπελος ἡ κυπρίζουσα, τόν βότρυν τόν πέπειρον, ἀναβλαστήσασα κόσμῳ, τόν τάς καρδίας εὐφραίνοντα, ἡμῶν τῶν ἐκ πόθου, ὡς κυρίως Θεοτόκον μεγαλυνόντων σε. 

Χαἴροις Παρθενομῆτορ σεμνή, περιστερᾷ ἡργυρωμένη καί ἄχολος, ἡ Πνεύματος τοῦ ἀγίου, χάρισιν ὅλαις ἁγνῇ, περιχρυσωμένη τά μετάφρενα˙ τρυγῶν ἡ φιλήσυχος, καί Παρθένος καί φίλαγνος˙ ἡ γλυκυτάτῃ, χελιδών τό τῆς χάριτος, ἔαρ ἥδιστον, ἐκ χειμῶνος ἡ φέρουσα˙ ὄρνις ἡ κελαδήσασα, καί κόσμῳ πιστώσασα, θείαν ἐνσάρκωσιν Λόγου, ὡς ἀηδών λιγυρόφθογγος˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χαἴροις Παρθενομῆτορ αγνή˙ πηγή τό ὕδωρ, τῆς ζωῆς αναβλύσασα˙ ἡ δρόσος ἡ οὐρανίᾳ, ἐξ Ἀγερμῶν νοητοῦ, τῆς Σίων εἰς ὄρη καταβαίνουσα˙ βροχή ἡ ἑκούσιος, ἤν Θεός εἰς γῆν ἅπασαν, κληρονομίας τῆς αὑτοῦ σε ἀφώρισεν, εἰς αἰώνιον, δροσισμόν καί ανάψυξιν˙ θάλασσα ἀδιάβατος, γλυκείᾳ καί πότιμος, τούς ἀναβάτας τριστάτας, τοῦ Φαραώ ἡ ποντίσασα˙ Θεοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χεἴρας ἐπανατείνω, πρός σε˙ ἀνοίγω χείλη, ῥυπαρᾷ τε πρός δέησιν, καί κάμπτω καρδίας γόνυ, καί νοητώς τῶν ποδῶν, σου τῶν παναχράντων νῦν ἐφάπτομαι, ἁγνῇ καί προσπίπτω σοι˙ τάς ὀδύνας μου ἴασαι, τά χρόνια μου, τά πολλά καί ἀνίατα, ἀγαθότητι σου, θεράπευσον τραύματα˙ ῥῦσαι ἐξ ὁρωμένων με, ἐχθρῶν ἀοράτων τε˙ κούφισον Κόρη τό βάρος, τῆς ῥαθυμίας μου ὅπως σε, ὑμνῶ καί δοξάζω˙ δι’ ἦς εὒρατο ὁ κόσμος τό μέγα ἔλεος.