ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

 ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ

   

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου.
Κλίνη με ῥαθυμίας, ἀνακείμενον Κόρη, ἁμαρτιῶν πολυτρόπων, αὑτῇ ἐξανάστησον, ῥῶσιν θείαν βραβεύουσα˙ ὅπως Πάναγνε δοξάζω, μεγαλείᾳ τά σά ὡς ὄντως ὑπερένδοξε.

Ίἄσαι τῆς ψυχῆς μου, τήν συντριβήν Θεοτόκε, ἐχθρός ἤν ἐσπάραξε, τῆς ἡδονῆς τῷ δελέατι, θείοις φαρμάκοις χρωμένῃ, τῆς σής εὐσπλαγχνίας ἁγνῇ καί δυνάμεως.

Στήσον τάς καταιγίδας, τῶν ἡδονῶν καί παθών μου, τῆ αὔρα τῆς θείας σου πρεσβείας παναμώμητε˙ ὅπως ἐν γαλήνῃ καρδίας σου δοξολογώ τήν ἀνείκαστον δύναμιν.

Δόξα τῆς οἰκουμένης, δεδοξασμένῃ Παρθένε, Θεόν ὑπερένδοξε ἐνδόξως ἡ γεννήσασα, δόξης ἀξίωσον θείας, τούς ὡς Θεοτόκον ἀεί σε δοξάζοντας.

ᾨδὴ γ’. Ὁ κατ’ ἀρχάς τούς οὐρανούς.
Ὁ Ιωσήφ κεκρατηκώς, τῆς ἀκολάστου Δεσποίνης, τήν ἀθέσμων πάλαι ἡδονῶν, λαμπρός βασιλεύς Αἰγύπτου γέγονεν˙ ἐγώ δε σώματος πολλοῖς, πάθεσιν εἴξας ἀφρόνως, ὑπό ἁμαρτίας βασιλεύομαι.

Θεογεννήτορ Μαριάμ, τῆς νοητῆς με Αἰγύπτου, καί δουλείας τῆς τοῦ πονηροῦ, ἐξάρπασον σύ θαλάσσας τέμνουσα, τῶν πονηρῶν μου ἐννοιῶν, καί ὄρει τῆς μετανοίας, ἐνδιαβιβάζουσα καί σῴζουσα.

Δραπέτης θείων ἐντολῶν, ἄφρονι νώ ἐγενόμην, καί ὑπῆρξα δοῦλος ἡδονών˙ δι’ ὤν τῆς ψυχῆς τό κάλλος ἔσβεσα, καί ἡμαυρώθην αγαθή˙ μεσίτης δε μι φανεῖσα, σύ ἀντιποιήθητι τοῦ δούλου σου.

Μεμολυσμένος ἡδοναῖς, σε τήν ἀμόλυντον Κόρην, ἱκετεύω ρύσαί με παντός, σαρκός μολυσμοῦ καί καθαρτήριον, πένθος μοι δός διηνεκές, καί τῆς φλογός τῆς γεέννης, δάκρυον σβεστήριον παράσχου μοι.

ᾨδὴ δ’’. Ὁ πατρικούς κόλπους.
Τἤν ἐκλεκτήν μόνην ἐκ πασῶν, τῶν γενεῶν πρό πάσης κτίσεως Θεώ˙ τό τῆς φύσεως καλλώπισμα, τό ἄνθος τό τίμιον, τήν Παρθένον Κόρην ὑμνήσωμεν.

Ὁ φωτισμός καί ὁ γλυκασμός, τῶν πεποιθότων ἐπί σοι Πανύμνητε, χαρμονῆς τήν πολυώδυνον καρδίαν μου πλήρωσον, τελειώσασα αὑτῆς τά αἰτήματα.

Τἤν σήν ῥοπήν δεῖξον ἀγαθή, ἐπί τόν δοῦλον σου ἡ ἁγνῇ Πανάμωμε, τόν ἐλπίζοντα εἰς σε ἐκ ψυχῆς, καί σε προσκαλούμενον, τήν ἐλπίδα πάντων καί καύχημα.

Νύμφη Θεοῦ πρόσδεξαι ἐμοῦ, τάς ἱκεσίας καί ἐκ πάσης θλίψεως, ἐπηρείας καί κακώσεως, καί κινδύνων λύτρωσαι, τόν ὑμνοῦντα πόθῳ τόν τόκον σου.

ᾨδὴ ἕ’. Κύριε ὁ Θεός μου.
Νοὑν τόν εκσορπισμένον, τόν ἐμόν συνάγαγε Θεοτόκε, καί βλέπειν με ποίησον τά οἰκεία τραύματα, καί θρηνεῖν καί στένειν ἐν τούτοις, τῶν δε ἀλλοτρίων ἀπέχεσθαι.

Ὁμβρισόν μοι ῥανίδα, συμπαθείας Κόρη Θεοκυήτορ, καί τάς ἁμαρτίας μου τάς πολλάς ἐξάλειψον, καί τῶν πληγῶν οὐλάς τε καί τύπους, ἰατρόν τεκοῦσα ἀφάνισον.

Ἤλιον ἡ τεκοῦσα, τῆς δικαιοσύνης κούφη νεφέλη, τά νέφη διάλυσον τά τῆς ῥαθυμίας μου, καί πρός μετάνοιαν αἰθρίαν, δία προθυμίας με ἴθυνον.

Ἆνώ τῆς διανοίας, ἐπί σε τό ὄμμα ἤρα καί κράζω˙ ἐλέησον Δέσποινα, ψυχήν πρός σε βλέπουσαν˙ καί εἰς τό μέγα σου ἔλεος ἐλπίζουσαν.

ᾨδὴ στ’. Ναυτιῶν τῷ σάλω.
Ναυαγίω μέσον, περιπεπτωκώς τοῦ πελάγους, τοῦ βίου κατέδυσα τήν ὁλκάδα, τήν ψυχικήν ἁγνή καί προσαπώλεσα, πᾶσαν τῶν καλῶν τήν ευπορίαν˙ ἀλλ’ ἐξ ἀπωλείας με βυθοῦ ἀνάγαγε.

Νοητού θηρός με, κήτους ψυχοφθόρου Παρθένε, ἐξάγαγε δόομαι, ἐκ κοιλίας ᾄδου κραυγῆς μου, ἀκούσασα Δέσποινα, καί ἔλθοι πρός σε ἡ προσευχῇ μου˙ ὅσα τε ηὐξάμην ἀγαθῇ ἀπόδος μοι.

Ἕμβολαίς πταισμάτων, καί ταῖς προσβολαῖς τῶν κυμάτων, τοῦ βίου χειμάζει με καί στροβεῖ με, ἀλλεπαλλήλων ἀνέμων αντίπνοια˙ ῥῦσαι κυβερνήτου Θεοῦ Μήτερ,εκ θανατηφόρου τήν ψυχήν μου κλύδωνος.

Σκοτεινήν τοῦ ᾄδου γῆν τήν γνοφεράν καί ζοφώδη˙ γῆν σκότους ὡς γέγραπται αἰωνίου, καί ἀφεγγῆ ἐν ἤ φέγγος οὑκ ἔστιν οράν˙ καί ζωήν βροτῶν ἐκεῖ ἰδέσθαι, Δέσποινα ἐλπίζων ἐπί σε μή ἴδοιμι.

Κάθισμα. 

Αὐτόμελον.
Ἀσπόρως συνέλαβες ἐν μήτρᾳ σου Παρθένε Θεοτόκε, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Πατρός˙ ὀν ἀπαύστως ἱκέτευε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ᾨδὴ ζ’. Κάμινον παῖδες.
Ὅμβροις δακρύων κατάρδευσον Κόρη, τήν χερσωθείσαν καρδίαν μου, καί τῆς ψυχῆς μου τάς αὔλακας μέθυσον, δία κατανύξεως, ἀρετῶν τά γεννήματα πληθύνουσα.

Νύκτα καθάπερ, παρῆλθον τόν βίον, ἔργα νυκτός ἐργαζόμενος, ὁ σκοτεινός τήν ψυχήν, ἀλλά φώτισον φωτί με πρεσβειών σου, ἡ τεκοῦσα τό θεῖον φώς Πανύμνητε.

Ὁρμαῖς ἀσχέτοις, πρός τήν ἁμαρτίαν, ὐποσυρόμενος πάντοτε, καθάπερ δοῦλος ἐκτελῶ τό πρόσταγμα, τῆς σαρκός Πανάχραντε, τῆς πικρᾶς τυραννίδος ταύτης ῥῦσαι με.

Ποικιλοτρόπως ὁ δόλιος ὄφις, ἀεί ἐμοί ἐπιτίθεται, ἐν ἡδοναῖς τε καί λύπαις ταράσσων με˙ ἀλλά σύ στερέωσον, ἐπί πέτραν ἁγνῇ τῆς ἀπαθείας με.

ᾨδὴ ἡ’. Ἄφλεκτος πυρί.
Σἕ τό καθαρόν καί λαμπρόν καί φωτοφόρον, τοῦ Ἰησοῦ παλάτιον, καί λογικόν τοῦ Λόγου σκήνωμα˙ τήν ἔμψυχον κιβωτόν, τήν πλατυτέραν οὐρανοῦ, καί ἀνωτέραν τῆς γῆς πάντιμε Κόρη, ὑπέραγνε Μαρία, ἱκετεύω σῶσον τήν ταπεινήν ψυχήν μου.

Δὦρον παρ’ ἡμῶν ἡ δοθεῖσα τῷ Δεσπότῃ, ὡς ἀπαρχῇ τῆς φύσεως, τάς ἱκεσίας ἡμῶν Πάναγνε, προσδέχου δῶρα τερπνά, ἀντιπαρέχουσα ἡμῖν τήν σήν βοήθειαν˙ ὅπως ἐν πίστει καί πόθῳ προσκυνῶμεν, σε καί τόν Υἱόν σου εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὗπό τῆς αὑτοῦ ὁ Υἱός σου Θεοτόκε, ὡς ἀγαθός καμπτόμενος, φιλανθρωπίας σε παρέσχετο, βοήθειαν κατ’ ἐχθρῶν, καί ἰατρεῖον τῶν παθών, τοῖς πίστει κράζουσι˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Φάνηθί μοι νῦν ἐν κινδύνοις προστασία, ἐν συμφοραῖς ἀνάψυξις, ἐν περιστάσεσι βοήθεια, ἐν νόσοις παντοδαπαῖς ἰαματόβρυτος πηγή, καί θεραπείᾳ παθών, πᾶσαν διώκουσα βλάβην ἐξ ἐμοῦ Θεοτόκε, ἶνα σε δοξάζω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ὁ Εἱρμός.
Ἄφλεκτος πυρί ἐν Σινᾶ προσομιλοῦσα, βάτος Θεόν ἐγνώρισε, τῷ βραδυγλώσσῳ, καί δυσήχῳ Μωϋσεί˙ καί παῖδας ζῆλος Θεοῦ τρεῖς ἀναλώτους τῷ πυρί ὑμνῳδούς, έδειξε˙ πάντα τά ἔργα Κυρίου, τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Μή τῆς φθοράς.
Μἡ συληθεῖσα τόν πλοῦτον τῆς παρθενίας σου, Μήτηρ σαρκί ἀνεδείχθης τοῦ Παντοκράτορος, νύμφη ἀπείρανδρε, Παρθένε Θεοτόκε, ἐκτρέφουσα ὡς βρέφος, τόν τρέφοντα ὡς πλάστην, πάντα κόσμον καί ἁγιάζοντα.

Ἡ τοῦ ἀδύτου ἠλίου τῆς δόξης πάμφωτε, ἀνατολῇ ἐξ ἦς πάντες ὐπερηυγάσθημεν, φέγγει τῆς γνώσεως τῆς θείας ἀληθείας, Κυριώνυμε Κόρη, φώς τῶν ἐμῶν ὀμμάτων, μή παρίδῃς με τόν ἱκέτην σου.

Φιλαμαρτήμων ὑπάρχων, τρέμω καί δέδοικα μήπως ἐξαίφνης, τό τέλος τοῦ βίου φθάσῃ με, ἄχραντε Δέσποινα, ἡ πάντων προστασίᾳ, τῶν καταπονουμένων, τρόποις με μετανοίας, βελτιώσαι νῦν παρακλήθητι.

Ἀμαρτίων με τῷ κρύει καταπηγνύμενον, τῆς εὐσπλαγχνίας σου θέρμη Δέσποινα θέρμανον, καί πρός ἀγάπησιν, θερμήν τήν τοῦ Υἱοῦ σου, διέγειρον ὡς ἀν σε θερμῇ τῆ διαθέσει, μεγαλύνω θερμῶς ὁ δοῦλος σου.

Προσόμοια. 

Οὑκ ἔτι κωλυόμεθα.
Χαἶρε ἡ θείᾳ σκέπῃ καί προστασία τῶν τιμώντων σε, ὡς Ὑψίστου Θεοῦ Μητέρα, χαῖρε πανάσπιλε.

Χαἶρε δι’ ἦς, ὁ ᾄδῃς ἀπενεκρώθη, καί ὁ θάνατος ἠφανίσθη Θεογεννήτορ, καί ὁ Ἀδάμ σέσωσται.

Χαἶρε πιστῶν τό καύχημα Παναγία, χαῖρε Δέσποινα ἡ Θεόν σωματωθέντα σαρκί κυήσασα.

Στενάζοντά με δέξαι ὡς ἐλεήμων, καί ἐλέησον ὡς τόν τελώνην ταῖς τῆς Μητρός σου λιταῖς.