ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΠΛ.Β ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ.β’

    

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΟΡΙΟΥ.

Οὐ ἡ ἀκροστιχίς.
Δός μοι Παρθένε δάκρυα μετανοίας.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας.
Δέσποινα θρῆνον προσδέχου ἐκ ῥυπαρᾶς, καρδίας Πανάμωμε, καί χειλέων ἐναγῶν, καί ἐκ ῥύπου πλῦνον με παθών, καί πταισμάτων χαλεπῶν, ἶνα δοξάζω σε.

Ὄμβρους δακρύων μοι δίδου σαῖς προσευχαῖς, Παναγία Δέσποινα, ὅπως κλαύσωμαι θερμῶς, ἅπερ ἐπλημμέλησα ἐν γῆ, καί ῥυσθῶ ἀναμενούσης με κολάσεως.

Στέναξον κλαῦσον ψυχή μου καί σεαυτήν, ἀπεντεῦθεν πένθησον, ἐκβοῶσα, τῷ Χριστῷ, τῆς Μητρός οἰκτῖρμον ταῖς λιταῖς, τόν ὑπεύθυνον φρικτῆς ῥῦσαι γεέννης με.

Μή μου τόν θρῆνον ἀπώσῃ ἡ τήν πηγήν, τοῦ ἐλέους, τέξασα ἀλλ’ εὐσπλάγχνως ἀγαθῇ, σῶ ἰλεῷ ὄμματι ψυχῆς, Θεοτόκε τῆς ἐμῆς πάθη θεράπευσον.

ᾨδὴ γ’. Οὑκ ἔστιν ἅγιος.
Οὑκ ἔστιν ἄλλος ἐν βροταίς, ὁ τά ἄθεσμα πράξας, καί ἀσώτως βιώσας, ὤσπερ ἐγώ ἀγαθῇ, ἐν ἀσελγείαις δεινῶς, τό γάρ θεῖον, βάπτισμα ἐμόλυνα.

Ἰδού ἐπῆλθον ἐπ’ ἐμέ, ὤσπερ μάστιγες πάσαι, τοῦ ἐχθροῦ αἱ κακίαι βαρυνθεῖσαι γάρ σφοδρῶς, προσώζεσαν καί ψυχῆς, ἀπειλοῦσι, παντελῆ κατάπτωσιν.

Πολλά τά πλήθη τῶν ἐμῶν, Θεοτόκε πταισμάτων, δία τοῦτο σοι πίστει προσπίπτω ἀναβοῶν, ἐν ὤρα τῆ φοβερᾷ ἰλεώσαι, ὅνπερ εσωμάτωσας.

Ἀγία Δέσποινα ἐμέ, τόν ὑπεύθυνον πάσης, ἐξελοῦ καταδίκης παρρησίαν πρός Θεόν, ὡς ἔχουσα μητρικήν, καί νυμφῶνι, τούτου με καταξίωσον.

ᾨδὴ δ’. Χριστός μου δύναμις.
Ῥοήν μου δώρησαι δακρύων Δέσποινα, ὅπως πλύνῳ τόν ῥύπον τόν τῆς ψυχῆς, καί εὕρω ὁ ἄθλιος, ὅπερ ἀπώλεσα κάλλος, συμβουλίᾳ τῆ τοῦ ὄφεως.

Θεέ μου εὔσπλαγχνε, Χριστέ φιλάνθρωπε, θελητά τοῦ ἐλέους νῦν ἐπ’ ἐμοί, ῥᾶνον σου τό ἔλεος, ἐκδυσωπεῖ σε ἡ ἐλπίς καί προστάτις μου καί Μήτηρ σου.

Ἐμέ τόν ἄσωτον, τόν παροργίσαντα, ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους τόν σόν Υἱόν, αἰωνίων λύτρωσαι, βασάνων μόνη ἡ ἐλπίς, τῶν πιστῶν Θεογεννήτρια.

Νομήν κατέπαυσας,θανάτου τέξασα, τήν ζωήν τῶν ἁπάντων, ὅθεν κάμε, νεκρωθέντα ζώωσον, ταῖς ἁμαρτίαις καί ζωῆς, αἰωνίου καταξίωσον.

ᾨδὴ ἕ’. Τῷ θείω φέγγει σου.
Ἐχθρός με πράττοντα καθορῶν, πᾶσαν ἀνομίαν ἀναιδῶς, ἐπιγελᾷ μου τοῖς πταίσμασι˙ ῥῦσαι με τῆς τούτου αἰχμαλωσίας ἁγνή, καί τρέψον εἰς αἰσχύνην αὑτοῦ τόν γέλωτα.

Διάσωσόν με ἀπό παθών, θλίψεων καί βλάβης πονηρῶν, τῶν ἐναντίων καί λύτρωσαι, τούτων τῆς ἐνέδρας τήν ταπεινήν μου ψυχήν, μή εἴποιεν πρός τοῦτον ἁγνή ἰσχύσαμεν.

Ἀδίκων λύτρωσαι με χειρῶν, γλώσσης τε δολίας καί δεινῶν, χειλέων Κόρη Θεόνυμφε, πᾶσαν γάρ ἐθέμην τήν προσδοκίαν μου, ἐν σοι μή αἰσχυνθείην καθικετεύω σε.

Καρδίας δίδου μοι συντριβήν, καί δακρύων Κόρη ὀχετούς πτωχείαν τε τήν τοῦ Πνεύματος˙ ὅπως μου θρηνήσω Θεοχαρίτωτε, κακῶς μοι τά πραχθέντα ὡς θρήνων ἄξια.

ᾨδὴ στ’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Ῥοήν τῶν δακρύων μου, τήν μικράν καί πενιχράν, προσδεξαμένῃ Δέσποινα, ὡς ἐκλεκτόν εὐῶδες καί καθαρόν, μύρον καί θυμίαμα, τῆς δυσώδους με ῥῦσαι παθών σχέσεως.

Ὑπέκυψα πάθεσι, μακρυνθείς ἀπό Θεοῦ ἀσώτως ὁ πανάθλιος, ὀν δυσώπησον σῶσαι με ἀγαθῇ, πρός σε γάρ κατέφυγον, καί στολαῖς με ταῖς πρώην καταλάμπρυνον.

Ἁγίων Ἀγγέλων σε, τήν εὐπρέπειαν ὑμνῶ, καί δυσωπῶ Πανάμωμε, τά ἀπρεπῆ ἀπέλασον ἀπ’ ἐμοῦ δαιμόνων φαντάσματα, ἐν γαλήνῃ τηροῦσα τήν καρδίαν μου.

Μή κῦμα καλύψῃ με, μή ποντίση καταιγίς, μή ἀφανίσῃ πέλαγος, μή καταδύσῃ θάλασσα καί βυθός, πικράς ἀπογνώσεως, ἁλμυράς ἀπωλείας Κόρη Πάναγνε.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. β’. Ἐλπίς τοῦ κόσμου ἀγαθή.
Ἀπό καρδίας στεναγμούς, καί ἐκ σπλάγχνων σοι φέρω, τήν σήν Πανάμωμε αὑτῶν, εὐμενῇ προστασίαν, ἐλέησον τήν παναθλίαν μου ψυχήν, ἰλέωσον τόν πολυέλεον Θεόν, ῥυσθῆναι με τῆς κρίσεως, καί λίμνης τοῦ πυρός μόνη εὐλογημένῃ.

ᾨδὴ ζ’. Δροσοβόλον μέν.
Ἐπί σε τήν πᾶσαν Δέσποινα ἐλπίδα μου, ἀνέθηκα ὁ ἄθλιος, μή ἀποστρέψῃς ἀπ’ ἐμοῦ, τό πρόσωπον τό σον˙ μή σπλάγχνα φιλάνθρωπα τά σά, κλείσῃς μοι Μήτηρ τοῦ Θεοῦ ἀλλά βοήθει μοι.

Τῶν πταισμάτων βυθιζόμενον τῷ κλύδωνι, ἀνάγαγε Θεόνυμφε, καί πρός θεῖον με ἀπαθείας ἴθυνον ἁγνή, λιμένα βοῶντα ευλαβώς˙ εὐλογητός εἰ ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἀνομίας ἐργαστήριον γεγένημαι, καί πάσης ἐργασίας αἰσχράς, καταγώγιον καί δοχεῖον φαύλων εννοιών˙ ἀλλ’ ὦ πολυύμνητε ἁγνή, δοχεῖον ἅγιον Θεοῦ σύ με ἁγίασον.

Νοερᾶς ὡς Βαβυλῶνος τῆς συγχύσεως, δυνάστης ὁ Ἀσσύριος νοῦς, ἑπταπλασίως, λογισμῶν ἐμπύρων ἐν ἐμοί, ἐξέκαυσε κάμινον αγνή˙ ἐν ἤ με ἄφλεκτον τῆ σή δρόσῳ συντήρησον.

ᾨδὴ ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Ὁρατῶς τῆ εἰκόνι σου παριστάμενος ᾳὀράτως δοκῷ σοι ζώσῃ παρίστασθαι, Μῆτερ τῆς ζωῆς, μετά δέους δεόμενος, ἐχθρῶν ἀοράτων, καί ὁρατῶν με ῥῦσαι.

Ἱκεσίαν Παρθένε Θεῶ προσάγαγε, τάς ψυχάς ἡμῶν σώσαι Θεοχαρίτωτε, καί τῆς τῶν παθών ἐνοχῆς ἡμᾶς ρύσασθαι˙ καί τῆς τῶν δαιμόνων κακίστης ἐπηρείας.

Ἁμαρτίας τόν σάκκον τόν σκοτεινόν καί τραχύν, διαρρήξασα ἔνδυσον σωτηρίαν με, καί τήν ἀληθῇ εὐφροσύνην περίζωσον, ἶνα σε δοξάζω ἁγνῇ εἰς τούς αἰῶνας.

Συμπαθείας ἡ ἄβυσσος ἡ ἀπέραντος, εὐσπλαγχνίας ἡ θάλασσα ἡ ἀμέτρητος, τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ ἑτοίμῃ βοήθεια, σῶσον με Παρθένε τόν σόν ἀχρεῖον δοῦλον.

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας, ἅπαντα γάρ δράς Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι, σε ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν.
Παθών κλυδώνιον συνταράσσει με, καί ἡδονῶν βυθίζει με εἰς χάος Πανάμωμε, κυβερνήτην Χριστόν ἡ κυήσασα, χεῖρα μοι βοηθείας ἔκτεινον σῶσον με, μόνη σωτηρίᾳ, τῶν πιστῶν καί ἀπολύτρωσις.

Ἀεί τήν σκέπην σου καί ἀντίληψιν, χειραγωγόν αἰτοῦμαι συμπαρεῖναι μοι Δέσποινα, ἐξαιρέτως ἐν ὤρα τῆς κρίσεως, καί ἐν τῆ τῆς ἐξόδου, ὅτε ζοφώδης μοι, φάλαγξ τῶν δαιμόνων πονηρᾷ ἐπισυστήσεται.

Ὑλώδους σχέσεως με ἀπάλλαξον, καί καθαρῶς ἀΰλῳ τῷ νοῖ ἐνοπτρίζεσθαι, ἐν νυκτί καί ἡμέρα παράσχου μοι, σε τήν ἐμήν ἐλπίδα Θεογεννήτρια, τό φώς τήν ζωήν, τόν γλυκασμόν καί ἀγαλλίαμα.

Λαβών τόν πλοῦτον ἐκ σου τῆς χάριτος, τῆς σής Χριστέ ἀσώτως μέν αὑτόν διεσκόρπισα, κολληθείς δε πολίταις ἐπτώχευσα, φαύλαις φιληδονίαις, λόγοις καί πράξεσιν, ἀλλά ταῖς λιταῖς τῆς σής Μητρός οἰκτῖρμον σῶσον με.

Προσόμοια. 

Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε ὁ θησαυρός τῆς ζωῆς, χαῖρε λυχνίᾳ πάγχρυσε, χαῖρε στάμνε, μάννα φέρουσα Χριστόν, τόν πάντων βασιλέα, χαῖρε ἡ ἁγνῇ Παρθένε, χαῖρε ἡ λύσις τῆς ἀρχαίας ἀρᾷς.

Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας σεμνή, ὁ πύργος ὁ ἀσάλευτος, χαῖρε μόνη προστασίᾳ τῶν πιστῶν, χαῖρε τοῦ κόσμου δόξα, ὑπερευλογημένῃ, χαῖρε βροτῶν τό καταφύγιον.

Χαῖρε ἡ ἀγλαόκαρπος, μηλέα ἐξ ἦς ἔφυσε, μῆλον θεῖον, καί πανεύοσμον ἁγνῇ, χαῖρε ῥοιά, γλυκείᾳ, κοκκοβαφής Παρθένε, χαῖρε ἡ σκέπῃ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κινδύνοις συνεχόμενον, καί θλίψεσι τόν δοῦλον σου, Θεοτόκε, μή παρίδῃς ἀγαθῇ, ἀλλ’ οἴκτειρον καί σῶσον, ἐλπίς ἀπηλπισμένων, καί τῶν δεινῶν με ἐλευθέρωσον.