μικρό ωρολόγιο: ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ - ΗΧΟΣ Δ΄ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ - ΗΧΟΣ Δ΄ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΗΧΟΣ Δ΄

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΗΛΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΕΚΔΙΚΟΥ.

Ἔχων ἀκροστιχίδα,
Ἤλιοὐ παράκλησις τῇ Θεοτόκῳ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχὸς δ΄.

Θαλάσσης͵ τὸ ἐρυθραῖον.
Ἡ μόνη ἐν πειρασμοῖς καὶ θλίψεσιν, ὑπερασπίζουσα, τῶν ὑπὸ σκέπην Πάναγνε τὴν σήν, προσφευγόντων θερμότατα, δέχου ὡς ὑπεράγαθος, τὴν ἐκ καρδίας μου παράκλησιν.
Λιμένα ἐφευρηκὼς σε ἄκλυστον, ὁ ἀσυνείδητος, τὰς τῶν κινδύνων τὸν τε καὶ ἀναγκῶν, προσβολὰς ἀποκρούομαι, καὶ εὐχαρίστως, ᾄδω σοι, τὴν ὑμνῳδίαν Ἀειπάρθενε.
Ἰλέῳ καὶ εὐμενεῖ σου ὄμματι, Θεογεννήτρια, ἐν περιστάσει καὶ ἐν συμφορᾷ συσχεθέντα ὁρῶσα με, τάχιον ἐλευθέρωσον· σε γὰρ αἰτοῦμαι βοηθῆσαί μοι.
Ἡ Εὔα τῆς καταδίκης σέσωσται, καὶ ὁ Ἀδάμ, διά σου· μεθ᾽ ὧν κᾀγώ, προσπίπτω σοὶ Ἀνγῆ· τὰ τῆς λύπης μου δάκρυα, νῦν εἰς χαρὰν μετάβαλε, καὶ τῶν κινδύνων ἐλευθέρωσον.
ᾨδὴ γ΄.

Τόξον δυνατῶν.
Ὅπλον ἀῤῥαγὲς καὶ τεῖχος σε, κεκτημένος τρέπω τῶν ἐναντίων τὰς φάλαγγας· καὶ ὑμνῶ σου τὰ μεγαλεῖα Θεοτόκε ἀπειρόγαμε.
Ὕλην σκεδαννύεις θλίψεων, καὶ κατασβενύεις τῆς ἀπογνώσεως ἔκκαυμα· τίς γὰρ ἄλλος ὡς σὺ Παρθένε, πλὴν Κυρίου Παντοδύναμος;
Πρόσχες τῇ κραυγῇ τοῦ δούλου σου, τῆς σῆς δεομένου ἐπικουρίας Μητρόθεε· ἡ ἐλπίς μου εἰσάκουσόν μου, καὶ κατάσπευσον τοῦ σῶσαί με.
Νεῦσον Ἀγάθῃ σωθῆναι με τὸν γὰρ θείῳ νεύματι τὸ πᾶν περιάγοντα, ἐσωμᾶτωσας Θεὸν Λόγον, ὑπὲρ λόγον καὶ διάνοιαν.
ᾨδὴ δ΄.

Ἐπαρθέντα σέ.
Ἀναιροῦσα τοὺς ἐχθραίνοντας μοι ματαίως, ὡς τὴν ψυχήν μου σπεύδοντας δεινῶς συλλαβέσθαι, φύλαξον με Δέσποινα, ἐν σοὶ ἀνεπίβουλον· ἵνα γηθοσύνως δοξάζω σε.
Ῥυομένη με ἐκ γλώσσης δολιολάλου, ἡ Ἀγάθῃ προστάτις μου ἀπρόσκοπον δεῖξον, ταῖς τοῦ βίου πράξεσι πολλὰ γὰρ καὶ δύνασαι, ὡς τοῦ Κτίστου Μήτηρ ὑπάρχουσα.
Ἀκεσώδυνον γινώσκω σε ἰατρεῖον, ὁ ἀσθενὴς τῷ πνεύματι καὶ σώματι κράζω· ἴασαι με Δέσποινα ἐλέησον σῶσόν με, σοὶ τὸν προσφυγόντα οἰκέτην σου.
Ὡς ἐγκώμιον Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων, σὲ ἀνυμνοῦμεν ἅπαντες Παρθένε Μαρία, καὶ πιστῶς δεόμεθα· ἱκέτευε Δέσποινα, ὅπως συμφορᾶς λυτρωθείημεν.
ᾨδὴ ε΄.

Σὺ Κύριέ μου φῶς.
Κατεύθυνον ἁγνή, τὴν εὐχὴν τοῦ οἰκέτου σου, πρὸς Κύριον τὸν υἱόν σου· ἴνά εὕρω τὴν λύσιν τῶν πολλῶν παραπτώσεων.
Λύτρωσαί με παθῶν, καὶ κινδύνων Θεόνυμφε· σὲ ἔθετο ὁ Θεὸς γάρ, πρὸς αὐτὸν μεσιτείαν, τῆς ἐμῆς ταπεινώσεως.
Ἡ σκέπη μου σὺ εἰ, ἡ χαρὰ καὶ ἡ καύχησις, ὧ Δέσποινα, Θεοτόκε· παρορᾷς γὰρ οὐδόλως, τοὺς εἰς σὲ καταφεύγοντας.
Νῦν αἴτησαι ἡμῖν, τῶν πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, καὶ λύτρωσαι τῶν κινδύνων, καὶ παθῶν ἀκαθάρτων, πρεσβείαις σου Πανύμνητε.
ᾨδὴ ς΄.

Θύσω σοι.
Σθένος μοι, αὐτὴ ὑπάρχεις ἄχραντε Δέσποινα, ἐν ταῖς εὑρούσαις μὲ σφόδρα, ἀδοκήτοις θλίψεσι καὶ βοῷ σοι· ὡς μεγάλῃ, ἡ παναλκῆ σου σκέπη τῷ δούλῳ σου.
Ἴασαι τά τῆς ψυχῆς μου τραύματα ἄχραντε· ἀντιλαβοῦ μου Παρθένε, καὶ ἐκλύτρωσαί με συκοφαντίας, ἐπηρείας, συστροφῆς τε ἀδίκου τὸν δοῦλον σου.
Σύντριψον, τοὺς κατ᾽ ἐμοῦ ἀεὶ τοῦ οἰκέτου σου, βουλευομένους ἀδίκως, καὶ μὴ καταλίπης με ἀπωλέσθαι· ὅτι πάντα, δυνατὰ σοι ὡς Θεομήτορι.
Κοίμισον, τῆς ψυχῆς μου τὸν ἄγριον κλύδωνα· ὅτι μοι πλῆθος πταισμάτων, πειρασμὸν καὶ θλίψεων τῷ σῷ δούλῳ, ἐπανέστη· ἀλλ᾽ αὐτὴ με διάσωσον Δέσποινα.
Κάθισμα.

Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὑμνοῦμεν σε Θεόνυμφε, Μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, δοξάζοντες τὸν τόκον σου τὸν ἀκατάληπτον· δἰ’ οὗ ἐλυτρώθημεν, πλάνης τοῦ διαβόλου, καὶ παντοίων κινδύνων, Δέσποινα Θεοτόκε καὶ πιστῶς ἐκβοῷμεν· ἐλέησον τὴν Ποίμνην σου Κόρη Πανύμνητε.
ᾨδὴ ζ΄.

Ὁ διασώσας.
Τοὺς ἐκ τῆς ἄγαρ δυσμενεῖς, τάχιον ὀλλύουσα, ξίφει, τῶν προσευχῶν σου Μαριαμ, τὸν λαὸν καὶ τὴν ποίμνην σοῦ φύλαττε, τῷ Υἱῷ σου κραυγάζοντα· ὁ Θεὸς ὁ τῶν Πατέρων εὐλογητὸς εἶ.
Ἡ κιβωτὸς ἡ νοητῇ, δέξαι με πρὸς σὲ πεφευγότα· μὴ καταλάβῃ με ἐχθρός, ἀνελεῖν ἐκδιώκων με ψάλλοντα, τῷ Υἱῷ σοῦ Μητρόθεε· ὁ Θεὸς ὁ τῶν Πατέρων εὐλογητὸς εἶ
Θεοκυῆτορ Μαριάμ, πρόφθασον τὸν δοῦλον σου τάχος, ἐν τρικυμίαις πειρασμῶν, κινδυνεύοντα καὶ ἀπορούμενον, βοηθείας κράζοντα· ἡ ἐλπὶς ἀπηλπισμένων ἐλέησόν με.
Τοὺς ἀνθρωπίνους πειρασμούς, ὡς ἁμαρτημάτων αἰτίους νῦν Θεοτόκε ἀγαθή, διασκέδασον θείαις πρεσβείαις σου, καὶ τοὺς δούλους σοῦ λύτρωσαι, ἐνοχῆς τῆς τῶν πταισμάτων καὶ πάσης βλάβης.
ᾨδὴ ἡ’.

Λυτρωτὰ τοῦ παντός.
Ἐπανέστη ἡμῖν ἔθνος ἄνομον, ἐγκαυχώμενον θραῦσαι τοὺς λάτρας σου· ὁ διελοῦσα, Ἄχραντε τοὺς κραυγάζοντας σκέπε· πάντας τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τὸν Κύριον.
Ὅτι σύ μου ἰσχὺς καὶ βοήθεια, οὐ πτοοῦμαι ἐχθρῶν προσοχθίσματα· ἄλλ᾽ ἀνυμνῶ σε Δέσποινα, καὶ βοῶ τῷ Υἱῷ σου· πάντα, τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τὸν Κύριον.
Τῇ δεήσει μοῦ νῦν παρακλήθητι, καὶ χαρὰν ἀντὶ λύπης μοι δώρησαι· ἵνα ὑμνῶ σε Δέσποινα, καὶ βοῷ τῷ Υἱῷ σου πάντα, τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τὸν Κύριον.
Οἱ πολλοί σου ἡμᾶς διασῴζουσιν, οἰκτιρμοὶ Παναγίᾳ, Μητρόθεε· ἁμαρτημάτων κρίσεως, καὶ ποικίλων κινδύνων, σὺ γὰρ τεκοῦσα, τὸν Θεὸν ἐλεεῖς κόσμον ἅπαντα.
Ὁ Εἱρμός.
Λυτρωτὰ τοῦ παντὸς Παντοδύναμε, τοὺς ἐν μέσῳ φλογὸς ευσεβήσαντας, συγκαταβάς ἐδρόσισας, καὶ ἐδίδαξας μέλπειν, πάντα τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τὸν Κύριον.
ᾨδὴ θ΄,

Εὔα μὲν τῷ.
Ὅπλα μὲν ἡμῖν ἐξακονῶν βούλεται ὁ ἀλάστωρ ἄραψ ἄνομα· σὺ δε Παρθένε Θεοτόκε, τῷ κράτει τοῦ Σταυροῦ καὶ πρεσβείαις σου, ὁπλίζεις κατ᾽ αὐτοῦ τοὺς οἰκέτας σου· ὅθεν κηρύττομεν τὴν δόξαν σου.
Κράτος μὲν μοι σὺ τὸ κατ’ ἐχθρῶν δεδῶρισαι, καὶ λυτροῦσαι τῶν κινδύνων με τί δὲ ἐγὼ σοι προσενέγκω, ὄντως ἐπαπορῶ· ὅμως Δέσποινα, ὁ ἔχων εὐχαριστίαν προσφέρω σοι· πρόσδεξαι ταύτην οὖν καὶ σῶσόν με.
Ὧ Μῆτερ τοῦ πάντων ποιητοῦ ὁλόφωτε λυπουμένων παραμύθιον· κινδυνευόντων προστασίᾳ· καὶ καταπονουμένων ἀντίληψις ταχεῖα τῶν ἀσθενούντων ἐπίσκεψις· μέχρι ζωῆς μου τέλους φύλαττε.
Στενούμενον πταίσμασι πολλοῖς Πανύμνητε, καὶ κινδύνοις μὴ παρίδῃς με· νῦν σοι αἰνέσεως θυσίαν, προσάγω ἐκτενῶς ἀνακράζων σοι· ἁγία, Θεοτόκε βοήθει μοι· σὲ γὰρ δοξάζων τὴν ᾠδὴν ἐκπληρῶ.
Προσόμοια.

Ἔδωκας σημείωσιν.
Χαῖρε τὸ ἡδύπνοον, ῥόδον ἡ μόνη βλαστήσασα. Χαῖρε κάλλος πολύευκτον· Χαῖρε Ἀπειρόγαμε· Χαῖρε σκεῦος θεῖον, πολυτίμου μύρου· χαῖρε δἰ ᾖς πρὸς οὐρανὸν οἱ πρὶν τεθνήξαντες ἀνηνέχθημεν εἰς χάος ὀλισθήσαντες, τῇ κακουργίᾳ τοῦ ὄφεως· τῶν πιστῶν φυλακτήριον, ἀῤῥαγὲς χαῖρε ἄμωμε.
Χαῖρε τὸ ἀκένωτον ῥεῖθρον ζωῆς ἡ πηγάσασα· Χαῖρε ῥάβδος βλαστήσασα, ἄνθος τὸ ἀμάραντον σεμνῇ Παναγίᾳ· Χαῖρε Θεοτόκε· Χαῖρε παγκόσμιος χαρά· Χαῖρε δἰ’ ᾖς Ἐδὲμ ἀπελάβομεν· Χαῖρε ἡ μόνη σβέσασα, τῆς ἀθεΐας τὴν κάμινον· τοῦ Ἀδὰμ χαῖρε ἔγερσις, τοῦ πεσόντος Πανύμνητε.
Χαῖρε τιμαλφέστατον, τοῦ Βασιλέως παλάτιον· Χαῖρε νύμφη ἀκήρατε· Χαῖρε βάτε ἄφλεκτε· Χαῖρε θείᾳ κλίνη· Χαῖρε προστασίᾳ, τῶν πεποιθότων ἐπὶ σοί· Χαῖρε Κυρία πάσης τῆς κτίσεως· Χρυσοῦν θυμιατήριον· Χαῖρε πανθαύμαστε Δέσποινα· Χαῖρε θεῖε Παράδεισε, ζωῆς ξύλον βλαστήσασα.
Κλαίω καὶ ὀδύρομαι, τῶν πειρασμῶν νῦν τὴν κάμινον, κατ’ ἐμοῦ ἀγριαίνουσαν ὀρῶν ὁ πανάθλιος· ἀλλὰ σοὶ Παρθένε, προσπίπτω ὁ τάλας, μή με παρίδῃς ἀγαθῇ· μηδ’ απόῤῥίψης με τὸν ἀνάξιον· χαρᾶς δε τὴν καρδίαν μου, πλῆσον χαρὰν ἡ κυήσασα· μὴ βυθὸς με τῶν θλίψεων, καταπίῃ τὸν δείλαιον.