ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ Ἦχος πλ. β’ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ.β’

  

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΑΝΥ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ, ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΙΤΩΝ.

ᾨδή ἆ’. 

Ἦχος πλ. β’. Ὡς ἐν ἠπείρω.
Ῥανίδος δίκην ὀλίγης αἱ πονηραί, καί μικραί ἡμέραι μου, χρονικῇ περιφορᾷ, δαπανώμεναι καταβραχύ, ἐκλελοίπασιν ἰδού· Δέσποινα σῶσον με.

Συνέχει νῦν τῇ ψυχῇ μου φόβος πολύς· τρόμος ἀδιήγητος· καί κατώδυνος ἐστιν, ἐν τῷ ἐκπορεύεσθαι αὐτήν, ἐκ τοῦ σώματος Ἀγνή, ἥν παρακάλεσον.

Ἁμαρτωλῶν ἡ βεβαίᾳ καταφυγῇ, ἐπ᾽ ἐμοί βεβαίωσον, τό σόν ἔλεος Ἀγνή· καί δαιμόνων ῤῦσαί μέ χειρός· ὡσεί κύνες γάρ πολοῖ περιεκύκλωσαν.

Ἰδού καιρός βοηθείας ἰδού καιρός, τῆς σῆς ἀντιλήψεως· ἰδού Δέσποινα, καιρός, περί οὗ ἡμέρας καί νυκτός, παρεκάλουν σε θερμῶς καί καθικέτευον.

ᾨδή γ΄. Οὐκ ἔστιν ἅγιος.
Μακρόθεν ταύτην προορῶν, Δέσποινα τήν ἡμέραν, καί αὐτήν ὡς παροῦσαν, λογιζόμενος ἀεί, ἐν δάκρυσι σε θερμοῖς, ἐδυσώπουν· μή ἐγκαταλίπῃς μέ.

Σβεσθέντος ἤδη παντελῶς, τοῦ ὀργάνου τῶν λόγων· καί δεθείσης τῆς γλώττης· καί κλεισθείσης τῆς φωνῆς, καρδίας ἐν συντριβῇ, δυσωπῶ σε Δέσποινά μου σῶσον με.

Ἐν ἀνομίαις συλληφθείς, ἵνα τί ἐγεννήθην; καί ἰδού παροργίσας τόν Θεόν τόν ἀγαθόν, ἀπέρχομαι ἐν πυρί, αἰωνίω βασανισθησόμενος.

Μή ἀποστρέψῃς ἀπ᾽ ἐμοῦ, τούς πολλούς οἰκτιρμούς σου· μή τά σπλάγχνα σου κλείσῃς τά φιλάνθρωπα σεμνῇ· ἀλλά μου πρόστηθι νῦν, καί ἐν ὥρᾳ, μνήσθητι τῆς κρίσεως.

ᾨδή δ’. Χριστός μου δύναμις.
Νεφέλαι ῥάνατε, δρόσον ὡς δάκρυα· οἱ βουνοί καί τά ὄρη περιπαθῶς, ἐπ᾽ ἐμοί θρηνήσατό, τῷ μακρυνθέντι τόν Θεοῦ, καί ἐγγίσαντι τοῖς δαίμοσιν.

Ἡ ἀκαταίσχυντος, καί ἀναστόχητος, πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις καταφυγῇ, Δέσποινα Πανάμωμε, κάμοι γενοῦ καταφυγή ὥρᾳ τῆς ἀνάγκης μου.

Διαπετάσασα, τάς παναχράντους σου, καί πανάγνους ὠλένας ἅ ὡς ἱεράς, περιστερᾶς πτέρυγας, ὑπό τήν σκέπην καί σκιάν, αὐτῶν σκέπασόν με Δέσποινα.

Ἰδού μοι Δέσποινα φόβος συνήντησεν, ὅν ἀεί ἐφοβούμην· ἰδού ἀγών, μέγας με κατέλαβεν, ἐν ᾧ γενοῦ μοι βοηθός, ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας μου.

ᾨδή ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Οἱ κατά σάρκα μου σεγγενεῖς· καί οἱ κατά πνεῦμα, ἀδελφοί· φίλοι συνήϑεις καί γνώριμοι, κλαύσατε στενάξατε σκυθρωπάσατε· ἰδού γάρ ἡμῶν ἄρτι διαχωρίζομαι.

Νῦν ὁ λυτρούμενος οὐδαμοῦ, καί ὁ βοηθῶν ὄντως οὐδείς· σύ μοι βοήθησον Δέσποινα· ἵνα μή ὡς ἄνθρωπος ἀβοήθητος, εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν ὕου περικλεισθήσωμαι.

Ὡς πῶς τήν ὄντως ἐλεεινήν, καί ὀδυνυράν ὑπομενῶ, σοῦ Θεομῆτορ διάζευξιν· καί τήν τοῦ Σωτῆρός μου πικράν ἐκπτῶσιν! καί πάντων τῶν ἁγίων τήν ἀλλοτρίωσιν.

Νικήσαι πλῆθος ἁμαρτιῶν, σοῦ τήν εὐσπλαγχνίαν τήν πολλήν, μή ἐξισχύσειε Δέσποινα· ἀλλά κυκλωσάτω με τό σόν ἔλεος, καί πάσας καλυψάτω τάς ἀνομίας μου.

ᾨδή ς’. Τοῦ βίου τήν θάλασσαν.
Τά χείλη σιγῶσι μου, καί ἡ γλῶσσα. σιωπᾷ· ἀλλ᾽ ἤ καρδία φλέγεται· πῦρ ὑποσμύχον ταύτην γάρ συντριβῇς, ἐντός ἀνακαίεται, καί φωναῖς ἀλαλήτοις. Κόρη κράζει σε.

Ὑψόθεν ἐπίβλεψον, ἐπ᾽ ἐμέ Μῆτερ Θεοῦ, καί συμπαθῶς ἐπίνευσον, νῦν εἰς ἐμήν ἐπίσκεψιν κατελθεῖν, ὡς ἄν θεωρήσας σε, ἐκ τοῦ σκήνους ἐξέλθω ἀγαλλόμενος.

Ἁγίων Ἀγγέλων με, ἱεραῖς καί καθαραῖς, χερσί παράθου Δέσποινα, ὡς ἄν τούτων ταῖς πτέρυξι σκεπασθείς, μή ἴδω τήν ἄτιμον, καί αἰσχράν καί ζοφώδη τῶν δαιμόνων μορφήν.

Νυμφῶν Θεοῦ πάντιμε οὐρανίου νουτοῦ, νυμφῶνος με ἀξίωσον, τήν ἐμή ἐσβεσμένῃ καί ἀλαμπῆ, λαμπάδα, ἀνάψασα,, τῷ ἁγίῳ ἐλαίῳ σου Πανάμωμε.

Κάθισμα. 

Πολλά τά πλήθη.
Ταῖς τῶν δαιμόνων προσβολαῖς κλονουμένην Παρθένε, τήν παναθλίαν μου ψυχήν ἐν τῇ πέτρα στερέωσον, τῶν θείων προσταγμάτων τοῦ Χριστοῦ· μή καταποντισάτω με Ἀγνή πταισμάτων καταιγίς, καί λογισμῶν φαύλων ἡ τρικυμίᾳ.

ᾨδή ζ’. Δροσοβόλον.
Νύξ θανάτου με κατέλαβεν ἀνέτοιμον, ζοφώδης καί ἀσέληνος, παραπέμπουσα ἀπαράσκευον πρός τήν μακράν, ἐκείνην ὁδόν καί φοβεράν· συνοδευσάτω με τό σόν ἔλεος Δέσποινα.

Διά ῥέουσαν καί πρόσκαιρον ἀπόλαυσιν, ἀθάνατα κολάζεσθαι μέλλω Δέσποινα, καί διά βραχεῖαν ἡδονήν σαρκός ὀδυνᾶσθαι ἐν πυρί· ἀλλά τό ἔλεος τό σόν προκαταλάβῃ με.

Οἱ ἀπάγοντες ἐντεῦθεν κατεπείγουσι, συνέχοντες με πάντοθεν, ἡ ψυχή μοῦ ὅέ ἀναβάλλεται καί δειλιᾷ, πολλῆς πληρουμένη ταραχῆς· ἥν παρακάλεσον Ἀγνή ἐπιστασίᾳ σου.

Συλλυπούμενον οὐδένα τῇ καρδίᾳ μου, οὐδέ παρακλοῦντά με, εὗρον Δέσποινα· οἱ γάρ φίλοι μοῦ καί οἱ γνωστοί, κοινῶς ἐγκατέλιπον με νῦν· ἀλλ’ ἡ ἐλπίς μου μηδαμῶς ἐγκαταλίπῃς με.

ᾨδή ἡ’. Ἐκ φλογός τοῖς Ὁσίοις.
Ὡς Θεοῦ φιλανθρώπου Μήτηρ φιλάνθρωπος, εὐμενεῖ καί ἱλέῳ πρόσχες μοι ὄμματι, ὅτε τῆς σαρκός ἡ ψυχή μου χωρίζεται· ἴνα σε δοξάζω ἁγία Θεοτόκε.

Ὑψηλόν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ παλάτιον, τήν σήν χάριν ἐξ ὕψους ἐξαποστείλασα, πρόφθασόν με ὡς νῦν ἐν ἡμέρᾳ τῆς βίας μόυ· ἵνα σε δοξάζω Ἀγίᾳ Θεοτόκε.

Διαδρᾶναι βαρβάρων ἀσάρκων φάλαγγας, καί ἀέριον ἄβυσσον διανήξασθαι· καί πρός οὐρανόν ἀνελθεῖν με ἀξίωσον· ἵνα σε δοξάζω Ἀγίᾳ, Θεοτόκε.

Ἡ γεννήσασα, Κύριον Παντοκράτορα, τούς πικρούς τελωνάρχας τοῦ κοσμοκράτορος, δίωξον μακράν, ἐν τῷ μέλλε ἵν’ ἐκλείπειν με· ἵνα σε δοξάζω ὁ Ἀγνή εἰς τούς αἰῶνας.

Ὁ Εἱρμός.
Ἐκ φλογός τοῖς ὁσίοις δρόσον ἐπήγασας· καί δικαίου θυσίαν ὕδατι ἔφλεξας· ἅπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνῳ τῷ βούλεσθαι· σέ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδή θ’. Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν.
Ὡς δοῦλος αἴρει τά ἔξω ὄμματα, τοῦ ἑαυτοῦ, Κυρίου, εἰς τάς χεῖρας Πανύμνητε· ὀφθαλμούς τούς ἔξω καί τούς ἔνον κάγω, οὕτω πρός σε ἐπαίρω τήν ἐμήν Δέσποινα· τήν ἐμήν Κυρίαν, καί ζωήν ὅπως οἰκτείρῃς με.

Ἁγία Κόρη Θεοχαρίτωτε, εἰς τήν ἐμήν ταπείνωσιν εὐσπλάγχνως ἐπίβλεψον, τήν οἰκτράν καί ἐσχάτην μου δέησιν, ταύτην προσδεχομένῃ, καί τοῦ κολάζοντος, καί διαιωνίζοντος πυρός σπεῦσον με λύτρωσαι.

Νεκρῶν καί ζώντων Θεόν ἡ τέξασα, νεκροποιῶν Παρθένε νοσημάτων με λύτοωσαι· καί ζωήν καί ὑγείαν παράσχου μοι· ῥῶσόν με ἀρρωστοῦντα, πέριζωννύουσα, δύναμιν ἐξ ὕψους, καί ἰσχύν ἐξασθενήσαντα.

Ναόν Θεοῦ σε ζῶντα καί ἔμψυχον, καί λογικόν γινώσκων ἐνδιαίτημα, Πάναγνε· προσφυγῶν τῷ ναῷ σου ἐν πίστει θερμῇ, νῦν πρό τοῦ ἀπελθεῖν με, ἄνες μοι δέομαι· ἵνα ἀναψύξω, ἀνυμνῶν τά μεγαλεῖα σου.

Προσόμοια. 

Τριήμερος ἀνέστης.
Χαῖρε τό σεμνολόγημα, τῶν Ἀποστόλων ἄχραντε τῶν Ἀγγέλων ἀγαλλίαμα, λαμπρόν· Χαῖρε τῆς οἰκουμένης, τό καύχημα, Παρθένε· καί τῶν πιστῶν τό ἐγκαλλώπισμα.

Χαῖρε ὅρος ἀλάξευτον, Παρθένε Παναμώμητε· ὅ προεῖδεν, ὁ Προφήτης Δανιήλ, ἐξ οὗ ἐτμήθη λίθος, τά εἴδωλα συντρίβων, Χριστός ὁ μόνος βασιλεύς ποῦ παντός.

Χαῖρε παστάς ὁλόφωτε· Χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα, ἄρτου θείου, ἐν ἡ πρόκειται Χριστός· Χαῖρε τῆς εὐσεβείας͵ τό κάλλος Θεοτόκε· Χαῖρε ἡ σκέπη τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Πανύμνητε κατάβαλε, ἐχθρῶν μιαφονούντων ὀφρῦν, καί τήν λύπην, τοῦ λαοῦ σοῦ εἰς χαράν, μετάστρεψον Παρθένε· καί τήν ἰσχύν παράσχου· ὅπως σωθέντες ἀνυμνῶμεν σε.