ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. 

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ. 

Ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις. 

ᾨδὴ ἀ’. Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.

Ὗπερευλογημένη Μαρία Πάναγνε, τούς ἐν πίστει καί πόθῳ, οἵα Θεοῦ Μητέρα σε, ὑμνοῦντας διάσωσον, ἐκ παθών καί θλίψεων, καί πταισμάτων ταῖς ἱκεσίαις σου. 

Πίστις ἡγείσθω μόνη καί μή ἀπόδειξις, τῶν ὑπέρ νοῦν θαυμάτων σου Θεονύμφευτε˙ τόν γάρ ἀκατάληπτον, ὑπέρ φύσιν τέτοκας, ἐνδυσάμενον τό ἀνθρώπινον. 

Ὅλος ἐπιθυμίᾳ, καί ἄχραντος γλυκασμός, ὁ Υἱός καί Θεός σου, τῶν ἀγαθῶν τό πλήρωμα, ὑπάρχει πανάμωμε˙ ὀν δυσώπει ῥύσασθαι, θλίψεως τούς τιμῶντας σε. 

Θαὗμα ἐν σοι τελεῖται, Παρθένε ὄντως φρικτόν, ὅτι ἐν τῆ γαστρί σου τόν μηδαμοῦ χωρούμενον, ἐγκύμονα ἔσχηκας, καί ἀφράστως τέτοκας, ἀειπάρθενος διαμείνασα. 

ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.

Ὁ πάλαι ἐξ οὐδενός ποιήσας τά σύμπαντα, ἐκ τῆς σής ἀγίας γαστρός προέρχεται, ἄνθρωπος γενόμενος ἁγνῇ ὑπό φιλανθρωπίας, διαφερόντως ὁ φιλάνθρωπος˙ ἶνα τούς ἀνθρώπους λυτρώσηται. 

Ίδοῦ σύ ὑπέρ πάσας ἁγνῇ κεχαρίτωσαι˙ ὑπερέβης πάσας τῆ αγιότητι˙ πάντων ὑπερῆρας καί πασῶν, ὤφθης ὑψηλοτέρα, τῶν νοερῶν σαφῶς δυνάμεων˙ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ χρηματίσασα. 

Παρθένε, τό καθαρόν τοῦ Λόγου παλάτιον, τήν ψυχήν μου δεῖξον οἶκον τοῦ Πνεύματος˙ ὕδατος πηγῇ ζωαρχικοῦ, πότισον με τῆ καύσει, τῆς ἁμαρτίας εκτηνόμενον˙ ὅπως κατά χρέος δοξάζω σε. 

Ἕκτός σου μετά Θεόν προστάτιν οὐ κέκτημαι, ἐκ τῶν ἀναγκῶν με ἀεί εξαίρουσαν˙ Δέσποινα πανύμνητε σεμνῇ, Μαρία Θεοτόκε˙ μή με παρίδῃς απολλύμενον˙ καί ταῖς ἁμαρτίαις σκοτούμενον. 

ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.

Ὗφάνασα ἱστόν ἐξ αἱμάτων σου, παρθενικῶν τῷ οὐρανόν, νεφέλαις Κόρη ἐνδύοντι, καταστολήν ἀφθαρσίας, ἀπάτη γυμνωθέντα με ἔνδυσον. 

Ἡ μήτρα σου παλάτιον ἅγιον, τοῦ Βασιλέως καί Θεοῦ, ἀνερμηνεύτως γεγένηται, ἐν ὦ οἰκήσας Παρθένε, ναούς ἡμᾶς αὑτοῦ ἀπειργάσατο. 

Ἀφράστως συλλαβοῦσα Πανάμωμε, τόν ποιητήν σου καί Θεόν, δυσώπει σώσαι κινδύνων άπαντας˙ καί ψυχικήν σωτηρίαν, βραβεύσαι τοῖς ὑμνοῦσι σε Δέσποινα. 

Ὁικτείρησον οἰκτίρμων ὑπάρχουσα, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, Θεογεννήτορ πανάμωμε, τήν ἐκ παθών καί πταισμάτων, δεινῶς ἀμαυρωθεῖσαν καί στένουσαν. 

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.

Συμφορών τῷ κλύδωνι νῦν με ποντούμενον, πρός τόν λιμένα τῆς σής γαλήνης, Παναγίᾳ ἴθυνον, ἡ τόν κυβερνήτην, τῆς ἀπαθείας τέξασα. 

Νοὕς οὐδέ οὐράνιος ὄντως δυνήσεται, σε Θεομῆτορ ὑμνεῖν αξίως˙ τόν γάρ Κτίστην τέτοκας, τόν ταῖς οὐρανίαις, ὑμνούμενον δυνάμεσιν. 

Νἔον ἀπεκύησας ὡς βρέφος ἄχραντε, τόν πρό αἰώνων Πατρός ἀχρόνου, ἀχρόνως εκλάμψαντα˙ ὀν ὑπέρ τοῦ κόσμου, δυσώπει Θεονύμφευτε. 

Φώτισον τά ὄμματα τῆς διανοίας μου, χρυσή λυχνία φωτός τοῦ θείου, καί παθών διάλυσον, τό ζοφῶδες Κόρη, καί ὅλον με ἐκλάμπρυνον. 

ᾨδὴ ς’. Μαινομένην κλύδωνι.

Παναγία Δέσποινα, Θεομῆτορ ῥῦσαι με φθορᾶς, καί παθών τόν τάραχον κατεύνασον, ἡ τήν πηγήν τῆς ἀπαθείας κυήσασα. 

Ὗπέρ νοῦν τόν ἄχραντον, ὑπέρ λόγον τόν Δημιουργόν, Παναγία τέτοκας λυτρούμενον, πάσης φθορᾶς τούς Θεοτόκον ὑμνοῦντας σε. 

Ὁ Πατρί συνάναρχος, Υἱός Κόρη κόλπους Πατρικούς, μή λιπών ηὐλίσθη ἐν τοῖς κόλποις σου, καί Ἀβραάμ τούς κόλπους ἡμῖν ἡνέωξεν. 

Ἀπειράνδρως τέτοκας, Θεοτόκε τόν Ἐμμανουήλ, τήν ἡμῶν ταπείνωσιν οικτείραντα˙ ὅθεν ἀεί χρεωστικῶς σε δοξάζομεν. 

Κάθισμα. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Ἡ τό ἄνθος τό θεῖον ῥίζα βλαστήσασα˙ κιβωτέ καί λυχνία καί στάμνε πάγχρυσε˙ ἀγία τράπεζα ζωῆς τόν ἄρτον φέρουσα˙ ὡς Υἱόν σου καί Θεόν, ἐκδυσώπησον αὑτόν, σύν τοῖς Ἀγγέλοις καί πᾶσι, τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίοις, τοῦ ἐλεήσαι τούς ἀνυμνοῦντας σε. 

ᾨδὴ ζ’. Ὁ Ὑπερυψούμενος.

Ὁ ὑπερυψούμενος, σύν Πατρί καί Πνεύματι, Υἱός ἐκλεξάμενος, σε λίαν ἠγάπησεν, ἁγνή πρός κατοικίαν, ἑαυτοῦ εὐλογημένῃ. 

Πὕλην ἀδιόδευτον, ὁ Προφήτης βλέπει σε, Μαρία Πανάχραντε, ἤν μόνος διώδευσεν˙ ὦ πάντες μελωδούμεν˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ. 

Στόματι καί γνώμη σε, Θεοτόκον Πάναγνε, κηρύττω γηθόμενος, Θεόν γάρ γεγέννηκας˙ ὦ πάντες μελῳδοῦμεν, ὁ Θεός εὐλογητός εἰ. 

Νύμφη Θεοῦ πέφυκας˙ Ἀποστόλων καύχημα˙ Μαρτύρων στεφάνωμα˙ Ὁσίων αγλάϊσμα˙ χαρά δε τῶν βοώντων˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ. 

ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ Παντουργῷ.

Σοἱ τῆ τοῦ παντός τόν Ποιητήν τεκούσῃ, ὁποῖον Πανύμνητε τόν ὕμνον άσωμεν˙ σε γάρ ὑμνοῦσιν Ἀγγέλων στρατηγίαι˙ καί δοξολογούσι βροτῶν χοροστασίαι. 

Κλίξαξ νοητῇ δι’ ἦς Θεός κατέβη˙ μετάγουσα γέφυρα γηίνους άνωθι˙ θαῦμα Αγγέλων˙ δαιμόνων τραῦμα μέγα, ἴαμα πιστῶν τε, ὑπάρχεις Θεοτόκε. 

Πὦς παρθενικῆς μή ἐκπεσοῦσα δόξης, μητρῴαν ἐπλούτισας τιμήν ἀνύμφευτε; Οἶδεν ὁ ταύτᾳ σοφῶς τερατουργήσας˙ ὀν ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

Ἤνοιξα κἀγώ τετολμηκώς ἐκ πόθου, πρός ὕμνον Πανύμνητε, τόν σόν τό στόμα μου˙ ὅθεν πλησθῆναι, σοφίας δυσωπῶ σε, καί ἑλκύσαι πνεῦμα, συνέσεως Μαρία. 

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.

Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.

Θεομήτορ Πάναγνε, προστασίᾳ τῶν Χριστιανών˙ περίσῳζε σόν λαόν πάσης ἀπειλῆς, καί πάσης ἁλώσεως βαρβαρικῆς ὀργῆς, καί θυμού˙ πάσης κακώσεως, καί ἐκ πάσης κατακρίσεως. 

Ἕυλαβώς σοι ᾄδομεν, ἐγκωμίων ἄσματα ἁγνῇ, λυτρούμενοι ἀεί νόσων χαλεπῶν, σαῖς θείαις πρεσβείαις σου˙ διό καί νῦν κράζομεν πιστώς˙ ἴασαι Δέσποινα τάς ψυχάς ἡμῶν καί σώματα. 

Παναγία Δέσποινα, ἐκδυσώπει τήν προσκυνητήν, Τριάδα ἦς ἀπαθῶς τόν ἔνα σαρκί, ἡμῖν ἀπεγέννησας, εἰρηνεύσαι τούς ἐπί τῆς γης˙ λύσιν πταισμάτων τε, τοῖς ὑμνοῦσι σε δωρήσασθαι. 

Σὤν προσφύγων Πάναγνε, μή ἀπώσῃ νῦν τόν στεναγμόν˙ ἀλλ’ ἔπιδε ἡμῶν ἐν τοῖς θλιβεροίς˙ τό πένθος μετάβαλε εἰς χαρμονήν καί τό κατηφές, εἰς ἀγαλλίασιν, τῶν ἐν ὕμνοις γεραιρόντων σε. 

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαἴροις ἡ νοητῇ κιβωτός˙ δι’ ἦς βροτοῖ κατακλυσμοῦ ἐλυτρώθημεν, καί ζάλης τῆς ἁμαρτίας, Θεογεννήτορ ἁγνῇ, τό λαμπρόν τοῦ κόσμου εγκαλλώπισμα˙ σεμνή καί τῆς πίστεως, τό στερρότατον έγερμα˙ χαῖρε λυχνία, φωταυγής καί ὑπέρλαμπρος, ἡ τό ἄστεκτον, ἐν κοιλία σου ἄμωμε, φώς τό πανυπερούσιον, ἀσπόρως βαστάσασα˙ χαῖρε κατάρας ἡ λύσις˙ καί εὐλογίας αντίδοσις˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χαἴροις ἡ μαργαρίτην Χριστόν, ἐξ ἀστραπῆς τῆς θειοτάτης κυήσασα˙ τούς σκότει τῆς ἀγνωσίας, καί τούς ἐν βάθει δεινῶν, συσχεθέντας μόνη ὁδηγήσασα, πρς φώς τό τῆς γνώσεως, ὑπερύμνητε Δέσποινα˙ χαῖρε νεφέλη, φωταυγής καί υπέρλαμπρε˙ χαῖρε καύχημα Ἀποστόλων καί κήρυγμα˙ θέαμα περιβόητον˙ ἐξαίσιον άκουσμα˙ χαῖρε δοχεῖον τοῦ Κτίστου, καί καθαρόν ἐνδιαίτημα, Θεοῦ ὀν δυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τό μέγα ἔλεος. 

Χαἴροις ἀνατολή νοητή, ἡ ἐκ λαγόνων τόν Χριστόν ἀνατείλασα, πληροῦντα τήν οἰκουμένην, φωτός ἀρρήτου ἁγνή, τό τῶν ἀσωμάτων αγαλλίαμα˙ ἀμνόν Θεοῦ αἴροντα, ἁμαρτίας ἡ τέξασα, παντός τοῦ κόσμου, τόν τροφέα καί πρύτανιν, ἡ θηλάσασα, καί ἀγκάλαις κρατήσασα˙ μόνη ἡ ἀδιάφθορος, ἁγνή καί αμόλυντος˙ χαῖρε ἀγία ἁγίων, τόν ὑπεράγιον Κύριον, ἀεί δυσωποῦσα, μή ἐλλίπῃς Θεοτόκε ὑπέρ τῶν δούλων σου. 

Στρέψον τόν κοπετόν εἰς χαράν˙ εἰς εὐθυμίαν δε τό πένθος μετάβαλε˙ τόν θρῆνον εἰς ευφροσύνην˙ καί ἀγαλλίασιν νῦν, Θεοτόκε μόνη παντευλόγητε˙ καί γάρ ἐπληθύνθησαν, οἱ μισοῦντες τόν δοῦλον σου, καί ἐκζητοῦσι, τήν ψυχήν ἀπολέσαι μου, ἀναιδεῖς ὄντες, αἱμοβόροι καί δόλιοι, μάτην κατεπαιρόμενοι, δεινῶς ωρυόμενοι˙ κύνες καθάπερ λυσσώντες˙ ὤν τῆς κακίας με λύτρωσαι, ζωήν δωρουμένη, εὐφροσύνην σωτηρίαν, καί μέγα ἔλεος.