ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

ΗΧΟΣ πλ. ἆ’ 

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ. 

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. 

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ. 

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Ἵππον καί ἀναβάτην.

Γὅνυ σοι κάμπτω Δέσποινα ὁ ταλαίπωρος, καί τήν σήν νῦν αἰτοῦμαι θείαν αντίληψιν˙ λῦσον τήν ὀδύνην τῆς ψυχῆς, σκέδασον μου τά νέφη, τῆς ἀθυμίας ταῖς πρεσβείαις σου, ἡ τῶν θλιβομένων παράκλησις. 

Ρὑπών τῶν ἐκ παθών μου τό διαυγές τῆς ψυχῆς, Θεοτόκε Παρθένε τηροῦσα ἀνεπίμικτον, καθαρῶς με ποίησον, φωτί θείω ἄχραντε, ἀτενίζειν τόν σε δοξάζοντα. 

Σὗ τάς ἐπαναστάσεις τάς καθ’ ἡμῶν τῶν ἐχθρῶν, κραταιᾷ σου δυνάμει, τροπωσαμένη Δέσποινα, βαθεῖαν τῆ ποίμνη σου, τήν εἰρήνην δώρησαι, ὡς τῆς θείας εἰρήνης πρόξενος. 

Ὁ πλάσας κατά μόνος Θεός καρδίας βροτῶν, τάς ὀδύνας γινώσκων, καί πάθη τῶν ψυχῶν ἡμῶν, κατάλληλον δέδωκεν, ἰατρεῖον ἄχραντε, σε ἐν νόσοις ἡμῖν καί θλίψεσιν. 

ᾨδὴ γ’. Ὁ πήξας ἐπ’ οὐδενός.

Ὁ πόκος τοῦ ὑετοῦ, τοῦ θείου πανάχραντε, τήν ἐξηραμένην ψυχήν μου πάθεσι, καί τῆ ἐκπυρώσει τῶν κακῶν, ἂρδευσον Θεοτόκε, τῆ ἐπισκέψει σου ὡς βλύσασα, τῆς ζωῆς τό ὕδωρ Χριστόν τόν Κύριον. 

Ὦράθη μετά σαρκός, ὁ πρίν ἀθεώρητος, δία σου Παρθένε Λόγος καί Κύριος˙ ἶνα πρός ἀόρατον ἡμᾶς, καί θείαν μεταστήσῃ, δόξαν καί λῆξιν τήν αἰώνιον, τούς ὡς Θεοτόκον, ὑμνοῦντας σε. 

Ίλυός φθοροποιῶν, παθών ἡμᾶς λύτρωσαι, ταῖς πρός τόν Υἱόν σου ἁγνῇ δεήσεσι˙ δίδου βηματίζειν καθαρῶς, τῆς μετανοίας τρίβους, τάς εἰσαγούσας Θεονύμφευτε, πρός τήν αἰωνίαν κατάπαυσιν. 

Σαρκούται ἐκ τῶν σεπτῶν, Παρθένε αἱμάτων σου, ὁ δι’ εὐσπλαγχνίαν, βροτός γενόμενος˙ τοῦτον ἐκδυσώπει ὡς Υἱόν, τῆς ἄνω βασιλείας, καταξιώσαί με πανάμωμε, τόν εἰλικρινῶς σε δοξάζοντα. 

ᾨδὴ δ’’. Τήν θείαν ἐννοήσας σου.

Ὦς κόρην ὀφθαλμοῦ με τῆ σκέπη σου, φύλαξον δέομαι ἁγνή, καί τῆ σκιά τῶν πτερύγων σου, περίθαλψόν με καί ῥῦσαι, δαιμόνων πονηρίας καί σῶσον με. 

Πόμα με κατανύξεως πότισον, Θεογεννήτορ Μαριάμ, καί δάκρυα με ἀξίωσον, ἀπό καρδίας προσφέρειν, σβεστήρια φλογός τῆς μενούσης με. 

Ὁ φόβος τυραννεῖ με τῆς κρίσεως, καί ἡ ἀπόφασις Θεού˙ πρόφθασον σύ μοι παράστηθι, ἐν τῆ ἡμέρᾳ τῆς δίκης, καί λύτρωσαι Μαρία Θεόνυμφε. 

Ὦς πάντων ποιημάτων κυήσασα, Δημιουργόν Μῆτερ Θεοῦ, ἰσχύεις πάντα καί δύνασαι, διό κολάσεως ῥῦσαι, καί πάσης ἐπηρείας τούς δούλους σου. 

ᾨδὴ ἕ’. Ὁ ἀναβαλλόμενος.

Ρυπωθείσαν πάθεσι ψυχήν μου Πάναγνε, καί τήν καρδίαν τῆ ῥιπτικῇ σου, εὐσπλαγχνίᾳ κάθαρον, καί ναόν τοῦ Θείου Πνεύματος ἀποτέλεσον. 

Γέγονεν ὁ τόκος σου Θεοχαρίτωτε, τοῖς καταδίκοις δικαιοσύνη˙ τοῖς νοσοῦσιν ίαμα˙ καί τοῖς θλιβομένοις, χαρά καί ἀγαλλίασις. 

Τὀν αὐτοκατάκριτον καί ἀδιόρθωτον, Χριστέ μου σῶσον ταῖς τῆς Μητρός σου, ἱκεσίαις ἶνα σου, τήν πολλήν δοξάζω, καί ἄμετρον συμπάθειαν. 

Νἔφη διασκέδασον ἁγνή τῶν θλίψεων, ἐκ τῆς ψυχῆς μου καί τῆς χαράς με, ταῖς ἀκτῖσι φαίδρυνον, ἡ τό φώς τεκοῦσα τό θεῖον καί ἀνέσπερον. 

ᾨδὴ ς’. Μαινομένην κλύδωνι.

Ἕκ χοός ὁ πλάσας με, κατ’ εἰκόνα Δέσποτα τήν σήν, καί υἱοθεσίας σου φιλάνθρωπε, ἀξιώσας, συντήρησόν με ὡς εὔσπλαγχνος. 

Τοἷς ἀμέτροις πταίσμασι, καταλλήλως βέβλημαι ἁγνῇ, τῶν κακούντων θλίψεσι˙ διό παράσχου μοι, τόν ἱλασμόν, καί λυπηρῶν, ἀπολύτρωσιν. 

Ταἷς πρεσβείαις πλήρωσον, τούς σούς δούλους δόξης θεϊκῆς, καί φωτός ἀρρήτου, καταξίωσον, σούς ὑμνητάς Θεοχαρίτωτε Δέσποινα. 

Καταδίκης ῥῦσαι με, αἰωνίου Δέσποινα ἁγνή, καί χαράς τῆς θείας καταξίωσον, καί τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου πρεσβείαις σου. 

Κάθισμα. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Χαἶρε κλῖμαξ Κυρίου ἡ Θεοστήρικτος˙ χαῖρε γέφυρα θεία Θεοπαρόδευτος˙ χαῖρε προσφύγιον πιστῶν καί ἱλαστήριον, ἡ προσάγουσα ἡμᾶς, πρός τόν Υἱόν σου καί Θεόν, τούς πάντοτε τῆ σή σκέπη, προστρέχοντας Θεοτόκε, ὡς εἰς λιμένα γαληνότατον. 

ᾨδὴ ζ’. Ὁ ὑπερυψούμενος.

Νεύσον παρακλήσεσι, νῦν τῶν προστρεχόντων σοι, καί ταύταις προσάγαγε Θεῶ Πανοικτίρμονι, καί πλήρου ταῖς αἰτήσεις, πολυύμνητε Μαρία. 

Ὗμνον ἀποτίναξον, τόν τῆς ῥαθυμίας μου˙ καί φώτισον δέομαι, σεμνή τάς αἰσθήσεις μου, ἐγρήγορσιν διδοῦσα, καί μετάνοιαν ἀξίαν. 

Ίλέων γενέσθαι μοι, σύ τόν εὐδιάλλακτον, Παρθένε δυσώπησον˙ καί σῶσαι με ψάλλοντα ψυχή συντετριμμένη˙ ὁ Θεός εὐλογητός εἰ. 

Χρόνω σου τό ἔλεος, οὐ συμπεριγράφεται˙ ἀεί γάρ Πανάχραντε, οἰκτείρεις τούς δούλους σου, καί νέμεις τοῖς αἰτοῦσι, τήν ἀνέκλειπτον σου χάριν. 

ᾨδὴ ἡ’. Σοι τῷ παντουργῷ.

Δόξη θεϊκῇ ἡ λαμπρυνθεῖσα μόνη, ὡς Μήτηρ ὑπάρχουσα τοῦ σε δοξάσαντος, δόξης τῆς ἄνω τυχεῖν με θείας Κόρη, αἴτησαι τόν μόνον ἀεί δεδοξασμένον. 

Ὅλῇ ἐκλεκτῇ λελαμπρυσμένη πέλεις˙ ὄλῃ μόνη πάναγνος, σεμνή καί ἄσπιλος, ὅθεν βοῶ σοι φιλάγαθε Παρθένε, κάθαρόν με ῥύπου, παντός ταῖς σαῖς πρεσβείαις. 

Δ’ἴδου ἱλασμόν Θεογεννήτορ Κόρη, καί βίου διόρθωσιν τοῖς σοι προστρέχουσιν˙ ὅπως ἀπαύστως, ὑμνοῦμεν σε Παρθένε, καί ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

Ὗπέρ φαεινάς καί τηλαυγεῖς ἀκτίνας, τοῦ ἠλίου Δέσποινα ἡ προστασίᾳ σου, πᾶσιν ἁπλοῦσα, ἀκτίνας τῶν θαυμάτων, λύει τήν ὀμίχλην παθών καί νοσημάτων. 

Αἰνοῦμεν. 

Ὁ Εἱρμός.

Σοι τῷ παντουργῷ ἐν τῆ καμίνῳ παῖδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τά ἔργα τόν Κύριον ὑμνεῖτε, καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. 

ᾨδὴ θ’. Ἠσαΐα χόρευε.

Δονουμένους θλέψεσι καί τῷ πλήθει τῶν ἀνιαρῶν, ἐδραίωσον ἡμᾶς, θεία σου ῥοπή, Μαρία Θεόνυμφε, ἐν τῆ στερρᾷ τῆς ὑπομονῆς, καί τῆς ἐλπίδος σου, πέτρα ἶνα σε δοξάζωμεν. 

Ὗπερήρθη ἄχραντε, τό φορτίον τό τῶν λυπηρῶν, δυνάμεως τῆς ἐμῆς, καί πρός ἀχανές, τό τῆς ἀπογνώσεως καθέλκει με βάραθρον ἀφοῦ, ρύσαί με Δέσποινα, τοῦ απαύστως μεγαλύνειν σε. 

Φωτοφόρον ὄχημα, ἀνεδείχθης τοῦ Εμμανουήλ, φωτίζουσα τούς πιστούς. Δέσποινα αγνή˙ διό με καταύγασον, ῥαθυμίας σκότει τήν ψυχήν, νῦν καλυπτόμενον, καί τοῖς πταίσμασιν ὀλλύμενον. 

Σὗ προστάτις, πέφυκας, τῆς ψυχῆς μου πάνσεμνε αγνή˙ ἐν σοι γάρ τῶν δυσμενῶν, θραύω τήν ἰσχύν, καί σου απηώρησα, τάς αἰσθήσεις πάσας καί τόν νουν˙ σῶσον με σῶσον με˙ ἶνα πόθῳ μεγαλύνω σε. 

Προσόμοια. 

Ἦχος πλ. ἀ’. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαἴροις περιστερᾷ λογικῇ, κατακλυσμοῦ τοῦ νοητοῦ παῦλαν φέρουσα, καί ῥύπον τῆς ἁμαρτίας, πλύνασα μόνη αγνή˙ τό θερμόν τοῦ κόσμου ιλαστήριον˙ ἐλπίς ἀκαταίσχυντε, καί βεβαία ἀντίληψις, τῶν σε τιμώντων, καί ὑμνούντων ἐκ πίστεως, καί τήν θείαν σου, ἐκζητούντων βοήθειαν˙ χαῖρε ἄνω δυνάμεων, παμπόθητον άκουσμα˙ χαῖρε δαιμόνων ἡ πτώσις˙ χαῖρε βροτῶν ἡ ανόρθωσις˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Χαἴροις ἡ φεραυγής χελιδών, ἡ ἐκ χειμῶνος, νοητοῦ ἔαρ φέρουσα καί ζάλην τῆς ἁμαρτίας παύσασα μόνη σεμνή˙ χαῖρε θεία σκέπη, χαῖρε τράπεζα, ἐν σοι τόν οὐράνιον, τῆς ζωῆς ἄρτον ἔχουσα, οὐ οἱ τρυφῶντες, οὐ δεδοίκασι θάνατον, οὐδέ θνήσκουσιν˙ ἀλλά ζῶσιν ὡς ἔφησεν, ἄχραντε Παντευλόγητε, ὁ πλάστης τῆς φύσεως˙ οὐ καί ἡμᾶς τούς σούς δούλους, ἐμφορηθῆναι ἀξίωσον, τυχεῖν τε Παρθένε, τῆς ἀλήκτου καί ἀφθάρτου μακαριότητος. 

Χαἴροις Παρθενομῆτορ ἁγνή, ἡ ἁπλουστάτῃ καί ἀμίαντος δάμαλις, τόν μόσχον ἡ τετοκυΐα, τόν μυστικόν τοῦ Θεού˙ ἀμνάς καθαρά τε καί πανάσπιλος˙ δορκάς ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἀρωμάτων ἡ βόσκουσα, καί νεμομένη ἐν τοῖς κρίνοις αείποτε˙ θείαις χάρισι, καί τρυφαῖς ταῖς τοῦ Πνεύματος˙ ἔλαφος, ἡ ταχυδρόμος, τούς ὄφεις ἡ κτείνουσα, τούς νοητούς καί σῶν δούλων, πόρρωθεν τούτους ελαύνουσα˙ Χριστοῦ χαῖρε Μήτηρ, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος. 

Παὐσόν τήν κατ’ ἐμοῦ τῶν δεινῶν, κυμαινομένην, Θεοδόξαστε θάλασσαν˙ ἁπάντων κραταιοτάτη, καταφυγή τῶν πιστών˙ καί πρός θεῖον ὅρμον καθοδήγησον, ἁγνῇ τόν ταλαίπωρον, καί πανάθλιον δοῦλον σου, ἤδη πρός χάος, ἀπωλείας ἐγγίσαντα, καί πρός πέταυρον, ἀπογνώσεως φθάσαντα˙ Δέσποινα μή παρίδῃς με, κακῶς κινδυνεύοντα, καί ὀλοψύχως ζητοῦντα, τήν σήν ταχεῖαν βοήθειαν˙ εἰς σε γάρ μου πᾶσαν, προσδοκίαν ἀνεθέμην Θεομακάριστε.