ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.Ήχος πλ. α’,

 Ήχος πλ. α’

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ.

Ωδή α’. Ήχος πλ. α’.

Ίππον και αναβάτην.

Ρήματα εγκωμίων και δέησιν προσευχής, εκ πτωχής διανοίας και αναξίου στόματος, τολμήσας προσφέρω σοι, συ δε Κόρη πρόσδεξαι, ώσπερ δύο λεπτά θεόδεκτα.

Άλλον Παράδεισόν σε γινώσκομεν νοητόν, ασυγκρίτως νικώντα, τον εν Εδέμ Παράδεισον, Μαρία Πανάμωμε˙ συ γαρ Θεονύμφευτε, την αφθαρσίαν βροτοίς εβλάστησας.

Ξύλον ζωής τρυγήσαι εν Παραδείσω Αδάμ, εκωλύθη του δένδρου μετειληφώς της γνώσεως˙ θανάτου δε σέσωσται, Θεοτόκε Πάναγνε, αθανασίαν εκ σου δρεψάμενος.

Τέτοκας σαρκοφόρον τον πριν ασώματον˙ τον τροφέα μαζοίς σου, Πανάμωμε εξέθρεψας˙ αυτόν ουν ικέτευε, διαθρέψαι άρτω με, εναρέτων και θείων πράξεων.

Ωδή γ’.

Ο πήξας επ’ ουδενός.

Ενθέως τον Γαβριήλ ταξίαρχον έχοντες, ευσεβώς το χαίρε δεύτε προσάξωμεν, τη απειρογάμω του Θεού, πάντες Μητρί συμφώνως˙ δι’ η κινδύνων τε και θλίψεων, και ασθενημάτων λυτρούμεθα.

Το χαίρε χαρμονικώς σοι κράζομεν άπαντες, οι σωθέντες Κόρη τω θείω τόκω σου˙ χαίρε γη ανήροτε χρυσούν, στάχυν εκθρεψαμένη, τον διατρέφοντα τα πέρατα, πάλαι απιστία λιμώξαντα.

Αγγέλων αγιωτέρα ώφθης κυήσασα, τον αυτούς Παρθένε δημιουργήσαντα˙ όθεν ικετεύω σε αγνή, αγίασον τον νουν μου, και την καρδίαν φωταγώγησον, νέφη των παθών εκδιώκουσα.

Τα τόξα τα την εμήν καρδίαν τιτρώσκοντα, των δεινών δαιμόνων Δέσποινα σύντριψον, και ρομφαίαν πήξον την αυτών, εις την αυτών καρδίαν, ποιούσα κρίσιν και εκδίκησιν, εν τοις αδικούσιν αδίκως με.

Ωδή δ’.

Την θείαν εννοήσας σου.

Διάχρυσον εσθήτα θεότητος, σοι περιθείς ο σος Υιός, εκ δεξιών αυτού έστησε, πεποικιλμένην σε Κόρη, και περιβεβλημένην ως Άνασσαν.

Του άσματος φωνάς σοι προσάδοντες, πόθω βοώμέν σοι αγνή˙ μαστοί σου όντως εκαλλιώθησαν˙ ους περ εθήλασε μόνος, ο άσπορος Υιός σου και Κύριος.

Η Εύα πεπεισμένη τω δράκοντι, τέτοκε λύπην γυναιξί˙ συ δε Παρθένε πιστεύσασα, ταις εκ Θεού αγγελίαις, παντί χαράν τω κόσμω εξήνθησας.

Ιδού σε γενεαί πάσαι Δέσποινα, την μακαρίαν αληθώς, εν γυναιξί μακαρίζομεν, καθώς προείπας τεκούσα τον μόνον Βασιλέα και Κύριον.

Ωδή ε’.

Ο αναβαλλόμενος.

Όλη η πλησίον μου καλή και άμωμος, από Λιβάνου Παρθένε νύμφη, τω Αγίω Πνεύματι, συ προεγνωρίσθης, εις Θεού Λόγου σάρκωσιν.

Σου τα χείλη πέφυκε σπαρτίον κόκκινον˙ και τί ωραία η λαλιά σου! Δι’ ων κατεφίλησας, Θεόν Παναγία, ως βρέφος επωλένιον.

Ήλιος νενίκηται τη ση λαμπρότητι˙ συ γαρ Μαρία τον τοις φωστήρσιν, ουρανόν κοσμήσαντα, χερσί περιέσχες, και εκ μαζών εθήλασας.

Νύμφη Θεού πάντιμε, ηλίου όχημα, φωτός δοχείον, ευώδες άνθος, φυτόν ευθαλέστατον, κλέος των παρθένων, Μαρία πολυΰμνητε.

Ωδή στ’.

Μαινομένην κλύδωνι.

Ο καρπός σου άφθαρτος, και η μήτρα άφθορος αγνή, υπέρ νουν εκάτερα δεικνύμενα, όθεν πιστοί εικότως χαίρέ σοι ψάλλομεν.

Νάρδος αποστάζουσα, και κηρίον μέλιτος αγνή, και πηγήν ζωήρρυτος πανύμνητε, η ση γαστήρ Θεόν τεκούσα ανέφανε.

Νοεραί δυνάμεις σε, και ανθρώπων πάσαι γενεαί, ως Θεόν γεννήσασαν δοξάζουσι, διαπαντός ευλογημένη πανάμωμε.

Η λαμπάς η άσβεστος, η τεκούσα φως το νοητόν, την εσκοτισμένην μου διάνοιαν, τω φωτισμώ καταύγασον της σης χάριτος.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. α’.

Τον συνάναρχον Λόγον.

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, ην προεκήρυξαν πάντες άνδρες οι δίκαιοι˙ και ο Προφήτης Δανιήλ όρος αλάξευτον˙ και Δαβίδ ο μελωδός, συν Μωϋσή και τοις λοιποίς, βάτον λυχνίαν και στάμνον˙ ράβδον τε κλίμακα θρόνον, και θείαν κλίνην Θεογεννήτρια.

Ωδή ζ’.

Ο υπερυψούμενος.

Την προς τον προπάτορα, Αβραάμ υπόσχεσιν, Θεός εξετέλεσεν, Υιός σου γενόμενος, και σπέρμα τούτου Έθνη, ευλογών ευλογημένη.

Θυγατέρας πάνσεμνε, απάσας υπέρκεισαι˙ πολλαί γαρ εποίησαν, δυνάμεων χάριτος, ο σος δε τόκος τούτων, υπερφέρεται τη δόξη.

Στάζουσι Πανύμνητε, σμύρναν αφθαρτίζουσαν, τα πάνσεπτα χείλη σου, Θεόν ασπασάμενα, ον έτεκες ως βρέφος, και λατρεύεις ως Δεσπότην.

Ώφθης το ανθρώπινον, φύραμα θεώσασα, τη θεία γεννήσει σου, Μαρία πανάμωμε˙ διο σε κατά χρέος, οι πιστοί δοξολογούμεν.

Ωδή η’. Σοι τω παντουργώ.

Δεύτε την αγνήν και Θεοτόκον Κόρην, υμνήσωμεν λέγοντες ένθεα άσματα˙ χαίρε του κόσμου, ελπίς και προστασία, των υπερυψούντων Χριστόν εις τους αιώνας.

Πέπλον τω Χριστώ παρθενικών αιμάτων, Μαρία εξύφανας, ερίου άνευ ανδρός˙ ον περ φορέσας, Θεός βροτός εδείχθη˙ ον υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Γη ει και εις γην ως γηγενή πορεύση, ουκέτι ακούσομαι˙ προς ουρανόν γαρ εκ γης συ με Παρθένε, ανήγαγες τεκούσα, τον εκ γης του γένους πλάσαντα τους γενάρχας.

Άγιος καρπός Ιωακείμ εκ ρίζης, και Άννης εβλάστησας εκ μήτρας Μήτηρ Θεού˙ όθεν ο κόσμος πλουτεί πηγήν ελέους, και οι ασθενούντες καρπούνται την υγείαν.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Σοι τω παντουργώ εν τη καμίνω παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες χορείαν έμελπον˙ πάντα τα έργα τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Ησαΐα χόρευε.

Θυγατέρες σπεύσατε, της αγίας Ιερουσαλήμ, θεάσασθαι μορφήν, νύμφης ευκλεούς, Μαρίαν την άχραντον, και ευσεβώς άσατε αυτή˙ χαίρε Πανύμνητε, Θεοτόκε η χαρά ημών.

Εκλεκτή ευπρόσδεκτος ανεδείχθης όλη τω Θεώ˙ ως κρίνον ανθηρόν μέσον ακανθών˙ αφ’ ων σε οσφάδιον Παρθενικόν, εύρεν εαυτώ, και σε ανέδειξε, προστασίαν των τιμώντων σε.

Νάρδος αποστάζουσα, αρωμάτων άφθορε σεμνή˙ καλή εν γυναιξίν, ώφθης αληθώς˙ ωραία η όψις σου και η φωνή πλήρης αγαθών˙ λύτρον γαρ έτεκες, των πταισμάτων τοις υμνούσί σε.

Η ψυχή μου Δέσποινα, εκολλήθη όλη ψαλμικώς, οπίσω σου τοιγαρούν σου η δεξιά, εμού αντιλάβοιτο εκδυσωπώ, σώζουσά με νυν, κα περιέπουσα, και φρουρούσα και σκεπάζουσα.

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. α’.

Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις Παρθενομήτορ αγνή, υψηλοτάτη και ευώδης κυπάρισσος, εις ύψος της θεωρίας, ευθυπορούσα Θεού˙ κέδρος εν Λιβάνω εξανθήσασα, στερρά και ακίνητος, λογισμοίς όλως Πάναγνε˙ θεία ελαία, ευθαλής και κατάκαρπος, ιλαρύνουσα, ταις του Πνεύματος χάρισιν˙ άμπελος η κυπρίζουσα, τον βότρυν τον πέπειρον, αναβλαστήσασα κόσμω, τον τας καρδίας ευφραίνοντα, ημών των εκ πόθου, ως κυρίως Θεοτόκον μεγαλυνόντων σε.

Χαίροις Παρθενομήτορ σεμνή, περιστερά ηργυρωμένη και άχολος, η Πνεύματος του αγίου, χάρισιν όλαις αγνή, περιχρυσουμένη τα μετάφρενα˙ τρυγών η φιλήσυχος, και Παρθένος και φίλαγνος˙ η γλυκυτάτη, χελιδών το της χάριτος, έαρ ήδιστον, εκ χειμώνος η φέρουσα˙ όρνις η κελαδήσασα, και κόσμω πιστώσασα, θείαν ενσάρκωσιν Λόγοου, ως αηδών λιγυρόφθογγος˙ Θεού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Χαίροις Παρθενομήτορ αγνή˙ πηγή το ύδωρ, της ζωής αναβλύσασα˙ η δρόσος η ουρανία, εξ Αερμών νοητού, της Σιών εις όρη καταβαίνουσα˙ βροχή η εκούσιος, ην Θεός εις γην άπασαν, κληρονομίας της αυτού σε αφώρισεν, εις αιώνιον, δροσισμόν και ανάψυξιν˙ θάλασσα αδιάβατος, γλυκεία και πότιμος, τους αναβάτας τριστάτας, του Φαραώ η ποντίσασα˙ Θεού χαίρε Μήτηρ, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Χείρας επανατείνω, προς σε˙ ανοίγω χείλη, ρυπαρά τε προς δέησιν, και κάμπτω καρδίας γόνυ, και νοητώς των ποδών, σου των παναχράντων νυν εφάπτομαι, αγνή και προσπίπτω σοι˙ τας οδύνας μου ίασαι, τα χρόνιά μου, τα πολλά και ανίατα, αγαθότητί σου, θεράπευσον τραύματα˙ ρύσαι εξ ορωμένων με, εχθρών αοράτων τε˙ κούφισον Κόρη το βάρος, της ραθυμίας μου όπως σε, υμνώ και δοξάζω˙ δι’ ης εύρατο ο κόσμος το μέγα έλεος.