ΗΧΟΣ ΠΛ.Β ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 ΗΧΟΣ ΠΛ.Β

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΠΤΟΥ

Ως οράται εν τοις υστέροις Θεοτοκίοις.

Ωδή α’. Ήχος πλ. β’.

Ως εν ηπείρω πεζεύσας.

Την αδιόδευτον πύλην το καθαρόν, της αγνείας τέμενος˙ την καλήν εν γυναιξί˙ την αγίαν Δέσποιναν πιστοί, μελωδίαις ιεραίς δοξολογήσωμεν.

Ο κατοικών Θεός Λόγος εν ουρανοίς˙ ο εν αρχή άναρχος, ουρανόν σε λογικήν, επί γης δειμάμενος αγνή, μη λιπών τους ουρανούς εν σοι εσκήνωσεν.

Η του ηλίου νεφέλη και χρυσαυγής, λυχνία Πανάμωμε˙ η πολύφωτος λαμπάς, της εμής ψυχής το τριμερές, αμαρτίαις ζοφωθέν λάμπρυνον δέομαι.

Θεοχαρίτωτε Κόρη η κραταιά, των πιστών βοήθεια, και ελπίς των ταπεινών˙ συ με ελευθέρωσον σαρκός, ηδονών τε και παθών των πολεμούντων με.

Ωδή γ’.

Ουκ έστιν άγιος.

Ουκ έστιν όστις προς την σην, καταπέφευγε, σκέπην, και ουκ έτυχε Κόρη, των πολλών σου οικτιρμών˙ διο καγώ δυσωπώ, ίνα τύχω της σης αντιλήψεως.

Ως πλατυτέρα ουρανών, και της γης ανωτέρα, ως αγία αγίων, Χερουβίμ και Σεραφίμ, ως υπερτέρα σεμνή, ασυγκρίτως τον Θεόν εχώρησας.

Πυρί με φόβου θεϊκού εκκαθάρασα Κόρη, των πταισμάτων του ρύπου, επένδυσον χρυσαυγή χιτώνα των αρετών και χορείαις των αγίων σύνταξον.

Εξ έργων όλως εν εμοί, σωτηρία ουκ έστιν˙ αλλά συ Θεοτόκε, η ελπίς η αψευδής, των πεποιθότων εις σε, σωτηρίας βράβευσόν μοι δέομαι.

Ωδή δ’.

Χριστός μου δύναμις.

Ως πύλην φέρουσαν, προς θείαν είσοδον˙ ως Παράδεισον Θείον˙ ως νοητόν, τόπον αγιάσματος˙ ως των πιστών καταφυγήν, την Παρθένον μακαρίσωμεν.

Λυχνία πάμφωτος η θεία τράπεζα˙ του Θεού το χωρίον η κιβωτός˙ ράβδος η βλαστήσασα, άνθος εν κόσμω τον Χριστόν, συ εδείχθης Μητροπάρθενε.

Γνωστώς εν βάτω σε, Μωσής εώρακεν, ιερώς τυπουμένην την του πυρός, μέλλουσαν λοχεύτριαν, αναφανήναι μυστικώς, Θεοτόκε Αειπάρθενε.

Λόγος άσπιλε, εν σοι εσκήνωσεν, αλογίας τον κόσμον της των παθών, Δέσποινα λυτρούμενος, και βασιλείας ουρανών, αξιών τους ανυμνούντάς σε.

Ωδή ε’.

Τω θείω φέγγει σου.

Η καλλονή η του Ιακώβ, η εκλεγμένη τω Θεώ, προ του γενέσθαι τα σύμπαντα˙ η αγιωσύνην και καθαρότητα, ασύγκριτον πλουτήσασα χαίρε Δέσποινα.

Νοήσας πόρρωθεν μυστικώς, ο των Προφητών θεφολαμπής, χορός Παρθένε Θεόνυμφε, θείου τοκετού σου βάθος απόρρητον, συμβόλοις ιεροίς σε προδιεχάραξεν.

Υπεραγία η τον Θεόν, μόνη επί γης ως αληθώς, τον υπεράγιον τέξασα, τους σε Θεοτόκον αεί κηρύττοντας, αγίασον και σώσον τη μεσιτεία σου.

Φωτί σου θείω ως αγαθή, την εσκοτισμένην μου ψυχήν, ταις ηδοναίς φωταγώγησον, και προς σωτηρίας τρίβον οδήγησον, η μόνη τον Σωτήρα Χριστόν κυήσασα.

Ωδή ς’.

Του βίου την θάλασσαν.

Την μόνην Πανύμνητον, την καλήν εν γυναιξί την του Θεού λοχεύτριαν˙ χριστιανών το τείχος το αρραγές, Μαρίαν την άχραντον, αδιστάκτω καρδία μακαρίσωμεν.

Σκηνή Θεοχώρητε˙ όρος άγιον Θεού˙ χρυσούν θυμιατήριον, πύρινε θρόνε πάγχρυσε κιβωτέ˙ λυχνία πολύφωτε, αδιόδευτε πύλη χαίρε Δέσποινα.

Ξένη σου η σύλληψις˙ ξένη Κόρη και φρικτή, η υπέρ νουν σου γέννησις˙ τους ξενωθέντας πάντας από Θεού, αυτώ καταλλάττουσα, και το κάλλος το πρώην απονέμουσα.

Αγάθυνον Δέσποινα, την ψυχήν μου εν πολλοίς, κεκακωμένην πταίσμασι˙ και τον δοτήρα πάντων των αγαθών, Χριστόν καθικέτευσε, βασιλείας της άνω αξιώσαί με.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. β’.

Πολλά τα πλήθη.

Της ασθενούσης μου ψυχής, τας πολλάς αρρωστίας, και τα του σώματος αγνή, χαλεπώτατα πάθη, επίσκεψαι, και θεραπείας ταχινής αξίωσον, και τας αγίας εντολάς, ποιείν με κατευόδωσον, Θεού του αγαθού όπως σε μεγαλύνω.

Ωδή ζ’.

Δροσοβόλον μεν την κάμινον.

Υπερτέρα εχρημάτισας Πανάμωμε, των νοερών Δυνάμεων˙ ον γαρ εκείναι, ου τολμώσιν όλως κατιδείν, αγκάλαις εβάστασας ταις σαις˙ χαριστηρίοις σε φωναίς όθεν δοξάζομεν.

Θείου άνθρακος σεπτόν θυμιατήριον, κόσμον ευωδιάσασα, δυσωδίας τε, ακαθάρτων ρύσαί με παθών, Παρθένε και δίδου μελωδείν˙ ευλογητός ει ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Συντριβέντα με αμέτροις παραβάσεσι, τη θεία μεσιτεία σου, καινοποίησον, ιατρεύουσά μου την ψυχήν, και λόγον παρέχουσα βοάν˙ ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ναούς ποίησον ημάς του θείου Πνεύματος, ναέ Θεού πανάγιε, τους γεραίροντας, εν τω θείω τούτω σου ναώ, και μέλποντας Κόρη ευλαβώς˙ ευλογητός ει ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Ωδή η’.

Εκ φλογός τοις Οσίοις.

Σελασφόρον λαμπάδα και χρυσαυγίζουσαν˙ φωτοφόρον παστάδα και πορφυρίζουσαν˙ στάμνον γλυκασμού, και ζωής άρτου τράπεζαν, έγνωμέν σε Κόρη υπερευλογημένη.

Σε το πάνσεπτον όρος και υψηλότατον, οι εις βάθη πεσόντες των παραπτώσεων, Δέσποινα αγνή δυσωπούμεν ανύψωσον, προς ενθέους πράξεις των αρετών υψώσεις.

Λυτρωθέντες της πρώην αράς τω τόκω σου, παντευλόγητε Κόρη Θεογεννήτρια, την του Γαβριήλ, φωνήν σοι αναμέλπομεν˙ χαίρε η αιτία της πάντων σωτηρίας.

Η τον βότρυν τεκούσα τον αγεώργητον, καρποφόρον με δείξον αγαθών πράξεων, και της ουρανών, βασιλείας αξίωσον, ίνα σε δοξάζω αγνή εις τους αιώνας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Εκ φλογός τοις Οσίοις δρόσον επήγασας˙ και δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γαρ δρας, Χριστέ μόνω τω βούλεσθαι˙ σε υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Θεόν ανθρώποις.

Θεού παλάτιον καθαρώτατον, νυν επ’ εμέ ελέη τα πολλά σου θαυμάστωσον, Θεοτόκε Μαρία Πανάχραντε, όπως σε μεγαλύνω, και μακαρίζω σε, την υψηλοτέραν, ουρανών και πάσης κτίσεως.

Χαριστηρίοις φωναίς υμνούμέν σε, οι δια του τυχόντες αληθώς της θεώσεως˙ και βοώμέν σοι, χαίρε Πανύμνητε˙ χαίρε ευλογημένη˙ χαίρε πυρίμορφε, Θρόνε του Παντάνακτος, Μαρία χαίρε Δέσποινα.

Υμνείν δοξάζειν και μακαρίζειν σε, δίδου ημίν αξίως τοις τιμώσί σε Πάναγνε, και τον τόκον τον σον μεγαλύνουσι, μόνη ευλογημένη˙ συ γαρ το καύχημα, των Χριστιανών, και προς Θεόν πρέσβυς ευπρόσδεκτος.

Σταγών καθάπερ ο επουράνιος, τη ση γαστρί Παρθένε υετός καταβέβηκε, και ξηράνας της πλάνης τα ρεύματα, ώμβρισεν αφθαρσίαν και απολύτρωσιν, πάσι τοις ανθρώποις, δια σου Θεοχαρίτωτε:

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. β’.

Τριήμερος ανέστης.

Χαίρε βασιλευόντων αγνή, το θάρρος το ανίκητον˙ χαίρε κλέος, των πιστών σου την σεπτήν, Εικόνα προσκυνούντων˙ χαίρε δαιμόνων πτώσις˙ και των ανθρώπων η ανόρθωσις.

Χαίρε της σωτηρίας ημών, αρχή και ρίζα Πάναγνε˙ χαίρε μέσον, το λαμπάδιον Χριστόν, κεκτημένη λυχνία˙ χαίρε γης υπερτέρα, και ουρανού Μαρία Δέσποινα.

Χαίρε τιμιωτέρα σεμνή, κτίσεως πάσης άχραντε, ορατής τε νοητής ως υπέρ νουν, αμφοτέρων η τεκούσα, Δεσπότην Θεοτόκε˙ χαίρε ψυχής μου αγαλλίαμα.

Πανύμνητε διάσωσον, δεινών των συνεχόντων με, τον σον δούλον, και χαράς την ταπεινήν, ψυχήν μου Παναγία, και θυμηδία πλήσον˙ όπως απαύστως μεγαλύνω σε.