Η προίκα της Ελένης [Helen's dowry]

 

Τα αφηγηματικά τραγούδια αποτελούσαν τις παλαιότερες εποχές έναν τρόπο διάδοσης των "ειδήσεων" από στόμα σε στόμα κι από τόπο σε τόπο. Η μουσική ήταν απλά το όχημα, η ρίμα μια μνημοτεχνική μέθοδος και ο τραγουδιστής έπαιζε τον ρόλο του αγγελιαφόρου ή του "παραμυθά" της πραγματικότητας. 

Στις μέρες μας, το να γράφονται αφηγηματικά τραγούδια είναι γεγονός σπάνιο και μαρτυρεί βαθύ μεράκι εκ μέρους του δημιουργού. Από την άλλη, σε μια εποχή υπερφόρτωσης πληροφοριών, το αφηγηματικό τραγούδι γίνεται χρήσιμο και ίσως απαραίτητο από "την πίσω πόρτα": μάς "αναγκάζει" να ακούσουμε ιστορίες που δεν θα καταδεχόταν ούτε το πιο απελπισμένο ιστολόγιο να αναρτήσει. Ιστορίες απλές, καθημερινές, και άρα ουσιώδεις. 

Μεγάλη μου χαρά και τιμή να τραγουδάω ένα τέτοιο σύγχρονο αφηγηματικό τραγούδι βασισμένο στις διηγήσεις μιας Σαλονικιάς γιαγιάς που υπήρξε γειτόνισσα του δημιουργού του, του Λοΐζου Κάκκουρα από τη Λευκωσία. Οι μουσικοί έπαιξαν εξαιρετικά και παρά την χωροχρονική απόσταση επικοινωνήσαμε σχεδόν μεταφυσικά! Καλή ακρόαση, λοιπόν!

Η προίκα της Ελένης [Helen's dowry]

Ο Θανασός εξύπνησε στην αγορά να πάει

μα πριν να φύγει επρόσεξε η Ελένη τι φοράει.

Δεν πάντρεψε τον γιόκα του με μιαν αλλοπαρμένη

μονάχα με μιαν ήσυχη νοικοκυρά στρωμένη. 

Ο Θανασός εμέθυσε και πάλι στην ταβέρνα

και τα λεφτά του κρέμασε στου μπουζουκιού την πένα.

Ολημερίς τα μάζευε, στον ήλιο τα κεντούσε

και στο μεθύσι το γλυκό της νύχτας τα σκορπούσε.  

Η Ελένη δεν εμίλαγε, κεφάλι δεν κουνούσε

αχ, το προικιό της χάθηκε κι ο πεθερός γελούσε.

Μια αρρώστια, όμως, ξεγέλασε τον Θανασό τον μέγα

και στο κρεβάτι του έπεσε για την στερνή του ημέρα.

Φωνάζει τότε το Λενιώ κάτι να της ζητήσει

μια τελευταία του ευχή στο χώμα πριν να σβήσει.

"Πήγαινε πάνω στο βουνό, στης καστανιάς τον ίσκιο

λάπατα μάζεψε σωρό, φτιάξε μ'αυτό πλακί βουνίσιο."    

Ευθύς η Ελένη υπάκουσε, πλακί του μαγειρεύει

μια ανάσα, με μια κουταλιά στερνή, ανακατεύει.

Σκοτάδι απ' έξω έφτασε, έζωσε το κρεβάτι

η Ελένη κάθεται κοντά, της ψιθυρίζει κάτι: 

"Κόρη μου, από το μέτωπο μέρισε τα μαλλιά μου

βλέπω τον Χάρο και έρχεται να κλέψει την μιλιά μου."

Η Ελένη πάντα υπάκουη το χέρι της απλώνει

μα εκείνος πιάνει το φιλά και έτσι η ζωή τελειώνει.