ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

 

ΗΧΟΣ ΠΛ.Β

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Ου η ακροστιχίς.

«Ίωμεν αύθις του καλού θρήνου χάριν».

Ωδή α’. Ήχος πλ. β’.

Βοηθός και σκεπαστής.

Ιωήλ ο θαυμαστός, ο του Κυρίου μέγας Προφήτης, έφη χρησμωδώς, το πενθείν ιερώς, και κόπτεσθαι σάκκοις˙ άλλ’ εγώ καταφρονώ, συ δε Παρθένε σώσόν με.

Ως υπάρχουσα πηγή, της ευσπλαγχνίας Θεοκυήτορ, σώμα και ψυχήν ρυπωθέντα αισχρώς, απόπλυνον Κόρη, και στολήν με καθαρόν, επένδυσον της χάριτος.

Μη παρίδης αγαθή, διεφθαρμένον εν ανομίαις, όλον εναγή, ταις πικραίς ηδοναίς, γενόμενον ήδη˙ αλλά ρύπου με παντός, απόπλυνον και σώσόν με.

Εξελθέτω του παστού, νυμφίος νύμφη φησί προφήτης, και τον κοπετόν εργαζέσθωσαν νυν˙ ημείς δε ψυχή μου, τη Μητρί του λυτρωτού, θρηνοπρεπώς προσπέσωμεν.

Ωδή γ’.

Στερέωσον Κύριε.

Νεώσωμεν άρουραν, την ψυχικήν εν τώδε τω βίω, αρετάς εγκατασπείραντες˙ ίνα ζωής άσταχυν εκείσε θερίσωμεν.

Απείρανδρε Δέσποινα, τον νεκρωθέντα τη αμαρτία, συμβουλία του αλάστορος, ζώωσόν με, ταις προς τον Υιόν σου εντεύξεσιν.

Υπέπεσα Δέσποινα, τη αλογία των πράξεών μου, και εις βόθρον νυν κατάκειμαι, απωλείας˙ δίδου μοι μετάνοιαν άχραντε.

Θηρία παγχάλεπα, τα πάθη τρέφω εν τη ψυχή μου˙ ων μη φέρων την συνοίκησιν καταφεύγω, προς την σην Παρθένε αντίληψιν.

Ωδή δ’. Ακήκοεν ο Προφήτης.

Ισχύϊ σου Θεομήτορ, τραπήτωσαν οι εχθροί μου εις τα οπίσω˙ και τα τόξα τούτων συντριβήτωσαν, λογισμοί ακάθαρτοι και βέβηλοι˙ και δίδου μοι τω σω ικέτη, δια δακρύων, βαδίζειν εις απάθειαν.

Σειραίς των αμαρτημάτων, σφιγγόμενος Θεομήτορ ου διαλείπω˙ αλλά πλέκω μάλλον δυσδιάλυτα, πάθη προστιθείς επί τοις πάθεσι˙ και γίνομαι πάσι κατάρα, το του Προφήτου ουαί προσεπισπώμενος.

Τα τραύματα της ψυχής μυο, ου παύομαι επιξέων φιληδονίαις˙ και προστίθημι τοις μώλωψιν αλγήματα, μένων αναισθήτως αθεράπευτος˙ ελέησον Θεογεννήτορ, και ίασαί με, και σώσον ταις πρεσβείαις σου.

Ονείρων αστάτων δίκην, τα πράγματα τα του βίου Θεομήτορ, βλέπων καθ’ εκάστην παρερχόμενα, ουδαμώς λαμβάνω τούτων αίσθησιν˙ άλλ’ έτι προστέτηκα τούτοις, κισσός καθάπερ, τω της δρυός υψώματι.

Ωδή ε’.

Εκ νυκτός ορθρίζοντα.

Υψωθείς δι’ έπαρσιν Πανύμνητε, πτώμα κατέπεσον, αμαρτίας χαλεπόν, συντρίβον την ψυχήν μου˙ και τίς με εξεγερεί; Ει μη συ Θεομήτορ.

Καρτερίαν Δέσποινά μοι δώρησαι πάσης στενώσεως και των έξωθεν κακών, εξαίφνης εμπιπτόντων˙ μικρόψυχος γαρ ειμί, και των μισθών στερούμαι.

Από των σκανδάλων του αλάστορος, ρύσαί με Δέσποινα, από πάσης απειλής, και εξωτέρου σκότους, τον επί σοι ακλινώς, θέμενον την ελπίδα.

Λογισμοί πορνείας εκταράττουσι, Δέσποινα Πάναγνε, την αθλίαν μου ψυχήν, και πείθουσιν αφρόνως, συγκαταθέσθαι αυτοίς˙ εξ ων με ρύου τάχος.

Ωδή ς’.

Εβόησα εν όλη καρδία μου.

Ο Κύριος μοιχείαν εκάλεσε, πρόσωπα βλέπειν εμπαθώς˙ εγώ δε Παρθένε νοσών την ακρασίαν, την ψυχήν μολύνω, ταις ακολάστοις θεωρίαις.

Υπνώττοντι δεινώς επιτίθενται, ακολασίας λογισμοί, και προσυνωθούσι, γαργαλισμούς και ρεύσεις˙ αλλά φείσαι τούτων, πανάσπιλε της βλάβης.

Θεόνυμφε Μαρία προσπίπτω σοι, και εκβοώ μετά κλαυθμού, Θεοτόκε ρύσαι ψυχήν μου την αθλίαν, κρίσεως μελλούσης, και πυρός αιωνίου.

Ρημάτων μεν αργών λόγους λήψεσθαι, οίδα μαθών εκ της Γραφής˙ άλλ’ εγώ Παρθένε ακαίροις φλυαρίας, και λογομαχίαις, σχολάζων ου πτοούμαι.

Κάθισμα. 

Ήχος πλ. β’.

Ελπίς του κόσμου.

Κριτήν του κόσμου αγαθή, τον Υιόν σου Παρθένε, ίλεων ποίησον εμοί τω πολλά επταικότι˙ ουδείς γαρ ώσπερ συ δύναται μεσιτεύσαι, ως Μήτηρ ούσα του Θεού και Δεσπότου˙ αυτόν ουν εκτενώς ικέτευε υπέρ εμού, μόνη ευλογημένη.

Ωδή ζ’.

Ημάρτομεν ηνομήσαμεν.

Ημάρτομεν ηνομήσαμεν, επικράναμεν Χριστόν Παρθένε˙ πάσαν διετελέσαμεν πράξιν την εφάμαρτον, κινούντες αυτόν εις οργήν, αλλά συ τούτον ίλεων απέργασαι, τοις καταδίκοις ημίν.

Νοήμασι και αισθήσεσι, και ταις πράξεσι Θεοκυήτορ, όλος Θεού του ζώντος απέστην, και εδούλευσα τυρράνοις παθών ευρεταίς˙ αλλά συ τούτων λύτρωσαι και δίδου μοι, της μετανοίας αυγήν.

Ότε ψυχή η αθλία μου, εκ του σώματος καθυπομένειν, μέλλει τον χωρισμόν και ουκ έστιν, ο λυτρούμενος ή παραμυθούμενος˙ τότε Δέσποινα πρόστηθι, και ρύσαί με της των δαιμόνων ορμής.

Υπόκρισιν ο Δεσπότης μου, μέγα κέκληκε κακόν εν βίω˙ ου της απατηλής εργασίας Θεονύμφευτε, ρυσθείην ισχύϊ τη ση˙ ίνα μη τη μαχαίρα με του Πνεύματος, διχοτομήση Χριστός.

Ωδή η’.

Ον στρατιαί ουρανών.

Χρεωστικώς την σην προσκαλούμεθα, πρεσβείαν Μήτερ Θεού, προς τον σον Υιόν, πάντες οι επταικότες, και κατακεκριμένοι˙ ίνα της γεέννης, τη μεσιτεία σου ρυσθώμεν.

Αμαρτωλούς καλέσαι ελήλυθε, τη μετανοία Χριστός˙ δεύτε κατ’ εμέ, όσοι τούτου τους λόγους, εσμέν ηθετηκότες, συν τη μετανοία προσπέσωμεν τη Θεοτόκω.

Ρείθρά μοι νυν δακρύων κατάπεμψον, και στεναγμόν εκ ψυχής μετά συντριβής˙ όπως την φλόγα σβέσω, την άστεκτον εκείνην, και του παραδείσου της δόξης επιτύχω.

Ίνα βροτούς ο Υιός σου Δέσποινα, θεώση ώφθη εκ σου, τέλειος βροτός˙ τούτον ουν εκδυσώπει, τελείως καθαρθέντα, δείξαι κοινωνόν με, αυτού της βασιλείας.

Αινούμεν. 

Ο Ειρμός.

«Ον στρατιαί ουρανών δοξάζουσι˙ και φρίττει τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ, πάσα πνοή και κτίσις, υμνείτε ευλογείτε˙ και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’. Ασπόρου συλλήψεως.

Νυμφών ετοιμάζεται, εν ουρανοίς Θεόνυμφε υπό Υιού σου, χαράς πάσης έμπλεως, τοις τούτου προστάγματα, τηρήσασιν αμέμπτως˙ εμοί δε σκότος και οδυρμός, και το πυρ το γης γεένης˙ ων ρυσθήναί με δυσώπησον.

Ιδρώτες και δάκρυα, και πόνοι Θεονύμφευτε εν τω σταδίω, τούτω καταβάλλονται˙ εκεί δε οι στέφανοι και γέρα και βραβεία˙ και τίς μακάριος αληθώς, όστις κλαίων επισπείρει, θεριεί αγαλλιώμενος;

Υπόπτεροι γίνονται, τη μετανοία Πάναγνε, οι πεπτωκότες, αύθις ως ιέρακες, την πτήσιν ποιούμενοι, προς ουρανίους νόας˙ ων της μερίδος ο αλιτρός, και αυτός αξιωθείην, τη πρεσβεία σου σωζόμενος.

Ελέους την άβυσσον, ως τετοκυίαν άχραντε ελέησόν με, και ρύσαι κολάσεως, και κρίσεως Δέσποινα, τον σον αχρείον δούλον˙ και βασιλείας των ουρανών, καταξίωσον Παρθένε˙ ίνα πόθω μεγαλύνω σε.

Προσόμοια. 

Ήχος πλ. β’.

Όλην αποθέμενοι.

Χαίρος Πατρός άχραντε, θυγάτηρ, Μήτηρ δε Λόγου˙ χαίρε νύμφη Πνεύματος˙ υπερτέρα Θρόνων τε και θερμαίνουσα, Σεραφίμ κρείττονα˙ η γνωστικωτέρα, Χερουβίμ Κυριοτήτων τε, η κυριεύουσα, η δυνατωτέρα Δυνάμεων˙ Εξουσιών προέχουσα˙ άρχουσα Αρχών Αρχαγγέλων τε, στρατηγικωτέρα˙ ή μάλλον των Αγγέλων τοις πιστοίς, διακονούσα τοις μέλλουσι, σωτηρίας τεύξασθαι.

Χαίρε πασών Άνασσα, των ανασσών Θεοτόκε, χαίρε υπερέχουσα, των επουρανίων πασών Δυνάμεων, χαίρε γης Δέσποινα, και θαλάσσης μόνη˙ και της κτίσεως βασίλισσα, χαίρε το κράτιστον, σκήπτρον και γενναίον οχύρωμα, και σθένος και κραταίωμα, των βασιλευόντων Πανύμνητε˙ χαίρε θείε κήπε˙ του άδου χαίρε νέκρωσις αγνή˙ χριστιανών καταφύγιον˙ χαίρε παντευλόγητε.

Χαίρε θρόνε πύρινε, του βασιλέως Κυρίου˙ χαίρε θεία τράπεζα, άρτον τον ουράνιον μέσον φέρουσα˙ χαίρε γη εύκαρπε, της ζωής άσταχυν, θρεψαμένη Παναμώμητε˙ εξ ου οι τρώγοντες, θάνατον ου βλέπουσιν Δέσποινα, ζωήν δε προς αΐδιον, άγονται καθάπερ προέφησε, μόνος ο των όλων, Δεσπότης και τροφεύς και συνοχεύς˙ χαίρε πιστών το προσφύγιον˙ χαίρε υπερθαύμαστε.

Σε την πανυπέρμαχον, εκδυσωπούμεν Παρθένε, και καθικετεύομεν, οι δεινώς ταις θλίψεσι μαστιζόμενοι˙ ως ισχύν έχουσα, Μητρικήν προς Κύριον, τους εχθρούς ημών διάρρηξον˙ ίνα μη είπωσι, πού έστι Θεός ω λατρεύουσι˙ και γνώτωσαν οι άθλιοι, ότι σε και μόνην κεκτήμεθα, σκέπην και προστάτιν, μετά Θεόν και πύργον ασφαλή˙ μη υπερίδης Πανάμωμε, τους εις σε προστρέχοντας.